Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει ο ποιητής. Ακόμα κι αν σβήνει κάποια στιγμή. Αρκετοί από μας, τους λάτρεις της εναλλακτικής σκηνής, θέλαμε να δούμε τους BLONDE REDHEAD να επιστρέφουν στη χώρα μας αμέσως μόλις συνερχόμασταν από το σοκ της εμφάνισής τους εκείνο το βράδυ της 15/04/2005. Τους περιμέναμε το 2007-8, μετά την κυκλοφορία του ''23'', τους περιμέναμε λίγο μετά την κυκλοφορία του ''Penny Sparkle'' (2010) κι ας είχαν ελαχιστοποιηθεί οι πιθανότητες στο ελάχιστο. Χάσαμε κάθε ελπίδα τα επόμενα χρόνια και με την κυκλοφορία του ''Barragán'' (2014), ούτε που μας πέρναγε από το μυαλό. Αλλά τελικά φαίνεται ότι η δύναμη της παλιάς μας επιθυμίας και η ακμαία ανάμνηση από τη συναυλία εκείνη έκανε το θαύμα της.

'Υστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια, η Γιαπωνέζα Kazu Makino με τους δίδυμους Ιταλούς Amedeo και Simone Pace, ήταν και πάλι στην Αθήνα, αυτή τη φορά σε ένα μικρότερο venue και σε μια μεταβατική περίοδο της καριέρας τους. Το ''Barragán'' ήταν ένας δίσκος που χρειάζεται κόπος για να ανακαλύψει κανείς ότι τελικά δεν είναι ο βαρετός δίσκος της πρώτης ακρόασης. Η αμεσότητα και η συναισθηματική ένταση, ακόμα και οι πιο ηλεκτρικές τους στιγμές, έχουν δώσει τη θέση τους σε περισσότερο εσωστρεφή και διακριτικά τραγούδια με κυριαρχία ηλεκτρονικών οργάνων. Yπάρχει όμως και η ζωντανή απόδοση των άλμπουμ τους, και ξέρουμε πολύ καλά ότι εκεί αναδεικνύεται ή τονίζεται ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς τους.

Με λιγότερες απαιτήσεις λοιπόν και με έντονη τη χαρά ότι θα έβλεπα ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα ξανά μετά από δέκα χρόνια, υποδέχτηκα όπως και ο αρκετός κόσμος που τελικά γέμισε το κλαμπ, με ιδιαίτερη συγκίνηση τους τρεις μουσικούς να ανεβαίνουν στη σκηνή. Η Kazu Makino εντυπωσιακή όπως πάντα και τα αδέλφια σεμνά και ταπεινά, έπαιξαν ένα σετ που επαναλαμβάνουν σε κάθε πόλη που επισκέπτονται σε αυτή την περιοδεία με κάποιες παραλλαγές και αποτελείται από τα καλύτερα τραγούδια του ''Barragán'' και χαρακτηριστικές στιγμές όλων σχεδόν των προηγούμενων άλμπουμ τους (πλην των ''Blonde Redhead'' και ''In an Expression of the Inexpressible '').

Συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι στη μουσική τους, τονίζοντας μελωδίες και στοιχεία των τραγουδιών τους που η εξαντλητική παραγωγή των στούντιο εκτελέσεων των δύο τελευταίων άλμπουμ τους τα αφήνει σε διακριτή απόσταση ενώ δεν θα έπρεπε, έχοντας απόλυτο έλεγχο ακόμα και στα λάθη που προέκυπταν, έδειξαν ότι είναι πραγματικά μια ξεχωριστή μπάντα για την εναλλακτική σκηνή και λειτουργική ακόμα και σήμερα. Το κλιμακούμενο, σε συναισθηματική αλλά και ηλεκτρική ένταση, σετ τους κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον και σε αρκετές περιπτώσεις (''Mine To Be Had'', ''Doll Is Mine'',''Melody'') προκαλούσε ενθουσιασμό. Μπορεί να έλειπε ο «κορμός» του ''Misery Is A Butterfly'' ή κάποιο σαρωτικό από το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους, μπορεί να προτιμούσαμε το ''In Particular'' από το ''Hated Because of Great Qualities'' που τελικά παίχτηκε από το ''Melody Of Certain Damaged Lemons'' αλλά μας αποζημίωσαν με τέσσερις σαρωτικές εκτελέσεις των ''Spring and by Summer Fall'',''23'' (από το ομώνυμο),''Bipolar'' ( από το ''Fake Can Be Just As Good'') και ''Violent Life'' (από το '' La Mia Volta Violenta'' ).  Ήταν ένα εκρηκτικό αποκορύφωμα, που ανελισσόταν αργά και σταθερά από τις πρώτα αναγνωριστικά λεπτά, ύστερα στο μεσαίο ρυθμικό μέρος και μετά στην τελική κορύφωση. Τα φώτα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έδιναν το οπτικό στίγμα των κλιμακώσεων (από απαλά μπλε στην αρχή, μέχρι τα κιτρινοκόκκινα εκτυφλωτικά στο τέλος),προσθέτοντας την απαραίτητη δυναμική.

Τελικά όποιοι φόβοι και υποψίες διαλύθηκαν με το παρατεταμένο χειροκρότημα, τον ενθουσιασμό κάποιων από αυτούς που είχαμε παρευρεθεί και στην πρώτη τους συναυλία, αλλά και την παραμονή της για άλλη μια φορά αέρινης, υπέροχης Kazu Makino να χαιρετά το ακροατήριο από την μία άκρη της σκηνής στην άλλη. Χωρίς την έκπληξη της πρώτης φοράς, αλλά με την πεμπτουσία του σχήματος ακέραια, ήταν επόμενο τα χαμόγελα να παραμείνουν και μετά το τέλος της εμφάνισης.

Οι My Drunken Haze, άνοιξαν τη συναυλία παίζοντας ένα σετ από τραγούδια του πρώτου άλμπουμ τους, αλλά και από το ''Pleasing Illusions e,p.'' του 2013. Το ψυχεδελικό «νέφος» που σηκώθηκε για όποιον το πρόσεξε, έδειξε γιατί το σχήμα αποδίδει καλύτερα στις ζωντανές του εμφανίσεις. Ήταν η καλύτερη εμφάνιση από αυτές που έχω δει τουλάχιστον και κατάφεραν να με τραβήξουν στον γλυκό ψυχεδελομπλουζγκαραζ τους, χωρίς να με κάνουν να βαρεθώ στιγμή. Ευχόμαστε οι καλοχωνεμένες επιρροές τους (μουσικά αλλά και στιλιστικά) να εξελιχθούν σε ένα ακόμα πιο προσωπικό στυλ. Ήδη τα πρώτα ψήγματα που διακρίναμε στη μουσική τους φάνηκαν πιο συγκεκριμένα και ζωντανά σε αυτή ακριβώς την μικρή εισαγωγική τους εμφάνιση...

Δίδαγμα: Μη χάνετε ποτέ τα σχήματα που ανοίγουν συναυλίες ξένων ονομάτων.

BLONDE REDHEAD setlist

Barragan / Lady M / Falling Man / Hated Because of Great Qualities / Love or Prison / Mind to Be Had / No More Honey / Doll Is Mine / Melody / Dripping / Bipolar / Spring and by Summer Fall

Encore : Here Sometimes / Violent Life / Defeatist Anthem (Harry and I) / 23

MY DRUNKEN HAZE setlist ( στο περίπου)

Intro/ Pleasing Illusions / Reflections Of Your Mind / Sweet Sixteen / Paper Planes / Yellow Balloon / I Wanna Dream Again / Endless Fairytale/Outro

Χρήστος Μίχος

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης