Ως γνωστόν, το θέμα «εικόνα» αποτελούσε πάντα σοβαρή μέριμνα για το συγκρότημα των Tuxedomoon. Τελικά το καλύτερο visual – παρά τις ασταμάτητες προσπάθειες του Γ.Κακανάκη – ήταν τα πρόσωπα όσων έφευγαν απ’το Gagarin μετά το τέλος της συναυλίας. Ο κόσμος που έφευγε μπερδεμένος, πραγματικά μπερδεμένος, αλλά ίσως με μια αμυδρή αίσθηση ικανοποίησης γιατί γνώριζε πως στο τέλος έτσι έπρεπε να νιώθει. Ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω απ’το κεφάλι, και μέσα σ’αυτό θαυμασμός για τους τέσσερις μουσικούς, σύγχυση για τις ακραίες συνθετικές στιγμές τους...και μια προσπάθεια για αποκωδικοποίηση αυτού του “Best of” αν και αυτή εγκαταλείφθηκε γρήγορα.

Όπως και τα λόγια ήταν ακραία: για άλλους το live ήταν μια ρήξη στη σχέση τους με τους Tuxedomoon. Αυτοί που περίμεναν μάλλον ότι στα γενέθλια της υπερωριμάνσης, το τοπίο θα ξεθόλωνε, η εικόνα θα γινόταν όλο και πιο διαυγής και στο βάθος οι Tuxedomoon, ατσαλάκωτοι, θα έπαιζαν τα είκοσι κομμάτια που όλοι περίμεναν να δοξάσουν. Ε, όχι... Για άλλους, ήταν η απόδειξη ότι το αγαπημένο συγκρότημα με τη σιγουριά της θέσης στο πάνθεον που έχει κερδίσει, κάνει την πλάκα του, ή έχει χαθεί ακόμα πιο βαθειά στην προσωπική του εξερεύνηση και δε βρίσκει το δρόμο προς τα έξω. Εδώ εν μέρει υπάρχει ένα ακαθόριστο δίκιο. Μα η νοοτροπία των πρωτοπόρων, των μουσικών που κινούνται στα πιο λεπτά σύνορα και δημιουργούν τη δικιά τους πρωτόγνωρη υψηλή αισθητική, ήταν πάντα η ίδια. απ’το πρώτο live τους μέχρι σήμερα. Ποιος απ’αυτούς που έβλεπε τους Tuxedomoon στα πρώτα live στο Σαν Φρανσίσκο δε φοβόταν λίγο ότι μπορεί να του κάνουν και πλάκα; Αν και τώρα που το σκέφτομαι τα ελληνικά του Blaine ενισχύουν λίγο ακόμα αυτή την άποψη...

Ήταν μια συναυλία των Tuxedomoon. Που απλά πας φέρνοντας μαζί σου τις υψηλότερες απαιτήσεις σου, και από εκεί και πέρα δεν ξέρεις τι θα συμβεί, και στο τέλος πάλι δεν είσαι σίγουρος τι έχει συμβεί. Οι τέσσερις μουσικοί που απαρτίζουν την τελική σύνθεση του group τα τελευταία χρόνια, μας θύμησαν κάθε συνθετική και αισθητική τους προσπάθεια της δισκογραφίας τους.Παράτολμα θα μπορούσα να πω ότι αναφέρθηκαν στο παρελθόν τους και στο ενεργό και εμπνευσμένο παρόν τους μέσα από χαρακτηριστικά κομμάτια. Στα πρώτα κιόλας, μας χάρισαν μια τρομερή εκτέλεση του In the Name of Talent με το βιολί του Reininger να παίζει το ρόλο των πλήκτρων. Με κάθε στοιχείο που δημιουργεί τη τελειότητα του Desire, πήρε μια ακόμα πιο σκοτεινή και κλασσική διάσταση. Είναι βέβαιο,πως μερικά κομμάτια των Tuxedomoon μπορούν να μεταμορφωθούν σε ότι τους προστάξουν οι μουσικοί τους...

Οι εκτελέσεις των παλιών κομματιών ελαφρά αλλαγμένες όπως πάντα, με μια μικρή δόση αυτοσχεδιασμού. Το μπάσσο και το drum machine μπερδεύουν απ’την αρχή το ρυθμό που χτίζεται, τα πνευστά δίνουν την jazz αισθητική των τελευταίων κυρίως δίσκων, και το βιολί ακουμπάει πάνω σε κάθε δημιούργημα εκθέτοντας το ρομαντισμό στο θόρυβο, τη μελωδία στη σύγχυση. Σε σύγχυση πρέπει να βρίσκονταν και οι ίδιοι σίγουρα όταν έγραψαν και το Big Olive, κομμάτι από το τελευταίο Vapour Trails. Ο Blaine τραγουδούσε στα ελληνικά: «Κυριακή μεσημέρι, στο σπίτι στη Μεγάλη Ελιά. Είμαι ευτυχισμένος, γιατί είμαι ο ξένος», ενώ στα projections έπαιζαν κοντινά πλάνα αστυνομικού ρεπορτάζ σε σούβλες και ψησταριές... Γενικότερα πάντως θεωρώ εντυπωσιακή την προσπάθεια του Γ.Κακανάκη, υπέυθυνου για το visual live art performance ή όπως αλλιώς το ονομάζουν κατά καιρούς. Με απλά αντικείμενα, αιχμαλώτιζε την αίσθηση των κομματιών, δημιουργώντας μια συνοδεία, αναπαράσταση, συμπλήρωση, που σε «έπιανε», σε ανάγκαζε να την παρακολουθήσεις. Ο ρόλος της «απεικόνισης» άλλαζε χέρια, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ορισμένες φορές η μουσική ερχόταν σε δεύτερο ρόλο, υποστηρίζοντας τη δύναμη της εικόνας. Ξεχώρισε ακόμα η πολύ ωραία εκτέλεση του Atlantis, που έδεσε ιδανικά με τις τελευταίες δημιουργίες τους. Τα καινούργια κομμάτια ακολουθούν τον ήχο του Cabin in the sky και του Bardo Hotel Soundtrack, ίσως με λίγη περισσότερη εξωστρέφεια.

Εν μέσω πανέμορφων μουσικών στιγμών, στιγμών τρέλας, αμηχανίας και ανισορροπίας, με το περίεργο The Beast, μας αποχαιρέτησαν, υπό τους ήχους του πιο περίεργου χειροκροτήματος. Όχι αυτό που λέει «θέλουμε κι άλλο, είστε θεοί κτλ» ούτε το τυπικού «χειροκροτάμε γιατί τελείωσε το κομμάτι, γιατί φεύγετε, γιατί έτσι κάνουμε τόσα χρόνια άρα έτσι πρέπει». Ο κόσμος ήθελε κάτι ακόμα, τη δυνατή στιγμή που θα ξεπηδήσει μέσα από την ζαλισμένη μίξη των ήχων και των εικόνων και θα στιγματίσει, όπως κάνει η ακρόαση πολλών τέτοιων κομματιών των Tuxedomoon εδώ και χρόνια. Το encore έγινε με το 59 to One, από το ανατρεπτικό ντεμπούτο, αντιπροσωπεύοντας την αρχή μιας μοναδικής περίπτωσης στη μουσική ιστορία.

Τα 30 χρόνια τους θα τα γιόρτασαν μοναχικά, όπως και η μουσική τους, όπως και οι συναυλίες, όπως και η πολυετής πορεία τους. Το Best Of έμεινε σαν υπόσχεση από κάποιους που δε γνώριζαν και σίγουρα δεν κατάλαβαν, ή απλά ήταν ένα αστείο. Αυτά που παρακολουθήσαμε και ζήσαμε όμως, είναι άλλος ένας λόγος που οι Tuxedomoon είναι ένα διαρκές, προσωπικό και σπάνιο best of .

Τη βραδιά άνοιξαν οι Έλληνες Your Hand In Mine. Δύο άτομα που έχουν αποφασίσει να εξερευνήσουν την πιο ευαίσθητη πλευρά της ηλεκτρονικής μουσικής. Μελωδικά κομμάτια, μινιμαλισμός και μελαγχολική pop κατεύθυνση. Η μουσική τους βέβαια, δεν μπορούσε να αναδειχτεί μέσα από μια ζωντανή εμφάνιση, αν και το κοινό έδειξε ενδιαφέρον. Δεν κρύβονται άλλωστε η ευαισθησία και το συναίσθημα,απλά προσωπικά προτιμάω μια πιο κοντινή δισκογραφική γνωριμία.

Βαγγέλης Γιανακόπουλος

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου