Για να κυκλοφορήσεις τέτοια ώρα στους δρόμους του Βερολίνου πρέπει να είσαι ή τρελός ή άστεγος. Αν βέβαια παίζει μια απ'τις αγαπημένες σου μπάντες στην πάλαι πότε πρωτεύουσα του διχασμού τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κατεβαίνοντας στην Platz de Luftbrucke το σκηνικό αλλάζει απότομα. Ερημιά,τσουχτερό κρύο και επιβλητικά άδειοι δρόμοι δίνουν τη θέση τους στις φωνές,στις μπύρες και στις φάλτσες αλλά γεμάτες πάθος ιαχές όσων κατευθύνονται στο Columbiahalle, έναν απο τους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της πόλης.Έξω απ'το club μια εφηβική μπάντα κουμπωμένη μέχρι τ'αυτιά προσπαθεί να ζεστάνει το πλήθος και να κλέψει λίγη δόξα αποσπώντας την προσοχή του κόσμου από την μαρκίζα του Columbia.Όμως η φωτεινή επιγραφή το φωνάζει δυνατά :Tonight, The Hives!!!!

Υπακούοντας στις διαταγές της μαρκίζας μπήκα γρήγορα στο club,άφησα τα περιττά ρούχα στη γκαρνταρόμπα και έτρεξα στο bar για την πρώτη μπύρα της βραδιάς ενώ σειρά είχε μια βόλτα από το merch desk για τους φίλους που δεν μπόρεσαν να έλθουν.Και όλα αυτα χωρίς να περιμένω σε καμία ουρά.Ο χώρος άρχησε να γεμίζει ασφυκτικά και έτσι έπρεπε να κατευθυνθώ προς τις πρώτες σειρές για να έχω τύχη μπροστά στο γερμανικό μπόι.Χώθηκα γρήγορα γρήγορα στην 3η σειρά,ζέστανα την ψηφιακή μου και σχολίασα με τους ισουψείς διπλανούς μου το δίμετρο ράσταμαν που έκρυβε τη σκηνή.Με τρόπο χώθηκα λίγο πιο μπροστά και μετά από λίγο η πρώτη μπάντα έσκασε στο stage.

 Ήταν οι Σουηδοί Quit your day job, ένα κράμα surf punk και ηλεκτρονικών στοιχείων που απο την πρώτη στιγμή μου έδωσαν την εντύπωση πως ανέβηκαν στη σκηνή για να κάνουν χαβαλέ αλλά δυστυχώς γι'αυτούς πολυ επιτηδευμένο.Ο frontman της μπάντας δε σταμάτησε λεπτό να τυραννά την ακοή μας με τις άτεχνες κραυγές του ενώ το κακαίσθητο θέαμα συμπλήρωνε ένας γυμνός πληκτράς που έφτυνε το κοινό τονίζοντας επιδεικτικά το κακόγουστο σώβρακο του ενώ όποτε το θυμόταν πατούσε και κανένα πλήτρο στο synth.Ο μόνος που προσπαθούσε να σώσει την παρτίδα ήταν ένας πολύ καλός γκρουβάτος drummer που θύμιζε αισθητά τον Dave Grohl σε στυλ και παίξιμο και μάλλον από λάθος βρέθηκε στο wannabe punk τρίο από τη Σουηδία.Η βραδια λοιπόν δεν ξεκίνησε καλά και απόρησα με την επιλογή των Hives για το support act όχι μόνο για το live αυτό αλλά για όλη την περιοδεία τους.Η μοναδική μάλλον δικαιολογία για αυτή τους την επιλογή έγκειται στο ότι οι Quit your day job είναι πατριωτάκια και αν δεν πεναίψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.Ευτυχώς για όλους μας εκεί, οι σουηδοί δεν άργησαν να κατέβουν απ'τη σκηνή,τα φώτα άναψαν και οι παλμοί ανέβηκαν καθώς όλοι περίμεναν την επανεμφάνιση των Hives μετά από 2.5 περίπου χρόνια συνειδητής απουσίας.

Μάταια όμως καθώς τη  σκυτάλη πήρε μια μπάντα αγνώστου προελεύσεως που μάλλον χώθηκε στο live την τελευταία στιγμή.Εξίσου μάταια προσπάθησα να μάθω το όνομα της μπάντας αλλά από όσους ρώτησα οι μισοί δεν μιλούσαν αγγλικά (φαινόμενο σύνηθες για τους γερμανόυς) ενώ οι άλλοι μισοί δεν είχαν ιδέα από που ξεφύτρωσε το rock n' roll ντουέτο που κατέλαβε τη σκηνή του Columbia halle.Ο ψιλόλιγνος τραγουδιστής κέρδισε πάντως το κοινό τόσο με τη βραχνή και γκαζιάρικη φωνή του όσο και με τις oldies κιθαριστικές μελωδίες του καθώς ο drummer προσπαθούσε να τον ακολουθήσει ελείψει ιδιαίτερων ικανοτήτων σε έναν οριμαγδό από ατέλειωτα σολο που κάθε άλλο παρα ξενέρωσαν τον κόσμο.Μάλιστα στη δήλωση:"i'm a mosh pit virgin so do me a favor",  του στραβοπουκαμισομένου frontman που θύμιζε Elvis σε συναυλία κατα τη θητεία του στο στρατό,το κοινό έδειξε ότι δεν ήθελε και πολύ και εντελώς αυθόρμητα άρχισε να τα σπάει με αποτέλεσμα να βρεθώ 2-3 σειρές πίσω τσαντισμένος που έχασα την καλή μου θέση για να την ξαναπάρω λίγο αργότερα όταν ηρέμησαν τα πράγματα.Μετά λοιπόν από αρκετό χορό και ισχυρές δόσεις rock n roll το ντουέτο (που αν κάποιος μάθει πως τους λένε ας μου πει και εμένα) μαςκαληνύχτησε, προλογίζοντας και ευχαριστώντας τους Hives.

Τα ψέματα είχαν τελειώσει και είχε φτάσει επιτέλους η ώρα.Σχεδόν δηλαδή καθώς χρειάστηκε να ακούσουμε ολόκληρο το American recordings του Johnny Cash μέχρι να διορθώσουν οι τεχνικοί ένα μικροπρόβλημα στη λέζάντα που συνοδεύει ολές τις εμφανίσεις των Hives επί σκηνής.Η συνέχεια ωστόσο μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.Τα φώτα χαμήλωσαν και το κοινό ξέσπασε σε σφυρίγματα και επιδοκιμασίες καθ'όλη τη διάρκεια της εισαγωγής.Με το που ακούστηκε η πρώτη νότα του ''walk idiot walk''  η ατμόσφαιρα δυναμιτήστηκε για τα καλά και όσοι μυρίστηκαν τι θα ακολουθούσε άρχισαν να αποχωρούν με μικρά βήματα προς τα πίσω.Στο άκουσμα του ''Hate to say i told you so'' η κατάσταση ξέφυγε απ'τον έλεγχο,τα σπρωξίδια έδιναν και έπαιρναν ενώ δεν άργησαν να έρθουν και τα πρώτα crowd surfings που τελείωναν άδοξα στα χέρια των γερμανών σεκιουριτάδων που απομάκρυναν τους πιο τολμηρούς προς τα πίσω.Στη μέση του κοματιού προσπάθησα να για κακή μου τύχη να βγάλω τη φωτογραφική αλλά βρέθηκα πεσμένος στο έδαφος προσπαθώντας να φορέσω το παπούτσι που έχασα στο χαμό.Ακολούθησαν μάθηματα σύγχρονου punk απο τους σουηδούς που έπαιξαν σχεδόν τα μισά κομμάτια από το εξαιρετικό νέο Black n' white album ενώ ο δίμετρος ράσταμαν επέστρεψε με μπλουζάκι Ramones για να οργανώσει το pit.Σαν βόμβα έσκασε το  Τwo-timing touch and broken bones και το a little more for little you από το ''Tyranosaurous Hives'', την καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά της μπάντας παρασύροντας σε punk ρυθμούς ακόμη και τους πιο συγκρατημένους.Σ'ενα δίλεπτο brake  ο Pelle Almqvist(φτιστός ο Malcom Mc dowell) έκανε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία της μπάντας και στη μικρή πόλη από την οποία αυτή ξεκίνησε,καλώντας τους βερολινέζους να εκτιμήσουν την πόλη τους και την πληθώρα επιλογών που αυτή τους προσφέρει.Στη συνέχεια ήρθε το ''diabolic scheme'' για να ηρεμήσει τα πνεύματα ενώ στη μέση του κοματιού τα πάντα σταμάτησαν, οι Ηιves σαν άλλα Gargoyles πέτρωσαν για περίπου δύο λεπτά δίνοντας με αυτό το εξαιρετικό θεατρικό trick το έναυσμα για να αστράψουν εκατοντάδεs φλασ στο κατάμεστο από περίπου 1500 θεατές Columbiahalle.Νομίζω πως όλοι ξέραμε πιο θα ήταν το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς. Το απόλυτο hit Tick Tick Boom εξεράγη κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας και προκάλεσε πραγματικό πανικό στις πρώτες σειρές δίνοντας μου την εντύπωση πως βρισκόμουν όχι στη συναυλία μιας εμπορικής μπάντας αλλά σε ένα μικρό hardcore gig όπου τα αίματα δεν αργούν να ανάψουν.Φυσικα κανείς δεν πίστεψε πως το live είχε τελειώσει και έτσι με όση δύναμη μας είχε απομείνει δε σταματήσαμε να φωνάζουμε μέχρι να ξαναβγούν οι πάντα κουστουμαρισμένοι ήρωες της βραδιάς.Το ''main offender'', από τα πρώτα μεγάλα hit της μπάντας,έκανε το κοινό να αφήσει όσες σταγόνες ιδρώτα του είχαν απομείνει στο ''ταλαιπωρημένο'' από τον ξέφρενο χορό dancefloor ενώ η βραδιά εκλείσε με τα πολύ δυνατά ''supply and demand'' και ''you've got it all wrong'' βρίσκοντας τον Almqvist στην αγκαλιά του πλήθους.

Οι Hives κατάφεραν να μας ιδρώσουν για τα καλά Νοέμβρη μήνα,σ'ενα live που δύσκολα θα ξεχάσω,όπως άλλωστε και τα χαμόγελα ικανοποίησης στα πρόσωπα όσων βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο πανέμορφο Βερολίνο.Μάζεψα στα πεταχτά όσα flyers μπορούσα και μπήκα στο μετρό για να φτάσω μετά απο λίγο στο hostel,με πόδια γλυκά κουρασμένα απ΄το χορό και αυτιά μου βούιζαν απο σουηδικά ντεσιμπέλ που μέχρι και τώρα που γράφω αυτο το κείμενο δε λένε να ξεφτύσουν.

Φωτογραφίες: Δ. Συνοδινός