Πρώτη φορά ανατρίχιασα βλέποντας μια σκακιέρα. Και στεναχωρήθηκα όταν είδα το λευκό βασιλιά να παραιτείται, παραδίνοντας τον εναπομείναντα στρατό του. Και όση ώρα οι iLiKETRAiNS ξετύλιγαν τις ασπρόμαυρες ιστορίες τους, γέμιζες από τέτοιες συναισθηματικές υπερβολές. Οι πέντε μουσικοί από το Leeds με το πένθος στα μπράτσα και τα αγέλαστα πρόσωπα είναι ειλικρινέστατοι απ’την αρχή μέχρι το τέλος: θέλουν να αφεθείς ελεύθερος να βουλιάξεις σ’αυτές τις υπερβολές και μέσα από την τραγικότητα που συνοδεύει τα πάντα γύρω απ’τη μουσική τους, να κοιτάξεις κατάματα την απελπισία. Κι ύστερα να ξεσπάσεις μαζί τους, να παρακαλέσεις για όλο και περισσότερο θόρυβο, μέχρι να είσαι πια έτοιμος για την επόμενη ονομασία πόλης και ημερομηνία που θα εμφανιστεί από πάνω τους...

Το Epiphany, ήταν μια πολύ λεπτή στιγμή στο Elegies to lessons Learned, κάτι σαν αίσθηση μιας κρυφής ελπίδας που βρήκε λίγο χώρο να απλωθεί, η τελική ήρεμη ματιά του τραγικού ήρωα προς το τέλος του... Μ’αυτούς τους ήχους επέλεξαν να ξεκινήσουν οι iLiKETRAiNS, παίρνοντας τις θέσεις τους στη σκηνή του Gagarin. Η πρόσκαιρη αιθέρια στιγμή αντικαταστάθηκε γρήγορα απ’τα ξερά τύμπανα που έβαλαν φωτιά στην πόλη του Twenty five sins. Η φωνή του Dave Martin αισθαντική, ο ίδιος όπως και κάθε μουσικός προσηλωμένος στο χώρο του, στις μετρημένες μα ελεύθερες κινήσεις του. Δεν μπορεί να μη γεννηθεί η περιέργεια σε κάποιον που έχει εντυπωσιαστεί με τις δύο κυκλοφορίες τους, πώς θα ήταν η συναυλιακή παρουσίαση αυτού του φιλόδοξου concept. Οι iLiKETRAiNS παραχώρησαν με κάθε τιμή το ρόλο του πρωταγωνιστή στην κάθε τραγική φιγούρα που ενέπνευσε τα κομμάτια τους. Οι ίδιοι, ανέλαβαν τη δύσκολη θέση του να ζήσουν ξανά κάθε μία απ’τις ιστορίες, να βουλιάξουν κι αυτοί στις θλιμμένες πτυχές τους, και να αποδώσουν όλη τη δόξα στους χαμένους ήρωες. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ερμηνευτεί το πένθος που φόραγαν τα μέλη της μπάντας, κάπως έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί το μεγάλο THANK YOU στα ονόματα των νεκρών που προβάλλονταν κατά τη διάρκεια του Death of an Idealist. Σαν ιερή αποστολή για παρεξηγημένους και αδικημένους, από τη ζωή και την Ιστορία, ήρωες. Δεν ξέρω εάν ζήλεψα όποιον δε γνώριζε γι’αυτές τις ιστορίες – τραγούδια και τις πρωτογνώρισε μέσα από τη συναυλία. Αλλά αυτή η τόσο βαθιά και άμεση παρουσίαση, είχε κάτι από αίσθηση κινηματογράφου, από μυστικισμό, από κηδεία και ονειρική ροκ συναυλία μαζί.

Έβλεπες πως ο καθένας απ’τον κόσμο που γέμισε το Gagarin ζούσε κάτι ιερό, είτε κρεμμόταν απ’τα χείλη του Dave όταν τόνιζε κάθε λέξη με την ιδιαίτερη ερμηνεία του, είτε παρακολουθούσε τα απίστευτα καλοδουλεμένα video που προβάλλονταν ζωντανά από τον τρομπετίστα Ashley Dean. Τα τελευταία, είχαν κομμάτια απ’τα video των κομματιών με πολλές τροποποιήσεις, μα πάντα με την ίδια οπτική. Αν έβαζαν εκείνα με τις φιγούρες από πλαστελίνη, αμφιβάλλω αν θα μπορούσε κανείς να πάρει τα μάτια του απ’αυτα. Ο ήχος ήταν άψογος, με μια απολαυστική καθαρότητα όταν οι νότες της κιθάρας αργά έντυναν το θλιμμένο τοπίο και με λυτρωτική ένταση στα δυνατά ξεσπάσματα που έκλειναν πολλά απ’τα κομμάτια. Η τρομπέτα απαραίτητη στο να δίνει το πένθιμο ύφος σε καθένα απ’αυτά τα κρεσέντο, και επιτέλους για λίγο οι μουσικοί λύνονταν επί σκηνής, με αυθορμητισμό που φανέρωνε ότι ο κόσμος στον οποίο βρίσκονταν δε διέφερε απ’αυτόν των ακροατών.

Το Α Rook house for Bobby ήρθε πολύ νωρίς ...για να είναι αληθινό, στο Terra Nova πολλά μάτια γύρω αποφάσιζαν να κλείσουν και να αφήσουν το μυαλό να φτιάξει τις δικές του εικόνες. Στο Victress, όπου τα φωνητικά από τον τραγουδιστή και τον μπασσίστα πάνω σε μια υπέροχη θλιμμένη μελωδία στο κλείσιμο, συνειδητοποιούσες πως οι iLiKETRAiNS έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα: δεν έχουν ούτε ένα κακό κομμάτι. Στα ενδιάμεσα, αντάλλαξαν κάποια ευγενικά σχόλια με το κοινό, σχολιάζοντας θετικά την ανταπόκριση και την προσέλευση. Το κανονικό σετ έκλεισε με τον καταδικασμένο Spencer Perceval, μία απ’τις πιο λυρικές μελωδίες που έχει βγάλει η κιθάρα του Guy Bannister, και σίγουρα μια απ’τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας. Τα φώτα, που γενικά δεν είχαν την τιμητική τους αυτό το βράδυ, άναψαν για λίγο μέχρι να μας τιμήσουν με ένα encore, και έβλεπες με ικανοποίηση όλα όσα αφουγκραζόσουν. Οι μικρές συναισθηματικές υπερβολές δύσκολα περιγράφονται σοβαρά, και εύκολα αμφισβητείται η αλήθεια τους...μα είναι τόσο ωραίες όταν τις νιώθεις.

Το encore ξεκίνησε με ένα ορχηστρικό κομμάτι, πιθανότατα το Joshua, και τα πρώτα αισιόδοξα μηνύματα να προβάλλονται στο video. Έκλεισαν με άλλο ένα διαμάντι του πρώτου τους e.p, το Before the curtains close part 2, που οδήγησε τη βραδιά εκεί που της άξιζε, στο στροβιλισμό της τελευταίας απολαυστικής θορυβώδους κορύφωσης... Κι αυτό που μένει, είναι ένας ανεξήγητος ενθουσιασμός, μια συμφιλίωση με όλη την απελπισία και τις σκοτεινές υπεράνθρωπες δυνάμεις που πρωταγωνιστούσαν για πάνω από μία ώρα. Ίσως γιατί οι iLiKETRAiNS δεν απέφυγαν τίποτα απ’όσα τους αγγίζουν στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, αναζήτησαν χαρακτηριστικά παραδείγματα σε αληθινές τέτοιες ψυχές, και έφτιαξαν την πιο αληθινή, την ομορφότερη και πιο τίμια διήγηση...

ps: Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στην πολύ καλή εμφάνιση των Fuzzy Nerds που άνοιξαν τη συναυλία σε απόλυτα ταιριαστό κλίμα. Δεμένο συγκρότημα, με σεμνή παρουσία και αρκετά καλές συνθέσεις. Στην αρχή μου έδωσαν μια αίσθηση shoegaze αναβίωσης με το εξαιρετικό instrumental ξεκίνημα, στη πορεία τα πράγματα έγιναν πιο άμεσα, σκεφτείτε τους Sonic Youth σε ποπ απόπειρες των 90ς... Κάτι τέτοιο, όμορφα, απλά, δυναμικά. Θα τους ξαναδούμε για περισσότερα!

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Φωτογραφίες: Alexx Decode