Art Brut και Abbie Gale συνθέτουν ένα δίδυμο ιδανικό για ένα χαλαρό παρασκευιάτικο βράδυ με δυνατές δόσεις χαβαλέ από την πλευρά των Άγγλων. Έτσι κατα τις 9 περπατούσα ήδη στη Λιοσίων για να φανώ και εγώ άγγλος στο ραντεβού μου.Έξω από το Gagarin όμως δεν με περίμενε κανείς και έτσι κατάλαβα πως δυστυχώς για άλλη μια φορά δε θα χρειαζόταν να αναμείνουμε πολύ στην ουρά. Mέχρι τις 10 ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί με δυσκολία ξεπερνούσε τα 150 άτομα... Τα πηγαδάκια και τις συζητήσεις στο κρύο από την απουσία του κόσμου Gagarin διέκοψαν γύρω στις 10:30 οι πατρινοί Abbie Gale για να ξεκινήσουν χωρίς πολλά λόγια ένα 35λεπτο set...

Η μπάντα έμοιαζε από την πρώτη στιγμή να έχει πίστη στις δυνατότητες,έχοντας κατασταλάξει σίγουρα στο ύφος της μουσικής που αρέσκεται να δημιουργεί ενώ ήταν εμφανές πως τα παιδιά κουβαλούν πια αρκετές εμπειρίες στην πλάτη τους και ισάριθμα live στα πόδια τους.Η μόνιμα vibrato φωνή της Εvira χά'ι'δεψε ευχάριστα τα αυτιά μας ενώ έδενε απόλυτα με την ευρύτερη pop ατμόσφαιρα που απέπνεε η μπάντα. Από τα βλέμματα όσων στάθηκαν στις πρώτες σειρές την Παρασκευή το βράδυ νομίζω πως οι Abbie Gale κέρδισαν τη συμπάθεια του κοινού με τη μαυροφορεμένη frontwoman να κλέβει τις εντυπώσεις με τη σεμνή αλλά διακριτικά υποβλητική παρουσία της.Ακούσαμε κυρίως κομμάτια του δεύτερου δίσκου τους όπως το gone, clown και lovesong, δίσκος πλημμύρισμένος από καλαίσθητη εγχώρια pop,''έξυπνα'' ριφ στις κιθάρες και δυνατό κινηματογραφικό αέρα σε πολλά σημεία,αέρα που σκόρπισε άλλωστε η μπάντα και στη live εμφάνιση της. Οι Abbie Gale επιβεβαίωσαν πως είναι απο τις δυνατές μπάντες της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής και δίκαια δίνουν δυναμικά το παρόν στη δισκογραφία, με το δεύτερο δίσκο τους να βρίσκεται εδώ και 2 εβδομάδες περίπου στα δισκοπωλεία. Σίγουρα έχουν μέλλον και αξίζουν περισσότερη στήριξη από το κοινό της alternative σκηνής καθώς δεν ήταν πολλοί αυτοί που πλησίασαν στο stage του gagarin για να νιώσουν απο κοντά την κιθαριστική pop της μπάντας.

Σειρά είχαν ασφαλώς οι Art Brut που αν και δεν έχουν συνηθίσει να παίζουν σε μισογεμάτα club με 200 το πολύ άτομα δεν έδειξαν να πτοούνται από την λυπηρή απουσία του κόσμου. Βγαίνοντας στη σκηνή οι άγγλοι μετέδωσαν απλόχερα ενέργεια δείχνοντας δυναμική μεγάλης μπάντας παρόλο που οι συνθέσεις της δεν δικαιολογούν το χαρακτηρισμό αυτό.Λίγο το πομπώδες κόκκινο κοστούμι του Eddie Argos, λίγο οι ασταμάτητες γκριμάτσες του ξανθομπούμπουρα κιθαρίστα κέντρισαν το ενδιαφέρον το κόσμου που κατήφόρησε σιγά προς τις πρώτες σειρές του gagarin για να πάρει από κοντά μέρος στη μικρή γιορτή που προσπάθησαν να στήσουν οι αποθεωμένοι από την ΝME Art brut. Και όντως ακολούθησε μια μικρή γιορτή που αποτυπώθηκε γλαφυρά στα πρόσωπα των παρευρισκομένων που σκόρπιζαν χαμόγελα και φωνές χωρίς φειδώ. Εύκολα διάβαζες τα πιασάρικα εφηβικά στιχάκια στα στόματα του κοινού,όσο εύκολα παρατηρούσες την αστεία μπάκα του Argos να ξεχειλίζει από το μαύρο του πουκάμισο. My little brother,nag nag nag nag, bang bang rock n roll, direct hit και άλλοι τόσοι εφήμεροι νεο-punk ύμνοι των 2 ακόρντων σκόρπισαν ενθουσιασμό τη στιγμή που ο frontman χοροπηδούσε ανάμεσα μας και αγκαλιαζόταν με το κοινό. Και μάλλον αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας της μπάντας αυτής. Η άμεση επικοινωνία και η διαρκής επαφή με το κοινό της αφενός και η αστεία, αντισυμβατική και αμφιλεγόμενη φιγούρα του Eddie Argos αφετέρου,χωρίς να αψηφώ την ευρηματικότητα του τελευταίου στη συγγραφή των στίχων που τόσο έυκολα σου αποτυπώνονται στο μυαλό όσο μια κρητική μαντινάδα. Ο αμούστακος πλέον τραγουδιστής(ο θεός να τον κάνει) δε σταμάτησε λεπτό να αστειεύται απ'το μικρόφωνο,να δίνει συμβουλές στο κοινό για εφηβικούς έρωτες και πρών γκόμενες και να ακροβατεί ανάμεσα σε χιούμορ και γραφηκότητα ενώ τα τζαμαρίσματα της υπόλοιπης μπάντας κρατούσαν όσο οι σολιές του hendrix σε live εκτέλεση του purple haze μέχρι να ξεσπάσει το κοινό σε γέλια και επιδοκιμασίες.

Ήθελα πολύ να τους δω από κοντά όχι γιατι θαυμάζω τις περιορισμένες μουσικές τους ικανότητες ούτε  γιατί ήθελα να απολαύσω μια γνωστή μπάντα τη στιγμή της επιτυχίας της, πράγμα διόλου σύνηθες στη χώρα μας. Ήθελα απλά να διαπιστώσω αν οι Art Brut μπορούν και από κοντά να μανατζάρουν τη διαθεση σου και να την εκτινάξουν στα ύψη το ίδιο περίτεχνα όπως το καταφέρνουν στα δυο πρώτα τους album μέσα από παιδικά στιχάκια που θα μπορούσες να έχεις ο ίδιος γράψει στο θρανίο ως αφηρημένος μαθητής και από καθημερινές ιστορίες στις οποίες ο καθένας μας θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί. Κάτι τέτοιο συνέβη και την Παρασκευή το βράδυ όπου οι λίγοι πιστοί που προσήλθαν έφυγαν με δώρο ένα πλατύ χαμόγελο από μια μπάντα που ήρθε για να σκορπίσει χαβαλέ, ειρωνία και αυτοσαρκασμό και δείχνει μάλιστα να αποδέχεται αυτόν της το ρόλο.

Φωτογραφίες: Alexx Decode