Τους αγαπώ πολύ, γι' αυτό και προβληματίστηκα. Γενικά μου είναι δύσκολο να γράψω για τους Legendary Pink Dots, το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Η ύπουλη προσέγγιση μου στον φίλο και συνάδελφο αρθρογράφο του Postwave, κ. Γιαννακόπουλο, έπεσε σε ένα απροσπέλαστο τείχος που λέγεται «πτυχιακή» (άντε τέλειωνε επιτέλους!) και χωρίς ελπίδα πλέον είπα να το παλέψω. Αλλά τι στον άνεμο να γράψω? Τι ακριβώς να περιγράψω και πως να μείνω αντικειμενικός απέναντι σε μια μπάντα που είναι περισσότερο κοντά μου από οποιαδήποτε άλλη εδώ και 2 δεκαετίες. Η αντικειμενικότητα πιθανόν να είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί βέβαια, αλλά και πάλι, τι να πεις για μια συναυλία που ξεκινάει με την ατάκα : “Στην αρχή, ο Θεός έπλασε την κατσαρίδα…”

Πάμε με τον εύκολο τρόπο: Έφτασα στο Gagarin την ώρα που.... «άσε τις κοινοτυπίες ρε Μπρέλλα, στο ζουμί! »
Καλά... Ξαναρχίζω. Οι New Zero God προσπάθησαν να δώσουν αυτό που έχουν και μάλλον το κατάφεραν, αλλά σε λάθος κοινό. Το να ανοίγεις βέβαια μια συναυλία ενός τόσο ιδιαίτερου συγκροτήματος όπως οι Legendary Pink Dots δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα που θα κάνεις στη ζωή σου, αλλά η επιλογή μιας gothic rock μπάντας δεν ήταν και η πιο ενδεδειγμένη. Όταν κατά τη διάρκεια του set τους πλησίασα τον Μαχαίρα (the Gagarin person) και του είπα ότι δεν ταιριάζουν, μου απάντησε: «Και τι ταιριάζει δηλαδή? Πες μου κάποιους!»  Θα μπορούσα να φύγω ντροπιασμένος μην έχοντας απάντηση, αλλά μετά θυμήθηκα τι εξαιρετικά που είχαν δέσει με τους Piano Magic πριν 4 χρόνια. Επίσης, αυτή η τρομερή δική μας μπάντα που ακούσαμε στο Audiobook 3, Electric Litany λέγονται, μια χαρά θα έδενε. Οι 2L8 ακόμα... Για κοιτάξτε το τώρα που έρχονται και οι iLiKETRAiNS... Οπως και να’χει, οι New Zero God φάνηκαν πολύ δεμένο group, έμπειροι μουσικοί άλλωστε, αλλά το gothic δεν μπορώ να το αντέξω για πολύ και περισσότερη κριτική από τα δικά μου χέρια είναι μάλλον ανούσια.  Επαιξαν πάντως και τραγούδι από την εποχή των Flowers Of Romance αν δεν κάνω λάθος. Πάμε παρακάτω...

Merchandise: Όχι ρε παιδιά 17 και 23 ευρώ το cd…Αρκετοί δίσκοι των Legendary Pink Dots δεν βρίσκονται στα κεντρικά δισκοπωλεία και θα ήταν μια καλή ευκαιρία για κάποιους να αγοράσουν, αλλά με τέτοιες τιμές... Το τελευταίο Tear Garden που ζαχάρωνα λοιπόν θα το πάρω από ebay. Ο πρώτος αδύναμος κρίκος της βραδιάς, ο δεύτερος ήταν η σχετικά χαμηλή προσέλευση, αλλά πλέον το έχουμε πάρει απόφαση. Μετά βίας 250-300 άτομα και είμαι σίγουρος ότι ο Τριανταφυλλίδης ψάχνει 4-5 dates ακόμα για να ξαναφέρει τους Puressence. Kαι θα έχει χίλια δίκια...

Τρεις ολόκληρες παράγραφοι, και ακόμα δεν έγραψα κουβέντα για τους Legendary Pink Dots. Φυγοπονώ, αλλά σιγά σιγά μου’ρχεται. Πως το’παμε στην αρχη?
'In the beginning, God created the cockroach…” Και μαντέψτε, η συγκεκριμένη πρωτόπλαστη κατσαρίδα είχε και όνομα. Την έλεγαν Colin. O κατσαρίδος Colin λοιπόν ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας του intro του live και στη πορεία της εξιστόρησης των παθών του μου έγινε τόσο συμπαθής! Η συναυλία είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Συμπάθησα ένα σιχαμερό ζωύφιο, αυτό και μόνο είχε έτσι κι αλλιώς δώσει μια μοναδικότητα στην συναυλιακή εμπειρία που μόλις άρχιζε.
O Edward Ka-Spel πότισε με μια ισχυρή δόση σκοτεινής παράνοιας τους παρευρισκόμενους από το πρώτο κιόλας τραγούδι και εκλιπαρούσε για "peace of mind" μόλις στο δεύτερο. Κάπου εκεί ήταν και το concept της συγκεκριμένης συναυλίας. Δεν ήταν καθηλωτικοί όπως τη τελευταία φορά, δεν προσπάθησαν να μας κόψουν την ανάσα με απανωτά αγχωτικά progressive ξεσπάσματα, μετά από κάθε ένταση ακολουθούσε ηρεμία, πολλές φορές μάλιστα η δεύτερη ήταν και μεγαλύτερη σε διάρκεια. Αν έπρεπε να εκτιμήσω πως μπορεί να μοιάζει η νέα τους δουλειά θα έδειχνα ‘Crushed Velvet Apocalypse’. Η επιλογή τους άλλωστε να συμπεριλάβουν 4 τραγούδια από τον συγκεκριμένο δίσκο στο προχθεσινό τους setlist πρέπει κάτι να σημαίνει. Κατά τη διάρκεια του ‘No Matter What You Do” ο Niels Van Hoornblower έκανε τη συνηθισμένη βόλτα μέσα στον κόσμο ρίχνοντας νότες και φως από το σαξόφωνο του σε όσους περισσότερους μπορούσε και αν εξαιρέσουμε τον φωτογράφο μας που τον κυνηγούσε αγχωμένος μέχρι έξω μήπως και τραβήξει καμιά καλή πόζα, οι υπόλοιποι κάθονταν ήρεμοι, ακίνητοι και έμοιαζαν να το απολαμβάνουν.

Και το πράγμα πήγαινε έτσι για πολύ ώρα. Κάποιος φώναξε «ψυχεδέλεια!». Εχει δίκιο. Ο Φώτης δίπλα μου μίλησε για post rock και ότι σου δίνουν την αισθηση ότι οταν ξεκινάνε να βαράνε νομίζεις ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Δίκιο και αυτός. Η Δήμητρα μου έγραψε ότι αυτοί οι τύποι είναι “dark χίπηδες’. Δίκιο και εσύ. Ο Τόλης εκθίασε τον λυρισμό και το συναίσθημα, κάποιοι άλλοι την θεατρικότητα και την σύγχιση. Όλοι δίκιο έχουν. Η μοναδικότητά τους όμως έγκειται στο ότι όλα αυτά δεν μπαίνουν στο blender. Δεν διαλύονται, δεν αλλοιώνεται η γεύση τους. Μένουν ατόφια σε ένα τεράστιο ηχητικό μωσαικό, περιμένοντας τον ακροατή να διαλέξει, ίσως και υποβάλοντάς τον ανά περίπτωση στο τι να διαλέξει.
Και επειδή είναι πάρα πολυ πιθανό να γράφω τόση ώρα αρλούμπες (πάω να δω λεξικό από που βγαίνει το “αρλούμπες”), η δικιά μου επιλογή από τη συναυλία της Παρασκευής ήταν το Hellsville, κατά τη διάρκεια του οποίου ένιωσα τους παλμούς της καρδιάς να ανεβαίνουν επικίνδυνα.

Respect και στον Silverman, την ήρεμη δύναμη για τις Ροζ Κουκίδες πίσω από τα synthesizers του τόσα χρόνια. Παραμένει γαλήνιος και σοβαρός αντισταθμίζοντας τις κυκλοθυμικές παρορμήσεις του Edward.  Κάποιες στιγμές βέβαια το μάτι του γυάλιζε, τόσο καιρό με τον Ed (του οποίου το μάτι δεν το έχουμε δει βέβαια, πιθανόν να’ναι και ροζ..), και φαίνεται να απολαμβάνει και ο ίδιος τόσο πολύ την μουσική τους! Ο Martijn De Kleer στις κιθάρες και το μπάσσο μου άρεσε, ο Erik Drost βέβαια που είχαμε δει το 2004 ήταν μάλλον πιο δημιουργικός, ειδικά για ζωντανή εμφάνιση.

Μετά από 2 encore έκλεισαν τη συναυλία μελωδικά και κατευναστικά με το “fifteen flies in the marmalade” από το κλασικό τους album του 1985 “Asylum”. Και μια χαλασμένη νότα...

Y.Γ . O Alexx που τράβηξε και εμφάνιζε τις φωτογραφίες με πήρε τηλέφωνο πανικόβλητος όταν έγραφα τα παραπάνω για να μου πει ότι κάτι δεν πάει καλά: «Σε όλες τις φωτογραφίες τα πρόσωπά τους έχουν βγει ροζ...!!!»

Κώστας Μπρέλλας

Φωτογραφίες: Alexx Decode