Με μία πρώτη ματιά, ο Τy Segall μάλλον μοιάζει με έναν ακόμη ξέγνοιαστο τύπο από το Λος Άντζελες, που του αρέσει να κυνηγάει κύματα, να κάνει skate και να τζαμάρει με τους φίλους του. Γνωρίζοντας όμως για το μεσοδιάστημα που επέλεξε το Σαν Φρανσίσκο ως τόπο κατοικίας, αλλά και τον αριθμό των album για τα οποία έχει εργαστεί, είτε είναι προσωπικά είτε περιλαμβάνονται σε διάφορα projects, καθίσταται πλέον αντιληπτό πως o Ty δεν σταματάει λεπτό να γράφει, να παίζει, και να ψάχνεται.

Μετά την τελευταία του επίσκεψη στην Αθήνα τον προπέρσινο Νοέμβριο, η arte fiasco μας έκλεισε ραντεβού στο AN. Με προσέλευση που άργησε να ζεστάνει τον χώρο, και κακό ήχο στα πρώτα τραγούδια των Callas που άνοιγαν το show, το κοινό παρέμενε κάπως μουδιασμένο.

Οποιαδήποτε αμφιβολία θα μπορούσε όμως να έχει κάποιος, κάπως χάθηκε άμα τη εμφανίσει του Ty και της μπάντας του επί σκηνής. Χαμογελαστός και με όρεξη για πάρτυ, ξεκίνησε χωρίς περιστροφές με το "Waves Goodbye" και τις δυνατές του κιθάρες, σχεδόν αναγκάζοντας το κοινό του να ακολουθήσει πιστά και να ετοιμαστεί να χορέψει. Και όποιος δεν ξεκίνησε να χαμογελάει από το πρώτο κιόλας τραγούδι,  με το «You ‘re the doctor» και το «I bought my eyes» να ακολουθεί,  μέχρι το «Thank God for Sinners» σίγουρα είχε αισθανθεί χαρά. Γιατί αυτός ήταν ο ήχος, με καταβολές από ένα ιδανικό garage παρελθόν, λίγη ψυχεδέλεια, και βαβούρα για πάρτυ, παρέσυρε το κοινό του σε ένα ανέμελο λίκνισμα αλλά με το κεφάλι πορωμένο στα riffs.

Κάπως όλο το live ήταν στημένο σαν να θυμίζει διάλογο, το ένα κομμάτι ακολουθούσε το άλλο σαν συζήτηση. Το κάθε τέλος συνοδευόταν από μία καινούρια αρχή για headbanging. Χωρίς παύσεις και πολλά λόγια στα μικρόφωνα εκτός από κάτι σκόρπια «thank you for having us, it's been a while, thank you, thank you», δεν σταμάτησαν να χορεύουν, να φωνάζουν, και να κρατάνε το κοινό τους ζεστό.

Κάπου στο μέσο του live ήταν που ο κόσμος ξεκίνησε κυριολεκτικά να πιάνει κάγκελο, να σκαρφαλώνει και να προσπαθεί να αγγίξει την μπάντα. Μεταξύ  δε, «Crawler» και «Skin», ο Ty βουτάει στο κοινό για το αναμενόμενο stage diving και ξεκινάει ο πανικός. Ανεβαίνει στην σκηνή, συνεχίζει για δύο ακόμη κομμάτια και ξαναβουτάει μαζί με κιθάρες και καλώδια στο κοινό του. Επιστρέφοντας για δεύτερη φορά στην σκηνή, επιχειρεί το αδιανόητο. Ξεκινάει να δένεται με μονωτική στο κάγκελο του stage -μπροστά από κοινό που τον αποθεώνει, και πετάει στον κόσμο μικρόφωνο και καλώδια.

Αφού κάπως η τάξη αποκαθίσταται σχετικά και καλώδια, μικρόφωνα και κιθάρα βρίσκονται ξανά on stage, το live συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, με λίγα περισσότερα τσαντισμένα solo και αρκετά ουρλιαχτά που αβίαστα όμως μεταμορφώνονταν και σε μία πολύ πιο ήρεμη αγορίστικη, παραπονεμένη φωνή σε κομμάτια που το απαιτούσαν.

Συνολικά, αυτό που έκανε το χθεσινό live να ξεχωρίσει, πλην της πράγματι εκρηκτικής μα και σίγουρα χαρούμενης παρουσίας του Ty και της μπάντας του που ως το τέλος του show μας είχαν πείσει πως βρισκόμαστε όντως σε garage πάρτυ, ήταν το ιδιαίτερο κοινό. Με ηλικίες κυρίως 30+ το group εμφανίστηκε σε ένα κοινό εξίσου πιστό, κατατοπισμένο μουσικά μα και μεστό.

Το ακόμη καλύτερο ήταν η μετάδοση του συναισθήματος. Ναι μεν,  ο Ty Segall κατάφερε για μία ακόμη φορά να μας ξεσηκώσει, αλλά ο ίδιος ο κόσμος έδινε ξεκάθαρα την εντύπωση πως περίμενε και πως επιζητούσε να ξεσηκωθεί. Πολλά πολλά χαμόγελα και κουβέντες μεταξύ αγνώστων που γνωρίστηκαν εκεί και σχημάτισαν παρέες. Ακριβώς σαν πάρτυ.

Και φυσικά το encore. Μετά το κλείσιμο του πρώτου κύκλου της performance και του setlist, το κοινό σαφώς ζητούσε λίγο ακόμη χορό. Με τρία τραγούδια ακόμη, κάτι από δεκαετία '60, κάτι από λίγο surf ρυθμούς, και λίγο garage/punk νεύρο με μακροσκελή εντυπωσιακά solo, συντέθηκε η λήξη αλλά και ταυτόχρονα αυτό που θα λέγαμε η «απογείωση» του live. Στα τελευταία αυτά κομμάτια, νομίζω πως χόρευαν όλοι, μέχρι και όσοι άραζαν στο μπαρ. Χειροκροτήματα και φωνές, και κόσμος που παρέμεινε στον χώρο κουβεντιάζοντας παρόλο που το group είχε αποσυρθεί αρκετή ώρα. Πάρτυ το χθεσινό σίγουρα. 

Το τελευταίο όμως πράγμα που πρέπει να ειπωθεί, είναι πως ο ακατανόητος τρόπος που ο Ty Segal συνδυάζει τα είδη με τρόπο που πάντα σε γυρνάει πίσω σε ήχους που άλλοτε γρατζουνάνε θυμωμένα τα αυτιά, και άλλοτε παραπέμπουν σε παραλίες αλλά κάθε μα κάθε φορά, σε πείθει πως δεν είναι απλώς μία επιτυχημένη αναβίωση του παλιού, αλλά ξεκάθαρα ένας από τους ήχους του μέλλοντος -ή απ΄αυτούς που θα θέλαμε να είναι.