«Μαζοχιστή, σ’αγαπώ, όταν ουρλιάζεις, όταν κλαις...»

Μας το τραγουδούν κοντά 30 χρόνια τώρα..άραγε δεν κουράστηκαν ακόμα; Η υψίφωνος Eliane κι ο κύριος συνθέτης και mastermind Philippe Fichot μας τίμησαν με την παρουσία τους το Σάββατο 26 Ιανουαρίου, στο Gagarin 205, το σωτήριο έτος 2008...γράφω fillers, ενώ προσπαθώ να σκεφτώ πως διάβολο θα μπορέσω να επαινέσω την άψογη μουσική παρουσία τους αλλά να επιστήσω την προσοχή σας στην κοιλιά της αντίστοιχης σκηνικής τους...

Με το μάτι είχαν μαζευτεί πάνω κάτω 400 άτομα, γεμάτα προσμονή του «διαφορετικού», σε συνδυασμό με τις όποιες φαντασιώσεις που μπορεί να είχαν για ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που συνέδεσαν την ηλεκτρονική μουσική με την πιο σκοτεινή πλευρά του ερωτισμού, το σαδομαζοχισμό, το φετιχισμό.
Μουσικά το συγκρότημα φάνηκε δεμένο και με πολύ καλό συγχρονισμό.
Τα φωνητικά της κυρίας Eliane, αιθέρια και πεντακάθαρα, δεν έκανε το παραμικρό λαθάκι, απέδωσε άψογα, ήταν σαν να ακούγαμε το cd. Δυστυχώς ο Philippe παρέμεινε στο παίξιμο – τα δικά του φωνητικά ήταν απ’ευθείας από το cd. Τα κομμάτια, ρετουσαρισμένα από το 2006, σαν να είχαν χάσει κάτι από τον πρωτογονισμό τους, μέσα από την προσπάθεια εκσυγχρονισμού τους. Πάντως η εκτέλεση του Action Theremin New στα τυφλά από μια Eliane με το κεφάλι πλήρως καλυμένο με latex κουκούλα να παίζει στο Theremin ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή της συναυλίας!
Οι μελωδίες του συγκροτήματος αυτού (έχουν εμπνεύσει διάφορες μπάντες,  όπως οι Add N to X) παραμένουν διαχρονικές και κατ’εμέ, πανέμορφες.
Ο τρόπος που ζευγαρώνουν τα δυο άκρα, τα αιθέρια, «ουράνια» φωνητικά από τη μια, και το σκοτεινά πρωτόγονο noise από την άλλη, δε μ’αρέσει απλά, το λατρεύω, γιατί με ταξιδεύει μεταξύ κόλασης και παραδείσου, μου δείχνει και τις δυο πλευρές της ανθρώπινης φύσης, ταυτόχρονα, την θεïκή και τη ζωώδη. Είναι και οι δυο αλληλένδετες με τον ερωτισμό, με τη ζωή, με το θάνατο.
Μέχρι εδώ καλά.

Full line-up έγραφε η αφίσα, και σαν τρίτο μέλος φαίνεται μια γιαπωνέζα με λευκό body-paint…Την είχα δει να χορεύει επί σκηνής στο παρισινό La Locomotive (sold-out) το 1998...η γυναίκα αυτή με είχε μαγέψει, εμένα και όλο το κοινό: η παθιασμένη χορογραφία της απέδιδε τέλεια τα συναισθήματα που γεννούσε η μουσική των Die Form. Δεν κρύβω πως έλπιζα να ξανάβλεπα την πραγματικά εμπνευσμένη εκτέλεσή της...
Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται πως το συγκρότημα προσπάθησε να «εκσυγχρονιστεί», αποφασίζοντας να γεμίσει κι άλλο τη σκηνή, πως με 1000+  επαναλαμβανόμενες προβολές γυναικείου γυμνού, στήθους και αιδείου, θα κατάφερνε να εξιτάρει εξίσου το κοινό του. Άλλαξαν και τη χορεύτρια που γέμιζε τη σκηνή από μόνη της και πήραν μια γερμανίδα καθηγήτρια του παραδοσιακού γιαπωνέζικου χορού Butoh, την Sabine.
Και χάσαν το παιχνίδι.
Είναι γεγονός ότι το 2008 κάποια πράγματα έχουν αλλάξει και από το ’98, και από τότε που η ιδέα των Die Form χτύπησε την πόρτα του monsieur Fichot.
Δεν σοκάρουν το ίδιο οι ερωτικές απεικονίσεις όπως στα νιάτα του Philippe που υπήρχε μια άλφα λογοκρισία.
Το Torture Garden «ανθεί» πλέον και στην Ελλάδα, έχουμε δει πάμπολλους performers να κρεμιούνται από τα σώματά τους με κάθε λογής αγκίστρια, γάντζους και λοιπά αιχμηρά αντικείμενα, να αυτομαστιγώνονται, να αιμορραγούν... Άσχετα με το αν αρέσουν όλα αυτά, το θέμα είναι πως υπάρχουν performers που όλα αυτά τα κάνουν  for real, (όπως χάραξε ο Richie Manic στο μπράτσο του πριν πολλά χρόνια – ουπς, αφαιρούμαι).

 
Η εικονική κραυγή της χορεύτριας όπως και το εικονικό αυτομαστίγωμα του Fichot στο τέλος, μόνο αληθοφανή δεν ήταν..ως  αποτέλεσμα είχαν την  αδιαφορία, το γέλιο ίσως, αλλά όχι το σοκ. Η σοβαρότητα κι η έλλειψη ευθυμίας από τα πρόσωπα και των δυο κυρίων μελών με κάνει να πιστεύω ότι μάλλον το τελυταίο ήθελαν να πετύχουν.
Σαν σκηνικό σύνολο οι Die Form ήταν εμφανώς γερασμένοι – η Eliane χόρευε με ρυθμό αλλά το κοστούμι της δεν έκρυβε  τα πιασιματάκια της, ο Philippe παρέμεινε καλυμένος (μόνο στο τέλος του encore έβγαλε την μάσκα-κουκούλα του) οπότε δεν καταλάβαμε τίποτα, κατέληξα να προσέχω τα «σημάδια του χρόνου» στο κορμί της χορεύτριας, πράγμα που αληθινά, δεν  θα με ενοχλούσε, αν η χορογραφία δεν ήταν τόσο βαρετή, με ελάχιστες εξαιρέσεις...(σχόλιο φίλης μου: αυτό με τα κλαδιά πρέπει να πόνεσε!)
(κάποια στιγμή με έπιασα να εύχομαι να πέσουν οι αλυσίδες και να τσακιστεί η Sabine, μπας και γίνει τίποτα).

Κάποιοι παραπονέθηκαν γιατί λέει μια προβολή έδειξε τον Philippe γυμνό να κάνει «έρωτα» πίσω από την Eliane, η οποία μας ατένιζε με ύφος απόλυτης ανίας. Ε λοιπόν, η μόνη προβολή που απέδωσε αληθινά το ύφος της σκηνικής παρουσίας του συγκροτήματος ήταν αυτή. Εκτός πια κι αν ήθελαν να ειρωνευτούν την s&m σκηνή και τον όλο ντόρο που έχει δημιουργηθεί. Αλλά αμφιβάλλω. Νομίζω πως απλά κουράστηκαν, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, αν και προσπάθησαν πολύ για την παράσταση.

Κι έτσι μάλλον κλείνει ο κύκλος του καλλιτεχνικού ταξιδιού των Die Form: από τη γόνιμη φαντασία, στην αδιάφορη στειρότητα.

Μαρία Καλαπανίδα

Φωτογραφίες: Alexx Decode