Μεσημέρι στο γραφείο, κόσμος, φωνές, τηλέφωνα… Νεύρα και πάλι νεύρα!  «Γαμώτο», σκέφτομαι. «Μπορεί να χτυπήσει ένα τηλέφωνο και να μου πουν πως η διαδικασία του διακτινισμού ολοκληρώθηκε και τέθηκε σε safe εφαρμογή?»  Λίγη ώρα μετά, ένα ακόμη χτύπημα τηλεφώνου μου τσακίζει τα νεύρα.Caller id δεν έχει και αποφασίζω σαν περιπετειώδης τύπος που είμαι, να ρισκάρω και ν’ απαντήσω. Γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη με κάνει απλώς και χαμογελάω (καλοδεχούμενοι όλοι εκτός του εργασιακού χώρου στη δεδομένη στιγμή).Λέμε τα νέα μας τηλεγραφικά μέχρι που ακούω : «Ξέρεις τι έχουμε?Tickets για Siouxsie!!!!» Οκ, σκέφτομαι, δεν παραληρώ μόνο εγώ σ’αυτόν τον άδικο κόσμο. Και συνεχίζει «Λοιπόν, Παρασκευή 7 του μηνού SIOUXSIE live στην Οξφόρδη. Κανονιζόμαστε?»......Κενό λίγης ώρας, «ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ!!!» απαντώ εντελώς ψύχραιμα, σα να δέχτηκα πρόταση για καφέ...

Και ιδού ο διακτινισμός, (θα ήθελα δηλαδή και έτσι παρακάμπτω αναφορές σε αερογραμμές, μετρό, τραίνα, λεωφορεία κ.α.), βρίσκομαι Οξφόρδη, 4 μέρες μετά από αυτό το αίσχος που περιέγραψα παραπάνω, κάνοντας Siouxsie-κό ποτ-πουρί, χωρίς να ξεχνώ Banshees. Περπατάμε στον κεντρικό δρόμο κοιτώντας να δούμε φωτεινή επιγραφή Carling Academy Oxford...Στεκόμαστε από κάτω ακριβώς. Εκει συνειδητοποιώ τι έχω κάνει και λέω φωναχτά «Ωχ..θα δω Siouxsie δηλαδή!» (Δεν είχα την ευκαιρία ξανά, βλέπετε).

Σφραγίδα UV στο καρπό και είμαι μέσα. Κοιτάζω τριγύρω και χαίρομαι τόσο που βλέπω κλασσικές αγγλόφατσες με κόκκινα μάγουλα και μύτη, μεσήλικες και παραπάνω θα’λεγα, παρέα με τα παιδιά τους. Σαν συγκέντρωση φίλων της Siouxsie ήταν. Και μάλιστα επειδή δεν ήταν και πάρα πολλοί μάλλον μοιράστηκαν οι μισοί στη Sioux και οι υπόλοιποι στον ex σύζυγο και συνεργάτη Budgie. Παίρνω ποτάκι και πάω μπροστά. Έφτασα στην ώρα για το support group.Είναι οι Ipso Facto. 4 γλυκύτατες κοπέλες, με αρκετά ψυχεδελικό ήχο. Μου θύμισαν κάτι από Stereolab και πολλά αλλά πιο κιθαριστικά, όχι τόσο αυθεντικές στον ήχο με περισσότερη έμφαση στο styling.(Για περισσότερα www.myspace.com/ipsofactomyspace ). Η αλήθεια είναι πως τις «χρησιμοποιώ» κυρίως σαν μουσικό χαλί στο κινηματογραφικό σκηνικό που καταγράφω, πίνοντας, περπατώντας τριγύρω, ν‘ αναρωτιέμαι για το λιγοστό του κόσμου που πίνει μπύρες, κοκκινίζει η μύτη του μοιάζοντας πολύ αδιάφορο για την επερχόμενη εμφάνιση της «δικής τους» Siouxsie. Σ’ αυτό το σημείο νιώθω τεράστια ανάγκη να ανάψω ένα τσιγάρο, φυσικά απαγορεύεται και εκεί έρχεται η ακούσια σύγκριση με τους συναυλιακούς clubόβιους χώρους της Ελλαδίτσας.(Μόνο από μακριά και κάτω από αντίξοες συνθήκες θυμόμαστε αυτή τη χώρα κ την αποκαλούμε και με υποκοριστικά.)

Μπλε φωτισμός, glam μπλέ (?) βελούδινη (?) κουρτίνα για background στη σκηνή..soundcheck, μουσικοί βγαίνουν, ένα – ένα τα όργανα, στήνονται χαμογελαστοί αδιάφορα, ξεκινούν ένα intro…χαμογελάω, “they follow you”, σκέφτομαι. Ταυτόχρονα με το πάτημα των πλήκτρων, μαύρη ψηλή μπότα, πατάει γερά μπροστά μου! Σηκώνω το βλέμμα μου και δεν μπορώ να συγκρατήσω τη χαρά μου, δεν χειροκροτώ όπως οι γύρω μου. Απλά στέκομαι εκεί χαρούμενη μπροστά σε μια σαγηνευτική γυναίκα, τυλιγμένη σ ‘ένα cat suit ασημομαύρο, συγκρατημένη δύναμη, λίγο πριν την έκρηξη. ”It’s in the air, super still, the calm before the hunter kill. The sky will crack, the earth will split,I feel a dread in my stomach pit.It’s about to happen, it’s about to show”! Η σαγήνη της, ξεφεύγει, την μετατρέπει σε Μαινάδα που απλά σε μαγνητίζει. Η κίνησή της μελετημένη για ξελόγιασμα. Το βλέμμα της πιο κουρασμένο αλλά και πιο διαπεραστικό. Το “Here comes that day” μου ακούγεται εκδικητικό και πολλά υποσχόμενο και σ‘ αυτό το σημείο βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί τόσο έντονα (banshees,banshees,banshees) που ξαφνικά βλέπω τη Siouxsie να μεταμορφώνεται σε 25χρονη πανκομάγισσα με τους Banshees και τους Beatles να μου τραγουδάει “Dear prudence,won't you come out to play “. Στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό της, παίζει με τον κόσμο, κάνει teasing με τα χέρια της και όσο περνάει η ώρα η Μαινάδα Sioux συνεπαίρνει τον κόσμο με τις χαρακτηριστικές της σπασμωδικές, ερωτικές και ασυνάρτητες κινήσεις της.Ο εξαερισμός κλειστός και η ατμόσφαιρα ιδιαίτερα αποπνικτική, Ο κόσμος αρχίζει να ξυπνάει σιγά σιγά από την υπνωτιστική της ιδιότητα με το “Hong Kong Garden”.

“Only at night time – I see you, in darkness – feel you” , εκεί πρώτη σειρά, “waiting for my Night Shift sisters”, νιώθω ευτυχισμένη που οι φοβίες μου μήπως αντικρύσω μια παράφωνη, παρηκμασμένη βασίλισσα, διαψεύδονται πανηγυρικά αφού μένω πραγματικά άναυδη όταν στο “Drone Zone” πάλι μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό. Με τα δάχτυλα της κινεί τα νήματα και τις κινήσεις του κόσμου σε απόλυτο συγχρονισμό, “buzz buzzing busy bees”. Για τη συνέχεια, πίσω στο “Mantaray” με το “Loveless”. Έρχεται προς το μέρος μας, νιώθω το βλέμμα της να με διαπερνά και να μου τραγουδάει με μητρική στοργή “ Don’t cry, don’t fear, a healing voice, kissed you ear…if it doesn’t kill you, it will shape you, if it doesn’t break you, it will make you”, τόσο απλά!

Τύμπανα ξεκινούν, πάλι αλλάζει έκφραση και ο χορός της παραπέμπει σε κάτι αρχέγονο, ωμό. Νιώθω πως ο προσχεδιασμένος της οργασμός φτάνει στη κορύφωσή του κάνοντας το πέρασμα από το “One mile below” στο “Into a Swan”. Ο φωτισμός τη βοηθάει πολύ ενώ ανυψώνοντας τα χέρια της μοιάζει ν’ αναδύεται. «Aπ’ τα χέρια, ανοιχτά στο πλάι, ξεχύνονταν δύο στρόβιλοι ενέργειας. Τα μάτια γυάλιζαν και το στόμο έμενε μισάνοιχτο, ξεφυσώντας ρυθμικά τις αναπνοές. Απ’ το ηλιακό πλέγμα ξεχύθηκε ένας πίδακας φωτός, που στριφογύριζε σαν πλοκάμι ζωντανό, και άρχισε να εκτείνεται στο άπειρο. Θα σε βρω όπου κι αν είσαι, είπε η Γυναίκα.».
Κλείνουν φώτα…εξαφανίζεται η γυναίκα από τη σκηνή. Φεύγουν και οι συνοδοί της. Όλοι όμως περιμένουμε το αναμενόμενο encore.Ακούγονται διάφορες φωνές “ Cascaaaade, melt!, mirage..”.Λιγο χειροκρότημα, πολλές φωνές και να το αναμενόμενο θαύμα! Είναι τελικά το “Israel”. Πολύ καλή η ερμηνεία της και ακόμα πιο καταπληκτική μουσική. Κλείνουν φώτα πάλι.

Ακολουθούν τα γνωστά αν και «ψόφια» παρακαλετά για άλλο ένα encore. Ω, μα τι έκπληξη : καταϊδρωμένη μέσα στο ασημομαύρο ταλαιπωρημένο δέρμα της, αφιερώνει το κομμάτι που πρόκειται ν ακολουθήσει στη διοργάνωση και στο management του venue, για τον χάλια εξαερισμό του χώρου που πάνω στο αποκορύφωμα του ντους, τον άνοιξαν στο full για να βεβαιωθούν πως θα φύγουμε πραγματικά ξεροί μετά από αυτό το live. Αστειευόμενη πάλι, αναιρεί την αφιέρωση σε περίπτωση που η διοργάνωση αρέσκεται στη ποδολαγνεία. Φοβερό intro και το “These boots are made for walking” μου μοιάζει παρουσίαση σε fetish – show. Το καλώδιο του μικροφώνου μετατρέπεται σε μαστίγιο, η μαύρη ψηλή μπότα στροβιλίζεται πάνω από κεφάλια καταϊδρωμένων, ροδαλών Άγγλων και προσγειώνεται πατώντας γερά πάνω στο ηχείο. Χαμογελάω γιατί τη γουστάρω για την άνεση που έχει στο να κατέχει τους χώρους. Να τους αποκλείει και να τους κάνει δικούς της. Επίτηδες πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι δεν έψαξα για set lists ούτε για live στο you tube, με αποτέλεσμα να μην καταλάβω το encore του κλεισίματος, τουλάχιστον μέχρι να μπει στο ρεφραίν “You want it – You take it, You take it – You got it”. Χαμογελάω πάλι (τελικά όλο χαμογελαστή ήμουν ), Basement Jaxx feat. Siouxsie Sioux, στο “Cish Cash”. Τέλος.

Διακτινισμός back home. (Πάλι θα ήθελα, γιατί αν ήξερε τι πέρασα για να τη δω υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες να με είχε φέρει με το Ι.Χ. της οδικώς). Αυτό που μου έμεινε σαν εικόνα είναι “ A kick in the eye “ με μια ελπίδα πως οι φήμες θα τη φέρουν και στην Ελλάδα, διότι είμαι σίγουρη πως το ελληνικό κοινό  θα της βγάλει ακόμα πιο ακραίο και σαγηνευτικό εαυτό και ίσως ένα set με περισσότερες εκπλήξεις.

 
Κατερίνα Ρουχίτσα

Φωτογραφίες: Tim Chapman - K. Ρουχίτσα