Κατά πόσο θεωρείται ρίσκο για μία διοργανώτρια εταιρία ένα φεστιβάλ που απαρτίζεται ως επί τω πλείστον από συγκροτήματα που έχουν κυκλοφορήσει 2-3 άλμπουμ με κάποια σχετική επιτυχία, κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες και ένα line-up που απλώνεται κατά την διάρκεια μίας ολόκληρης ημέρας κυριολεκτικά, δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε χωρίς να παρευρεθούμε εκεί. Το Plissken Festival, χωρίς να γίνεται ουσιαστικά εμφανές το headline όνομα (θα σκεφτείτε τους These New Puritans, αλλά σε ποιό άλλο φεστιβάλ θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο του main act?), ξεκίνησε στις 13:00 στο Πολιτιστικό Κέντρο "Ελληνικός Κόσμος" με λιγοστό, όπως μπορούσε κανείς να προβλέψει, κόσμο στο κτήριο 56 της οδού Πειραιώς...

The Longcut
Οι Longcut ήταν οι τρεις που έκαναν την αρχή του φεστιβάλ χωρίς καμία ιδιαίτερη καθυστέρηση, κάτι που έδειχνε ότι ίσως το υπόλοιπο πρόγραμμα να κυλούσε με συνέπεια. Ολιγομελής μπάντα, θα έλεγε κανείς, για να κρατήσει live με τύμπανα κιθάρα μπάσο και drum machine. Όμως η απόδοσή τους ήταν πλήρης με δυναμικές εναλλαγές στα όργανα. Γενικά εκρηκτικά κομμάτια και μια πολύ καλή αρχή για ένα εναλλακτικό φεστιβάλ και για να ανέβει η διάθεση του λιγοστού ακόμα κόσμου. Το video wall με τα έντονα χρώματα και την ελαφριά ψυχεδέλεια ταίριαζε με τη μουσική τους. Το μόνο που τους αδίκησε ήταν ο κακός ήχος, τόσο στη φωνή όσο και στην ποιότητα των οργάνων γενικά και δεν νομίζω ότι έφταιξε η ακουστική του χώρου. Επίσης ήταν από τους μόνους που έκατσαν να δουν και τα υπόλοιπα ονόματα μέχρι αρκετά αργά "being around".

Rykarda Parasol
Η οποία ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα δεύτερη εμφάνιση και γιατί όχι σε ένα φεστιβάλ όπως το Plisskën. Πιστεύω όμως ότι θα ήταν πιο ταιριαστό να τη βλέπαμε σε μια πιο κλειστή σκηνή, όπου θα μπορούσε να έχει πιο πρωταγωνιστικό ρόλο και ένα όχι τόσο «βιομηχανικό» σκηνικό. Μαζί με τους μουσικούς της κατάφερε να μεταδώσει ένα ξεχωριστό κλίμα που ξεκινούσε από το κομψό παρουσιαστικό της και την ηλεκτρακουστική της, με κάτι από χροιά Cat Power και Marie Fisker, και έφτανε σε μια σαγηνευτική αμερικάνικη folk την οποία στόλισε ως επί το πλείστον με τα φωνητικά χαρίσματα της. Εδώ ο καθένας ας φανταστεί το σκηνικό. Για όση ώρα της παραχωρήθηκε απέδειξε το ότι είναι επαγγελματίας. Για άλλη μια φορά όμως η κακή ποιότητα ήχου δημιούργησε πρόβλημα, το οποίο δεν είναι μόνο κουραστικό για το κοινό αλλά και προσβλητικό για τον καλλιτέχνη.

The Lytics
Εδώ έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση. Οι Lytics  έπαιξαν μουσική με την οποία δεν έχω ασχοληθεί καθόλου. Οι τρείς Καναδοί έπαιζαν hip hop με φρέσκια electro διάθεση, όμως δεν μπορώ να πω αν ήταν καλοί ή όχι. Μπορώ όμως να πω ότι κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και τις δυο φορές που ανέβηκαν στη σκηνή - τη δεύτερη για να καλύψουν την απουσία των Cinematics παίζοντας και τα ίδια τραγούδια με την νωρίτερη εμφάνιση τους. Δεν ξέρω αν αυτό είναι πολύ καλό, εμένα μου άφησε με ενδοιασμούς.

23rd Underpass
Δεν έχω ξανακούσει πιο ολοκληρωμένο και επιτυχημένο, σε όλες τις πτυχές του ύφους του, σύγχρονο Italo Disco δεμένο με new wave στιλ από γκρουπ του 2010. Ένα 12ιντσο που κυκλοφόρησε μέσω Ιταλίας, αν δεν κάνω λάθος από την Iventi τον περσινό Οκτώβρη, sold out, με 2 κομμάτια, το "You ‘ll never know" και το "Sometimes". Τα οποία ακούσαμε και live μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια που μόλις ηχογραφήθηκαν γρήγορα για την εμφάνιση στο φεστιβάλ. Σαν ήχος δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά η κάθε μελωδία στα πλήκτρα και ο κάθε ρυθμός τους είναι μια επαρκώς επιτυχημένη απόδοση στο 80s synthpop. Ήταν το καθώς πρέπει αντιπροσωπευτικό του είδους, από τον ρυθμό με βουβό clapping, τις αινιγματικές μελωδίες του συνθεσάιζερ, στη neo-romantic εμφάνιση του Ταξιάρχη με αόριστο βλέμμα στο κενό. Καθώς πρέπει. Ο πειραματισμός για μένα εδώ, είναι η απόπειρα να αναγεννήσουν ένα είδος σε καιρούς που μεγάλο εύρος του κοινού καθοδηγείται στη μουσική από τα μέσα με τόσο μεγάλη απορρόφηση, που τα έχει αφήσει να του καλλιεργούν τις επιλογές αντί να τις καλλιεργεί το ίδιο. Η καλύτερη εμφάνιση του Plisskën για μένα, με καλή ποιότητα ήχου.

FM Belfast

Μετά την ολοκλήρωση της εμφάνισης των δικών μας 23^rd Underpass, που προσέφεραν στους νεότερους μαθήματα italo-disco (βλ. You'll Never Know) σειρά είχαν οι Ισλανδοί FM Belfast. Δέκα λεπτά χρειάστηκαν για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο stage, χρόνος άφθονος για να καταναλωθεί λίγη μπύρα στον «Κήπο» που βρισκόταν στο πίσω μέρος του χώρου. 17:30 οι Fm Belfast με το nerd παρουσιαστικό τους, κοκάλινα γυαλιά, παπιγιόν και τιράντες ξεκίνησαν την προσπάθεια τους να ξεσηκώσουν το κοινό με το "I can feel love". Synthesizers, κιθάρα και ένα δίδυμο στα φωνητικά (αντρικά και γυναικεία) αρκούσαν για να κάνουν το ακατόρθωτο. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι, ο κόσμος χόρευε, ακολουθούσε τις περίεργες οδηγίες του frontman της μπάντας και ολόκληρο, μέχρι τότε μικρό Plissken Festival, είχε υψώσει την παγκόσμια χειρονομία του μεσαίου δακτύλου στην electropop διασκευή του "Killing in the Name" των Rage Against the Machine. Απ' όσο είχαμε ακούσει το συγκρότημα πριν πάμε στο Φεστιβάλ οι Ισλανδοί είχαν αλλάξει κατά κάποιο τρόπο τα τραγούδια τους, κάνοντας τα party-friendly, με πιο δυνατά beat, ενώ επίσης είχαν προσθέσει κάτι ενοχλητικά τσιριχτά φωνητικά που χάλαγαν λίγο το όλο πακέτο. Όπως και να έχει οι FM Belfast τράβηξαν την προσοχή με την μουσική τους, που βέβαια με τον τρόπο που την παρουσίασαν θύμιζε τους Hot Chip.

Robots In Disguise

Στις 18:35 αφού πρώτα είχαν προηγηθεί κάποια αστεία βίντεο με τρία ρομποτάκια να ερωτοτροπούν σε ένα δωμάτιο, εμφανίστηκαν οι Robots in Disguise. Δαντελωτά καλσόν, βιτσιόζικες στολές, περίεργα κακόγουστα μαλλιά, μία κιθάρα, ένα μπάσο και τύμπανα. Δυστυχώς δεν έχω πολλά να σας πω για τις "μεταμφιεσμένες ρομποτίνες" και την electropunk μουσική τους μιας και δεν είχαν πραγματικά τίποτα ενδιαφέρον να παρουσιάσουν, ούτε καν που προσπάθησαν δηλαδή να ξεσηκώσουν τον κόσμο που ήταν "φτιαγμένος" από το προηγούμενο συγκρότημα. Έτσι, αποσύρθηκα προς τα πίσω παρατηρώντας ένα παιδάκι που χόρευε, κυλιόταν στο έδαφος, φώναζε και έπαιζε. Ναι, ήταν πιο ενδιαφέρον! Το μόνο ίσως τραγούδι των Βρετανίδων που αγγίζει την βάση ήταν το "The Sex has made me stupid", κάποια ίχνη ρυθμού και δομημένης μουσικής, καθώς και μαθήματα "πώς να σφάξεις ένα τραγούδι" με την διασκευή στο τραγούδι των The Kinks "You really got me". Πως αυτές έχουν παίξει με τους IAMX ένας θεός ξέρει. Τελικά η εμφάνιση τους απέκτησε ενδιαφέρον όταν μετά από κάλεσμα του συγκροτήματος, το παιδάκι αποφάσισε να χορέψει επί σκηνής μαζί με άλλα τρία άτομα από το κοινό!

Handsome Furs

19:40 και το προσωπικό μου στοίχημα για τους Handsome Furs ήταν καιρός να επιβεβαιωθεί. Δυστυχώς δεν έγινε, οι Handsome Furs δεν ξεσήκωσαν το συνεχώς αυξανόμενο πλήθος, παρόλο που φάνηκε να το διασκεδάζει. Για πολλούς οι Αμερικάνοι ήταν άγνωστοι, ο Dan και η Alexei πραγματικά δεμένοι και χαλαροί έδιναν το 100% στην ερμηνεία των "Legal Tender", "All we want Baby is Everything", "Can't Get Started" και άλλων τραγουδιών από τους δύο δίσκους τους. Στην Σαββατιάτικη εμφάνιση τους οι Handsome Furs έπαιξαν το "Serve the people" ένα καινούριο τραγούδι  και το μόνο που μπορώ να πω είναι... περιμένουμε δισκάρα αν και ο υπόλοιπος είναι έτσι. Πιο βαρύ drum machine, πιο groovy και πιο επιθετικό. Οι Αμερικάνοι παρέμειναν στην σκηνή σχεδόν όσο και τα υπόλοιπα γκρουπ, περίπου ένα 45λεπτο, ενώ καθ' όλη την διάρκεια το μικρόφωνο του Dan είχε προβλήματα στον ήχο.

Chew Lips
Οι  Chew Lips ήταν αναμφισβήτητα μια πολυαναμενόμενη εμφάνιση, λόγω του ότι έχουν αναδειχθεί πολύ από τα μέσα τον τελευταίο χρόνο και ειλικρινά δεν περίμενα ότι ήταν τόσο γνωστοί στο ελληνικό κοινό. Άκουγες συνεχώς «..θα πουν το  Seven  σίγουρα.... Το Karen..»
και πως περίμεναν να δουν την τόσο εκθαμβωτική αεικίνητη Tigs, την οποία δεν σταμάτησαν οι περισσότεροι να κοιτάνε. Δικαιολογημένα  λόγω της ενέργειάς της πάνω στη σκηνή αλλά και του ότι ήταν κουκλίτσα. Έπαιξαν κομμάτια τους με τη φρεσκάδα της νέας electro pop από το ντεμπούτο αλλά και το single Salt Air που κυκλοφόρησε από την Kitsuné. Από τις καλές παρουσίες του φεστιβάλ με καλή ποιότητα ήχου. Παρακάτω η setlist :
1. Eight
2. Play Together
3. Toro
4. Slick
5. Seven
6. Karen
7. Salt Air
8. Two Years
9. Solo
10. Gold Key
 

These New Puritans
Ναι λοιπόν, ο Jack Barnett απέδειξε ότι μπορεί να κάνει μουσική, τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή. Οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει ένα σωρό πράγματα για τις πειραματικές ηχογραφήσεις, lives με όσο περισσότερους μουσικούς και απαιτούμενα όργανα μπορεί να έχει τη φορά. Ακόμα και για την ένταξη του νέου άλμπουμ Hidden στα καλύτερα της χρονιάς.
Πολύ καλή απόδοση των πληθωρικών ρυθμών ζωντανά. Ξεσήκωσε τον κόσμο έντονα το We Want War που έπαιξε και πρώτο, και κανείς από όσους δεν τους είχαν ξαναδεί live μέχρι τότε μπορούσε να φανταστεί τον ενθουσιασμό μόλις μπήκε το κομμάτι. Όπως επίσης το ίδιο συνέβηκε με το Attack Music και το παλιό τους Elvis, στα οποία οι πρώτες σειρές έκαναν πανικό. Το κλίμα που επικρατούσε ήταν κυρίως αφοσίωσης θα έλεγα, λόγω του ότι έπαιξαν κομμάτια του Hidden που είναι μόνο ατμοσφαιρικά και απλά καθηλώνεσαι, για να μην πω «σκαλώνεις». Δεν το περίμενα να παίξουν τόσο καλά τα τύμπανα από τον μόντελο, τον άλλο Barnett, τον George. Τον παραδέχομαι. Αλλά δεν μπορούσε κάποιος να του πει να φορέσει κάτι άλλο, παρά βγήκε με το τουριστικό μπλουζάκι με τις ελληνικές σημαίες (Ο Jack αντιθέτως είχε ένα πλεγματικό μεταλλικό αξεσουάρ στη μέση του, που ήταν το απόλυτο ταίριασμα με τη μουσική του). Δυο με τρία συνολικά κομμάτια αν θυμάμαι καλά έπαιξαν από τον πρώτο δίσκο τους. Ένα μικρό παράπονο όμως, το ότι δεν βγήκαν καθόλου έξω στο κοινό αργότερα όπως όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες. Ανετα και cool έκατσαν στο backstage να περάσουν τον υπόλοιπο χρόνο τους σαν ακατάδεχτες ντίβες. Τόσος κόσμος ήρθε να τους δει και δεν ήταν και κανένα σχολείο να πέσει πάνω τους. Είχαν πολύ καλό ήχο αν και λίγο υστερούσε στο μικρόφωνο. Όμως ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση που ευχαρίστησε το κοινό.
H setlist:
1.    We Want War
2.    3000
3.    Swords of Truth
4.    Hologram
5.    Orion
6.    Drum Courts
7.    Elvis
8.    Attack Music
9.    Infinity
10.    5
11.    White Chords

Futurecop!
Οι Futurecop! δεν άργησαν πολύ να βγουν, αλλά οι Puritans είχαν παραμείνει λίγο ανεξίτηλοι και η electro κατευθείαν ήταν κάπως απότομη. Η εμφάνισή τους ήταν σχετικά καλή. Μετέφεραν την ενέργειά τους στον κόσμο που δεν άργησε να τον ξεσηκώσει. Προσωπικά πιστεύω ότι τα πολλά φωνητικά ήταν κάπως περιττά. Τους ταίριαζε πολύ το φουτουριστικό στιλ και λίγο neo rave. Όμως οι Futurecop! απέδειξαν πως αυτοί ήταν που έκαναν το πάρτυ να αρχίσει, να προθερμάνουν το κοινό και να κλείσουν εκρηκτικά με το πολύ αναγνωρίσιμο πια Crimewave των Crystal Castles, μακροσκελές, δίνοντας ένα πολύ ευχάριστο φινάλε αφού οι περισσότεροι ξετρελάθηκαν. Αυτό γίνεται συχνά από παρόμοιους του είδους και είναι και ωραίο, δηλαδή να παίζουν ένα πολύ γνωστό remix δημιουργώντας μαζικό και αλληλένδετο ενθουσιασμό.

Alexander Robotnick
Γνωστός και ως Maurizio Dami, καταξιωμένος στην italo disco έπαιξε ένα αξιοπρεπέστατο tech house σετ, που δεν άγγιξε καθόλου το ύφος του βήτα κατηγορίας κλαμπιδίου. Κατάφερε να κρατήσει την ενέργεια του κόσμου και να του μεταδώσει ακόμα περισσότερη. Όλα ήταν στα πλαίσια του επαγγελματισμού, με ομαλή ροή, κάτι που χαρακτηρίζει τους έμπειρους καλλιτέχνες. Ευτυχώς, από εδώ και πέρα η ποιότητα του ήχου έχει καλυτερέψει πάρα πολύ.

Danger
Και εκεί που έχει ανέβει η διάθεση σε χορευτικό επίπεδο, έχει καταναλωθεί αλκοόλ και με τόσα λάιβ μέχρι τώρα πώς να μην είσαι ενθουσιασμένος, έρχεται η σειρά του Danger,  ο οποίος ήταν όνομα και πράγμα «επικίνδυνος»... Άλλος ένας dj  πίσω από μάσκα με φουτουριστικό ύφος και αυτός, που γέμισε την αίθουσα πανικό με το να μην σταματάει για 40 περίπου λεπτά να παίζει «τρυπάνια» και «σειρήνες» για να σε τσιτώσει τόσο πολύ και να φλερτάρει πονηρά το τύμπανό σου, κάτι που έφερε εις πέρας. Ήταν η αποκορύφωση της βραδιάς, με ένα κοινό που αρχίζει να τρελαίνεται και η κούραση του βγαίνει σε υπερκινητικότητα, που σε συνδυασμό με το «εκνευριστικό μπλιμπλίκι», σε αρρωσταίνει ανησυχητικά..!

Mondkopf  
Παιδί θαύμα πιστεύω, αφού μόλις 23 χρόνων και έχει καλλιεργήσει τόσο τις ικανότητές του στη μουσική μέχρι τώρα, τόσο που στο μέλλον αναμένεται να γίνει κορυφαίος. Ένα 40λεπτο σετ πειραματισμού και μινιμαλισμού, το οποίο ήσουν υποχρεωμένος να ακούσεις όσο εξαντλημένος και να ήσουν. Ηχοτόπια και φαντασίες με μια φίνα μουσική απόδοση, πολύ καλή ποιότητα ήχου, πιστό κοινό και «άπιστο», καθώς πολλοί προτίμησαν να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους. Αυτό όμως δεν μπορεί ν αναιρέσει το γεγονός μιας πολύ ενδιαφέρουσας εμφάνισης, που έκανε το ουσιαστικό κλείσιμο της βραδιάς...

Poka
...γιατί αυτό δεν ήταν κλείσιμο...ήταν έγκλημα. Συνέχισα να τον ακούω μέχρι το τέλος για να δω μέχρι που μπορεί να το πάει. Η χειρότερη house που έχω ακούσει ποτέ, όχι από dj αλλά από παραγωγό. Δεν έχω πάει, αλλά πάω στοίχημα ότι στην παραλιακή παίζουν καλύτερα.  Αλλοπρόσαλη και κακοπαιγμένη μουσική και απαράδεχτη η ανικανότητα για εναλλαγή κομματιών. Τουλάχιστον, έπαιξε για 10 άτομα που είχαν απομείνει και που δεν φαινόταν να τους νοιάζει αισθητικά το σκηνικό. Μπορεί να ήταν και φίλοι του. Δεν έτυχε ποτέ να τον πάρει το μάτι μου κάπου. Δική του μουσική δεν ξέρω αν έπαιξε, αλλά ο τρόπος του ήταν πολύ κακός.

 live report: Φωτεινή Κολαΐτη

  intro text, fm belfast, robots, handsome furs report: Άγγελος Κουκλάκης