Ένας φίλος, πριν τη συναυλία των Sad Lovers and Giants, μου είπε ότι δε σκόπευε να πάει, γιατί δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερα από την προηγούμενη εμφάνιση του θρυλικού συγκροτήματος πέρυσι τον Απρίλιο. Ποιος να τον κατηγορήσει, αφού αυτό πάνω κάτω σκεφτόντουσαν αρκετοί που περίμεναν και πολλοί απ'όσους παρευρέθηκαν στις δύο αυτές συναυλίες; Αυτά που αναμένει κανείς από μια συναυλία είναι αυτά που τον κάνουν να πάρει την απόφαση να πάει ή όχι, αλλά αυτά που δεν περιμένει ή δεν μπορεί να φανταστεί από πριν γιατί πρέπει να τα ζήσει πρώτα, είναι τα πιο εντυπωσιακά, αυτά που μένουν στη μνήμη, αυτά που περιέχουν την πιο δυνατή δόση μουσικής μαγείας που μας ταρακουνάνε και μας αλλάζουν ως ανθρώπους. Αυτά που μας απογοητεύουν και μας πληγώνουν, κάποιες φορές ανεξήγητα πολύ. Γι'αυτά ακριβώς, μάλλον λάθος έκανε. Παρασυρόμαστε όλοι από το διαρκές ζύγισμα των πραγμάτων που εξουθενώνουν την καθημερινότητά μας, και αφήνουμε στους νόμους της ίδιας ζυγαριάς, πράγματα που αφορούν συναισθήματα, πολύ διαφορετικά, τόσο «βαριά» όσο και άυλα...

Παρόμοιας φύσεως μπλεξίματα δεν ταλαιπωρούσαν και τους Sad Lovers and Giants στη μουσική τους ιστορία; Ένταση μεταξύ των μελών, αλλαγές στη σύνθεση, καταξίωση που τελικά δεν ήρθε στο βαθμό που την άξιζαν ή όπως οι ίδιοι την περίμεναν. Βέβαια οι συγκεκριμένοι, όσο οι προβληματισμοί τους εξελίσσονταν και παίδευαν, τόσο συνέχιζαν να εντυπωσιάζουν παλιούς και νέους ακροατές, να διατηρούν ή να αυξάνουν το ενδιαφέρον του κόσμου για τη μουσική τους. Είναι η μπάντα που την έχω στο μυαλό μου ως αυτή που ήταν διαρκώς τόσο κοντά στη μεγάλη επιτυχία, αυτή που για λίγο δεν κατάφερε να καθιερώσει τη λεπτή της διαφορετικότητα. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβουν ότι δε γίνεται, ούτε χρειάζεται, να απωθήσουν την ψυχή του συγκροτήματος που κάπως πιο αθόρυβα από άλλους, έβγαζε σπουδαία κομμάτια σε μια ονειρική, φανταστική πλευρά του post punk ήχου. Με την ίδια διακριτικότητα σήμερα, μέσα από τη σαρωτικά βιαστική και άγευστη αναβίωση του κιθαριστικού ήχου των 80's, δίνουν συναυλίες που δε μας αφήνουν το συνηθισμένο πικρό χαμόγελο και την αμηχανία που μας άφησαν άλλες νεκραναστάσεις παλιών συγκροτημάτων του χώρου. Το Σάββατο, οι Sad Lovers and Giants, με την αυτοπεποίθηση που τους έδωσε το κοινό την προηγούμενη μέρα αλλά και πέρυσι, βγήκαν στη σκηνή περισσότερο αποφασισμένοι να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα και όχι να τη θυμίσουν ή να την αναπαραστήσουν. Παίζουν όπως έπαιζαν, δηλαδή όπως νιώθουν αλλάξτε τον ενεστώτα με παρελθοντικούς χρόνους σ'αυτά τα ρήματα με όποια σειρά θέλετε, και πάλι θα περιγράφεται η απλή και αληθινή εξήγηση για μια όμορφη συναυλία.

Γενικά, το live των «σύγχρονων» Sad Lovers and Giants είναι αυτό που θες ακριβώς απ'αυτούς τη δεδομένη στιγμή. Με μια σύντομη ρομαντική περιγραφή, ζητά κανείς απ'το παρόν τους να μην ταράξει τη θέση που έχουν πάρει στην καρδιά, να μην ταράξει την ισορροπία, από φόβο μήπως χαλάσει μια ξεχωριστή σχέση. Δε θες τους παλιμπαιδισμούς και τα «τώρα το κάνω καλύτερα» του Mark Burgess των Chameleons vox, ούτε το υπεροπτικό «μπορώ και μόνος μου» του Peter Murphy του φετινού του encore, -για να θυμηθούμε μερικούς φετινούς. Με απόλυτη φροντίδα στον ήχο και την απόδοση των κομματιών τους, έβγαλαν ένα πολύ δεμένο αποτέλεσμα που δεν πίστευε κανείς ότι ακουγόταν απ'τα ηχεία του Rodeo. Χωρίς αλλαγές στα κομμάτια, με εξαίρεση την αναγκαστική πλην επιτυχημένη αντικατάσταση του σαξόφωνου από τα πλήκτρα, που θα έκανε νομίζω το 50 - 50, αν τελικά το έπαιζαν, ένα ωραιότατο synthy χορευτικό highlight. Ήθελα και τα κουρασμένα ηλικιωμένα πρόσωπα, και την ακινησία, και τα δυο, τρία φάλτσα του Garce, την ικανοποιητική διάρκεια της συναυλίας και τα δύο encore, και το λάθος ξεκίνημα στο Sleep Is for Everyone, και το καινούργιο κομμάτι (Happiness is Fragile) να είναι στο ίδιο ύφος με τα παλιότερα αριστουργήματα, αλλά όχι το ίδιο καλό. Όλα αυτά μαζί, για να μου θυμίζουν ότι κάποια πράγματα μοιραία αλλάζουν με το χρόνο, και κάποια άλλα μπορούν να παραμείνουν ζωντανά στο πέρασμά του.

Το set των κομματιών που έπαιξαν, είναι στα πράγματα που λέγαμε ότι περίμενε κανείς από πριν. Imagination, On Another Day, Things We Never Did, Your Skin and Mine, In Flux, Echoplay, Man of Straw, Alice Isn't Playing, 3 Lines, Sleep Is For Everyone κλπ. Μέχρι να κλείσουν με το εκρηκτικότερο μουσικό τους goodbye στο δεύτερο encore, το ξέφρενο Clint. Ο κόσμος, που δε γέμισε το Rodeo, χανόταν στις μεγάλες μαγευτικές εισαγωγές των τραγουδιών, ξέσπαγε στα break των τυμπάνων, χόρευε τις μελωδίες των πλήκτρων του νεότερου πέμπτου μέλους του συγκροτήματος. Οι μουσικοί χαλάρωσαν πολύ νωρίτερα σε σχέση με τη συναυλία του Gagarin, και μας έφεραν πιο κοντά στις εικόνες μιας παλιάς στριμωγμένης συναυλίας τους. Αν και η κιθάρα το είχε κάνει αυτό απ'τις πρώτες νότες. Αυτή η κιθάρα, είναι στα πράγματα που λέγαμε ότι πρέπει να ζήσει κανείς, για να μπορεί να τα φανταστεί και να τα νιώσει... 

Έπαιξαν για 1,5 ώρα περίπου, μας ευχαρίστησαν, μας χειροκρότησαν, μας φωτογράφησαν κι έφυγαν. Οι Sad Lovers and Giants που ήθελα ήταν εκεί. Με σεμνότητα που δεν αξίζει σε post punk συγκρότημα, αλλά απαιτείται από 50άρηδες που παίζουν post punk, με εμένα λιγότερο συγκινημένο σε σχέση με την περσινή τους εμφάνιση, και πολλά ενθουσιασμένα ακούσματα των δίσκων τους την επόμενη μέρα. Το παραδέχομαι, δεν ξέρω ακόμα καλά τι να ζητάω από αυτές τις επανεμφανίσεις παλιών συγκροτημάτων, ή το πώς να τους «φερθώ»... Την απλή, ειλικρινή μουσική οικειότητα των Sad Lovers and Giants την ξεχωρίζω. Χωρίς πολλά λόγια και εξηγήσεις, όπως ακριβώς κι αυτοί μας την πρόσφεραν.