Μεγάλες βραδιές πρέπει να έζησε το Gagarin με αφορμή τις δύο συναυλίες των Madrugada στην Αθήνα. Στα λίγα χρόνια λειτουργίας του Club, τουλάχιστον εγώ δεν το είχα δει ασφυκτικά γεμάτο και έχω πάει σε αρκετές συναυλίες όπου θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις ότι είχαν πολύ κόσμο, αλλά αυτό που έγινε το Σάββατο το βράδυ (και κατ'επέκταση και τη Κυριακή μιας και τα εισιτήρια έιχαν εξαντληθεί και για την δεύτερη ημέρα) να μην βρίσκεις μισό τετραγωνικό για να σταθείς, δεν το είχα ξαναζήσει στον συγκεκριμένο χώρο. 'Αλλωστε  τα τελευταία χρόνια ούτως ή άλλως η προσέλευση του κόσμου είναι πεσμένη, εξαιρουμένων των μεγάλων ονομάτων. Eδώ συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα...

Οι Madrugada αποτελούν ένα μεγάλο όνομα για την Ελλάδα, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο της εξάντλησης των εισιτηρίων αρκετές μέρες πριν, αλλά και της συνεχής αναζήτησης πολλών για ένα εισιτήριο μέχρι και τις  βραδιές των συναυλιών.

Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε μαζί με έναν κόσμο που πραγματικά διψούσε να δει ζωντανά τους Madrugada (ανθρώπους που προφανώς δεν συμμετείχαν στο 92% τηλεθέασης της Eurovision) οπότε ο ρόλος του support group δεν ήταν απλά άχαρος, αλλά εξαιρετικά δύσκολος.

Τον ρόλο αυτό ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας ένα συγκρότημα που δεν γνώριζα (αν και σαν μουσικοί έχουν μπόλικη προιστορία στην rock σκηνή), το όνομα αυτού ΚΑΙΝ. Παρουσιάζοντας το πρώτο τους concept album, The world of Kain, η ενέργεια που αποζητούσε ο κόσμος σίγουρα δεν μπορούσε να βρει ανταπόκριση στη μουσική τους μια και το ψυχεδελικό Art rock στο οποίο κινούνται δύσκολα μπορεί να σε κάνει να κουνηθείς. Έμπειροι μουσικοί και πολύ δεμένο σχήμα, αλλά ίσως περίεργη επιλογή για να ανοίξουν την συναυλία των Madrugada. Θα ήταν ιδανικοί για ένα συγκρότημα όπως οι Porcupine Tree ας πούμε. Anyway, το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ του support  και των Madrugada ήταν γεμάτο ανυπομονησία η οποία ξέσπασε σε ένα αποθεωτικό χειροκρότημα με την εμφάνιση τους στην σκηνή.

Με άλλον κιθαρίστα στην σύνθεση τους (μια και ο Robert Buras, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος πέθανε πρόσφατα) εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να εξαργυρώσουν το πάθος του κόσμου προσφέροντας σε αντάλλαγμα το δικό τους.
Οι Madrugada πάνω στην σκηνή ενσαρκώνουν ιδανικά τον τύπο της rock περσόνας. Από το στήσιμο τους, τις κινήσεις μέχρι τις στυλιστικές τους επιλογές, υποστηριζόμενοι  φυσικά από τα πολύ  όμορφα τραγούδια τους ήταν εκεί για να δώσουν την δική τους rock n roll παράσταση.
Αρχίζοντας χαλαρά και ανεβάζοντας ταχύτητα σιγά, σιγά, με τον Hoyem να κυριαρχεί στη σκηνή ως ο ιδανικός frontman σκέπασε τα πάντα με την μοναδική φωνή του. Θεατρικός όπoυ χρειαζόταν, γεμάτος πάθος και νεύρο μου θύμισε τον Nick the stripper (you know who), προσπαθώντας να μην απογοητεύσουν κανέναν παίζοντας το ιδανικό best of του συγκροτήματος (black mambo, majesty, strange colour blue, bloodshot adult commitment, είναι μερικοί τίτλοι που ενδεικτικά αναφέρω), με την προσθήκη αρκετών τραγουδιών από των κανούριο τους δίσκο κατάφεραν να παρασύρουν το κοινό τους σε ένα παραλήρημα και  στο τέλος να τους συνοδέψει τραγουδώντας μαζί τους.

Στο encore που ακολούθησε η μπάντα απλά ξέφυγε και ο κόσμος απλά τους αποθέωσε - η προσέλευση για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη, το ξανατονίζω αυτό, μια και οι Madrugada έχουν έρθει ουκ ολίγες φορές στην Ελλάδα - για την αυθεντική τους ενέργεια και διάθεση πάνω στην σκηνή.
Έτσι μετά από δυο ώρες σχεδόν  ασταμάτητου  rock n roll τελείωσε μια από τις καλύτερες συναυλίες μέχρι στιγμής και σας βεβαιώνω  ότι όλα αυτά τα παιδιά που πλήρωσαν σαράντα ευρώ έμειναν ευχαριστημένα από ένα συγκρότημα που απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι σέβεται το κοινό του.

Φωτογραφίες: Λευτέρης Μπούτζης