Kaiser Chiefs, The Long Blondes, Good Shoes, Zebra Tracks - Γήπεδο Baseball, Ελληνικό 
Είχα γράψει άλλο ένα κειμενάκι για τους Kaiser Chiefs, για την εμφάνιση τους το Δεκέμβρη που μας πέρασε στο Gagarin 205, αλλά έμεινε στην αφάνεια λόγω τεχνικών προβλημάτων. Ξεκινούσε με έναν μονόλογο για το τελευταίο σαδομαζοχιστικό μου φετίχ τότε, που ήταν να πηγαίνω να βλέπω live καλλιτέχνες και μπάντες που δεν γουστάρω και ψιλοβρίζω, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της εμφανισής του με γυρίζαν ανάποδα με απότελεσμα να φευγω απόλυτα γοητευμένη, κατεκτημένη, ταπεινωμένη σχεδόν αλλά με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτή τη φορά πήγα στους Kaiser υποψιασμένη και επί τούτου και έφυγα και πάλι με το χαμόγελο στα χείλη (παρά τις μερικές αντιξοότητες). Θα ξαναπήγαινα σε live τους (3η φορά!)? Σίγουρα! Αυξήθηκε καθόλου η μηδενική πιθανότητα να θέλω να ακούσω κάποιο από τα δύο τους album? Όχι! Θα γλιτώσω το νευρικό κλονισμό όταν για 10η φορά μέσα σε μία μέρα ακούω το "Ruby" κάπως, κάπου, στο άσχετο? Όλοι μαζί: Ruby, ruby, ruby, ruby, aaaaaaaaaaa...!

Φτάσαμε στο γήπεδο του Baseball κάποια στιγμή μετά τις 9, με καμία απολύτως ιδέα του πότε βγαίνει στη σκηνή ποιός και τι ώρα ξεκίνησε το όλο πανηγύρι. Σύμφωνα με όσους ήταν από νωρίς οι πόρτες άνοιξαν με μεγάλη καθυστέρηση, γύρω στις 7μιση. Την 4η μέρα του Gagarin Open Air ξεκίνησαν οι Zebra Tracks, τους οποίους δεν τους πρόλαβα αλλά που θα μου πάει κάποια στιγμή θα τους πετύχω καθότι φαίνεται πως τα πάνε αρκετά καλά και θα συνεχίσουν να τα πηγαίνουν. Σύμφωνα και πάλι με όσους ήταν εκεί από νωρίς ήταν καλοί live, τα τραγούδια τους είναι καταλληλότατα για τη συγκεκριμένη μέρα και κοινό, και είναι συμπαθέστατα παιδιά. Μπορεί να μην τους είδαμε λοιπόν, αλλά ενδέχεται να ήταν και καλύτεροι από τους Good Shoes, το set των οποίων το ψιλοπρολάβαμε. Δεν είχα ακούσει κάποιο τραγούδι τους μέχρι χτες και πήγα και για να τους μάθω με τον καλύτερο και πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Από τις κερκίδες αυτό που έπαιζαν δεν μου φάνηκε και τόσο καλό (άθλιο δεν το λες κιόλας, πιο πολύ Kaiser, Franz, Arctic κτλ του συρμού), ίσως από κοντά να ήταν λίγο πιο ενδιαφέρον αλλά σε καμία περίπτωση δεν με έκανε να αφήσω την κουβεντούλα και να σηκωθώ. Μικρά είναι πάντως, μπορεί και να μάθουν. 

Κατά τη διάρκεια του set των Long Blondes αντίθετα, η τάση αυτή για μεταφορά μπροστά από τη σκηνή ήταν αρκετά πιο έντονη. ‘Οχι τόσο λόγω της μουσικής τους (το ντεπούτο τους Someone to drive you home έχει πάει αρκετά καλά, έκαναν και ένα περασματάκι από τα GAC ενδεικτικό και της εκ των έσω αποδοχής, έχουν πάρει και τα βραβεία τους, αλλά είναι λίγο flat και αρκετά ποπ για τα γούστα μου) αλλά κυρίως εξαιτίας της Suicide girl σειρήνας Kate Jackson που έχουν για frontwoman. Μου είχε τραβήξει την προσοχή από τη στιγμή που μπήκα στο γήπεδο εντωμεταξύ, προκαλώντας την ερώτηση «τι είδους γκόμενα θα φορούσε vintage 60s κόκκινο στενό φόρεμα και μαύρη μυτερή γόβα σε συναυλία και θα χορεύει με τόση άνεση στο χώμα κατά τη διάρκεια του set των Good Shoes?». Α (born) rock star (in the making), I guess (that used to sell vintage clothes on eBay)! Το ψιλομετάνιωσα που δεν τους παρακολούθησα καλύτερα επομένως, η Kate εκτός από πολύ στυλάτη και αρκετά μαγκάκι, πρέπει να είναι εξαιρετική performer (είναι και η μόνη συμβολή της στο group ουσιαστικά) και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας εξίσου καλά. Δεν άκουσα κάτι από Sheffield (το λένε και οι ίδιοι εξάλλου, απλά συναντήθηκαν εκεί) ούτε όμως και κάποια επιρροή που να φωνάζει Pulp, τώρα που το σκέφτομαι. Υπόσχομαι πάντως να δώσω άλλη μια ευκαιρία στο δίσκο τους πριν τελειώσει το καλοκαίρι.

Αν και τι να λέμε τώρα, και εγώ όπως όλοι όσοι τελικά πήγαν στο Ελληνικό για τους Kaiser Chiefs το έκαναν. Τα υπόλοιπα ήταν απλά τα ευχάριστα παρελκόμενα της βραδιάς. Πόσοι τελικά ήταν αυτοί? Σίγουρα λιγότεροι από τις 2 φίσκα (sold out?) νύχτες στο Gagarin 205 7 μήνες πριν και με εμφανή έλλειψη από νεώτερες ηλικίες (tο emo or not to emo?) που είχαν κάνει και τη διαφορά τότε εξάλλου. Να ήταν ο μεγάλος αριθμός των συναυλιών του φετινού καλοκαιριού, το ίδιο το καλοκαίρι, τα όσα ακούγονται τελευταία στα MME για τα επεισόδια και το ξύλο του αστυνομικού που ενδεχομένως ανησύχησαν τους γονείς, το αρκετά πρόσφατο της προηγούμενης εμφάνισης των Kaiser, τα 45-50 ευρώ του εισιτηρίου? Όλα τα παραπάνω ίσως, στα Starbucks πάντως σήμερα ήταν όλα εκεί :-p (Kaiser ή 10 Banana Java Chip Frappuccino Venti? δύσκολο...) Το κοινό ήταν πάντως αρκετό, ενθουσιώδες και χαμογελαστό και υπήρχε και μια παρέα ωραιότατων μεθυσμένων Αγγλων για να ολοκληρώσει το Reading feeling.

Κατά τις 11 λοιπόν τελείωσαν τα (ημιτελή) soundchecks etc, τα φώτα έσβησαν και the 5 lads from Leeds έκαναν της είσοδο τους στη σκηνή, όχι δυστυχώς ωσάν Dire Straits tribute band όπως είχε συμβεί την περασμένη φορά αλλά με κάποιο άλλο, εξίσου αστείο instrumental. Και μπήκαν κατευθείαν στο ψητό και τα hitάκια (δεν έχουν και πουθενά αλλού να μπουν εξάλλου). "Every day I love you less and less" για ξεκίνημα, "Heat Dies Down", "Everything is average nowadays", "Na Na Na Naa", "Ruby Ruby Ruby Rubyyyy", "I can do it without you", "Thank you very much", "Highroyds" και γενικά τα περισσότερα από τα 2 τους απόλυτα επιτυχημένα και στην Ελλάδα albums Emplοyment και Yours Trully, Angry Mob, με λίγο περισσότερο βάρος στο 2ο ενδεχομένως (λογικό). Στο "I predict a riot" δεν είχαμε την πολυπόθητη επανάληψη της βουτιάς και του croud surfing από τον Ricky Wilson (2:30 εδώ, προσέξτε πως συνεχίζει και τραγουδάει ο άτιμος) που όλοι περίμεναν με ανυπομονησία, όπως είχε φανεί και λίγο νωρίτερα όταν τραγουδούσε στη γνωστή στάση, ανεβασμένος στο κάγκελο και με τους roadies του να τον κρατάνε από τις κωλότσεπες και τη ζώνη του slim slack του και ο κόσμος απλά τον ρούφηξε. Για να επανορθώσει πάντως έκανε μια βόλτα πάνω-κάτω στην αριστερή σκαλωσιά (σε αυτό το τραγούδι δεν ήταν?).

Τα highlight της βραδιάς βέβαια ήταν άλλα. Το "Modern Way" φαίνεται να έχει τις καλύτερες αντιδράσεις από το ελληνικό κοινό (και χαίρομαι γιατί είναι το καλύτερο τους τραγουδι ΙΜΟ και δείχνει πως είμαστε ποιοτικοί :-p ). Αν στο προηγούμενο live, η εικόνα του Ricky να τραγουδάει μαζί και αγκαλιά με εκείνο το τυπάκι ήταν συγκινητική, η χθεσινοβραδινή ήταν οργιαστική! "Come on up here" λέει ο Ricky και στη σκηνή ανεβαίνει ένας άλλος απίστευτος τρελλαμένος ημίγυμνος-μόνο-με-το-σωβρακάκι τυπος που πήρε θέση ψηλά-ψηλά δίπλα στα drums και έκανε το δικό του μουσικοχορευτικό-κάτι σαν sign language ή wannabe παντομίμα-με ενδιάμεσα rock πηδηματάκια (καλή προσπάθεια!) show σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Εμείς γελούσαμε, οι Kaiser Chiefs προσπαθούσαν να κρατηθούν, αυτός έζησε μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής του. Respect!

Ντύθηκε και κατέβηκε και η συναυλία συνεχίστηκε ως συνήθως μέχρι που κατά τη διάρκεια κάποιου solo από την υπόλοιπη μπάντα ο Ricky νιώθοντας μια ακατάσχετη επιθυμία για μπύρα κατέβηκε από τη σκηνή και έφτασε σε χρόνο dt και πριν καν τον καταλάβουμε στα πίσω μπάρ, ανέβηκε πάνω και ήπιε την μπύρα του με το μισο κόσμο να τρέχει προς τα εκεί με τα κινητά και τις φωτογραφικές στο χέρι.

Το κύριο set τελείωσε με το ωραιότατο "Retirement" και τους τεχνικούς να ανεβαίνουν λίγο πριν το encore για να φτιάξουν όπως μπορούσαν τον αρκετά κακό, τελικά, ήχο. Η ένταση δεν ήταν ποτέ αυτή που άρμοζε, το μπάσσο δεν υπήρχε, τα drums και τα backing vocals του Nick Hodgson δεν ήταν αρκετά δυνατά, το ένα μικρόφωνο του Ricky τα φτυσε με αποτέλεσμα να τραγουδάει με το ασύρματο/stage diving one και να φωνάζει γενικότερα και να ψιλοκλείσει (παρέμεινε cool πάντως), η κιθάρα του αριστερόχειρ Andrew και τα πλήκτρα του χαριτωμένου bulldog faced Peanut ήταν λίγο καλύτερα. Μας καληνύχτισαν με τα "My kind of guy" και "Oh my God" ιδρωμένοι και ίσως ελάχιστα σπασμένοι και μας άφησαν και πάλι ικανοποιημένους, με το χαμόγελο στα χείλη που είπαμε τα νανα και οοοοοοο μας πάλι και χορέψαμε, θέλαμε δεν θέλαμε. Ακόμα και αν δεν σ΄αρέσουν και τόσο τα (αντικειμενικά καλά) τραγούδια τους, δίνουν ένα από τα καλύτερα, feel good, διασκεδαστικά live που έχω δει μέχρι σήμερα και αξίζουν κάθε επιτυχία για αυτό. Και γενικά αναρωτιέμαι, τώρα που οι Franz έχουν φύγει λίγο από το προσκήνιο και την ενεργό δράση, ποιο θα μείνει τελικά ως το καλύτερο και πιο επιτυχημένο Βρετανικό συγκρότημα της εποχής? Εσεις τι λέτε?

Μαρία Καραγκούνη

Φωτογραφίες: Alexx decode