Κατευθυνόμενος προς το Gagarin το βράδυ του Σαββάτου, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για τη σύνθεση του κοινού που θα παρευρισκόταν εκεί. Τελικά αποδείχτηκε ότι η μόνη ηλικιακή ομάδα που «έλαμπε» δια της απουσίας της (ή τουλάχιστον δια της εξαιρετικής μειοψηφίας της) ήταν όσοι είχαν γνωρίσει  τους Sonics από την πρώτη (και ουσιαστικά μοναδική σε δημιουργικό επίπεδο) περίοδο τους ως και κάποια χρόνια αργότερα- και αυτό αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη για τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης μπάντας, δεδομένου ότι έχουν περάσει περίπου τέσσερις δεκαετίες από την αρχική διάλυση τους. Βέβαια, μιλώντας για τους Sonics είναι προφανές ότι δε χρειάζονται πολλά πειστήρια για το πόσο σημαντικοί υπήρξαν, καθώς είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών που επέδρασαν τόσο ριζικά στο rock και μάλιστα σε έναν τόσο ανύποπτο χρόνο. Αυτό που έμενε να διαπιστωθεί ήταν το πώς παρουσιάζονται και κυρίως το πώς ακούγονται εν έτει 2009...

Το πρόγραμμα άνοιξε με τους The Jacks από το Βόλο, οι οποίοι στηρίχθηκαν βασικά σε διασκευές της εποχής που είχε την τιμητικής της εκείνο το βράδυ και ό,τι θύμιζε αυτήν (βλέπε Raveonettes). Τα αποτελέσματα δεν ήταν θεαματικά, ενώ το ίδιο το συγκρότημα έμοιαζε να παίζει πάνω σε ναρκοπέδιο, αρνούμενο πεισματικά να απομακρυνθεί από το μισό τετραγωνικό μέτρο που αντιστοιχούσε σε κάθε μέλος. Το κοινό πάντως, δεν έδειξε να απογοητεύεται, αφού φάνηκε από την αρχή ιδιαίτερα ζεστό για τη συγκεκριμένη συναυλία, ενώ τα πράγματα βελτιώθηκαν ελαφρώς προς το τέλος της εμφάνισης τους, όταν και η προσέλευση είχε γίνει εντονότερη.

Αισθητά ανώτεροι οι Αθηναίοι Yesterday's Thoughts που ακολούθησαν, τίμησαν δεόντως το garage/psych ύφος που υπηρετούν και με κύριο όπλο την ιδανική για το είδος φωνή του πληκτρά- τραγουδιστή, δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το main act της βραδιάς.

Κάπως έτσι, λίγα λεπτά μετά τις δώδεκα, η ανυπομονησία έδωσε τη θέση της  στον ενθουσιασμό, όταν οι Sonics εμφανίστηκαν στη σκηνή με τους εναπομείναντες Gerry Roslie, Larry Parypa και Rob Lind και τα νέα (ενδιαφέρουσα επιλογή λέξης) μέλη Ricky Lynn Johnson από τους Wailers στα drums και Don Wilhelm από τους Daily Flash στο μπάσο. Η πρώτη θλιβερή αίσθηση από την αναμενόμενα γερασμένη εικόνα τους εξανεμίστηκε με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του «He's Waitin'». Και μπορεί η φωνή του Gerry Roslie να μη δύναται πλέον να φτάσει τις γεμάτες τεστοστερόνη ερμηνείες του παρελθόντος, αλλά οι έξαλλοι ρυθμοί από τις κιθάρες και τα drums έδωσαν το έναυσμα για ένα πάρτυ που δε θα σταματούσε μέχρι το τέλος της συναυλίας. Τα «Cinderella» και «Phycho» που ακολούθησαν, απλά απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι παραμένουν εμβληματικά αγέραστα και μετέδωσαν ακόμα περισσότερη ενέργεια στο ήδη φορτισμένο κοινό. Λίγο αργότερα, το συγκρότημα έριξε ελάχιστα τους τόνους με το «Don't Be Afraid Of The Dark» και τους ξανανέβασε απότομα με το εκπληκτικό «Strychnine». Προς το τέλος της κανονικής τους εμφάνισης έπαιξαν το «Shot Down», ενώ δε θα μπορούσαν να παραλείψουν την ιστορική διασκευή του «Louie Louie», του «καλύτερου τραγουδιού του κόσμου» κατά τον Don Wilhelm. Αφού αποχώρησαν από τη σκηνή, επέστρεψαν εν μέσω αποθέωσης για ένα μικρό ομολογουμένως  encore, το οποίο όμως δεν απογοήτευσε κανέναν, αφού έκλεισαν τη συναυλία ακριβώς ως όφειλαν, δηλαδή με το απίστευτο «The Witch».

Γενικά πάντως, θα πρέπει να υπογραμμιστεί η ιδιαίτερα δυναμική παρουσία του κοινού στη συγκεκριμένη συναυλία και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η επιτυχία που οπωσδήποτε είχε οφείλεται κατά το ήμισυ σε αυτό. Ασφαλώς, όσοι βρέθηκαν στο Gagarin το Σάββατο, φαίνονταν τόσο «φτιαγμένοι» να δουν τους Sonics ζωντανά, που σου έδιναν την εντύπωση ότι ακόμα κι αν ο Gerry Roslie απήγγειλε τους τίτλους του setlist με τη συνοδεία drums και στη συνέχεια κατέβαινε από τη σκηνή, δε θα είχαν την παραμικρή αμφιβολία ότι τα λεφτά τους έπιασαν τόπο- χωρίς, βέβαια, αυτό να στερεί τίποτα από την αξία του live. Γιατί παρόλο που δε φαίνεται να υπάρχει δημιουργικός χώρος για τους Sonics στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας (το ένα καινούριο τραγούδι που έπαιξαν ήταν μάλλον αδιάφορο), η ζωντανή τους εμφάνιση αυτή είχε πολλούς και σημαντικούς λόγους ύπαρξης. Αυτό ήταν και το αίσθημα που σου άφηνε το τέλος της συναυλίας και νομίζω ότι δύσκολα κάποιος απ' όσους την έζησαν δε θα αποκόμισε κάτι θετικό παρακολουθώντας την (από τους δεκάδες που χόρευαν ασταμάτητα μέχρι το διπλανό μου που έμαθε να μη χειροκροτάει πίνοντας μπύρα), σε μια βραδιά που διατηρούσε έντονο το άρωμα μιας άλλης εποχής, αλλά ευτυχώς σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «νοσταλγική».