Έχει καταντήσει ένα από τα πιο χιλιοειπωμένα κλισέ των τελευταίων χρόνων: “Το post-rock πέθανε”, “σαν είδος δεν έχει τίποτα το καινούριο να προσφέρει”, “τα συγκροτήματα επαναλαμβάνουν συνέχεια τον εαυτό τους” και πολλά τέτοια δυσοίωνα. Έχει σχεδόν περάσει στο λεγόμενο “συλλογικό ασυνείδητο” αυτή η διαπίστωση σε βαθμό που, ακόμα και οι ίδιοι οι οπαδοί αυτού του ιδιώματος, διστάζουν συχνά-πυκνά να αναφέρουν τον ίδιο τον όρο “post rock”. Ευτυχώς, τίποτα τέτοιο δεν ήταν εμφανές στην ατμόσφαιρα το ζεστό βράδυ της πρώτης μέρας του Νοέμβρη. Έξω από το aN, πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες, είχε συγκεντρωθεί ένα μεγάλο σε πλήθος και αρκετά  ενθουσιώδες κοινό, συνεχίζοντας την παράδοση που είχαν δημιουργήσει παρόμοια events όπως τα live των Exrlosions In The Sky, των Mono, των Red Sparrowes. Ένα κοινό που αγκαλιάζει μα εξαιρετική συνέπεια τέτοιου είδους... “ξεπερασμένες” μπάντες, που αδιαφορεί για κάθε λογής επίδοξους σωτήρες της μουσικής και συγκεντρώνεται σε αυτό  που έχει ουσία: Στη μουσική που γουστάρει να ακούει...

Οι God Is An Astronaut ήρθαν στην Αθήνα έχοντας έτοιμο στις αποσκευές τους το νέο τους άλμπουμ (πρόκειται να κυκλοφορήσει τις προσεχείς εβδομάδες) και βιώνοντας ακόμα τις συνέπειες της προ μηνών κλοπής του μουσικού εξοπλισμού τους κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους στην Αμερική. Γι' αυτό και πηγαίνοντας στη συναυλία γυρόφερνε στο κεφάλι μου η σκέψη του πόσο άδικη είναι η πραγματικότητα για τα λεγόμενα “μικρά” συγκροτήματα - μικρά όχι σε καλλιτεχνική προσφορά, βέβαια, αλλά σε εύρος κοινού. Ενώ συνάδελφοί τους γυρίζουν τον κόσμο με ιδιόκτητα τζετ, οι συμπαθείς Ιρλανδοί αναγκάζονται να προμοτάρουν μόνοι τους τα νέα cd και να βασίζονται αποκλειστικά στις περιοδείες τους για να καλύψουν τη “χασούρα” των 20 χιλιάδων ευρώ της κλοπής. Όσο περίπου κόστιζε το νερό που απαιτούσε το γνωστό όνομα που έπαιξε το Σεπτέμβριο στο ΟΑΚΑ. Αυτό κι αν είναι ειρωνεία...

Καλά παιδιά, λοιπόν, οι God Is An Astronaut, αλλά λίγο η κοσμοπλημμύρα στο aN, λίγο η ζέστη, λίγο η φιλόδοξη ανακήρυξή τους από τους διοργανωτές ως “το κορυφαίο post-rock σχήμα της Γηραιάς Ηπείρου” (άραγε Σκωτία και Ισλανδία ανήκουν σε άλλη ήπειρο;), μου δημιούργησαν μία αρχικά αμυντική διάθεση. Οι Absent Without Leave που άνοιξαν το show δεν έπαιξαν με σκοπό να ανεβάσουν το κοινό (οποιαδήποτε απόπειρα για “ζέσταμα” δεν ήταν ιδιαίτερα επρόσδεκτη, εξάλλου, το aN πολύ γρήγορα είχε γίνει καμίνι), οι ατμοσφαιρικές όμως μελωδίες τους και οι “εμμονικοί “ρυθμοί τους δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και δικαιολογημένα κέρδισαν το χειροκρότημα. Θα τους παρακολουθούμε στενά, όπως και πολλούς Έλληνες συναδέλφους τους που τελευταία μας έχουν “εθίσει” σε ποιοτικότατες κυκλοφορίες. Και θα τους δώσουμε +1 πόντο για το t-shirt των epic45, να μην ξεχνιόμαστε..!

Λίγο πριν τις 11 οι Torsten (κιθάρα), Niels (μπάσο) και Lloyd  (ντραμς) έκαναν την αθόρυβη είσοδό τους στη σκηνή και οι όποιες αμφιβολίες διαλύθηκαν στη στιγμή. Από τις πρώτες νότες, το τρίο φρόντισε να αιχμαλωτίσει τους ακροατές και να μην τους αφήσει να πάρουν ανάσα σε όλη τη διάρκεια της ενενηντάλεπτης συναυλίας. Ακόμα και ένας περιστασιακός ακροατής των God Is An Astronaut μπορεί ακούγοντας τους δίσκους τους να εκτιμήσει την αξία των συνθέσεών τους, την εύθραυστη και ταυτόχρονα αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στο δυναμισμό και τη μελωδικότητα, τις εύστοχες ηλεκτρονικές πινελιές. Στη live εκδοχή τους, όμως, τα κομμάτια τους αποκτούν μία εντελώς νέα δυναμική. Το συγκρότημα δεν κάνει οικονομία δυνάμεων ούτε στιγμή και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας ηχητικός δυναμίτης που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα. Για την τεχνική κατάρτιση της μπάντας δεν υφίσταται λόγος συζήτησης – και τα τρία μέλη συναγωνίζονταν σε ακρίβεια και εμπνεύσεις λειτουργώντας ως ένα σφιχτοδεμένο σύνολο με τρόπο που ούτε ο πιο αισιόδοξος θεατής δεν είχε προβλέψει.  Ο ήχος άψογος από την αρχή μέχρι το τέλος, αιχμαλώτισε το κοινό που παρακολουθούσε τρεις μουσικούς να τα σπάνε στη σκηνή, να αφοσιώνονται ψυχή τε και σώματι στην εκτέλεση των κομματιών τους και να επιδεικνύουν ένα πάθος που σε ελάχιστες συναυλίες μπορεί να βλέπει κανείς. Το δίδυμο κιθαρίστα-μπασίστα θύμιζε (χωρίς υπερβολή) μέλη εφηβικής μέταλ μπάντας. Ποταμοί ιδρώτα, ευπρόσδεκτη θεατρικότητα στις κινήσεις τους, ευλαβική προσήλωση στο παίξιμό τους και ελάχιστα λόγια. Τι να τα κάνει κανείς τα λόγια, όταν η μουσική μιλάει από μόνη της... Και στον αντίποδα, ένας ντράμερ-κομπιούτερ, αλάνθαστος, έβγαλε όλη τη συναυλία κάνοντας μόνο τις απολύτως απαραίτητες κινήσεις και συμπλήρωνε ένα σύνολο που χαιρόσουν να το βλέπεις στη σκηνή. Κάπως έτσι πέρασε σε δεύτερη μοίρα το διαφημισμένο “full visual show” - δεν ήταν δυνατό να κοντράρει σε κανένα σημείο τους “πυροβολημένους” Ιρλανδούς που έπαιζαν λες και ήταν η τελευταία μέρα τους στη γη, που ανέπνεαν μέσω της μουσικής τους και που έδιναν την αίσθηση ότι το “κολασμένο” aN ήταν το μόνο μέρος στον πλανήτη που ήθελαν να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή.

Μόνο κολακευτικά λόγια μπορούν να ειπωθούν και για τη επιλογή των κομματιών του setlist. Κανένα άλμπουμ τους δεν έμεινε παραπονεμένο, ούτε και το κοινό που υποδέχτηκε όλες τις γνώριμες συνθέσεις τους (The End of the Beginning, All Is Violent All Is Bright, Radau, Route 666, Fire Flies...) με τον ενθουσιασμό που τους αρμόζει. Με όλες τις εκτελέσεις “στο κόκκινο”, το πρόγραμμα δεν έκανε κοιλιά ούτε στιγμή. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμενόταν και η παρουσίαση κομματιών από το νέο δίσκο και η αλήθεια είναι πως όλα τα νέα tracks συμπλήρωναν αρμονικότατα τα παλαιότερα, δείχνοντας ότι το στοίχημα της εκφραστικής συνοχής έχει κερδηθεί για τους GIAA. Δεν ξέρω αν έφταιγε το οργιώδες παίξιμο της μπάντας, αλλά η εντύπωση που αποκόμισα είναι ότι η νέα δουλειά τους, χωρίς να διαφοροποιείται αισθητά από τα γνώριμα μονοπάτια τους, είναι αρκετά πιο ωμή και δυνατή και μάλλον θα συνεισφέρει θετικά στην εικόνα του συγκροτήματος. Οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού και οι κοσμοπλημμύρα στο stand που πουλούσαν   το νέο άλμπουμ μάλλον επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ίδωμεν...

Δεν έχει τελικά καμία απολύτως σημασία αν οι God Is An Astronaut είναι το καλύτερο post-rock σχήμα στην Ευρώπη. Η αξία των άλμπουμ τους είναι λίγο-πολύ δεδομένη και η σύγκριση με τους Ευρωπαίους ή μη συναδέλφους τους είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου και προτιμήσεων. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι να τους αναγνωριστεί το γνήσιο πάθος με το οποίο αντιμετωπίζουν την τέχνη τους, ο συνδυασμός επαγγελματικής τελειομανίας και οπαδικής αφοσίωσης που δε μας ενδιαφέρει καθόλου αν  πηγάζει από το βιοποριστικό χαρακτήρα της μουσικής τους ή απλά είναι γραμμένος στο DNA τους. Αυτό το πάθος είναι που απογειώνει ένα καλό live και το καθιστά μία αξέχαστη εμπειρία, που πρέπει να το ζήσεις από κοντά για να καταλάβεις την αξία του. Ίσως να υπάρχουν πολλά καλύτερα συγκροτήματα από τους τρεις Ιρλανδούς. Ελάχιστα όμως δίνουν τον εαυτό τους με τόσο απόλυτο τρόπο στη σκηνή. Σαφέστατα μία από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς και μία σημείωση στο βάθος του μυαλού μας για μία μπάντα που δε θα τη χάσουμε ποτέ όταν έρθει ξανά στα μέρη μας..!