Τα μεγέθη της ελληνικής πραγματικότητας δοκίμασε για μια ακόμη φορά η δημιουργική ομάδα και το πλήθος των εθελοντών που οργάνωσαν το φετεινό 4ο Plissken festival. Χωρίς σύγκριση είναι το πιο καινοτόμο και ιδιοσυγκρασιακό εγχώριο φεστιβάλ μουσικής όχι μόνο παρουσιάζοντας πληθώρα σημαντικών ονομάτων αλλά και γεφυρώνοντας τα κενά ανάμεσα στην κιθαριστική ροκ και το ηχοδρόμιο των club stages. Στον γνώριμο πλέον χώρο του Ελληνικού Κόσμου στην οδό Πειραιώς όπου και οι πιο ευφάνταστες καβάντζες παρκινγκ γέμισαν από νωρίς, το απόγευμα της Παρασκευής ξεκίνησε με την απομεσήμερη πορωμένη sludge hardcore σιέστα του τραγουδιστή των Raketkanon στα υψωμένα χέρια των 80-100 αφιονισμένων της Κεντρικής σκηνής ενώ στο outdoor stage σαφώς πιο ανόρεχτα οι νεαροί Bombing the Avenue παρέδιδαν τη σκηνή στους εγχώριους the Noise Figures που επικέντρωσαν το ψυχεδελικό blues χορταστικό τους set τους στην παρουσίαση των νέων τους κομματιών και κέρδισαν το χειροκρότημα.

Αντίθετα στο club stage έπρεπε να φτάσει η ώρα του Ghost Culture για να γεμισει σχετικά ο χώρος, κάτι που ενίσχυσε η Fatima al Qaadiri αμέσως μετά απλώνοντας το πολυπολιτισμικό ηλεκτονικό υφάδι της στο σκοτάδι γεμίζοντας το venue με αισθητηριακές ηχητικές απολαύσεις. Απαραίτητες μουσικές διέξοδοι όλα αυτά γιατί η καθυστέρηση στο στήσιμο και την εμφάνιση των Say Lou Lou επανέφερε στο main stage μαζικά τους late hipsters/early normcore fans για να λατρέψουν με τα μάτια τους την οργασμική λουλουδιασμένη ποπ αυτού του νεανικου δίδυμου κοριτσιών με καταγωγή Αυστραλο-Σουηδική.

Ετσι άνοιξε η όρεξη και η περιπλάνηση στις λιτές διαιτητικές προτάσεις της καντίνας έφεραν νικητή τα ζουμερά σουβλάκια που αναζωπύρωσαν τη διάθεση για τους καλοθελητές Suuns που ποτέ όμως δεν κατάφεραν να δωσουν το στίγμα των δίσκων τους μένοντας σε διατεταγμένη κλειστοφοβικη διαθεση. Σε δεύτερο χρόνο ήρθαν περιλάλητοι και οι πάντα αγέραστοι Girls Against Boys να σκίσουν την ghost list πρόσφατη ep κυκλοφορία τους αναδευόντας τον post punk χώρο με ανάλγητα κιθαριστικά κρεσέντο και την φωνή του Scott McCloud εμφανώς επιδραστική αν και αδικήθηκαν σχετικά απο την ηχοληψία του χώρου.

Πρώτοι μεγάλοι νικητές της βραδιας ο Αγγλος δημιουργός Fink με την fusion folk του να κοσμεί χαρά ολοκλήρωσης στα προσωπά μας καλώντας μας σε ρυθμικό χειροκρότημα σχεδόν σε όλα τα τραγούδια σαν a sort of revolution (sic) και κατόπιν ο Hayden Thorpe με τους Wild Beasts σε σκοτεινό, ρυθμικό μελωδικό βηματισμό να αφήνουν αύρα απο David Sylvian στους νοσταλγούς. Φυσικά το αγαπημενό μου a lion's share ξετυλίχθηκε παραδειγματικά με ομοθυμη συμμετοχή του κοινού που δυσανασχετούσε στα κενά ανάμεσα στα κομμάτια μιάς και η μουσική των Wild Beasts ξεχωρίζει για την σινεματική της συνοχή.

Αρκετά νωρίτερα εμφανίστηκαν αναιμικοί οι Tijuana Panthers παρόλη την ευγενική τους διαθεση κι ήταν παρένθεση στα δύο επόμενα εκρηκτικά acts του outdoor stage, πρώτα οι ελληνες A Victim Of Society που δέχτηκαν την αποθέωση ανατινάζοντας τον φρέσκο δίσκο τους μπρος και πίσω από τα καγκελα που χώριζαν σκηνή και κοινό (!) και στη σύνεχεια των ιδρωτοποιών No Age που εν μέσω καταιγισμου έκρρυθμων ντράμς σχολίαζαν πρόσωπα και πραγματα του φεστιβάλ.

Ο deadbeat που είχα πρωτακούσει πριν 9 χρόνια στο βερολίνο σε ένα εγκαταλελειμένο εργοστασιο καθόρισε με την minimal electronica του το club stage που πλέον εμφάνιζε σημεία αδιαχώρητου μέχρι να επανακάμψω στο κεντρικό stage. Εκεί θα με περιμένει υποψιασμένο από παλιότερες εμφανίσεις τους το rave από το μέλλον των 65daysofstatic που βασίλεψαν στη νύχτα έχοντας πλέον δέκα χρόνια στο κεφάλι τους, αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι πνιγμοί στο βρυχηθμό του drum beat του heat death infinity splitter, η χορευτική σπασμωδική γραμμή ακέραιων κινήσεων στο prisms και ο πνιγηρός πιανιστικός φύλακας στη σίκαλη του radio protector να συμβαλλουν στην post rock κλιμάκωση του undertow να καλεί στα όπλα την εμβιομηχανική μυθολογία. 'Ολα μαγικά !

Κάπως έτσι , προδίδοντας τους αγαπήμενους Fuck Buttons κατέφυγα στα μαξιλάρια του rest area για κουβεντούλα και τζιν τονικ με πλήθος φίλων και πολλών μουσικών εξηγώντας πως παίζοντας το διαδραστικό παιχνίδι-έρευνα για την θαλάσσια χελώνα κάταφερα να χάσω από τον άνθρωπο-θορυβοποιό. Το μυστήριο του Vitalic και της Kyoka θα μείνουν να στοιχειώνουν την παρουσία μου στην πρώτη μέρα του plissken festival 2014 συντροφεύοντας την πρωτοφανή αποχή μου από τη μπύρα.

Συνεχίζεται εδώ