Η δεύτερη μέρα του φετινού Ejekt, ήταν πολύ φιλόδοξη και απαιτητική από τις πρώτες μέρες σχεδιασμού της. Αναμενόταν κοσμοσυροή λόγω MUSE που εδώ και πολλά χρόνια είναι πολύ δημοφιλείς στο Ελληνικό κοινό, τόσο δισκογραφικά όσο και συτναυλιακά. Θα ήταν η τέταρτη εμφάνιση τους ύστερα από εννέα χρόνια. Το κοινό άρχισε να μαζεύεται από νωρίς και ήδη παρακολουθούσε την Ιlia Darlin που με στήσιμο και ήχο ποπ θα μπορούσε να δροσίσει την πλατεία και την υποτυπώδη vip περιοχή αλλά τελικά μας αποχαιρέτησε χωρίς να μας αφήσει τίποτε ιδιαίτερο στον ήχο της ώστε να θέλουμε να την ξαναδούμε.

Αυτό που περίμενα ήταν η εμφάνιση των TEMPLES που μετά το πρώτο τους άλμπουμ ''Sun Structures'' (2014) δεν έχουν κυκλοφορήσει τίποτε άλλο και γι' αυτό ίσως να μην υπήρχε και ενδιαφέρον από μερίδα κοινού που τους ακολουθούσε δύο χρόνια πριν.Βγήκαν στον ήλιο και στη ζέστη αλλά όπως αποδείχτηκε ήταν το πιο ταιριαστό περιβάλλον για να ξεδιπλώσουν όχι μόνο το ηχητικό καλειδοσκόπιο του μοναδικού τους άλμπουμ αλλά και να παίξουν και καινούρια τραγούδια. Ο ήχος τους ήταν καθαρός και το να ακούς τα διπλά φωνητικά, τις κιθάρες και τα πλήκτρα, χωρίς να τα θάβει το μπάσσο ήταν αυτό που κρίνει ότι η πρώτη και ελπίζω όχι η τελευταία εμφάνιση των TEMPLES ήταν πετυχημένη.

Τα ''Mesmerise'', ''The Golden Throne'',''Sun Structures'', ''Shelter Song'', ''Ankh'', ''Colours To Life'', ήταν φυσικά τα highlight ενώ δύο από τα τρία καινούρια τους τραγούδια ( Roman God Like Man, Certainty) ήταν αρκετά καλά ώστε να αναμένουμε ένα δεύτερο άλμπουμ με ενφιαφέρον.Το κοινό ήταν τυπικά ευγενικό αλλά σίγουρα ξένο ως προς το σχήμα και την ιστορία πίσω από το είδος που υπηρετούν τόσο καλά και σίγουρα δεν θα τους αναζητήσουν μελλοντικά.
Οι TEMPLES είναι συ6γκρότημα που σίγουρα αποδίδει καλύτερα σε καιρικές συνθήκες σαν της Ελλάδας, μιάς και η αισιοδοξία που πηγάζει από τα τραγούδια τους είναι σαν τον ήλιο και όσο υπάρχει η ευκαιρία για απογευματινές εμφανίσεις τόσο καλύτερα για όλους μας. Οι οπαδοί της ψυχεδελικής μουσικής και ειδικά της Αγγλικής σχολής δε θα πλήρωναν τόσο ακριβό εισιτήριο για να υποστούν τους UNKLE και τους MUSE για να τους δουν, αλλά ελπίζω ότι ο επόμενος δίσκος τους θα είναι τόσο μελωδικός και πολυχρωματικός όσο το πρώτο τους ώστε να ελπίζουμε να ξαναέλθουν στα μέρη μας και πάλι. Κάτι που συχνά πυκνά ακόμα και χωρίς κάτι καινούριο έκαναν οι UNKLE, μετά από εκεινη την σπουδαία εμφάνιση στο αντίστοιχο ejekt του 2007.

Ήταν μια συναυλία που τη θυμάμαι ακόμα αλλά πλέον φαίνεται ότι η προηγούμενη δεκαετία τους έχει πάρει μαζί τους και το βαρύ ηχητικό τους περιβάλλον δεν επικοινωνεί πλέον με αυτή τη δεκαετία. Χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον στις κυκλοφορίες τους τα τελευταία χρόνια και με την αίσθηση ότι έχουν διαλυθεί πλέον η εμφάνιση τους στο φετινό Ejekt ήταν μάλλον έκπληξη. Όχι όμως και τόσο μεγάλη μιάς και η υποδοχή του κοινού ήταν αρκετά ενθουσιώδης Για την επόμενη ώρα έπαιξαν τα σίγουρα (Eye for an eye, In A State, Lonely Souls) και μερικά πρόσφατα, αδιάφορα για τα δικά μου γούστα όμως. Ακόμα και με την Liela Moss στα φωνητικά δεν μπόρεσαν να μου μεταδώσουν έστω και κάτι ώστε να με συγκινήσουν λίγο, εκτός ίσως από την εκτέλεση του ''Burn My Shadow'' που για κάποιο λόγο φάνηκε να ξεφεύγει από το παρακμιακό σετλιστ του σχήματος για λίγο.

Όλα τα κομμάτια ήταν θαμπές επανεκτελέσεις των πρωτότυπων, χωρίς την αίσθηση της παρακμής σαν περιβάλλον δημιουργίας αλλά σαν βούρκος επανάπαυσης. Ο Lavelle έχει κολλήσει σε χρονοδίνη και παραμένει στα τέλη του '90 – αρχές '00. Βαρύς ήχος, μελετημένα ρυθμικά μοτίβα, περασμένες δόξες αταίριαστες σε μια τέτοια εποχή, καλά απομονωμένες και με την ασφάλεια της αποδοχής (ο κόσμος είναι ικανοποιημένος αν του παίξεις αυτά που αγαπάει χωρίς να θέλει πολλές καινοτομίες, το ξέρει καλά ο κάθε Lavelle) ουσιαστικά ήταν ένα ταξίδι στα περασμένα χωρίς όμως να εγείρει καμμία νοσταλγία, παρά μόνο την προσμονή αυτό το πλέον αρνητικό ηχητικό περιβάλλον να εκλείψει σύντομα. Να το διαλύσει δηλαδή... Οι UNKLE έφυγαν και έφτασε πλέον η ώρα για το σχήμα για το οποίο πάνω από είκοσι χιλιάδες κόσμος κατέβηκε στη ζέστη και στην υγρασία να δει.

Οι MUSE μου είναι αντιπαθείς σε πολλές περιπτώσεις. Όχι για την μουσική τους αξία, εκεί έχουν αποδείξει ότι είναι αρκετά διαβασμένοι και με καλή αίσθηση τόσο της μουσικής ιστορίας όσο και της μουσικής τους παιδείας. Ο Matt Bellamy είναι μουσικός που έχει ισχυρή αυτοπεποίθηση για τον ήχο και την αισθητική της μπάντας, ξέρει τι κλέβει και πως το αξιοποιεί ώστε να βγάζει αναγνωρίσιμο στυλ και να είναι ευρέως αποδεκτός σε μια νεολαία που διψάει για ηλεκτρισμό, λίγη αντίδραση κλπ. Επίσης οι κάπως αριστερές αλλά όχι πειστικές του ιδέες, του δίνουν βάση για ακίνδυνους στίχους που θίγουν θέματα εξουσίας και καταπίεσης αλλά δεν μπορώ να τους πάρω στα σοβαρά γιατί απλά τους χρησιμοποεί για να βοηθήσουν την είκονα και τίποτε άλλο.
Είναι ο ναρκισσισμός, η υπερβολή, η επιδειξιομανεία και γενικά το υπερεγώ του Matt Bellamy που ακυρώνουν κάθε καλή θέληση για το σχήμα, στοιχεία που αντανακλώνται σε καλοσχηματισμένα τραγούδια που πουλάνε μεν αλλά είναι ουσιαστικά κούφια από εσωτερική ένταση και αναζήτηση. Η εξωτερική φωτιά είναι απλά ολόγραμμα δεν καθοδηγείται από μέσα. Το διαπίστωσα και στην πρώτη τους εμφάνιση το 2000 όταν ανερχόμενοι τότε έπαιζαν αγαπημένα τραγούδια από το πρώτο τους και ξεχασμένο πια ''Showbiz'' με την επιδειξιομανία ενός απλού μεταλλά κιθαρίστα και αυτή η αίσθηση δεν μου έφυγε ποτέ ακούγοντας τα άλμπουμ τους σε όλη την προηγούμενη δεκαετία.

Το 2016 με ένα νέο και πολύ μέτριο ακόμα και για τα δικά τους δεδομένα άλμπουμ επανέρχονται στην Ελλάδα και δημιουργούν το αδιαχώρητο στην Πλατεία Νερού, δίνοντας την πιο πετυχημένη εμπορικά συναυλία της φετινής σεζόν αν δεν κάνω λάθος.
Τα οπτικά εφφέ ήταν εντυπωσιακά (τα καλύτερα που έχω δεί μετά τους Sigur Ros φέτος σε συναυλία) και ο ήχος από καλός έως εξαιρετικός ανάλογα τη θέση που παρακολουθούσε κάποιος.
Σε όλη τη διάρκεια του σετ ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης, άναβε καπνογόνα και τραγουδούσε σύσσωμος μέχρι τις πίσω σειρές . Ο κόσμος αγαπάει τους Muse εδώ στην Ελλάδα. Δίνει τροφή στο υπερεγώ, την επιδειξιομανία και το ναρκισσισμό του Matt Bellamy. Ίσως και να παραβλέπει ότι η υπόλοιπη μπάντα είναι το ίδιο σημαντική και το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έβγαζε τον ήχο που θα ήθελαν πολλά εμπορικά ροκ σχήματα αποδίδοντας τα μέγιστα και αφήνοντας τον Bellamy να χαμογελά από εγωκεντρική ικανοποίηση της απόλυτης κυριαρχίας του.

Θαύμασα την στέρεη, επιβλητική και παιγμένη με αυτοπεποίθηση πρώτη συγχορδία του ''Psycho'' αλλά από εκεί και μετά δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον αυτοθαυμασμό της, μετατρέποντας όλο το κομμάτι σε μια απλά καλή εισαγωγή για συναυλίες και τίποτε άλλο. Ο επικολυρισμός του ''Butterflies & Hurricanes'' δεν έχει την επιβλητικότητα και το βάθος που θα του έδιναν οι Radiohead ας πούμε και ακούγεται  άψογο μεν αλλά κούφιο και ναρκισσιστικό. Θα μπορούσα να συνεχίσω για το τι μου φταίει και σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του σετ. Το πρόβλημα όμως με τους MUSE είναι αυτό που έκανε το ροκ κούφιο και πομπώδες πριν το πανκ και τους New York Dolls. Απλά.

Αν πραγματικά οι Muse έγραψαν κάτι που αξίζει να μείνει στην ιστορία αυτό το αναζητάτε στο άλμπουμ ''Black Holes and Revelations'' και ειδικά στο ''Starlight'' που ήταν για μένα μαζί με τα ''Uprising'' και το ''The 2nd Law: Isolated System'' οι κορυφαίες στιγμές της συναυλίας γιατί απλά o Bellamy αφέθηκε στη ροή ή δεν συμμετείχε καθόλου. Χωρίς να με έχουν κερδίσει στο ελάχιστο, μπορώ να κατανοήσω την αξία τους στον εμπορικό κόσμο της ροκ και την αποδοχή τους από μερίδα κόσμου ύστερα από αυτή την εμφάνιση. Δεν με κερδίζουν όμως. Παρ' όλα αυτά ήταν η αιτία που η δεύτερη μέρα του Ejekt 2016 ήταν η πιο πετυχημένη εμπορικά, αλλά και ηχητικά, συναυλία του φετινού καλοκαιριού. Και συγχαρητήρια στους διοργανωτές που πήραν το ρίσκο να φέρουν ένα τόσο "ακριβό" όνομα στις μέρες μας και ευελπιστούμε να έχουμε ανάλογα σχήματα και στο μέλλον....

Χρήστος Μίχος

Photos: Θοδωρής Μάρκου