Για να ‘ μαι ειλικρινής προσπαθώ να γράψω αυτό το review πολύ (αλλα μιλάμε για πολύ ώρα). Όχι επειδή ψάχνω λάγνες λέξεις που εντυπωσιάζουν και που θα πάρουν και θα σηκώσουν εσένα, τον όποιο αναγνώστη. (Ούτε παίρνουμε βραβεία αγγελοπουλικοπαπανουτσέικων μούρων κλπ.) Μεταξύ αστείου και σοβαρού σκέφτηκα να γράψω ένα απλό “Respect…” ή “ Ας ήσασταν εκεί..” Ακόμα και αυτά όμως, χρειάζονται κάποια εξήγηση. Ξεκινώντας λοιπόν την ανασκόπηση της βραδιάς του Σαββάτου, εξομολογούμαι πως ναι – υποτίμησα τους Nick Marsh (Flesh For Lulu) και Katharine Blake (Miranda Sex Garden, Mediaeval Baebes). Όχι όμως επειδή δεν μου αρέσουν σαν μουσικοί. (Συχνά ακούω κυρίως την τελευταία και τα διάφορα project της). Αλλά επειδή μάλλον είχα μπει σε μια διαδικασία έντονης προσμονής των And Also The Trees σε συνδυασμό με μια αμφιβολία ενδεχόμενης απογοήτευσης…Άργησα λοιπόν να καταφθάσω στον συναυλιακό χώρο έχοντας χάσει κάτι λίγο παραπάνω από τα 2/3 αυτού του γλυκύτατου τελικά ντουέτου...

Αν και μικροκαμωμένοι και οι δυο τους, οι μουσικές τους αντηχούσαν δυνατά, το όμορφο και ζεστό κλίμα που είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν σ ‘έναν χώρο όχι και τόσο γεμάτο, μου ήταν αρκετά. Νεράιδες, λυρισμός, φόλκ, δάση, πανδαισία παγανιστική (χωρίς ίχνος προβοκάτσιας – τέτοιοι χαρακτηρισμοί έχουν καταντήσει απλά και μόνο κουραστικοί και γραφικοί) H Katharine Blake αιθέρια, με την πιο απλή περιβολή και την πιο δυνατή εσωτερική δύναμη που μπορεί να ‘χει και να εκπέμψει  μια γυναίκα (ούσα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη), όμορφη, πλάι στον σύντροφό της Nick Marsh, εκείνος με τη κιθάρα του να τη συνοδεύει ενώ εκείνη με το μαγικό φλάουτό της και το βιολί να τον συντροφεύει, παρουσίασαν αποσπάσματα από τις προσωπικές τους δουλειές και κάποια από τον κοινό τους βίο. Μεταξύ αυτών η διασκευή στο πολυδιασκευασμένο “Some velvet morning” που μ’ ενημέρωσαν φίλοι πως επρόκειτο για μια πολύ καλη απόδοση (για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει μια πρώτη γεύση εδώ) και το Summerwine που πρόλαβα ν’ ακούσω 2 ή 3 πριν το τέλος. Δυνατό χειροκρότημα, περισσότερος κόσμος. Χαιρέτησαν εγκάρδια και το αισθανθήκαμε. Χειροκροτήθηκαν εγκάρδια όμως και σίγουρα το εκτίμησαν. Ανά διαστήματα τους «έπιανε» το μάτι μου χέρι-χέρι να περιφέρονται στον χώρο, σαν ένα απλά πολύ ερωτευμένο ζευγάρι που μόλις προσήλθε για να ακούσει και εκείνο με τη σειρά του And Also The Trees.

Σκόρπιοι φίλοι, χαζολόγημα, σουλάτσο με ποτά στα χέρια, «Προσεχώς» στο videowall (δεν σχολιάζω την καταλληλότητα ή μη. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα στη παρούσα). Χαμηλώνουν φώτα. Χειροκρότημα, σφυρίγματα. Σε πλήρη ετοιμότητα όλοι. Οι της σκηνής και της αρένας.

Τα μέλη των ΑΑΤΤ πήραν τις θέσεις τους. Αρπίσματα στη κιθάρα του πραγματικά εξαιρετικού Justin Jones σημάνουν το “Domed”. Έναρξη στην επέτειο των 30 ετών ύπαρξής τους και πρώτο track του 10ου album τους. Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την στιγμή μου ακούστηκε πολύ «βαρύγδουπο». Προσωπικά σταμάτησα ό,τι έκανα, το χέρι μου έμεινε μέσα στη τσάντα κρατώντας τον αναπτήρα και το τσιγάρο σε αναμονή στο στόμα μου. Τελευταίος εμφανίζεται ο Simon Huw Jones. Χωρίς να θέλω να γίνω υπερβολική από το άκουσμα του πρώτου δίστιχου, από την βαρύτητα και τον τόνο της φωνής του, ήξερα πως θ’ ακολουθούσε μια  πραγματικά καλή συναυλία. Οι τρίλιες του ντράμερ Paul Hill και το μετέπειτα ξέσπασμα για μια ακόμη φορά τον ξεχώρισαν (και όλοι είχαμε να το συζητάμε στο τέλος). Ακολούθησε το “Βeautiful silence”  με το περίφημο “lalalaraa” που μας είχε κολλήσει στο δρόμο μετά! Gone Like The Swallows και ο frontman αρχίζει να χαλαρώνει εμφανώς…Ακολουθεί το εκπληκτικό “Dialogue”…Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, εφηβικών, μετεφηβικών,(ειδικά αυτή η φάση κρατάει χρόνια), εικόνες..πολλες εικόνες. Είμαι σίγουρη πως σ’ εκείνη τη δεδομένη στιγμή όσοι γνώριζαν το “dialogue” περνούσαν παρόμοιο καταιγισμό. “Lucy”, “Under the stars”!!  Σκέφτομαι και λέω δίπλα σ’ έναν φίλο «οκ, τώρα ειδικά μου χρειάζεται ένα “Feeling Fine” να ‘ρθει να «δέσει», χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Από τις πρώτες νότες του μπάσου(Steven Burrows)… του εκπληκτικού μπάσου, συνειδητοποίησα πως είχαμε έναν εκπληκτικό (συμπαντικό? αν ισχύει αυτό) συγχρονισμό και δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθαν στο μυαλό οι Tindersticks. (Άλλο κεφάλαιο αυτό και δεν χωρούσε εκείνο το βράδυ, στιγμή, ήταν απλά δευτερόλεπτο στη σκέψη μου).

“Man with a drum”,  “He walked through the dew”. Συνέβαινε κάτι πολύ όμορφο. “Untagled man”. Έπαιζαν μουσική σαν να ήταν στην αρχή της καριέρας τους (δεν μ’ αρέσει αυτή η λέξη αλλά ας μην παίζω κιόλας με τις λέξεις). Πιτσιρικάδες. “The Legend Of Mucklow”. Και ας πέρασαν 30 χρόνια. Ο κάθε ένας τους αποκομμένος και δοσμένος σ’ αυτό που ήθελε – ήξερε να κάνει καλά, εμείς από κάτω. “Rive droite”. Ο κάθε ένας μας να φέρνει εικόνες στο μυαλό του και σκιρτήματα στη καρδιά. Τελικά όμως όλα τα παραπάνω μια πετυχημένη χημεία. Συγκοινωνούντα δοχεία.

Η αλήθεια είναι πως τα encore τα περίμενα πιο ..όχι πανηγυρικά. Γιατί δεν είναι και στο στυλ τους. Ίσως μεγαλύτερα σε διάρκεια? Ωστόσο …”Slow Pulse Boy”. Κάπου εκεί ήρθε και η κάθαρση! Τέλος. Μπααα, απλά το κάνω να φανεί σαν πιο encore encore! “Maps in her wrists and arms” – “Virus meadow”.-

Κλείνοντας, θα θελα να πω πως επίτηδες σ’ όλο αυτό παραπάνω δεν υπήρξαν «μουσικές ταμπέλες».Όλα αυτά είναι άκρως περιττά και δεν θα έπρεπε να τους αφορούν. Κατάφεραν μ’ έναν πολύ περίτεχνο και κομψό τρόπο να μεταφέρουν τις μουσικές τους διαδρομές, τις  εικόνες τους, τις νεανικές ανησυχίες τους που ήταν ή είναι και δικές μας. Και ενώ ωρίμαζαν μαζί τους μεγάλωσε γενιά. Οι ΑΑΤΤ  κατάφεραν να κρατήσουν αυτό το κλίμα και την αυθεντικότητα του ήχου τους μακριά από μόδες και αταίριαστα πειράματα. Τρανταχτό παράδειγμα ο τελευταίος τους δίσκος που είναι σαν να είναι ηχογραφημένος από τους ΑΑΤΤ του ’86, του ’93 ή του 2003…Είδαμε μια μπάντα που δεν έχει ακμή ή παρακμή. Γιατί απλά ο χρόνος δεν τους αγγίζει. Ούτε οι προπωλήσεις και οι πωλήσεις. Μόνο και μόνο γι’ αυτό, η συναυλία της 9^ης Φεβρουαρίου με ελλείψεις στο setlist ή όχι, θα μείνει σαν μια πολύ καλή συναυλία, στη λίστα της καρδιάς μου.