Το πρώτο μου WGT, ένα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε. Μια μεγάλη γιορτή, όπου, σε συνδυασμό με τουρισμό (ωραία η Λειψία, ακόμα πιο ωραία η Δρέσδη) και καλή παρέα (γνωστούς που περίμενα και άλλους που συνάντησα στην τύχη), είδα ένα σωρό αγαπημένα συγκροτήματα:
Πρακτικές Συμβουλές για τυχόν νέους
Για όσους δεν έχουν ξαναπάει, μερικές κουβέντες που θα βοηθήσουν να δείτε κάνα συγκρότημα παραπάνω την επόμενη φορά:
1.Την πρώτη μέρα πρέπει να περιμένετε στην ουρά για το βραχιολάκι και το πρόγραμμα. Αυτό παίρνει πάνω από μισάωρο, καλύτερα να το έχετε κάνει από το πρωί αν μπορείτε.
2.Οι Γερμανοί είναι Γερμανοί με τα όλα τους. Η μεγαλύτερη καθυστέρηση που είδα ήταν 20 λεπτά. Οπότε αν θέλετε να δείτε ένα συγκρότημα από την αρχή, καλό είναι να είστε στο χώρο κάνα 10λεπτο πριν μέχρι να περάσετε τις ουρές (χωρίς να μετράω την ουρά για το βραχιολάκι).
3.Φροντίστε να βρείτε ξεχωριστή ώρα για το merchandise και γενικά για τα ψώνια στο χώρο. Το "εντάξει θα κάνω μια γύρα μεταξύ των συγκροτημάτων" είναι δύσκολο, και τα μαγαζάκια πολλά.
4.Τα τραμ της γραμμής 11, που πηγαίνει στο Agra Halle, το Werk II, το Anker και γενικά και άλλους συναυλιακούς χώρους είναι πολύ τακτικά ως πολύ αργά (3 και). Στις υπόλοιπες γραμμές, όμως, έχουν τα κανονικά ωράρια (με εξαίρεση κάτι έξτρα νυχερινά γύρω στη 1, που φεύγουν από το σταθμό), άρα, αν θέλετε να κάνετε κάποια γρήγορη αλλαγή μετά τις 11 το βράδυ, πάρτε ταξί (οι αποστάσεις είναι μικρές, δεν κοστίζει τρελά)..

Παρασκευή 29 / 05

Η Παρασκευή ήταν κουραστική μέρα. Ήθελα να δω πράγματα σε 3-4 διαφορετικούς χώρους, και περίπου το κατάφερα, αλλά δεν είχαν την ίδια τύχη κάποιες φίλες μου.

L'âme Immortelle
Μπήκα λίγο αργά. Γενικά τους συμπαθούσα πάντα, αλλά είχα καιρό να τους παρακολουθήσω. Ο χώρος πολύ φωτεινός για αυτούς, και οι κιθαρίστες δεν έδιναν νομίζω τη σωστή ατμόσφαιρα, αλλά ακούστηκαν αρκετά μελωδικά κομμάτια, και η φωνή της τραγουδίστριας εξαιρετικά καθαρή, δυνατή και εντυπωσιακή.

Combichrist
Παραπέμπω σε κριτικές που έχουν ήδη γίνει για αυτούς και τα πρόσφατα live τους. Εν ολίγοις, μεγάλη πόρωση (δυστυχώς χωρίς την κοπέλα στη σύνθεση), αλλά χίλιες φορές σε χώρο με λιγότερα άτομα, γιατί δεν μπορούσες στο Τρέφεν (με 5000 νοματαίους να βλέπουν Combi) να είσαι κοντά και να έχεις χώρο για χoρό ταυτόγχρονα. Η επιλογή των κομματιών μού έκανε κάποια εντύπωση: έπαιξαν και κάποια αρκετά αδύναμα από το τελευταίο (ενώ υπήρχαν και καλύτερα).

Rome
Δεν τους πρόλαβα ούτε αυτούς από την αρχή, κυρίως λόγω ενός μικρομπερδέματος με τις συγκοινωνίες, αλλά χαίρομαι πολύ που άφησα τους Combichrist στη μέση για να προλάβω Rome. Απλοί, ζεστοί, όπως πάντα μελωδικοί. Χωρίς θεατρινισμούς μάς έδωσαν το σωστό συναίσθημα σε έναν πολύ όμορφο χώρο (το Volkpalast καταφέρνει να επιτρέπει σε όλο τον κόσμο να βλέπει καλά, και να είναι κοντά και ζεστά). Πολύ θερμό χειροκρότημα, παρά τα μικροπροβληματάκια με φωνή (κυρίως ηχοληψία) που κάνανε ακατάληπτους τους στίχους για όσους δεν τους ήξεραν. Τα όργανα άλλαζαν ανάλογα με το κομμάτι (κιθάρα, ηλεκτρικό βιολί, τύμπανα).
Αναμένω το καινούριο άλμπουμ φανατικά, οι μελωδίες που ακούσαμε στα καινούρια κομμάτια ήταν καταπληκτικές και προς νέες κατευθύνσεις. Μού έφεραν στο μυαλό ισπανική κιθάρα και τον εμφύλιο.

Die Form
Ναι ήταν πολύ ίσιος ο χώρος και δεν βλέπαμε καλά. Ναι η τραγουδίστρια έχει γεράσει και φαίνεται. Αλλά παρ'όλ'αυτά η μουσική των Die Form εξυψώνεται πολύ live, σε συνδυασμό με τις προβολές, τη χορεύτρια και τον δυνατό ήχο, και μας οδηγούν σε ένα τρομακτικό και ερωτικό ταξίδι. Προλάβετέ τους όσοι δεν τους έχετε δει!

 

 

 

 

 

 

 

Σάββατο 30 / 05

Weisse Rose
Αν δεν είχε χρειαστεί να πάω σε άλλο χώρο ειδικά για αυτούς, και αν δεν είχαν παίξει οι Rome την προηγουμένη, οπότε οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες, ίσως και να μην ήμουν κακός μαζί τους. Ίσως να μην εκνευριζόμουν από τους θεατρινισμούς, τον απερίγραπτο τραγουδιστή που για να απαγγείλει ποίηση στα γερμανικά έπρεπε να τη διαβάζει από χαρτί, και την παντελή έλλειψη αίσθησης του πότε κουράζουν (τα πάντα κρατούσαν πιο πολύ απ'ότι έπρεπε: οι χωρίς μελωδία τυμπανοκρουσίες, το άναμα των κεριών, το μάζεμα των κεριών, οι στιγμές όπου όλοι ήταν ακίνητοι και η μουσική έπαιζε μόνη της, οι στιγμές κατά τις οποίες έλειπαν από τη σκηνή και η μουσική έπαιζε πάλι μόνη της).
Άντεξα μόνο δυο τραγούδια. Κρίμα, γιατί ένα ακορντεόν και 3 τυμπανιστές θα μπορούσαν να δώσουν ωραία συναυλία.

YelworC
Οκ, καλά περάσαμε, αλλά κατά τ'άλλα αδιάφοροι. Αρκετά old school σκοτεινό ΕΒΜ, που live είχε κάποιο ενδιαφέρον μόνο όταν χρησιμοποίησαν μια περίεργη μάσκα-στολή με καλώδια με την οποία νομίζω με κάποιο τρόπο επηρρέαζε τα ουρλιαχτά που ακούγονταν στο background σε ένα κομμάτι.

Feindflug
Το συγκρότημα; Τα έσπασε άγρια. Το κοινό; Τα έσπασε άσχημα . Είχα χωθεί αρκετά κοντά για να είμαι έτοιμος για VNV, και αναγκάστηκα να οπισθοχωρήσω μερικά μέτρα όταν κάνανε ντου οι κάφροι και όλη η περιοχή ανάμεσα στη σκηνή και τις δυο κολώνες (να το θυμάστε αν ξαναβρεθείτε, γιατί είναι τακτικοί άλλωστε οι Feindflug στα WGT) έγινε αρένα. Και δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν και κάτι παλικάρια που δεν θέλανε να χωθούν στην αρένα, και μείνανε παραέξω να τη σπάσουν στους μη-κάφρους. Οκ, είχε ενδιαφέρον, ρίξαμε πολλές αγκωνιές και σπρωξίματα και λεκτικούς τσαμπουκάδες προσπαθώντας να κρατήσουμε τη θέση μας και να προστατεύσουμε λιγάκι τις πιο ευαίσθητες κοπελιές που ήταν δίπλα μας, αλλά πού να ευχαριστηθείς μουσική όταν τη μισή ώρα κοιτάς από πού θα σου έρθει ο επόμενος κάφρος...
Για όσους δεν το ξέρουν, ο ήχος των Feindflug δεν έχει αλλάξει, τρελές τυμπανοκρουσίες, κιθαριές, καφρίλα, προβολές με νεκρούς πολέμου και πολλά "use your mind and think about it".

VNV Nation
Είναι ίσως η πρώτη στιγμή εδώ και χρόνια που είπα "οκ, ίσως υπάρχουν πολλοί άλλοι τόσο καμμένοι όσο εγώ με τους VNV". Σε πολλές στιγμές στη συναυλία, υπήρχαν περισσότερα χέρια σηκωμένα από ανθρώπους. O Ρόναν έδινε μισοπετυχημένες πάσες στο κοινό σε άκυρους στίχους (όχι ρεφραίν και τέτοια), απλά για να δει πόσο καμμένοι είμαστε. Πώς γίνεται στις πρώτες 5-6 σειρές σε μια τυπική συναυλία VNV; Ε φανταστείτε το ως πολύ πίσω, με χιλιάδες ανθρώπους.
Ο Ρόναν πολύ το ευχαριστιόταν. Διαφήμισε τη νέα τουρνέ και το νέο άλμπουμ (από το οποίο ακούσαμε το Sentinel και το Tomorrow Never Comes. Περισσότερα εδώ, έπαιζε με το κοινό και με τον ηχολήπτη, αλλάζοντας on the fly το τι κομμάτι θα παίξει, αλλά έπαιξε σχετικά λίγο. Αν θυμάμαι καλά, ακούσαμε με περίπου αυτή τη σειρά:
Joy
Tomorrow Never Comes
The Farthest Star
Fearless
Chrome
Sentinel
Illusion
Standing
Beloved
Darkangel
κάπου εδώ τραγουδούσε ο Ρόναν με το κοινό νανα-νανάνα (perpetual) με τις ώρες
Saviour (vox) με τη συμμετοχή του Joe από τους Combichrist στα drums

Current 93 as ANOK PE CURRENT 93
Δεν κατάλαβα εντελώς γιατί έπρεπε να περιμένουμε ως τη 1μιση για να τον ακούσουμε, άλλωσετε θα έπαιζε και 1μιση ώρα! Αν είχε ξεκινήσει 1 θα είχα κουράγιο να τον δω όλο, αλλά αναγκάστηκα να αφήσω τα τελευταία κομμάτια.
Πρόλαβα να τον ακούσω να παίζει τουλάχιστον το μισό ολοκαίνουριο άλμπουμ του, καθώς και μερικά ακόμα κομμάτια από τα πιο πρόσφατα. Επί σκηνής ήταν με μπάσο, δυο κιθάρες και ακόμα (ένα μπάσο ή κιθάρα; όλα ίδια μου φαίνονται, καταραμένο όργανο), πιάνο, βιολί, κοντραμπάσο (ή βιολοντσέλο; ) και έναν πολύ πολύ καλό drummer. Οι μουσικοί, με εξαίρεση τον David με το καπελάκι του, πολύ casual ντυμένοι και το όλο σύνολο, ανάλογα με το σημείο, κινιόταν μεταξύ αυτών των 3 καταστάσεων:

1. Ή παρακολουθούσα την υπέροχα θεατρική προσωπικότητα του David, στις καλές του στιγμές, προσπαθώντας να καταλάβω την ιστορία του Άλεφ του δολοφόνου

2. Ή έκλεινα τα μάτια και παρασερνόμουν στη μουσική, στις κάπως πιο ρυθμικές στιγμές.

3. Ή κοιτούσα κάπως αδιάφορα την μεγάλη μπάντα, στα σημεία όπου οι κραυγές του "Murderer Murderer" άρχιζαν να γίνονται κουραστικές ή που η μουσική παραήταν λιτή. Και η συγκεκριμένη εκτέλεση του Black Ships Ate the Sky (νομίζω το μόνο κομμάτι από το άλμπουμ αυτό που έπαιξαν) θυσίασε την ατμόσφαιρα και τον τρόμο και είχε περισσότερο την αίσθηση ότι "η μπάντα του χωριού παίζει όσο πιο δυνατά μπορεί". Ή ίσως είμαι απλά προκατειλημμένος κατά της ελαφριάς ηλεκτρικής κιθάρας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κυριακή 31 / 05

Faith, Power and Glory Prerelease
Αυτή η μέρα ξεκίνησε από νωρίς: 3 η ώρα περίπου 250 καλοψημμένοι φαν των VNV (αν δεν καεί, δεν έχει ψηθεί καλά), ένα μεγάλο μέρος αυτών από το vnvnation.de, βρεθήκαμε σε ένα κλαμπάκι όπου ο Ρόναν μάς μίλησε και μας έβαλε να ακούσουμε το καινούριο άλμπουμ. Χειροκροτούσαμε, χτυπούσαμε παλαμάκια, χορέψαμε πολύ, κάναμε πλάκες. Πιο αστεία στιγμή όταν ο Ronan λέει σε ένα παλικάρι να σηκώσει την κάμερα, του λέει «Didn't I say no recording devices? Come on, it's ok, bring the camera up. Hellooo YouTube! » και μετά μας έλεγε το πώς ένα fan video του Illusion έφτασε το 1μιση μύριο views στο YouΤube.

S.A.M
Βαρβαρότητα! Να σε χτυπάνε στα 150bpm στις 7. Μιαμ και τρελός χορός. Τα παλικάρια με ψιλοόρθια μαλλιά, να χτυπιούνται, να σκαρφαλώνουν στα τραπέζια τους, γενικά λίγο καγκουρέ κατάσταση (δεν υπήρχαν πρωτότυποι ήχοι και τέτοια), αλλά ήταν τόσο πορωτικός ο ρυθμός που ετοιμάζομαι να ψάξω τις δουλειές τους.
Ο χόρος επαρκώς μεγάλος ώστε προς τη μέση να έχουμε άνεση κινήσεων.

Geistform
Αρκετός κόσμος που είχε έρθει για S.A.M και Shnarph κουράστηκε με τον Geistform. Είδα κάτι κοριτσάκια να κρατάνε τα αυτιά τους. Εγώ πάλι αρκετά καλά πέρασα. Ναι μεν χρησιμοποιούσε και τεχνικές από power electronics, αλλά σύντομα γύρισε σε rhythm noise. Αρκετά εγκεφαλικός, και ταυτόγχρονα αρκετά χορευτικός live ο Ισπανός.

Shnarph
Εδώ πια στην αίθουσα είχαμε ίσως και δυο χιλιάδες άτομα (και πολλούς στο πιο χαλαρό απ'έξω). Αυτό το σχετικά αργό noise industrial με τα σαμπλάκια στα γερμανικά ακούγεται τρελά στα κλαμπ στην κεντρική Ευρώπη, αλλά ακριβώς αυτό ήταν το πρόβλημά μου: ήταν σαν να έχω ξανακούσει τα κομμάτια δεκάδες φορές. Δεν λέω, καλά ήταν, αλλά έπρεπε να φύγω μετά από 4 κομμάτια για Modcom.

A Spell Inside
Η αλλαγή για το Moritzbastei έγινε τόσο γρήγορα που πρόλαβα να δω στο τελευταίο τους κομμάτι τους A Spell Inside. Συμπαθητική future pop/synthpop, με αγοράκια που ήταν γούτσικα χωρίς να γίνονται με άσχημο τρόπο gay. Φάνηκαν αρκετά προσγειωμένοι, αν και ήταν ζωηροί στη σκηνή, και χειροκροτήθηκαν από τον λίγο κόσμο που χωράει αυτό το κλαμπάκι.

Modcom
Αλλά εγώ στο Moritzbastei πήγα για αυτό τον κύριο... Ο κύριος Ronan Harris, για άλλη μια φορά μπροστά σε γύρω στα 300 άτομα (περιέργως, και μάλλον ευτυχώς, οι περισσότεροι δεν ήταν στο pre-release του Faith, Power and Glory. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που τον ακούνε για τον ήχο του ως Modcom και όχι απαραίτητα επειδή είναι τρελοί φαν των VNV). Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναλογική κονσόλα του σε συνδυασμό με το φορητό: ένωνε καλωδιάκια, έψαχνε πρίζες... Και αφού έκανε γκριμάτσες, αφού έκανε τον ξαφνιασμένο όταν βγήκαν οι καπνοί... άρχισαν τα beats.
Θεωρητικά παίζει και ambient-ίζοντα πράγματα, αλλά έβγαλε το πρόγραμμά του με τα πιο techno. Αρκετά κομμάτια, μαζί με ένα ρεμίξ γέμισε άνετα το πρόγραμμα και έδειξε πολύ κοντά στο να έχει υλικό για ολόκληρο άλμπουμ. Και τι υλικό! Κάτι S.A.M. και λοιπά μπητάκια που ακούσαμε μπροστά του μοιάζουν παιδάκια. Ωραίες, σχετικά μελωδικές και αρκετά σκληρές συνθέσεις, με εμπνεύσεις από TBM ή και trance ενίωτε, πολύ καλή παραγωγή και ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Ειδικά τα αγοράκια στην αίθουσα έριξαν γερό χορό.
Σε κάποια φάση μπήκε ο Μαρκ και κάτι παιδιά από τους Spell Inside και τους Combichrist και κάνανε χαβαλέ, ο Ρόναν κουνούσε το κεφάλι του στο στυλ «με τι τρελούς έμπλεξα», κάνανε ότι θα πήγαιναν να του πειράξουν τα καλώδια, γενικά πολύ casual κατάσταση.

Winterkälte
Και τρέξιμο πίσω στους Winterkälte (που ξεκίνησαν και 5 λεπτά νωρίτερα!), οι οποίοι είχαν μαζέψει πολύ περισσότερο κόσμο στο Werk II και μας βομβαρδίσανε με ό,τι πιο χορευτικό και γρήγορο έχουν. Αναγνώρισα τα περισσότερα κομμάτια, πρέπει να μην είναι έτοιμοι για καινούριο άλμπουμ (). Η εμφάνισή τους είχε πολλούς καπνούς, έναν λίγο ξενέρωτο drummer, αλλά γενικά σε τέτοιες συναυλίες κυρίως για τις ιδιαίτερες live εκτελέσεις των κομματιών πηγαίνουμε. Ο κόσμος ενθουσιασμένος, και έτσι στο encore μάς έβαλαν το Pops για να μας εξουθενώσουν (ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να το χορέψουν στα bpm του αυτό το κομμάτι). Αλλά θέλαμε κι άλλο, βγάλανε ένα τεράστιο ρολόι και μας έδειξαν την ώρα... και τους αποχαιρέτισα για να πάω στον...

Peter Murphy
Ήταν ήδη 1μιση η ώρα, είχα αρχίσει από τις 3, άργησε και λίγο να αρχίσει... Και πώς άρχισε; Με δικά του κομμάτια. Ναι, και αυτός και οι κιθαρίστες και ο μπασίστας ήταν πολύ θεατρικές προσωπικότητες, κινούνταν ωραία στο χώρο, αλλά η μουσική ήταν πολύ δυνατά σε σχέση με τη φωνή του (από τις λίγες στιγμές που κάτι δεν μου άρεσε στον ήχο στο WGT) και αυτό το πράγμα με τα ξερά drums και τις κιθάρες δεν το μπορώ. Έφτιαξε για λίγο και μας ταξίδεψε με τη διασκευή του στο Hurt των Nine Inch Nails, αλλά λίγο μετά δεν άντεξα, και έφυγα. Για να μάθω την επομένη ότι έπαιξε στο τέλος ακόμα και το Bela Lugosi's Dead σε μίξη με το A Strange Kind Of Love! Γαμώτο... (Δείτε το video πιο κάτω)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δευτέρα 01 / 06

Inkubus Sukkubus
Ήθελα να δω και τους Eternal Afflict, αλλά κάτι ο τουρισμός πριν, κάτι που, ίσως για πρώτη φορά, κάθισα να περιμένω την παρέα μου, κατέληξα να ακούσω λίγα κομμάτια μόνο προς το τέλος από μακριά, στο πάρκο. Ωραίος ήχος... αλλά τι να πω για αυτούς;
Ευτυχώς πρόλαβα όμως τους Inkubus Sukkubus. Ο κόσμος πια ήταν λιγότερος, κάποιοι πρέπει να είχαν φύγει ήδη από το φεστιβάλ, όταν άρχισαν οι λιτανείες. Εντυπωσιακό το πόσο μεγάλο μέρος ήταν προηχογραφημένο (drum machine, synths), αλλά καλύτερα, γιατί έτσι ακούγονταν πολύ πιο σωστά και ζεστά τα drums, και μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε στον πολύ καλό κιθαρίστα (ο μπασίστας δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον) και φυσικά στην απίστευτη και αγέραστη περσόνα της Candia. Αυτή η γυναίκα μοιάζει 30 χρονών, είναι απίστευτα σέξι και έχει πολύ όμορφη φωνή. Χορεύοντας και χοροπηδώντας χαρούμενη κατάφερνε να γεμίζει την μεγάλη σκηνή και να μας κρατήσει καθηλωμένους.

Patenbrigade:Wolff
Ποιανού ιδέα ήταν να στριμώξει τους Patenbrigade στο μικρό Moritzbastei; Η ουρά για να μπούμε ήταν τέτοια που μπήκαμε στη μέση της συναυλίας, και πάλι με το ζόρι τους βλέπαμε (όσοι είμαστε αρκετά ψηλοί). Όχι ότι το θέαμα ήταν κάτι τρομερό, αλλά είχαν πολλή πλάκα με τις πορτοκαλί στολές τους και τα κράνη τους, τους δυο τύπους που απλά με τη μπύρα τους κάνανε χαβαλέ (ενώ οι άλλοι 2 κάνανε τη δουλειά στα synths) και την κοπελιά που για να τραγουδήσει διάβαζε τους στίχους από ένα ντοσιέ που ταίριαζε στο όλο στυλ εργοταξίου που είχαν. Οι προβολές πίσω ήταν αυτές που περιμέναμε, με σκηνές από την Ανατολική Γερμανία και τα λοιπά.

Sonar
Όπως τους περιμέναμε: οι άνθρωποι που εξυψώνουν τα κομμάτια που βασίζονται στη μία (1) θορυβώδη και σύνθετη λούπα. Έμπαινε η λούπα σε κάθε κομμάτι, έπαιζαν με τα διάφορα μέρη της, τα διάφορα όργανα, χορεύαμε, χοπ, σταματούσε η λούπα, πάμε στο επόμενο κομμάτι. Ωραίοι για live, αλλά ως εκεί.  Έχουν ακόμα το κοινό τους, και η αίθουσα παρέμενε ασφυκτικά γεμάτη.

Scandy
Περιέργως ο Andy LaPlegua ως Scandy δεν έχει τόσο κοινό, η αίθουσα αραίωσε αρκετά για να μπορούμε να ευχαριστηθούμε κοπάνημα. Διότι μπορεί μεν να εμφανίστηκε ο Andy πολύ πιο casual, με τραγιάσκα-σκακιέρα (μη σας μπερδεύει η φωτογραφία δίπλα, είναι από Combichrist) αλλά το σετ του ήταν μια δόση πιο δυνατό και σκοτεινό από το cd ως Scandy, κυρίως χάρη στα 6 καινούρια κομμάτια που έπαιξε, που είναι πολύ καλά και λίγο λιγότερο electroclash-ίζοντα. Παρά το αλκοόλ που κατέβαζε ο Andy και το άλλο το παλικάρι με τη ράστα, μίξαραν πολύ καλά, αλλάζοντας ουσιαστικά όλα τα κομμάτια (ειδικά στο I saw god on TV που το μίξαραν λίγο με το shut up and swallow από Combichrist), και δίνοντάς τους ποικιλία εκεί που δεν είχαν στο πρωτότυπο.Andy, σε ξέρουμε: αφού έχεις 6 καλά νέα κομμάτια, θα γεμίσεις το υπόλοιπο σιντί με fillers και πριν το τέλος της χρονιάς θα μας έχεις νέο άλμπουμ! Όπως είπε και ο Ronan: «This is the Andy-Treffen» (έπαιζε και ως Icon of Coil). Αλλά οι Modcom μού άρεσαν πιο πολύ ;).Δεν γράφω επίλογο: το WGT δεν τελειώνει. Άντε και του χρόνου! 

 

 

Photos: Fuerst, Danny Sotzny, Motodraconis, nerotunes, movement no movement