Η συναυλία των Horrors στο Gagarin μου θύμισε τη συναυλία που είχαν δώσει οι Muse στο Ρόδον, πριν χρόνια. Οι Muse τότε κατά το μουσικό τύπο ήταν καταξιωμένοι και ανερχόμενοι μαζί. Βέβαια στις μέρες μας τα πράγματα καταφέρνουν να τρέχουν πολύ πιο γρήγορα απ'ότι στο 2002, και οι Horrors καταξιώθηκαν απ'την πρώτη κυκλοφορία. Καταλάβαινες πάντως και στις δύο περιπτώσεις ότι οι συνθηκες χρονικά και δημιουργικά απ'την άποψη των συγκροτημάτων, ήταν κατάλληλες για να γίνει μια σπουδαία συναυλία. Επίσης η βραδιά στο Ρόδον είχε εξελιχθεί σε συνάντηση όλου του alternative κόσμου, με συγκινητική 90's ατμόσφαιρα, και δυνατή συμμετοχή από ενθουσιώδη 16χρονα με μπλουζάκια όποιου συγκροτήματος μπορείτε να φανταστείτε. Προχθές το ενδυματολογικό κομμάτι είχε την τιμητική του, φαίνεται ότι πολλοί ήταν εκείνοι που καθώς κοιτάζονταν στον καθρέφτη του σπιτιού τους πριν φύγουν σκέφτηκαν «τους Horrors θα δω, ας προσθέσω και κάτι ακόμα». Το συγκρότημα απ'το Essex άλλωστε έχει εντάξει το προσεγμένο αναχρονιστικό στυλ με μεγάλη προσοχή στο show του. Τελειώνοντας τον άτυπο -καλά,μπορεί και άχρηστο- συσχετισμό, και οι δύο συναυλίες κράτησαν περίπου μια ώρα, ξεκίνησαν και τελείωσαν μέσα σε αδιάκοπη ένταση και φασαρία, και τον κόσμο να φεύγει ξαναμμένος και κατευχαριστημένος..

Πριν φτάσουμε στους εκρηκτικότατους Horrors αξίζει να αναφερθούν τα δύο ελληνικά σχήματα που προηγήθηκαν. Πρώτοι βγήκαν στη σκηνή οι Exposed by Observers, με καθαρό γεμάτο ενέργεια electro punk, κοντά στους ήχους των Radio 4, και των Rapture. Ανέβασαν κατά πολύ τη διάθεση παίζοντας δυνατά, με όρεξη να το διασκεδάσουν και αυτό εκτιμήθηκε απ'τον κόσμο. Ωραία κομμάτια, πολλή ενέργεια, έπαιξαν και το almost celebrities, γνωστότερο σ'εμάς απ'τη συλλογή audiobook 5. Γενικά μια ακομπλεξάριστη, αληθινή εμφάνιση που άξιζε χειροκρότημα και δημιούργησε απαιτήσεις.

Ακολούθησαν οι Phoenix Catscratch, με εντελώς σκοτεινό και βρώμικο ήχο. Τραγουδιστές κατευθείαν απ'τη Rebound, goth punk στυλ, και ο ήχος τους να κινείται, με επιτυχία κατά τη γνώμη μου, μεταξύ πολύ πρώιμων X-Μal Deutchland και Adult. Φάνηκε ότι τράβηξαν την προσοχή, και αποκλείεται να δυσαρεστήθηκε κάποιος φίλος του είδους, μιας και τα κομμάτια είναι βγαλμένα απ'τις ωραίες εποχές του minimal-wave και τo θυμό του electroclash. Κατά τις 11 παρά τέταρτο έφυγαν απ'τη σκηνή για να δώσουν τη θέση τους στους κυρίους 'the most exciting British band since the Sex Pistols'...

Φυσικά δεν ήταν κάτι τέτοιο, αλλά ήταν κάτι πολύ δυνατό, εντυπωσιακό, νεανικά δυναμικό...και στυλάτο. Και όσο επαγγελματικό απαιτούν οι συστάσεις που κουβαλάνε. Η συμμορία των Horrors με τα ασπρόμαυρα ρούχα, δερμάτινα, κολλητά παντελόνια και πολλά μαλλιά, βγήκαν μπροστά στον κόσμο που στριμωχνόταν μπροστά ξέροντας τι θα ακολουθήσει, και απλά τα έδωσαν όλα. Ένταση που τρύπαγε τα αυτιά, ασταμάτητο feedback, πότε να επικρατεί χάος από ηλεκτρισμό και πότε να ξεπετάγονται απλά γκαραζιάρικα ριφάκια. Τα κομμάτια του set δεν άφηναν χρόνο για ανάσες. Πραγματικός frontman  o Farris Badwan, δε σταμάτησε να χτυπιέται και να χορεύει, σαν να έψαχνε γύρω γύρω να βρει κάτι να ξεσπάσει. Δεν έχει και πύργους από ηχεία το Gagarin να σκαρφαλώσει, ή καμια σκαλωσιά να κρεμαστεί... Πάντως στο ρόλο του ήταν άψογος, όπως και όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί. Τρομερή η live εκτέλεση του Sea within a sea, ο αναμενόμενος χαμός στα Who can say, Three decades, και μάλλον κορυφαία στιγμή το Count in fives, το απόλυτο τρίλεπτο της διασημότητάς τους. Η σειρά των κομματιών πρόδιδε ότι όλα έπρεπε να εξελιχθούν σε πραγματικό garage-punk πάρτυ, μιας και άφησαν ό,τι πιο εύφλεκτο έχουν για το τέλος. Κι αφού ταρακούνησαν για τα καλά το Gagarin μας αποχαιρέτησαν βιαστικά και χάθηκαν. Δεν μπορώ να πω ότι η πρώτη αντίδραση είχε να κάνει με τη μικρή διάρκεια. Δεν ξέρω αν μπορώ να τους φανταστώ να παίζουν πολύ παραπάνω, προτιμούν να τα δίνουν όλα για όσο μπορούν και για όσο αντέχει ο κόσμος να βρίσκεται μαζί τους ενεργά. Όχι ότι μας αποτέλειωσαν κιόλας...θα είχε γίνει αν βλέπαμε πχ τους Hot Hot Heat για άλλη μια ώρα πιο πριν.

Γενικά χρειαζόταν αυτή η εμφάνιση για διάφορους λόγους. Πρώτα πρώτα σε ξύπναγε. Κιθάρα, μπάσσο, ντραμς, keyboards και φύγαμε. Ξύπναγε και αναμνήσεις από παλιότερες συναυλίες με πολύ γνωστό κόσμο γύρω σου και το ίδιο ισχυρή ενέργεια (νάτο πάλι το Ρόδον!). Επίσης, έγινε τη χρονική στιγμή που έπρεπε και όσον αφορά την πορεία και την ποιότητα του group, αλλά και τα τελευταία συναυλιακά άσχημα της Αθήνας με ακυρώσεις, απογοητεύσεις κλπ. Βασικό επίσης ήταν να διαπιστώσει κανείς πόσο απέχει η καρικατούρα από την προσωπική έμπνευση και δημιουργία. Τους Horrors απ'την αρχή δεν τους πίστεψα. Το ντύσιμο ήταν αλλουνού, τη μουσική την έχουν γράψει άλλοι, και το πρώτο album ξεκινάει με Jack the Ripper. Γιατί να τους πάρεις στα σοβαρά; Το Primary Colours είναι μια καλή απάντηση, αλλά ευτυχώς ήρθαν να μας τα πουν από κοντά και οι ίδιοι, και τα είπαν καλά. Με το παρελθόν και τα είδωλά τους φτιάχνουν το σκηνικό της ωμής ροκ θεατρικότητάς τους και φροντίζουν να γράφουν -και κυρίως να παίζουν ζωντανά- μουσική σαν έφηβοι που έχουν πολλά να βγάλουν απ'την ψυχή τους και να συνεχίσουν μ'αυτά μια εποχή που τους συνεπήρε.