Post-rockαδες και συναυλιάκιδες κάθε τύπου και φυλής, έφτασε η ώρα για την συναυλία των Καναδών Do Make Say Think. Αυτά σκεφτόμουνα, σαν να τα φωνάζει ένας τελάλης με ντουντούκα, καθώς πήγαινα προς το Rodeo Live Club όπου και έλαβε χώρα η συναυλία. Doors open @ 21.00 έλεγε η αφίσα κι εγώ αναλογιζόμουνα, οκ and concert will open @ 22.00, όπως γίνεται πάντα (γιατί δεν αναφέρουν ποτέ τι ώρα θα ξεκινήσει η συναυλία;;). 21.05 λοιπόν περιμέναμε απ' έξω λίγο απορημένοι και λίγο βρεγμένοι. Απορημένοι διότι δεν είχα ξαναπάει στο Rodeo για συναυλία και από ότι είχα ψάξει και είχα ακούσει, δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος ότι το μέρος θα είναι  ότι καλύτερο για τέτοιου είδους events. Είδωμεν λοιπόν, έλεγα στον εαυτό μου καθώς κατέβαζα την δεύτερη μπύρα και περίμενα την έναρξη του πολύ αναμενόμενου γεγονότος κρατώντας μια επιφύλαξη στα βάθη του μυαλού μου...

22.30 η ώρα και έπιασε το αυτί μου τις πρώτες νότες (για την ακρίβεια δεν ήταν νότες αλλά sampling) από τους επίσης Καναδούς με όνομα The Happiness Project. Ήταν το πρώτο από τα δύο support group και για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ξανακούσει κανένα από τα δύο. Τα έψαξα μόνο λίγο στο internet (τι θα κάναμε χωρίς αυτό!!) και από ότι είδα τους κατατάσσουν σε jazz/experimental φάση. Ενδιαφέρον σκέφτηκα καθώς έπαιζαν το πρώτο τους κομμάτι. Αφιερωμένο, λοιπόν, λέει ο κιθαρίστας-τρομπετίστας στην κόρη του. Οκ απολύτως λογικό. Καθώς πέρναγαν τα κομμάτια, ένα ήταν αφιερωμένο στην κοπελίτσα-γειτόνισσα η οποία είναι κωφάλαλη και λόγω μιας επέμβασης άκουγε πάλι ήχους μετά από χρόνια. Το μουσικό ενδιαφέρον σε αυτή την φάση είναι ότι χρησιμοποίησαν την φωνή της σε sampling, αλλά έμειναν μέχρι εκεί. Το μουσικό υπόβαθρο που υποτίθεται θα συνόδευε το sample απουσίαζε και σε συνδυασμό με την χαμηλή ακουστική του μαγαζιού έδινε ένα αποτέλεσμα όχι και τόσο καλό. Επόμενο κομμάτι αφιερωμένο στην μικρή γειτόνισσα που μένει λίγο πιο κάτω και το μεθεπόμενο σε ένα γείτονα που ζει δυο δρόμους παραπέρα. Για τον περιπτερά ή τον μανάβη ή τον κρεοπώλη ρε παιδιά τίποτα; Μη μείνουν και παραπονεμένοι. Anyways, ο καθένας εμπνέεται και αφιερώνει όπως και όπου γουστάρει.

Τελειώνοντας λοιπόν οι The Happiness Project και χωρίς μεγάλη καθυστέρηση βγήκαν οι Years. Καναδοί και αυτοί λοιπόν, σκέφτηκα ότι κάτι τρέχει εδώ και έπρεπε να μάθω. Ρωτώντας (αφού έριξα και το παράπονο μου στον ηχολήπτη για τον ήχο) έμαθα ότι και οι τρείς μπάντες είναι από την ίδια εταιρία και τους τσουβάλιασε όλους μαζί σε ένα βανάκι γυρνώντας από δω και από κει κάνοντας συναυλίες. Οι εταιρίες σκοτώνουν την μουσική και η νομιμότητα σκοτώνει την πειρατεία ήταν η βαθυστόχαστη σκέψη μου. Τέλος πάντων, βγήκαν οι Χρόνια (και ζαμάνια) και προ εκπλήξεως μου ήταν και μέλη από την προηγούμενη μπάντα. Χωρίς πολλά πολλά έπαιξαν τα κομμάτια τους αφήνοντας με  όμως με το παράπονο για τον ήχο του μαγαζιού και μια ανησυχία για τον ήχο που θα ακολουθούσε και θα συνόδευε τους headliners.

Έφτασε η ώρα, λοιπόν, για τους Do Make Say Think και ξεκίνησαν με το πρώτο κομμάτι από τον καινούργιο δίσκο (The Other Truths) με τίτλο απλά...Do. Χειροκρότημα, εκστασιασμός και τσιγάρο ακολούθησε από τους fans, καθώς κουνιόντουσαν με τον κλασσικό post-rock τρόπο στους ρυθμούς της μουσικής τους. Κάπου στα δέκα λεπτά κράτησε το πρώτο track και χωρίς να καταλάβω την εναλλαγή πέρασαν στο δεύτερο, στο τρίτο και γενικά στα επόμενα. Η μουσική τους ίδια με τον δίσκο χωρίς καμία διαφοροποίηση με τον live ήχο, όπως περίμενα. Με απογοήτευσε τούτο το γεγονός και πήρα μια βαθιά τζούρα από το τσιγάρο. Παρεμπιπτόντως το line up του συγκροτήματος αποτελούταν από δυο-τρείς καινούργιες φάτσες και οι υπόλοιποι ήταν από τα δυο προηγούμενα γκρουπ.

Μετά από καμιά ώρα μουσικής και πειραματικών ήχων αστειευόμενος ο κιθαρίστας λέει και τώρα περνάμε στο δεύτερο κομμάτι. Έπαιξαν λοιπόν το τραγούδι με τίτλο Say και ήταν από τα λίγα που ευχαριστήθηκα, νιώθοντας το μπάσο να με χτυπάει στο στήθος και η τρίχα να σηκώνεται κάγκελο. Καθώς πλησίαζε προς το τέλος η συναυλία, έπαιξαν δύο με τρία δυνατά κομμάτια στέλνοντας μας στο σύμπαν των ήχων και των οργάνων, ανακατεμένα όλα μαζί σε μια πανδαισία πειραματισμού σε συνδυασμό με μια μικρή επίδειξη δύναμης. Στο τέλος, λοιπόν, χειροκροτήθηκαν με όχι και τόσο ενθουσιασμό και περιμέναμε να βγουν και να παίξουν άλλο ένα, όπως γίνεται πάντα. Ακόμα περιμένουμε...

Εν κατακλείδι η συναυλία ήταν καλή, αλλά μέχρι εκεί. Όπως προείπα δεν είδα την διαφοροποίηση του ήχου από τον δίσκο και το live, ο ήχος ήταν χαμηλός με αποτέλεσμα να επισκιάζει την προσπάθεια της μπάντας να αποδώσει καλύτερα και ο φωτισμός ήταν απογοητευτικά σταθερός, πράγμα που δεν άφηνε το μυαλό σου να ταξιδέψει και να ονειρευτεί.