Sold out ήταν ο επίσημος (και αδυσώπητος για πολλούς) χαρακτηρισμός της συναυλίας, και επομένως το Fuzz ήταν κατάμεστο από κόσμο και τις προσδοκίες του. Οι δικές μου αντίθετα, μειώθηκαν αισθητά τη στιγμή που πληροφορήθηκα ότι ο Matt Elliott δεν ψήθηκε τελικά να παίξει δικά του κομμάτια πριν τον Yann Tiersen. Η καταπληκτική μουσική του πρώτου θα ήταν κάτι παραπάνω από ιδεώδες πρooίμιο της ασύλληπτης μουσικής του δεύτερου.Για την ακρίβεια, αυτό το συναυλιακό σχήμα είναι εφάμιλλο ίσως (με το δικό του τρόπο φυσικά) του 16 Horsepower-Nick Cave and The Bad Seeds, την εποχή που περιόδευαν μάζι. Η μελαγχολία του Yann Tiersen χρήζει βραχύχρονης και ανάλαφρης ρέμβης, ενώ η μελαγχολία του Matt Elliott, σε σημεία, χρήζει μακρόχονης φαρμακευτικής αγωγής. Συνεπώς, το κοινό θα καλούταν να διασχίσει την απόσταση που χωρίζει τους 2 αυτούς πόλους και να αποφανθεί για το που ανήκει, ή απλώς να εκτιμήσει το ''ταξίδι''. Shame....

Το δίπολο όμως της μελαγχολίας βρήκε το δρόμο του για το κοινό και ενσαρκώθηκε στις 22.15 περίπου. Ο Yann Tiersen πλαισιωμένος από 4 μουσικούς και τον Matt Elliott να εξωραίζει τα κομμάτια πότε με την κλασική κιθάρα, πότε με τα φωνητικά του, άνοιξαν τη συναυλία με το μελετημένα uplifting ''La Terrasse''. Η σωστή επιλογή αυτού του κομματιού για ξεκίνημα της συναυλίας αναγνωρίστηκε από το κοινό, αν και μια μερίδα του φάνηκε να αποδοκιμάζει τον ήχο, πράγμα ανάρμοστο, καθώς ο ήχος ήταν σχεδόν απόλυτα διαυγής. Αφού τελείωσε το κομμάτι και έδωσε στον κόσμο την ευκαιρία να τον καταχειροκροτήσει, εφοδιάστηκε με το βιολί του και συνέχισε με το ethnic ξέσπασπα ''Le Quartier''. Όπως φαίνεται, ο Tiersen διαθέτει το προσδοκώμενο indie και ελαφρώς μπλαζέ (μη παρεξηγήσιμο) στυλάκι για να υποστηρίξει τις δυσθεώρητα φευγάτες και εθιστικές μελωδίες του και φυσικά αυτό λειτουργεί επικουρικά στην επαφή του με το κοινό των live. Ενώ λοιπόν αυτός λικνιζόταν με το βιολί του με κινήσεις που θύμιζαν Iggy, ο Matt Elliott καθόταν σαν τον σκεπτόμενο του Ροντέν (στην ''καταραμένη'' του έκδοση) στο καρεκλάκι του και σηκωνόταν μόνο για να φτάσει το μικρόφωνο όποτε έπρεπε. Έτσι λοιπόν ανέκυψε το προαναφερθέν δίπολο σε αισθητικό επίπεδο πλέον.

Η κατανυκτική μελωδία του ''Sur Le Fil'' ξετυλίχθηκε, όπως πάντα, μόνο με το βιολί του Tiersen και κατόρθωσε χωρίς καμία δυσκολία να υποβάλλει το κοινό (όπως πάντα) με την μαγευτική του διάρθρωση. Πιθανότατα, υπάρχει μια φωνή μέσα στο κεφάλι αυτού του συνθέτη, η οποία τον έχει ειδοποιήσει πολύ καιρό πριν για τον κορεσμό που πρόκειται να υποστούν πολλά κομμάτια του, λόγω του ότι είναι ακαταμάχητα catchy. Ο Tiersen υπακούει πειθήνια αυτή τη φωνή και πριν βγάλει τα ''καμάρια'' του στη σκηνή, τα περνάει με περίσσια σχολαστικότητα από τα φίλτρα της μουσικής του διάνοιας. Πιο συγκεκριμένα, ενεργοποιεί περισσότερους post rock διακόπτες και φροντίζει να υπάρχουν εμβόλιμα ηλεκτρονικά στοιχεία, όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν. Το ανέλπιστα δυναμικό αποτέλεσμα των διασκευασμένων κομματιών του, κάνει τον Tiersen να μοιάζει με κακομαθημένο και αυτάρεσκο κοριτσάκι που ξεμαλλιάζει και καταστρέφει τις κούκλες του. Με τη μόνη διαφορά ότι το αποτέλεσμα στην προκειμένη περίπτωση είναι εξίσου όμορφο με το πρωτότυπο και καμιά φορά και καλύτερο. Για παράδειγμα, η live εκδοχή του ''Kala'', το οποίο ήταν από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας, είναι μάλλον ανώτερο από το πρωτότυπο.

Εξίσου καλή στιγμή βέβαια, ήταν και το σχεδόν μυοχαλαρωτικό ''Esther'', όπου η κιθάρα του Matt Elliott ακουγόταν πιο ταιριαστή από ποτέ. Το κομμάτι που έκλεισε το live ήταν χωρίς καμία έκπληξη το ''La Valse d'Amelie''. Η γκροτέσκ κλιμάκωση και η οργασμική του κατάληξη όμως, εκτός απο έκπληξη, φάνταζε μεγαλειώδης χλεύη προς αυτούς που περίμεναν να ακούσουν το αποκρουστικά παρωχημένο και μελίρρυτο ακορντεονάκι και μετά να πάνε σπίτι τους ευτυχισμένοι να διαβάσουν το μικρό πρίγκηπα για ακόμα μια φορά...(η μάλλον έτσι το εξέλαβα εγώ).Από αυτό το live είχες να κρατήσεις σίγουρα πολλά. Εγώ προς το παρόν κρατάω την εικόνα του Tiersen και του Elliott όταν τραγουδούσαν ''We will be there till the end...''. Καθόλου άσχημα δεν θα ήταν αν το εννοούν.

Setlist

Count Down