Από τον Σεπτέμβρη που έμαθα ότι έρχονται οι Isis περίμενα πως και πως την καταλυτική ημερομηνία. Remember remember the 22nd of November έλεγα στον εαυτό μου, σαν να είμαι γκρούπι, και χαζοχαιρόμουνα σαν παιδάκι που του δίνουν παιχνίδια να παίξει. Έφτασε λοιπόν η μέρα και πηγαίνοντας προς το Fuzz είχα δύο έννοιες στο μυαλό μου. Πρώτον, πως θα είναι το καινούργιο Fuzz σαν χώρος και τι ήχο θα έχει, και δεύτερον ποιο θα είναι το setlist των Isis;; Το δεύτερο με ανησυχούσε περισσότερο διότι ήταν λογικό να παίξουν από τον καινούργιο δίσκο περισσότερα κομμάτια και ο καινούργιος δεν μου άρεσε και πολύ. Και για να δικαιολογήσω την θέση μου λέω ότι δεν μου άρεσε τόσο, γιατί δεν ένιωσα την δύναμη που είχαν οι προηγούμενοι δίσκοι, εκτός ίσως από κανά δυο κομμάτια. Αλλά προς υπεράσπιση τους, τους έχω δώσει, από όταν είχα πρωτοακούσει, το στίγμα του πειραματισμού οπότε όπως λένε...κομμάτια να γίνει. Anyways δεν είναι review για τον δίσκο τους εδώ, οπότε συνεχίζω την καταγραφή των γεγονότων...

Να'μαστε λοιπόν έξω από το μαγαζί εμείς και άλλοι 600 με 700 κατά προσωπική εκτίμηση, με μπύρες, τσιγάρα και το μαγικό χαρτάκι στο χέρι περιμένοντας να ξεκινήσει το event. 21.30 άρχιζε η συναυλία και έλεγα από μέσα μου «οκ θα αρχίσει στις 22.00». Να που όμως έπεσα έξω για πρώτη φορά και η συναυλία άρχισε 21.30 μπαμ. Μπράβο, βασικά στους διοργανωτές και όλους τους εμπλεκόμενους που το έκαναν αυτό. 22.00 η ώρα και έκανα την κίνηση να πάω μέσα.. Διαβαίνοντας την πόρτα έφτασε στα αυτιά μου ένας doom-o-φαση ήχος από τους Transitional που είχαν αρχίσει ήδη να βαράνε τα όργανα τους. Δεν τους είχα ξανακούσει ποτέ και μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά καλοί όσο τους πρόλαβα. Τόσο καλοί που σε περίπτωση που ξαναπαίξουν θα τους τιμήσω με την παρουσία μου. Μπράβο και γι'αυτό στους διοργανωτές, λοιπόν. 2 μπράβο έχουν μαζέψει μέχρι στιγμής. Aπό την μεριά μου πάντα.

Tο μαγαζί ήταν μεγάλο και απλά δεν έπαιζε να κάτσω πίσω, πίσω για να δω την συναυλία. Ξεκίνησα λοιπόν την δύσκολη διαδρομή μου προς τα μπρος, σπρώχνοντας, κάνοντας μανούβρες και ζητώντας συγγνώμη. Σίγουρα θα έπεσε βρίσιμο, αλλά οκ, τι να κάνεις; αυτά έχουν οι συναυλίες. Πρέπει να μου πήρε κανά δεκάλεπτο, ίσως και περισσότερο για να φτάσω μπροστά και εκεί που έλεγα που θα αράξω τώρα, βλέπω ένα μέρος να μας φωνάζει «Εδώ, εδώ αράξτε μάγκες». Ο χώρος ήταν ίσα, ίσα για μένα και τους φίλους μου. Τέλεια!

Τελειώνοντας οι Transitional πρέπει να ήταν 22.20 και ήμασταν στην αναμονή για να βγουν οι Isis. Είχαμε περάσει και λαθραία κανα 2 μπύρες μέσα, είχαμε κατοχυρώσει και τον χώρο μας και ήμασταν άρχοντες. 22.30 και βγαίνουν υπό των ήχο χειροκροτημάτων και εκστασιασμού και χωρίς πολλά, πολλά ξεκινούν με το κομμάτι από τον δίσκο Waving Radiant με τίτλο Hall of the Dead, όπως πολύ σωστά προφήτεψε ένας φίλος μου. Φωνές, κακό και κοπάνημα επικράτησε βλέποντας τους Isis να χτυπιούνται και αυτοί. Αμέσως παρατήρησα ότι η φωνή του Aaron Turner ήταν ίδια με τους δίσκους και η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο! Ούτε παραμόρφωση ούτε τίποτα. Vocals που έφταναν στα αυτιά αψεγάδιαστα και σε έκαναν να χάνεις την ισορροπία σου. Δεύτερο κομμάτι το Stone to wake a Serpent, αν θυμάμαι καλά, επίσης από τον καινούργιο δίσκο και το δεύτερο πράγμα που παρατήρησα είναι ότι η κιθάρα του Michael Gallagher δεν ακουγόταν και πολύ αλλά δεν είχε και καμιά επίπτωση στον συνολικό ήχο τους. Αυτό τώρα δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά τέλος πάντων, δεν θέλω να το σκεφτώ πολύ. Τρίτο κομμάτι, Dulcinea και τρίτη παρατήρηση: Τα τύμπανα ήταν λίγο πιο δυνατά από τα υπόλοιπα όργανα, πράγμα που έμενα με έκανε να νιώθω τον χτύπο στο στήθος μου και απλά σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο πάλι!! Δεν γνωρίζω αν το έκαναν επίτηδες ή όχι αλλά μπράβο τους και γι'αυτό. Οπότε κάπου εκεί άρχισε και το ταξίδι μου προς τα πάνω, κάτω αριστερά και δεξιά κουνώντας το κορμί υπό τον διαπεραστικό ήχο των Isis με μια μικρή ελπίδα να παίξουν το κομμάτι The begining and the end για να φτάσω σε αστρική προβολή. Αλλά δεν το έπαιξαν και συνεπώς δεν έφτασα στο σημείο που ήθελα. Έπαιξαν όμως το Carry από τον δίσκο Oceanic και από την πρώτη νότα που κατάλαβα ότι ήταν αυτό, άρχιζα να φωνάζω σαν χαμένος με την φωνή μου να ενώνεται με τα υπόλοιπα 600 άτομα δημιουργώντας έναν ήχο που θα μπορούσε να ρίξει και τους πιο δυνατούς τοίχους. Εντάξει δε θα μπορούσε να ρίξει έναν τοίχο από μπετόν ενισχυμένο με ατσάλι αλλά θα μπορούσε να ρίξει έναν τοίχο από τούβλα, ας πούμε.

Την μόνη κουβέντα που ακούσαμε, που δεν ήταν lyrics, από το στόμα του Aaron Turner ήταν να πει χρόνια πολλά στον φίλο του και κιθαρίστα της μπάντας Michael Gallagher. Χρόνια πολλά λοιπόν Μιχαλάκη και από εμάς με την ευχή να συνεχίσετε έτσι δυναμικά. Επόμενο κομμάτι που έπαθα βραχυκύκλωμα ήταν το Backlit στέλνοντας μας σε κβαντικές διαστάσεις όπου μπορεί κάποιος να υπάρχει ταυτόχρονα σε 2 ή περισσότερες καταστάσεις,  όπως π.χ. ζωντανός και νεκρός ταυτόχρονα ή χαρούμενος, λυπημένος και οργισμένος την ίδια στιγμή.

Επειδή θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα και δεν πρέπει, σταματάω εδώ. Πιστεύω πως θα πάρουν μια γεύση πως ήταν οι συναυλία όσοι το διαβάσουν και κάποιοι ίσως το μετανιώσουν που δεν ήρθαν. Εν κατακλείδι η συναυλία ήταν απολαυστικότατη με πολλά συν και λιγότερα πλην χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, αφήνοντας μας ένα χαμόγελο στα χείλη.

Φωτογραφίες: Ino Mei