Ειλικρινά τώρα, έχω πάει σε εκατοντάδες συναυλίες στη ζωή μου. Εναλλακτικές, mainstream, ποπ, ροκ, avant-garde, industrial, ότι να'ναι λέμε.. Η προχθεσινή ήταν μία από αυτές τις ελάχιστες που σε κάνουν να κοιτάζεις τον διπλανό σου με απορία και με αυτό το «what the fuck?» βλέμμα να διαγράφεται προφανέστατα, συνοδευόμενο με μειδίαμα όμως. Δηλαδή, μένεις για λίγο άφωνος, περιμένεις μερικά λεπτά να καταλάβεις αν όντως αυτό που παρακολουθείς συμβαίνει και δεν το ονειρεύεσαι, και μετά μειδιάζεις ενοχικά και ύποπτα στον φίλο/φίλη σου. Μπορεί και να πεις «τι είναι αυτό ρε?», αλλά όχι πολλά παραπάνω, μια και δεν είσαι σίγουρος. Την κρίση/κριτική αρχικά θα την παραμερίσεις. Λοιπόν, για να μπαίνουμε στο κλίμα, έτσι κι αλλιώς η όλη βραδιά ήταν μια βραδιά αντιθέσεων. Από τη μία ο John Maus με την karaoke αυτιστική χειμαρρώδη ενέργεια, και από την άλλη ο σοβαρός και μετρημένος The Boy...

O οποίος Boy, όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και καλύτερος και ανεβαίνει στην εκτίμηση μου. Δεν είναι μόνο ότι οι δίσκοι του γίνονται πιο μεστοί και ουσιώδεις, είναι η γενικότερη χαμηλών τόνων στάση του πλέον, που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τους στίχους του που μοιάζουν να φωνάζουν ή να προτρέπουν, αλλά με απούσα την έπαρση. Αλαζονική εσωστρέφεια, αν μπορεί να υπάρξει κάτι τετοιο.  Γενικότερα, σε ότι αφορά τον Boy, με κάλυψε σχεδόν απόλυτα ο Γαλιάτσος στην κριτική για την ηλιοθεραπεία, οπότε δεν νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ παραπάνω. Να πω μόνο για τη συγκεκριμένη συναυλία, ότι ήταν και παλι πολύ καλός, πίσω από το keyboard του και με το μίνιμαλ drum-kit του. Προ-ηχογραφημένα δεν χρησιμοποιεί, αν και εύκολα θα μπορούσε, θα ταίριαζε και κανείς δεν θα έλεγε και τίποτα. Προτιμά ο ήχος του να βγαίνει ωμός, πρωτόγονος και απόλυτα οργανικός. Ένα πιάνο, θυμωμένο-λυπημένο-αγχωτικό, μια μπότα για να δίνει το ρυθμό και κανά πιατίνι όταν νευριάζει. Αυτά. Όλα γίνονται εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια σου, με λάθη ή χωρίς. Έβαλε το μπουφάν του για να εξαφανιστεί από τη σκηνή πριν καλά-καλά τελειώσει η αντήχηση της τελευταίας νότας...

Και πάμε επιτέλους στην δεύτερη εμφάνιση του John Maus στα μέρη μας (είχε παίξει αν δεν κάνω λάθος πριν μερικά χρόνια στο Vinyl Microstore), o οποίος χωρίς πολύ καθυστέρηση ανέβηκε στην σκηνή του πλέον ασφυκτικά γεμάτου Six D.O.G.S. Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερο set-up. Για την ακρίβεια, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να φύγει το πιάνο και τα κρουστά του Boy. Τι ήταν αυτό που είδαμε και ακούσαμε? Αρχικά θα το επιχειρήσω περιγραφικά και μετά θα προσπαθήσω να το δω πιο σκεπτικιστικά, έχοντας πάντα μια μικρή αμφιβολία αν όντως χρειάζεται. 

Λοιπόν, ουσιαστικά μιλάμε για one-man show. Βγαίνει, πατάει play στα ηχογραφημένα, τραγουδάει πάνω από τα δικά του τραγούδια (τα οποια περιέχουν ακόμα και τη φωνή), πειράζοντας μόνο το pedal για το delay στο μικρόφωνό του. Μιλάμε για τόνους echo, reverb και delay. Όχι σάλες και εκκλησίες, το θέατρο της Επιδαύρου άδειο επί 20. Η μπαρόκ και minimal electropop του χάνεται κάπου στο background, πολλές φορές ηθελημένα και απροκάλυπτα. Αυτά ως προς το ηχητικό, γιατί έχουμε και την performance.

E, προφανώς αν δεν είσαι ψιλιασμένος από κανά youtube ένα μικρό σοκ το παθαίνεις. Το συμπαθέστατο αυτό αμερικανάκι, από το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκινάει η μουσική του χτυπιέται σαν μανιακό, χοροπηδάει, μορφάζει, σφίγγει τις γροθιές του, ουρλιάζει προς τον κόσμο, δίνει με δύναμη μπουνιές και σφαλιάρες στο κεφάλι του. Ασταμάτητα, ε? Δεν αφήνει τα τραγούδια να τελειώσουν, μόλις βαρεθεί σκύβει, πατάει next και πάμε πάλι: Aααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..........  Αυτό. Όση ώρα κρατάει, δεν κρατάει και πολύ, κανά 35λεπτο ήταν το όλο πράγμα. Απαράδεκτο και απάτη? Χμμ... μισό, δεν είμαι σίγουρος...

Μην φανταστείτε ότι είμαι κανένας θιασώτης του σώνει και καλά διαφορετικού και avant garde και μπλα-μπλα... Όμως αυτό που κάνει ο John Maus μου έξαψε κάπως την σκέψη. Ο τύπος κάνει μια πλήρη αποδόμηση σε αυτό που θεωρούμε ποπ μουσική και ροκ συναυλία. Έχει εντελώς διαφορετική αντίληψη για τα παραπάνω, πιθανότατα και από βλακεία ή αδυναμία.  Η μουσική του είναι αυτή που είναι (μια χαρά και παραπάνω για τους οπαδoύς του synth/minimal/wave), σου λέει έχεις το album, άκου.  Τον βολεύουν και κάποια στιχάκια, που εύκολα γίνονται σλογκανάκια στους fans. Για παράδειγμα, «rights for gays, oh yeah!». Άμεσο αν και απαρχαιωμένο, κάνει τη δουλειά του. Γίνεται μάλιστα ιδιαιτέρως διασκεδαστικό αν τον συνοδεύσει στη σκηνή και ο κόσμος, πράγμα που όμως εδώ δεν έγινε.Ή το άλλο, «Cop killer - let's kill the cops tonight», χαζό ή σαρκαστικό, παραμένει πιασάρικο. Και πάλι με αμφιβολίες είμαι..

Πιθανότατα για τον John Maus η συναυλία είναι απλά ψυχική και σωματική εκτόνωση. Ο τρόπος που επιλέγει (ή αναγκάζεται) να την πετύχει είναι αυτός. Αντίδοτο στα σύνηθη και τετριμμένα? Μπορεί να το δεις κι έτσι. Τσαρλατάνος και ψυχάκιας? Ίσως. Το χειρότερο live που μπορεί να δεις ή μια μοναδική εμπειρία που δεν πρέπει να χάσεις? Χμμ..

2 μέρες μετά δεν έχω ακόμα καταλήξει. Για την ώρα αρκούμαι να ακούω το τελευταίο δισκάκι του από το στερεοφωνικό μου και να νιώθω μια ικανοποίηση στην ενθύμηση της ασυνήθιστης Δευτέρας μου. Aχ αυτή η τέχνη, ακόμα και όταν είναι άτεχνη σε βάζει σε σκέψεις. Νάτο πάλι και το ενοχικό μειδίαμα..