Στη σχέση μου με τους Motorama το πρώτο πράγμα που μου έκανε έκπληξη είναι ότι είναι Ρώσοι και το δεύτερο είναι ότι στο live της Παρασκευής δε βγήκαν ξανά για encore. Όλο το ενδιάμεσο δεν έχει τίποτα το μη αναμενόμενο. Ο ήχος, τα εξώφυλλα, τα ονόματα των συγκροτημάτων που περιγράφουν τον ήχο τους στα κείμενα που γράφονται για αυτούς, η αποδοχή τους από τους φίλους της σκηνής,  τα πρόσωπά τους, τα ελάχιστα λόγια τους. Η συναυλία των Motorama δεν έχει τίποτα λιγότερο από την ομορφιά του να χάνεσαι με απόλυτη στη μελαγχολία του ρυθμού τους, με τους ίδιους να παίζουν σχεδόν αόρατοι μπροστά σου. Όπως ακριβώς συμβαίνει όταν ακούς τους δίσκους τους στο σπίτι. Τα κομμάτια απλά ξεκινάνε και τελειώνουν, οι τίτλοι και οι δίσκοι που τα περιέχουν είναι φευγαλέες λεπτομέρειες που υπηρετούν αδιάφορα την ενιαία μαγεία της μουσικής τους, σαν άγνωστα ονόματα τοποθεσιών σε ένα απόλυτα γνωστό ταξίδι με σταθερή ταχύτητα και λυτρωτική ασφάλεια. Μια σίγουρη γωνιά της δισκοθήκης, της μέρας, της συναυλιακής χρονιάς, με αγαπημένα πράγματα, που μπορεί να την προσπερνάς ή να την ξεχνάς, αλλά είναι μεγάλη ανάγκη να βρίσκεται εκεί, απαράλλαχτη.

Πριν από όλα αυτά, οι Deadbeat Escapement, ξεκίνησαν τη βραδιά με πολύ ενθουσιασμό μπροστά σε λίγο κόσμο, για να μας ξεναγήσουν στο Contradiction του 2013. Κυρίως alternative ροκ συνθεσεις, οι ίδιοι προτιμούν τον όρο art rock για τους λόγους τους, αλλά γενικώς τα παιδιά δεν αξίζει να στριμώχνονται σε περιγραφές, και η μουσική τους το δικαιολογεί. Θα βρείτε στις επιρροές τους κλασσικό ροκ ήχο, ψυχεδέλεια, brit pop, και στο live θα έκανε εντύπωση το theremin, η όμορφη φωνή της Κωνστάντζας, η μελαγχολία , τα δυνατά ξεσπάσματα, και τα κομμάτια που άφοβα πατάνε σε διάφορες μουσικές κατευθύνσεις.

Κάτι που ευτυχώς δεν κάνει η μουσική των Κωμωδία Θανάτου, που ακολούθησαν. Ελληνόφωνο κιθαριστικό new wave, αυστηρά στο ύφος των γνωστών συγκροτημάτων των αρχών των 80’s όπως οι Metro Decay και οι ΑΝΤΙ..., οι Κωμωδία Θανάτου αν και αρκετά νέο σχήμα, φάνηκαν πολύ δεμένοι και σίγουροι για αυτό που κάνουν. Τη δισκογραφική κυκλοφορία τους την περιμένουμε ακόμα, αλλά  και μόνο λόγω του ήχου τους, έχει ήδη κερδίσει το θέση στη συλλογή των ακόλουθων της σκηνής. Τα κομμάτια τους παίχτηκαν με την ενέργεια που τους έπρεπε, οι μοιραίοι απογοητευμένοι στίχοι λειτούργησαν κι αυτοί, ο χρόνος έκανε το πισωγύρισμά του και η γνωριμία με όσους δεν τους έχουν παρακολουθήσει σε κάποιο από τα πολλά live που έχουν δώσει με αποκορύφωμα την εμφάνισή τους στη βραδιά των Χωρίς Περιδέραιο, ΑΝΤΙ και Οδός 55 στη Βίλλα Ζωγράφου, ήταν ιδανική.

Οι κουρτίνες που έκρυβαν τη σκηνή άνοιξαν για να εμφανιστούν οι τέσσερις Motorama, και να αρχίσει η απλή μαγευτική συνταγή της μουσικής τους. Η κιθάρα που στροβιλίζει τους Field Mice και τον Johnny Marr γύρω από τους απογοητευμένους στίχους του Vladishlav και ο αυστηρός ρομποτικό ρυθμός απ’τα τύμπανα, έκαναν τη μουσική για 1,5 ώρα να μοιάζει πιο απλή και ακόμα πιο σημαντική. Το μπάσσο και η κιθάρα εναλλάσσονταν στα χέρια των Parshin και Marchenko λόγω της έλλειψης του 5^ου μέλους τους, και τα τραγούδια τους ακούγονταν πιο αιχμηρά και ρυθμικά, απογυμνωμένα από την ονειρική πινελιά της παραγωγής των δίσκων τους. Το φετινό άλμπουμ Poverty , μονοπώλησε το πρώτο μέρος του σετ, τα κομμάτια του Alps και του Calendar κέρδισαν το μεγαλύτερο ενθουσιασμό από την πλευρά του κόσμου, αλλά είπαμε, αυτά δεν έχουν τόση σημασία, αυτό που ακουγόταν ήταν η ηχητική αποτύπωση μιας γλυκιάς θλιμμένης ατμόσφαιρας που δεν γνώριζε χρονιές και κυκλοφορίες.

Αφιερωμένοι στο να ακουστούν όλα τέλεια, οι μουσικοί περνούσαν σχεδόν απαρατήρητοι, αλλά οι μετρημένες δυναμικές κινήσεις τους μαρτυρούσαν το πάθος τους. Το Rose In the Vase απλώθηκε αργά και ταξιδιάρικα στο μυαλό μας, το Alps ήταν η πιο δυνατή pop στιγμή, το γρήγορο One Moment πρόδωσε λίγη από την ενέργεια των μουσικών και την έκανε πιο εμφανή στα μάτια μας. Το απόλυτα Joy-Divisionικό Write To Me ήταν ίσως το highlight, ο επαναλαμβανόμενος ρυθμός απ’τα ντραμς και το μπάσσο μας υπνώτισαν και μας έριξαν στο σκοτάδι του. Πάρτε τα κομμάτια από το set τους, αλλάξτε τα σειρά, προσθέστε, αφαιρέστε, ο,τι και να γίνει, ο ήχος των Ρώσων είναι ο,τι αγαπάς να ακούς ασταμάτητα, να χειροκροτάς υπερικανοποιημένος σε κάθε μικρό ενδιάμεσο τέλος.

Δε μας έκαναν τη χάρη να ξανανέβουν στη σκηνή, τους χάσαμε  χαμογελαστούς μέσα στον κόσμο, και θα τους ξαναβρούμε κάθε φορά που παίρνουμε στα χέρια μας τις θήκες με τις ρετρό, στατικές φωτογραφίες των εξώφυλλών τους. Όσο πιο γνώριμη η μουσική τους, τόσο πιο απαραίτητη γίνεται, τόσο πιο ωραίο να τους ξανασυναντάς σε τέτοιες βραδιές που ξέρεις ότι όλα θα πάνε όσο όμορφα πρέπει να πάνε.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης