Το να βρεις το Fuzz, ιδίως εάν έρχεσαι από την άλλη πλευρά της πόλης, φαινόταν πολύ καλό challenge. Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Ακόμα λιγότερο δύσκολο ήταν το parking. Η ταμπελίτσα Sold Out στο ταμείο έλεγε κάτι το οποίο ήδη υποπτευόμασταν οι περισσότεροι εξ υμών. Ο κόσμος έξω από το Fuzz μπόλικος, οι ηλικίες κατά βάση κάπου μεταξύ 30 και 40, το ποσοστό των θηλυκών παρουσιών μεγάλο. Είσοδος στο Fuzz πρώτη επαφή με τον χώρο, ο οποίος άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις (κατ'αρχάς). Αναμονή λίγων λεπτών μέχρι να βγει το χρυσό παιδί της Βρετανίας, ταξιδεύοντας μας στα χρόνια που οι περισσότεροι από εμάς (around 30) αρχίζαμε να ακούμε συνειδητοποιημένα μουσική. Οκ, όλοι λίγο πολύ ήξεραν ότι το σκέλος «Stone Roses» της συναυλίας θα ήταν πολύ μικρό (αν υπήρχε καν), αλλά αυτό πολύ λίγο επηρέαζε το όλο vibe γενικά...

Λίγο μετά τις δέκα (και αφού σταμάτησαν να βασανίζουν τα αφτιά μου οι ήχοι reggae που κάποιος έκρινε ότι ήταν ότι πρέπει για να μας προυπαντήσει), εμφανίζεται επί σκηνής ένα τυπάκι βγαλμένο κατευθείαν από το Φαληράκι, έτοιμος να πανηγυρίσει το γκολ της ομάδας του, μία εντελώς καλοδεχούμενη -φυσικά- πινελιά «Βρετανίλας» που τόσο πολύ μας είχε λείψει. Μαζί του το απαραίτητο ντέφι και η μπάντα που περιελάμβανε μεταξύ άλλων και percussionist (εκτός από τον συμβατικό drummer).

Πάμε τώρα στην καθ'εαυτού συναυλία. Ο Ian Brown ήταν αρκετά άνετος. Εντάξει, μάλλον δεν ήταν και ο πιο πολυλογάς performer που έχουμε δει στα μέρη μας, αλλά ήταν αρκετά κεφάτος, κουνόταν συνέχεια, φώναζε στον κόσμο να χορέψει. Η φωνή του υπήρξαν στιγμές (κυρίως στην μέση της συναυλίας για κανά δύο κομμάτια) που πραγματικά μας βασάνισε (ίσως να ήταν κρυωμένος, αν και το φάλτσο δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι προϊόν κρυολογήματος), αλλά γενικά ήταν συμπαθητική, χωρίς ποτέ να γίνει το δυνατό του σημείο. Η ποιότητα (και η ένταση) του ήχου, παρότι η μπάντα ήταν εμφανές οτι ήξερε και έκανε πολύ καλά την δουλειά της, επιδεχόταν βελτίωσης, κυρίως στον εξώστη του Fuzz. Κάτω τα πράγματα ήταν εμφανώς καλύτερα.

Το setlist διαλεγμένο (ισόβαρα) από τα solo albums του, με μία μικρή έμφαση, όπως είναι λογικό, στον τελευταίο του δίσκο. Γενικά καλή επιλογή κομματιών, με αρκετά σινγκλάκια/χιτάκια, είχε τις χορευτικές (με την Manchester έννοια του όρου «χορευτικός») στιγμές αλλά είχε και τις πιο αργές. Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι και πιο εκδηλωτικός είναι η αλήθεια, αλλά γενικά το mood ήταν καλό. Βάλτε μέσα στην εξίσωση και μία πτώση του φωτισμού που τον ανάγκασε να ξεκινήσει το ίδιο κομμάτι 3 φορές (η εικόνα του crew του Fuzz που φώτιζε για μερικά λεπτά με φακούς τους μουσικούς ήταν χαρακτηριστική), και έχετε μία γενική γεύση από το - καθόλου αδιάφορο αλλά σίγουρα όχι και συγκλονιστικό- πρώτο μέρος της.

Αποχώρηση από την σκηνή, για το κλασσικό παιχνίδι «χειροκροτήστε για να ξαναβγώ» που τόσο αρέσει σε όλους τους καλλιτέχνες. Ευτυχώς όμως ξαναβγήκε. Και λέω ευτυχώς, γιατί η γεύση της συναυλίας βελτιώθηκε αρκετά μετά από το encore. Τρία κομμάτια ήταν αρκετά για αυτό, ιδίως αν το ένα από αυτά είναι Stone Roses. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σπαστικό για έναν καλλιτέχνη με 6 προσωπικούς δίσκους να παίζει κομμάτια απο την προηγούμενη μπάντα του που είχαν γραφτεί πριν 20 χρόνια και να βλέπει τον κόσμο να διασκεδάζει πολύ περισσότερο από όλη την υπόλοιπη συναυλία, σίγουρα όμως δεν είναι άδικο, οπότε ας μας συγχωρήσει ο κύριος Brown για αυτή μας την γαϊδουριά, αλλά αδυναμίες είναι αυτές και μάλιστα αδυναμίες χρόνων. Τα υπόλοιπα δύο κομμάτια κύλησαν μέσα στο ντελίριο που προκάλεσε το Fools Gold, αν και από μόνα τους θα μπορούσαν να είχαν κάνει την ίδια σχεδόν δουλειά (ιδίως το Stellify που live ήταν αρκετά καλύτερο απο τον δίσκο). Απλά έλειπε το φυτίλι. Η τελική γεύση λοιπόν άψογη, με φυσικά συνέπεια την βελτίωση της όλης εικόνας της συναυλίας. Οπότε (μπας και μας διαβάσει και μας λάβει υπόψη του - όσο ζω ελπίζω): Mr. Brown, it was a great great pleasure to have you here, we had a nice time (I hope you too), but next time, please, a few more Stone Roses songs.

Setlist  (πιθανόν να υπάρχουν λάθη στην σειρά)