Δεν θα είναι μία εύκολη κριτική. Από τη μία η a priori συμπάθεια μου για τα δύο σχήματα και η αύρα που έφερναν από την Καλιφόρνια. Από την άλλη, μια μέτρια κατά την γνώμη μου συναυλία (ήθελα να γράψω άθλια, αλλά εντάξει, ίσως και να υπερέβαλα λίγο σε αυτή την περίπτωση). Από κάθε σχεδόν άποψη...Νομίζω ότι μία παράθεση του -ιντερνετικού- διαλόγου που είχα την επόμενη μέρα με τον κύριο Μπρέλλα θα ήταν πιο αντιπροσωπευτική από οτιδήποτε γράψω εδω. Αλλά ας όψεται η προστασία προσωπικών δεδομένων και η διακριτικότητα μου. Πάντως σαν hint, η φράση "αν είχα πληρώσει 20 Ευρώ είσοδο για αυτό το live - όσο δηλαδή είχε το εισιτήριο-, θα είχα στραβώσει πάρα πολύ" ακούστηκε παραπάνω από μία φορά από την πλευρά μου.

Την βραδυά θα άνοιγαν οι DVA Damas, ή αλλιώς οι Tropic of Cancer κατά το ήμισι όπως τους είδαμε στην Αθήνα. Ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να μαζέυεται. Στην διάρκεια της βραδυάς θα έφτανε σε ικανοποιητικότατα επίπεδα για το όνομα και το ύφος του συγκροτήματος (παραπάνω απο μισογεμάτο ο κάτω όροφος του fuzz). Πιο αβαντ-γκαρντίστικο minimal-no wave σε σχέση με τους ToC, οι Dva Damas προσπάθησαν να περάσουν αυτό το ψύχος και μέχρι ένα βαθμό το κατάφεραν. Τους πήρε λίγη ώρα, αλλά κάποια στιγμή ήταν εκεί. Με το που το κατάφεραν, έπαιξαν άλλα δύο-τρία τραγούδια και έκαναν χώρο στην σκηνή για τους ToC μετά από 35 λεπτά εμφάνισης το πολύ. Η αίσθηση του ανολοκλήρωτου πλανιόταν στον αέρα, αλλά οκ, λές ότι καθότιν ήταν το support έχει μια λογική το μικρό σέτ. Έλα όμως που ακριβώς το ίδιο έργο θα επαναλαμβανόταν αμέσως μετά.

Οι κυρίες Taylor Burch και Camella Lobo πήραν την θέση τους στην σκηνή (βασικά, η Taylor απλά πήγε να πάρει μερικές ανάσες μιας και ήταν στην σκηνή και με τους Dva Damas παρέα με τον Joseph Cocherell). Πολύ μεγάλη σκηνή φαντάζομαι σε σχέση με αυτά που έχουν συνηθίσει, πολύ μεγαλύτερος χώρος και αρκετός περισσότερος κόσμος από μία μέση συναυλία αυτού του είδους. Και σίγουρα πολύ χειρότερος ήχος. Συστατικά που αποτέλεσαν τροχοπέδη. 

Για την συναυλία καθ'αυτού λίγα πράγματα μπορούν να γραφτούν. Παρότι ο καινούριος - πολύ καλός - δίσκος "Restless Idylls" κυκλοφορει ουσιατικά σήμερα (23 Σεμπτεμβρίου) και είναι ήδη sold out από την εταιρεία τους (πωλούνταν στην συναυλία πρός 25 Ευρώ το βινύλιο και 15 Ευρώ το cd), με τα τραγούδια να βρίσκονται στο youtube εδώ και μία εβδομάδα, οι TοC επικεντρώθηκαν κυρίως σε παλαιότερα κομμάτια τους. Και έτσι απλά, εκεί που πολεμώντας με νύχια και με δόντια απέναντι στον πολύ κακό ήχο και στην μηδενική τους σκηνική παρουσία (οκ, οι συναυλίες αυτού του ύφους δεν παρουσιάζονται κιόλας απο ανιματέρ και ζογκλέρ, αλλά εντάξει, με ελάχιστη ζωντάνια στην σκηνή δεν νομίζω να παραπονιόταν και κανένας) κατάφεραν να μας βάλουν στο τριπάκι που θέλαν, λίγο πιο γρήγορα από το προηγούμενο σέτ είναι η αλήθεια. Και ξαφνικά πάλι αδειάζει η σκηνή και τελειώνει η συναυλία. Μετά από ακριβώς 43 λεπτά και 8 ή 9 τραγούδια (μαζί φυσικά με το ανκόρ και τον χρόνο διακοπής του). Πάνω που πραγματικά άρχισε ο περισσότερος κόσμος να μπαίνει στο mood και στο κλίμα. Πάνω που άρχισε να γίνεται ωραίο, ακόμα και με τον άθλιο ήχο που το συνόδευε. Πάνω που απέκτησε ροή, χωρίς πάντως ποτέ να γίνει συγκλονιστικό. Κρίμα και πάλι κρίμα, συνεχίζω να τις έχω στο μυαλό μου ως κάτι αρκετά σπουδαιότερο από αυτό.

Ξεχώρισε το τραγούδι που ξεχωρίζει και στον καινούριο δίσκο, αποτελώντας το άτυπο single του, το More Alone, για να γράψουμε επί του πρακτέου. Τα υπόλοιπα κομμάτια δυνάμωναν κάπως όσο περνούσε η ώρα, με την μινιμαλιστική dark wave αισθητική τους όμως να μην κορυφώνεται και να μη ξεσπάει ποτέ. Προφανώς όμως αυτό είναι οι Tropic Of Cancer, ένα τεχνητά ομιχλώδες τοπίο που ούτε διαλύεται ούτε πυκνώνει να σε πνίξει. Περαιτέρω προσδοκίες τη δεδομένη χρονική στιγμή θα σας οδηγήσουν εκεί που οδήγησαν και μένα. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να μου χρεωθεί, αν πήγαινα με τον πήχη χαμηλότερα μπορεί να ήμουν πιο "μαλακός".

Εν κατακλείδι όμως, τα 17-20 Ευρώ, τέτοια εποχή, όχι μόνο δεν τα άξιζαν με τίποτα αλλά έφτανε και στα όρια της πρόκλησης δεδομένου της περιορισμένης δημοτικότητας (παρότι μάζεψαν αρκετό κόσμο- ευχάριστη έκπληξη) του συγκροτήματος, του πολύ κακού ήχου και κυρίως της ώρας που ξόδεψαν πάνω στην σκηνή. Ελπίζω στο μέλλον να τις πετύχουμε σε καλύτερη φόρμα, σε πιο κατάλληλο (μικρότερο) χώρο και σίγουρα με καλύτερο ήχο. Μέχρι τότε η λέξη απογοήτευση θα κοσμεί αυτή τους την εμφάνιση. Sorry!

Κίκο Παπαδόπουλος