Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το «Πένθιμο και Κατακόρυφο» εμβατήριο του Καρυωτάκη, μου ήρθε στο μυαλό γιατί θυμήθηκα ότι με αυτό ξεκίναγε ένα από τα καλύτερα αφιερώματα που έχω διαβάσει για τον Ian Curtis, σε ένα παλιό επετειακό Ποπ και Ροκ (νομίζω 1983-84 ήταν) από τον Νίκο Μποζινάκη.  Από τότε έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα, έχουν γυριστεί ταινίες, documentaries και δε νομίζω ότι μένουν πολλά να πούμε ακόμα.  30 χρόνια από τον θάνατο του τραγουδιστή των Joy Division, στο Gagarin είχαμε το σχετικό tribute event, γιορτάσαμε τη ζωή και το έργο που άφησε πίσω του ο Curtis οπως δήλωσε και ο Peter Hook, όχι τον θάνατό του...

Το Transmission που διοργάνωσαν οι ομάδες New Dark Age και Pure, ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος του DJ-event και όχι συναυλία, οπότε θα ασχοληθώ κατά βάση με το live μέρος που αφορά αυτό που κάνουμε στο postwave και στο τέλος θα πω και  2 πραγματάκια για τα DJ-sets.  Λοιπόν, 6 ελληνικά σχήματα θα διασκεύαζαν από 1 τραγούδι των Joy Division σε ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin και η αρχή έγινε ακριβώς στις 12 με τους Rosebleed...

Ομολογώ ότι οι Rosebleed ήταν η έκπληξη της βραδιάς. Επίσης ήταν αυτοί που φοβόμουν περισσότερο. Τους λόγους φαντάζομαι τους καταλαβαίνετε.. Τα παιδιά δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ο Curtis  έφυγε από την ζωή και ηχητικά τους έχω στο μυαλό μου σαν πιο mainstream Radiohead (τους Radiohead του Creep για να μη παρεξηγιόμαστε) ή σαν μια πιο εναλλακτική version των HIM.  Βάλτε και αυτό το φοιτητικό image μέσα, ε η φαντασία μου δεν ήταν δεκτική, μπορεί να είναι και περιορισμένη. Επέλεξαν να πουν το Atmosphere και ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Το τραγούδι ερμηνεύτηκε με τον σεβασμό που του αξίζει, τόσο τεχνικά όσο και στο στήσιμο, και γενικά ήταν μια εξαιρετική διασκευή, ίσως η καλύτερη στιγμή του event. Χαιρέτησαν σεμνά και εξαφανίστηκαν .  Περίπου μισή ώρα μετά ήρθε η ώρα των Illusion Fades.

Τον Γιώργο Δέδε που τραβάει το κουπί με τους Illusion Fades εδώ και καμιά 20ετία τον ξέρω πολλά χρόνια. Από αρχαίες εποχές Rebound. Γενικά cool τυπάκι και σέβομαι και θαυμάζω την προσπάθεια του με τη μπάντα, είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να συνεχίζει με την ίδια όρεξη σε αυτον τον χώρο, ειδικά στα μέρη μας που η ανταπόκριση είναι φθίνουσα. Οι Illusion Fades αυτό που κάνουν το κάνουν καλά, αν και η σχετική τους μετάλλαξη από ρομαντική goth μπάντα τύπου Mission σε αυτό το metal goth ιδίωμα δεν είναι το καλύτερό μου... Λοιπόν, περίμενα από αυτούς να είναι εύκολα στο κλίμα του event, αλλά διαψεύστηκα. Ειδικά όταν επιλέγεις ένα τραγούδι όπως το New Dawn Fades, πρέπει να είσαι προσεχτικός. Με ενόχλησαν όλα. Δεν μπορώ να βρω ούτε ένα θετικό, μη μου πει κάποιος ότι το προσάρμοσαν στο στυλ τους. Εδώ ο Moby και το επεξεργάστηκε ελάχιστα.  Το τραγούδι ακούστηκε σαν metal μπαλάντα τύπου Bon Jovi, με τα κιθαριστικά σόλα και όλα τα σχετικά, η σκηνική παρουσία ήταν η ανάλογη και το t-shirt Type O Negative άκυρο. Άλλος νεκρός αυτός... Sorry κιόλας, πάω παρακάτω και νιώθω ήδη μισητός, αλλά η κριτική πρέπει να είναι κριτική.

Το τρίτο συγκρότημα που ανέβηκε στη σκηνή ήταν οι Transistor, για τους οποίους γνωρίζω ελάχιστα μια και τους έβλεπα για πρώτη φορά Live και δεν ακούω πολύ ραδιόφωνο. Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι το τραγούδι που παίζουν είναι το γνωστό Love Will Tear Us Apart. Στην εισαγωγή που θύμισε κάτι από Bjork, μετά δυνάμωσε δίνοντας μια μελαγχολική αρτ-ποπ αισθητική με αρκετά πλήκτρα και πειραγμένη λίγο την μελωδική γραμμή των φωνητικών. ‘Ομορφη διασκευή με ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση, θα την έβαζα σε ένα τοπ-10 διασκευών του συγκεκριμένου τραγουδιού που έχει τραβήξει τα πάνδεινα τόσα χρόνια. Μετά τους Transistor ακολούθησε η πρώτη μικρή αποχώρηση μέρους του κοινού, φαίνεται τα παιδιά είχαν τον κόσμο τους στο Gagarin.

Οτι η Olga Kouklaki θα έλεγε το Isolation ήταν γνωστό για όσους την παρακολουθούν. Η διασκευή της δεν είναι άσχημη, το τραγούδι ταιριάζει στο ύφος της και είναι ευχάριστο να τη βλέπεις στη σκηνή. Αδικήθηκε από τον ήχο νομίζω, μια και τα προηχογραφημένα δεν ακούστηκαν όπως έπρεπε. Το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε να ανεβάσει κι άλλο τη διάθεση, αλλά μάλλον πέρασε σαν μια χλιαρή στιγμή. Το DJ-set που ακολούθησε ήταν ευτυχώς ανεβαστικό και μετά ήρθε η ώρα της γνωστής αμφιλεγόμενης παρέας...

Οι Matisse ήταν το μεγάλο στοίχημα του event. Πως η glam-pop αιθητική τους και η ποζεράδικη νοοτροπία, ειδικά από τότε που άλλαξαν τραγουδιστή,  θα ταίριαζε με τον σκοτεινό ρομαντισμό των Joy Division ήταν ένας μικρός γρίφος.  Νομιζω ότι το Transmission που τελικά διασκεύασαν, ήταν η πιο ασφαλής και έξυπνη επιλογή. Αν εξαιρέσουμε ότι το μπάσο χάθηκε στην αρχή, το τραγούδι ακούστηκε μια χαρά, σχετικά κοντά στο πρωτότυπο με μερικές κιθάρες παραπάνω  και στο τέλος του είχε την απαραίτητη ενέργεια. Τώρα κάποια σχόλια που διαβάζω για το μαλλί τύπου «παταπούφα» του Alex, το τσιγάρο του Greg  που νομίζει ότι είναι ο Keith Richards και το ύφος 100 καρδιναλίων, από τη μία τα κατανοώ , από την άλλη μου θυμίζουν αντίστοιχα που άκουγα από τους παλαιο-ροκάδες στην αρχή των 80's για τα νεο-ρομαντικά και dark wave συγκροτήματα.  Εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί να βλέπω τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα να βγαίνουν στη σκηνή όπως πάνε για τσιγάρα στο περίπτερο και η glam εικόνα που επιτηδευμένα στηρίζουν οι Matisse δε με χαλάει.  Βρήκα και το παρακάτω σχόλιο της delight στο forum, με το οποίο απόλυτα συμφωνώ, οπότε το παραθέτω ατόφιο:  «Ασχετα με το αν τους ακούω ή όχι, εγώ τους χαίρομαι σαν γκρουπ. Γουστάρω που είναι στημένοι όπως είναι στημένοι, γουστάρω που προσέχουν την εικόνα τους και δε βγαίνουν με τη παντόφλα από το lidl και πιστεύω πως ο Αlex είναι άψογος στο ρόλο του frontman. Έχει πολύ καλό eye-contact με το κοινό και αν φαίνεται επιτηδευμένος, νομίζω πως οφείλει να είναι.»

Τελευταίοι εμφανίστηκαν οι Tax Collectors, το πιο καινούριο από τα 6 συγκροτήματα. Αρχικά να αναφέρω πως σαν εικόνα ο τραγουδιστής τους ήταν ότι πιο κοντινό είχαμε παρακολουθήσει ως τότε στην αισθητική των Joy Division. Γι αυτό και έβαλα πάνω-πάνω την φωτογραφία του. Δεύτερον έμοιαζαν να γουστάρουν περισσότερο από όλα τα άλλα συγκροτήματα τη συμμετοχή τους στο Transmission. Τρίτον, ο τραγουδιστής είχε πάθος και μπράβο του. Τέταρτον, η διασκευή στο She's lost Control ήταν πολύ καλή ενορχηστρωτικά, με εντάσεις και διάφορα κολπάκια που δείχνουν ότι το δούλεψαν το πράγμα. Πέμπτον, θελουν σίγουρα κι άλλη δουλειά, έχουν ακόμα δρόμο. Τέλος, πιστεύω ότι σίγουρα θα τον βρουν...τον δρόμο. Το φερμουάρ με ενημέρωσε ένας κουτσομπόλης ότι ήταν ανοιχτό. Αγχωμένη απροσεξία θέλω να πιστεύω..:p

Να πω και 2 κουβέντες για τη μουσική που ακούσαμε από τον Γιάννη Μηλιώνη και τον Bampeace. Τα DJ-Sets σίγουρα δεν επικεντρώθηκαν απόλυτα στους Joy Division, ούτε στις πρώτες μπάντες της Factory, ούτε στην post-punk Βρετανία της περιόδου 77-81 όπως ισως κάποιοι να περίμεναν. Ακούσαμε φυσικά τις σχετικές μπάντες (Magazine, Banshees, Sex Pistols, Buzzcocks, etc..) , ενώ σε δόσεις έμοιαζε με 80's wave party, το διάβασα και αλλού και δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Όμως κι εγώ πιστεύω ότι δύσκολα θα λειτουργούσε διαφορετικά, ειδικά με τόσο διαφορετικό κόσμο συγκεντρωμένο, πόσο μάλιστα όταν το περισσότερο κέφι το βλέπεις σε επιλογές τύπου the lovecats. Ούτε με χάλασε που άκουσα Editors, κάθε άλλο. Tribute party ήταν, δεν θα ακούγαμε τις tribute μπάντες? Αφήστε που μπορώ να βρω σχέση σε όλα..για παράδειγμα:

Την ώρα που έπαιζε το Our darkness της Anne Clark, πάει κάποιος και λέει στον Μηλιώνη: "ρε φίλε, τι σχέση έχει αυτό τώρα με τον Ian Curtis?"

Να απαντήσω εγώ. Ο πιο δυνατός στίχος του συγκεκιρμένου ποιήματος της Anne Clark είναι o εξής:

Κι όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ο Curtis είχε πολύ, πάρα πολύ...περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν για να τον καταλάβουμε.

Κώστας Μπρέλλας