Κάθε φορά που πάω σε συναυλία και θέλω να πω την άποψή μου, γίνεται αυτή η μάχη μέσα μου. Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια ως προς την αντικειμενικότητά μου σε αυτό που βλέπω τώρα, όταν δεν έχω ξαναδεί το αντίστοιχο στο παρελθόν. Το θέμα είναι αν πρέπει τελικά να αποστασιοποιηθώ από τυχόν αναμνήσεις (ειδικά αθώες και εφηβικές) και να κρίνω ότι βλέπω σήμερα ή να αρχίσω τις συγκρίσεις. Είχα αποφασίσει  για το πρώτο, αλλά μετά το τέλος της προχθεσινής εμφάνισης των Mission στην Αθήνα συνειδοτοποίησα ότι μια και το concept του show ήταν έτσι κι αλλιώς «βουτιές στο παρελθόν» για το ίδιο το group, δεν υπήρχε λόγος να ακολουθήσω εγώ άλλο δρόμο. Ε, με τσίγκλησαν λιγάκι και οι μετασυναυλιακές προκλητικές δηλώσεις του Simon Hinkler (τον οποίο τιμώ και σέβομαι ως μουσικό, όντας και μέλος  στους αγαπητούς μου Artery και Pulp στα early 80's) στο facebook για την Αθήνα και τους promoters. Aν και σε κάποια σημεία με εκνεύρισε, δεν του κρατάω κακία και γι αυτό βάζω πάνω-πάνω την δική του φωτογραφία και όχι του leader και σαφέστατα πιο φωτογενή πλέον Wayne Hussey. Αλλά θα τα πούμε παρακάτω αυτά...

Το νέο Fuzz σαν χώρος είναι ήδη οικείος και με μικρά προβλήματα, οπότε μου αρέσει, ειδικά όταν είναι μισογεμάτος-μισοάδειος όπως την Παρασκευή. Δεν ξέρω τι περίμεναν οι διοργανωτές ή η μπάντα, αλλά για μένα ήταν εξαρχής προφανές ότι κάπου εκεί θα ήταν η δυναμική της συναυλίας, δεδομένου και της γενικότερης κρίσης. Κάπου 400-500 άτομα λοιπόν, με τη συντριπτική πλειοψηφία τους να έχει ξεπεράσει προ-πολλού τα 30 έτη..

Oι συμπαθείς Common Sense που άνοιξαν το show ως support band, ήταν ακριβώς αυτό. Το Support Band. Έπαιζαν σχετικά χαμηλά (κάτι για το οποίο μάλλον δεν φταίνε και γενικά συμβαίνει στο 80% των περιπτώσεων), ήταν σχετικά υποτονικοί (αν το συγκεκριμένο επίθετο είναι άδικο και ακούγεται άσχημα, μπορείτε να το αλλάξετε με το «ατμοσφαιρικοί»), έχουν όμως μερικά πολύ όμορφα τραγούδια και παίζουν στρωτά. Φυσικά και δεν είναι η Live μπάντα που θα σε ταρακουνήσει, αλλά θα τους έβλεπα πολύ ευχάριστα σε κάποιο μπαράκι τις μελαγχολικές μου Κυριακές. Σε μεγαλύτερα stages υπάρχει αυτό το πρόβλημα, ότι δε συμβαίνει κάτι να παρακολουθήσεις, και περισσότερο σου τραβάει το μάτι (και το αφτί) όποτε παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο η χαρακτηριστική τρομπέτα που δίνει αυτόν τον ελκυστικό vintage χαρακτήρα στις συνθέσεις τους. Τέλος, αν πρέπει να κάνω σύνδεση με τους Mission, θα μπορούσα να τους παρομοιάσω ως μια πιο urban misery-pop εκδοχή των All About Eve. Και μετά τους Common Sense, περίπου μία ώρα αναμονή... Γιατί λέτε? Ακόμα πιο κάτω..

Oι Mission ξεκίνησαν ξεκούρδιστοι και με τη μία από τις 2 κιθάρες, μια και ο Hinkler πάλευε με τα κλειδιά της Gibson του κατά τη διάρκεια του Beyond the Pale. Αρχικά σκέφτηκα μήπως έχουν πιει λίγο παραπάνω, αλλά μετά το τέλος του τραγουδιού το έφτιαξαν, να'ναι καλά και ο απολαυστικός σε όλο το show Craig Adams, που όσο ο Wayne και ο Simon κούρδιζαν έδωσε one-man show με funky basslines και φωνητικά σε μια παράξενη εκδοχή του Vigilante Man (1958) που το έχουν πει και οι Nazareth στα 70's. Το setlist τους ήταν το αναμενόμενο, οι Mission έπαιξαν μόνο pre-1990 τραγούδια για να επαληθεύσουν όσα μας είχε πει ο Wayne Hussey στην συνέντευξή του, ο ίδιος όμως έκανε μια μικρή εξαίρεση ερμηνεύοντας μόνος του το like a child again από το Masque του 1992.

Σαν live συγκρότημα παραμένουν top-class, και υπήρξαν στιγμές που θυμήθηκα γιατί η συναυλία τους στο Ρόδον το 1988 μου έχει μείνει σαν μια από τις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει. Ο Wayne Hussey φωνητικά ήταν αλάνθαστος, η φωνή του βγάζει πάθος, ρομαντισμό και ένταση, και δεν μπορω να τον κατηγορήσω όταν λέει ότι μια βασική διαφορά των Mission με τους Sisters of Mercy είναι ότι οι πρωτοι έχουν τραγουδιστή, ενώ οι δεύτεροι όχι... Για αυτούς που τέτοιες δηλώσεις μοιάζουν απλώς κακιούλες, ας πάνε νοερά στις 2 τελευταίες εμφανίσεις των Sisters Of Mercy στην Αθήνα. Ειδικά αυτή στο Sporting...μπρρρ...τι το θυμήθηκα τώρα αυτό το μαρτύριο... Από κει και πέρα, η εμφάνισή του είναι πλέον αρκετά διαφορετική. Οι κινήσεις του μπορεί να παραμένουν οι ίδιες, τυποποιημένες και αυθεντικές μέσα στην θεατρικότητά τους (ξέρετε, τα χεράκια που σηκώνονται και κάτι δείχνουν απροσδιόριστα που όμως μοιάζει σημαντικό, ή η κιθαρα του που συχνά-πυκνά γέρνει προς τα μπροστά και στέκεται ως συνέχεια του φαλλού του), όμως το στυλιστικό του είναι πλέον πιο...χμμ..grunge-casual να το πω? Το φανταχτερό goth-hippie outfit είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια παρελθόν για τον Wayne, τα μαύρα γυαλιά όμως όχι. Φετίχ, ε?

Λοιπόν, δεδομένου ότι γενικά ήταν μια πολύ καλή συναυλία, η επιλογή των τραγουδιών μέσα από τα όνειρα των fans, η μπάντα δεμένη και με όρεξη, τι μας έφταιξε και ως κοινό ήμασταν παγωμένοι? Ο ίδιος ο Hussey αναρωτήθηκε ανοιχτά στον κόσμο : «is it because your government is collapsing?». Μεγάλο θέμα πήγε ν'ανοίξει, ας το αφήσουμε καλύτερα. Πάντως, επειδή η αίσθηση που σου αφήνει μια οποιαδήποτε συναυλία είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την διάθεση και την ανταπόκριση του κόσμου, πολύ φοβάμαι ότι θα αργήσουμε να ξανα-εκστασιαστούμε σε συναυλία. Το μπιζάρισμα για encore ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και σε αντιδιαστολή από την πραγματική επιθυμία. Σα να ήθελαν να φωνάξουν, αλλά να μη μπορούσαν...

Όπως και να'χει, οι Mission το encore τους το έκαναν, και μάλιστα ήταν διαολεμένα καλό. Με κορύφωση την άναρχη διασκευή τους στο 1969 των Stooges, όπου η σκηνή είχε κάτι από punk συναυλία, ο κόσμος φάνηκε να ξεδίνει λιγάκι. Τη πλήρωσαν και τα monitors που γκρεμίστηκαν και ο Craig Adams που έπεσε στο έδαφος με τον Hussey πάνω του. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επιτηδευμένη αναπαράσταση μια άλλης εποχής, αλλά από την άλλη ήταν φανερό ότι προσπάθησαν να διασκεδάσουν το τελευταίο τραγούδι της τουρνέ τους όσο περισσότερο μπορούσαν. Respect, και εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η ανταπόκριση, αλλά έχω κάτι απαντήσεις να δώσω στα του προλόγου μου...

Την επόμενη της συναυλίας, ο Simon Hinkler έγραψε το δικό του report για την εμπειρία του στην Αθήνα και τη συναυλία. Δεν σκοπεύω να το βάλω ολόκληρο, είναι μεγαλούτσικο κιόλας, αλλά να σταθώ σε 2-3 σημεία.  Λοιπόν, εντάξει, ας συμφωνήσουμε ότι η Αθήνα δεν είναι ακριβώς «treat» , είναι μια ακόμα sprawling city όπως λέει. Να το πω και όπως το λέμε όλοι εδώ πέρα, μπουρδέλο είναι , ok.  Να του δώσω και την συμπάθεια μου αν ισχύει ότι ο promoter προσπάθησε να τους κόψει ή να διαπραγματευθεί την αμοιβή τους και γι αυτό άργησαν τόσο πολύ να βγούνε στη σκηνή. Άντε, ότι το κοινό ήταν το lamest ever το έγραψα κι εγώ, δίκιο έχει, αλλά θα μπορούσε να εκφραστεί και πιο ευγενικά για αυτούς που πλήρωσαν την αμοιβή του. Όμως η φράση του «I consider going out to see some ancient Greek shit, but after yesterday's experience I can't be bothered suffering that madhouse just to see a pile of old stones» είναι επιεικώς απαράδεκτη, ασεβής και μου μοιάζει με ατάκα μεθυσμένου 20χρονου χωρίς καμία απολύτως κουλτούρα.

Αλλά επειδή θέλω να βλέπω και την θετική πλευρά, εύχομαι να είναι αυτή η άποψη και των υπόλοιπων Άγγλων, ώστε να σταματήσουν να σχηματίζουν ουρές στο Βρετανικό μουσείο. Μπας και μας στείλουν και τις παλιόπετρες πίσω μωρέ...

 SETLIST:

1. Beyond The Pale 
2. Hands Across The Ocean 
3. Serpents Kiss 
4. Naked And Savage 
5. Garden Of Delight 
6. Severina 
7. Butterfly On A Wheel 
8. Sacrilege
9. Wake
10. Wasteland
11. The Crystal Ocean 
12. Deliverance 
13. Like A Child Again 
14. Like A Hurricane 
15. Tower Of Strength 
16. Blood Brother 
17. 1969