Με την ευκαιρία του live των Red Sparowes στην Αθήνα, θα πάρω την αφορμή να αναφερθώ σε ένα από τα πιο κομβικά και σημαδιακά μουσικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε: Τη διάλυση των Isis. Μία εξέλιξη που πραγματικά ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια πολλών μουσικόφιλων, που αγάπησαν παράφορα τη μπάντα από τη Βοστώνη και δέθηκαν με το πολυεπίπεδο, θορυβώδες και ταυτόχρονα τόσο καλλιτεχνικό σύμπαν τους. "Ό,τι είχαμε να δώσουμε, το δώσαμε", ήταν η επίσημη τοποθέτησή τους, με την οποία φυσικά θα διαφωνήσω. Όσο και αν θεωρώ τίμια κίνηση για ένα συγκρότημα να διαλύεται σε παραγωγική φάση της ζωής του, πριν δώσει σημάδια παρακμής και ανακύκλωσης, δε μπορώ να παραβλέψω το πόσο θα λείψουν από τη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Σε μία χρονιά που έλαμψαν δια της απουσίας τους τόσο οι πολλές καλές κυκλοφορίες όσο - κυρίως - οι μεγάλες κυκλοφορίες, το φινάλε των Isis αφήνει μια πικρή γεύση και, όσο κλισαρισμένο κι αν ακούγεται, ένα δυσαναπλήρωτο κενό...

Η αναφορά στη μπάντα που αποτέλεσε εν πολλοίς την "πνευματική πηγή" των Red Sparowes είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον που μπορεί να γραφτεί με αφορμή το show τους, δεδομένου ότι μια συναυλία τους είναι περίπου σαν μία ταινία του Αρονόφσκι: Πολύ, μα πάρα πολύ δύσκολα θα μπορέσει κανέις να πει ότι την παρακολούθησε και δεν πέρασε καλά. Καθόλου τυχαίο αυτό. Ξεκινώντας με ένα αριστουργηματικό (και τολμώ να πω εμβληματικό για την δεκαετία των 00's) ντεμπούτο (At the Soundless Dawn), έδωσαν ένα πολύ ισχυρό στίγμα της αξίας τους, ενώ με τις επόμενες κυκλοφορίες τους, χωρίς να κατορθώσουν να ξεπεράσουν την πρώτη τους δουλειά, κυμαίνονταν πάντα σε σταθερά υψηλά στάνταρ. Από το artwork των δίσκων τους μέχρι και τις ίδιες τις συνθέσεις τους γίνεται εμφανές το μεράκι, η γνώση του είδους και η σκληρή δουλειά που έχουν ρίξει. Το προσωπικό ύφος που έχουν δεν αποτελεί απλά συνισταμένη των επιρροών των μελών που κατά καιρούς έχουν συνεισφέρει στη σύνθεση της μπάντας. Μπορεί η δική τους εκδοχή του post rock να μη βασίζεται σε ιδιαίτερους νεωτερισμούς και εκπλήξεις, γεγονός που θα μπορούσε να τους "τοποθετήσει" στα χωράφια των ιδιαίτερα δημοφιλών Explosions In the Sky, στην πραγματικότητα όμως αντιπροσωπεύουν κάτι αρκετά διαφορετικό. Δουλέυοντας με κιθαριστικά εφέ σε διάφορα layers διατηρούν τον ακροατή σε μια κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης χωρίς να βασίζονται ιδιαίτερα σε έντονα ξεσπάσματα ή σε κάποιο πολυσύνθετο χτίσιμο ατμόσφαιρας. Ως εκ τούτου, αν και αρκετά σύνθετοι στον ήχο τους, παραμένουν φιλικοί στο αυτί και - φτάνοντας στο προκείμενο - μια ασφαλέστατη επιλογή για ένα εγγυημένο live.

Όσοι λοιπόν βρέθηκαν το βράδυ της Πέμπτης στο Gagarin δικαιολογημένα είχαν αρκετά υψηλές προσδοκίες - μαζί με την ελπίδα ότι θα συναντούσαν καλύτερες συνθήκες από την προ διετίας επίσκεψή τους μέσα στο κατακαλόκαιρο στο κολαστήριο ενός κατάμεστου aN. Μπορεί να μην ήταν γεμάτος ο χώρος, η ατμόσφαιρα όμως ήταν σίιγουρα ζεστή και προσπάθησε να τη ζεστάνει ακόμα περισσότερο κάποιος κύριος με το αινιγματικό όνομα Head of Wantastiquet, που αποτελούσε και το support act. Σίγουρα περίεργη επιλογή - καθισμένος μπροστά στη σκηνή γρατσουνούσε κάτι όργανα τζαμάροντας ασταμάτητα για 25 λεπτά πάνω σε samples. Το αποτέλεσμα δεν ήταν εντελώς κατακριτέο, για την ακρίβεια σε ορισμένα σημεία άγγιζε τα όρια του αρκετά ενδιαφέορντος, πλην όμως ήταν αρκετά άνευρο και ελάχιστοι έδωσαν πραγματική προσοχή. Η επιλογή ενός καλού support σχήματος είναι από τις λεπτομέρειες εκείνες που μπορούν να απογειώσουυν μια συναυλιακή βραδιά - ας ελπίσουμε την επόμενη φορά οι διοργανωτές να είναι κάπως πιο εκλεκτικοί.

Κάνοντας μια αθόρυβη και ταπεινή είσοδο, οι Red Sparowes ανέβηκαν γύρω στις 10.30 στη σκηνή και τα όποια σύννεφα διαλύθηκαν. Με μπροστάρη (όσο μπορέι να το πει κανέις αυτό) τον Bryant Clifford Meyer πλαισιωμένο από τους Andy Arahood, David Clifford, τον Greg Burns στο μπάσο και την Emma Ruth Rundle στην κιθάρα, χωρίς πλέον τον Josh Graham. Αυτές οι αλλαγές στη σύνθεση της ομάδας μόνο αρνητικά που δεν έχουν επιδράσει στη συνοχή τους: Οι εκτελέσεις των κομματιών, από τον πρώτο μέχρι και τον φετινό δίσκο, είναι αψεγάδιαστες, σπιρτόζικες, με νεύρο και συνοχή. Και πέραν της αδιαμφισβήτητης τεχνικής βιρτουοζιτέ του συγκροτήματος, ήταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο στο live το γεγονός ότι, σε σύγκριση με τους δίσκους, το μπάσο ακουγόταν πιο δυνατό και "γεμάτο", δίνοντας μια εντελώς άλλη διάσταση στο rhythm session. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν σαφώς θερμότερη στα εμβληματικά κομμάτια από το ντεμπούτο, ωστόσο και η εκπροσώπηση του πιο πρόσφατου δίσκου τους κέρδισε τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα (τα A Hail of Bombs και A Swarm διαθέτουν το "μέταλλο" να καθιερωθούν ως διαχρονικά συναυλιακά hit). Ο ήχος κυμάνθηκε σε ικανοποιητικότατα επίπεδα, σύμμαχος στην προσπάθειά τους να δώσουν καθαρές και "κλινικές" εκτελέσεις των κομματιών τους, ενώ και τα video projections, χωρίς να διεκδικούν και τίποτα δάφνες πρωτοτυπίας (τυπικές post-rock αφηρημένες οπτικοποιήσεις, με δόσεις από πλάνα ιστορικών ντοκιμαντέρ και ιατρικών εκπομπών, not bad at all...) κράτησαν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Και σίγουρα η εμπειρία θα άγγιζε το άριστο αν ήταν λίγο μεγαλύτερη και η διάρκεια του live, που με το ζόρι ξεπέρασε τη μία ώρα και 10 λεπτά.

Το συναίσθημα από το live των Red Sparowes, τελικά, θα μπορούσε να περιγραφεί άνετα με πέντε-έξι λέξεις: Πήγαμε, περάσαμε αναμενόμενα καλά, φύγαμε ευχαριστημένοι. Χωρίς πολλές - πολλές φιλοσοφίες και παραλειπόμενα. Και αυτό δεν περιέχει το παραμικρό ίχνος απαξίωσης ή βαρεμάρας: Οι απλές συνταγές είναι και οι πιο δύσκολες στην εκτέλεσή τους, γιατί και το παραμικρό να πάει στραβά θα το καταλάβεις. Και, ακόμα και σε μία συναυλία 70 λεπτών, το απαιτητικό κοινό μπορεί άνετα να καταλάβει τα όποια ψεγάδια. Ε, λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία υποδειγματική εκτέλεση της πατροπαράδοτης συνταγής και δε μπορούμε να μιλήσουμε για κανένα ψεγάδι. Οι Red Sparowes έχουν προ πολλού ξεπεράσει το  στάδιο της καθιέρωσης και δημιουργούν πλέον ως μία από τις μεγάλες μπάντες του είδους τους (ο υπογράφων δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να τους τοποθετήσει στην ίδια κατηγορία ενδιαφέροντος με τους Explosions In the Sky, τους Mono, τους God Is An Astronaut), εκτοξεύοντας φυσικά κατακόρυφα και τις απαιτήσεις που έχουμε από αυτούς. Εκτίμησή μου: Όσες αλλαγές και αν κάνουν στο line-up τους, δε θα δυσκολευτούν να σταθούν στο ύψος των προσδοκιών τους. Γιατί όταν η μουσική τους μιλάει τόσο κρυστάλλινα, τα υπόλοιπα λόγια περιττεύουν. Μακάρι κάθε συναυλία να ήταν τόσο απροβλημάτιστη και ξέγνοιαστη εμπειρία.  See you again, folks..!

Κωνσταντίνος Γούλας