Party hard!

Μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες μου σε καλοκαιρινές συναυλίες και φεστιβάλ είναι να παρατηρώ και να καταγράφω στο μυαλό μου τα t-shirts συγκροτημάτων που φοράνε τα παιδιά που περνάνε από μπροστά μου όσο περιμένω να ξεκινήσει το show. Σκοτώνω την ώρα μου χαζωπά, αλλά ο πιθανότερος λόγος που  συμβαίνει αυτό είναι μια ακατανόητη ψύχωσή μου για την στατιστική που με κυνηγάει από τότε που ήμουν 13 ετών. Συμπεράσματα σπάνια βγαίνουν, αλλά καμιά φορά έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν κάτσεις και συγκρίνεις καμιά 10αριά συναυλίες μαζί. Λοιπόν, στη συναυλία των Pulp είδα τυπάκια με t-shirts των Bauhaus, The Smiths, Radiohead, Stone Roses, Depeche Mode, Placebo και Motorhead. Αρκετά συνηθισμένες επιλογές θα έλεγα, ακόμα και για όσους αναφωνίσουν «Motorhead σε συναυλία των pulp?!», να τους πληροφορήσω ότι ακόμα και σε συναυλία των Πυξ-Λαξ να πας, όλο και κάποιος θα βρεθεί μπροστά σου με t-shirt των Motorhead. Πιο σύνηθες δεν υπάρχει. Οι επτά παραπάνω, όπως και οι υπόλοιποι 4-5 χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν Αυγουστιάτικα στo Terra Vibe, πρόσμεναν να περάσουν καλά, να χορέψουν, να πιουν, να διασκεδάσουν, να παρακολουθήσουν μια πολύ καλή συναυλία που να αξίζει τον κόπο και το πονεμένο 40άρι. Κοινές και συνηθισμένες επιθυμίες από συνηθισμένους ανθρώπους. Οι Pulp βγήκαν στην σκηνή για να εκπληρώσουν ακριβώς αυτό, με το παραπάνω μάλιστα...

Live along with the common people.

Και πάμε στον Jarvis Cocker, που μου μοιάζει κι αυτός απόλυτα συνηθισμένος. Σε σημείο να θέλω να τον χτυπήσω φιλικά στην πλάτη κάθε φορά που λέει εξυπνάδες. Και πριν αρχίσουν διαμαρτυρίες τύπου «πόσους pop-stars ξέρεις που λένε ατάκες του Πλάτωνα και του Δαρβίνου κατά τη διάρκεια του show τους?» , να απαντήσω ότι πολλούς pop-stars μπορεί να μη ξέρω, αλλά παραδεχτείτο το: όλοι θα έχετε έναν φίλο που πιθανότατα τον αποκαλείτε «κουλτουριάρη» ή «τρελλό καλλιτέχνη» που είναι ακριβώς σαν τον Jarvis. Αδύνατος με NHS γυαλιά, μαλλιά ότι να'ναι, φιλοσοφίες στις συζητήσεις σας, πιθανότατα να γράφει και ποιήματα ή διηγήματα αλλά δεν βρίσκει εκδότη, και ρούχα που μοιάζουν σαν να βγήκαν από το παλιό μπαούλο της γιαγιάς. Με τη διαφορά ότι επειδή δεν του δίνει κανείς βήμα να κάνει διάλεξη βρίσκει διέξοδο σε οικολογικές διαδηλώσεις και επειδή δεν έχει καλή φωνή το ρίχνει που και που στην κηπουρική ή στην ζωγραφική. Δεν μπορεί να μη σας θυμίζει κάποιον αυτός που περιέγραψα. Ε, αυτός είναι ο αντίστοιχος Jarvis της γειτονιάς σας. Αν μάλιστα διαθέτει και λίγο κυνικό χιούμορ ή αυτοσαρκασμό, πέσατε στην περίπτωση. Δεν απομυθοποιώ τον Jarvis -άλλωστε το κάνει μια χαρά μόνος του- , απλά σας δίνω μια άλλη οπτική για τον Ηλία από το Μπραχάμι...

H συναυλία των Pulp είχε:

- Μια εντυπωσιακή εισαγωγή με το laser να κάνει ένα 5λεπτο διαδραστικό παιχνίδι με το κοινό. Οι τετριμένες ερωτήσεις τύπου «are you ready?» ολοκληρώθηκαν με το σουρεαλιστικό «do you wanna see a dolphin?». Και είδαμε το δελφινάκι μας..

-Το τεράστιο Logo των PULP που έπιανε σχεδόν όλο το μήκος της σκηνής, σε disco-glam αισθητική. Υπέροχο και κλασικό, ειδικά στο disco 2000 ήταν οπτικό kitsch αριστούργημα.

-Tον συνηθισμένο Jarvis Coker. 48 δεν είναι πολλά. Πήδαγε, πόζαρε, έτρεχε, σκαρφάλωνε, φιλοσοφούσε. Φυσικά έκανε και την περίφημη strip-tease αναπαράσταση στο This Is Hardcore. Καμία διαφορά με το παρελθόν, λίγο πιο σοφιστικέ ίσως στις ατάκες του. Ήταν συμπονετκός για την ποιότητα της μπύρας FIX, ενώ τραγουδιστικά έχασε τις ανάσες του μόνο προς το τέλος. Ακόμα και ο Αμπέμπε Μπικίλα θα τις είχε χάσει πιο νωρίς με τόσο τρέξιμο... Tι Help the aged λέει..Δεν χρειάζεται, ήταν, είναι και θα είναι συγκλονιστικός performer.

-Πολύ καλό setlist, καλύτερο από αυτό που είχαν το 1998 στην Φρεατίδα. Περιορισμένο χρονικά και αισθητικά μεν, μια και κάλυπτε μόνο την περίοδο 1993-2001(με το ζόρι), αλλά ακούστηκε σχεδόν όλο το Different Class που περιέχει ως επί το πλείστον διαμάντια. Προσωπικά ευχαριστήθηκα πιο πολύ τα Disco 2000, F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E,  Mis-Shapes (μα γιατί το σιχαίνεται?), Bar Italia και Razzmatazz. Για το Common People δεν γίνεται λόγος, όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνεις πόσο «μεγάλο» τραγούδι είναι.

-Αρκετό κόσμο που έκανε ότι και ο Jarvis. Χοροπήδαγε, ίδρωνε, τραγουδούσε. Από τις πιο «value for money» συναυλίες.

-Ένα γυναικείο εσώρουχο στην σκηνή και στα μούτρα του Jarvis Cocker. Ένα μας έδειξε τουλάχιστον, γκρι ήταν ή ροζ? Δεν θυμάμαι...

Η συναυλία των Pulp ΔΕΝ είχε:

-Παλιά τους (1992 και πίσω) τραγούδια. Τίποτα, ούτε ένα. Για τους πολλούς μικρό το κακό. Αλλά κάτι τις από το separations δεν θα ήταν κι άσχημα, ε?

-Τον Russell Senior και το βιολί του... Μα καλά, υποτίθεται ότι ήταν ένα από τα highlight της επανένωσης. Γιατί μας την έκανε με ελαφρά? Anyway, στη θέση του εμφανίστηκε για ένα τραγούδι ο Kώστας.. O Κώστας, μη ζητάτε πολλά. Πως στο mother fist ο Marc Almond μας σύστηνε τον περίφημο Λάμπρο στο ακορντεόν? Ε, κάτι τέτοιο. Είπαμε, common people και στην πράξη.

Ήταν η καλύτερη συναυλία του 2011?

Κατά τη γνώμη μου ναι, ως τώρα τουλάχιστον, γιατί έχουμε και τους Suede τον Σεπτέμβρη. Το ότι κάθησα να γράψω κείμενο αντί να χαζεύω πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων Δευτέρα πρωί, αποτελεί προσωπική υπέρβαση που δεν μετανιώνω.  Και ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά μου φαίνονται όλα τόσο απλά και ταιριαστά: «Kαι που'σαι ακόμα!» - «Ωραία μπάλα!» - «Τον υμνούν!». Υιοθετώντας το παλιό καλό μότο. Laugh along even though they're laughing at you..