Ένα σετ που χαρακτηρίζεται μάλλον ως σύγχρονη πειραματική σύνθεση, δυσαρμονικό, φαινομενικά αδόμητο (παρόλες τις παρτιτούρες μπροστά απ'τους μουσικούς) και χωρίς προφανή κατεύθυνση, εκτός απ'το μάλλον αναμενόμενο θορυβώδες κρεσέντο στο τέλος. Η ενέργεια των μουσικών (που φαίνονταν να το διασκεδάζουν αρκετά) δε μεταδόθηκε στο κοινό - αυτό που έλειπε, νομίζω, ήταν πρώτον η απουσία ενός ρυθμικού στοιχείου (έστω αυτοσχεδιαστικά τύμπανα) που θα λειτουργούσε ως άγκυρα για τα πέρα δώθε των υπόλοιπων οργάνων, δεύτερον η απουσία μιας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας: η δυσαρμονία και ο θόρυβος δεν ήταν αρκετά για να μεταδόσουν κάποιου είδους σκοτεινιά ή ενόχληση, και οι διάλογοι μεταξύ των οργάνων υπερβολικά τυχαίοι και χωρίς ρυθμικά μοτίβα ώστε να πλησιάσουν το παιχνίδισμα και την τη ζωντάνια που χαρακτηρίζουν, ας πούμε, την ελεύθερη τζαζ.

Η εμφάνιση των Live Project Band απ'την άλλη, με τύμπανα, των Soco στην κιθάρα, δύο φωνές εκτός του Πουλικάκου, μια αντρική και μια γυναικεία, καθώς και μια δεύτερη κιθάρα, μπάσο, και συμμετοχές σε ορισμένα κομμάτια από τα μέλη των Fregoli Delusion Ensemble είχε ακριβώς τα χαρακτηριστικά που προσέδιδαν στο δίσκο τα όπλα και τις αδυναμίες του. Κομμάτια που ακροβατούσαν ανάμεσα στη fusion, το μπούκωμα αλλά και την αφαιρετικότητα απ'τα εφέ στις κιθάρες και στα πιο στιβαρά θεμέλια, αν και πιο εύθυμα, όχι τόσο μονοκόμματα, των τυμπάνων και του μπάσου, που χρωματίζονταν απ'τα χορωδιακά σημεία των δύο φωνών, και όλα μαζί υποστήριζαν την σταθερή, γραμμική απαγγελία του Πουλικάκου.

Ο ήχος ήταν μάλλον μέτριος, ο μπασίστας φαινόταν να παίζει ιδιαίτερα καλά αλλά παρέμενε θαμμένος, η φωνή του Πουλικάκου ήταν μεν όσο ψηλά χρειαζόταν για να διακρίνονται όλοι οι στίχοι αλλά πολλές φορές μπούκωνε και οι δύο φωνές, ενώ μου φάνηκαν ταιριαστές και με πολύ όμορφη, ενεργητική χροιά, φαίνονταν να χρειάζονται περισσότερη συνεννόηση και συγχρονισμό. Ο ήχος απ'τις δύο κιθάρες έβγαινε σωστός, υποθέτω, όπως και στο δίσκο, και μάλλον είναι δική μου παραξενιά που βρίσκω αυτού του είδους το εφετζίδικο ντύσιμο κάπως πλαστικό και αταίριαστο (παρόλο που ο Socos φαίνεται να μην χρησιμοποιούσε τα εφέ ως αυτοσκοπό).

Η κύρια μου ένσταση (που ισχύει τόσο για το δίσκο όσο και για τη ζωντανή εκτέλεση του) ήταν η εξής: η ποίηση του Εγγονόπουλου χρωμάτιζε υπερβολικά τη μουσική που την έντυνε. Παρόλο που ο Socos και η μπάντα του δίνουν την εντύπωση ότι έχουν πιάσει τον παλμό των ποιημάτων, νομίζω πως ήθελε ακόμα περισσότερη δουλειά έτσι ώστε να τα κάνουν δικά τους, να γίνουν μέρος των κομματιών, και όχι τα κομμάτια ένα εύκολο παρασκήνιο στην ήδη γεμάτη γλώσσα του Εγγονόπουλου και στην έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη χροιά του Πουλικάκου.

Δεν ισχύει για την ολότητα των κομματιών αυτό βέβαια, η Κλέλια, ή μάλλον το είδωλο της λιμνοθάλασσας, τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής,  καθώς και όσες συνθέσεις ήταν όντως δομημένες και όχι αφαιρετικές και βασισμένες στην ατμόσφαιρα των ποιημάτων, έδιναν στην εμφάνιση μια τρομερή φόρα και ένταση.

Νομίζω ότι η μπάντα δε κέρδισε τελείως το στοίχημα που έβαλε, να ντύσει δηλαδή σωστά ποιήματα ήδη γεμάτα και φορτισμένα, αλλά στην εμφάνιση τους, και παρά τα μικρά προβλήματα συγχρονισμού και ήχου, κατάφεραν να κάνουν μια δήλωση που ό,τι της έλειπε σε έμπνευση (και δε πιστεύω ότι αυτή η έμπνευση έλειπε γενικά απ'τους μουσικούς) το αποζημίωνε και με πάθος και με ενέργεια.