Πρώτη μου φορά στο Fuzz, κατάμεστο ήδη τρία τέταρτα πριν το support, ένα κοινό όλων των ηλικιών, στριμωγμένο αλλά ευχαριστημένο, λόγω καλού εξαερισμού μάλλον, αναμένει καρτερικά. Το support: η Nalyssa Green και το κουαρτέτο της, συγκεντρωμένο ειδικά γι'αυτή τη συναυλία αν δεν κατάλαβα λάθος, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα, ξεκινάνε χλιαρά, ο ήχος είναι λίγο θολός, αλλά: για κάθε κομμάτι όπου παρόλη την κρυστάλλινη φωνή της Nalyssa, η συνθετική αδυναμία γίνεται εμφανής, υπάρχει άλλο ένα κομμάτι που με μια απλή προσθήκη (theremin, ή ένα επαναλαμβανόμενο γύρισμα στα τύμπανα παρέα με μια εθιστική μπασογραμμή) δίνει στην όλη εμπειρία κάτι παραπάνω απ'το "άντε να δούμε και το support αλλά εμείς για το κυρίως πιάτο ήρθαμε". Και τελικά τα καλά κομμάτια ήταν περισσότερα απ'τα χλιαρά, και η Nalyssa και η μπάντα της καταχειροκροτήθηκαν, δικαίως λέω εγώ - αυτό που κάνει θέλει πλέον (στο 2011) κάτι παραπάνω από μια γλυκιά, ικανή φωνή, και σε αρκετά σημεία φάνηκε πως υπήρχε και η διάθεση και το ταλέντο για αυτό το κάτι παραπάνω. (Το σέτλιστ αποτελούνταν απ'τη μοναδική κυκλοφορία της μέχρι τώρα, ονόματι 'Barock', συν κάποια καινούρια, τα οποία μου φάνηκαν και τα πιο ιδιαίτερα της εμφάνισης)...

Στο ενδιάμεσο εικοσάλεπτο μέχρι την εμφάνιση του Tiersen ένας roadie της μπάντας έβγαινε στη σκηνή, κούρδιζε, τακτοποιούσε, έφευγε, ξαναερχόταν, επαναλάμβανε τον κύκλο, και κάθε του είσοδος στη σκηνή συνοδευόταν από επευφημίες, προφανώς γιατί όλοι περίμεναν τον Tiersen, αλλά εγώ θέλω να πιστεύω ότι αυτό ήταν η τρίτη performance της νύχτας. Δυστυχώς μετά την 6η είσοδο του στη σκηνή αρχίσαν τα γιουχαΐσματα, οπότε η εμφάνιση κρίνεται μάλλον ανεπαρκής.

O Tiersen και η μπάντα του βγήκαν μέσα στο σκοτάδι, πήραν θέσεις, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, τρία synths, και από τις πρώτες νότες φρόντισαν να διαλύσουν τις εντυπώσεις όσων ήθελαν ένα redux της Amelie επί σκηνής. Ένα εισαγωγικό κομμάτι τίγκα στα synths που θα έβρισκε μια χαρά τη θέση του σε ένα λάηβ των Floyd ή των Hawkwind, ολοένα αυξανόμενο σε ένταση, με την κατάλληλη συνοδεία του φωτισμού, έδωσε τη θέση του σε κάτι μεταξύ ψυχεδέλειας, post rock και kraut, όλα σε ασφαλείς ας πούμε δόσεις, χορευτικό, φωτεινό, ίσως και επιφανειακό, και πάνω-κάτω αυτό ήταν το κλίμα όπου κινήθηκε όλο το λάηβ, με μικρές εξαιρέσεις.

Τα (μάλλον αυτονόητα) θετικά: η μπάντα του (και ο ίδιος το Tiersen) είναι όλοι τους αρτιότατοι μουσικοί, τα κομμάτια καλοπροβαρισμένα και οπτικοακουστικώς συγχρονισμένα στην εντέλεια, και οι επιλογές τους στα είδη που θα κινηθούν κάθε φορά "σωστές". Σε εισαγωγικά το σωστές, γιατί εκτός μερικών σημείων, η εντύπωση που μου δώθηκε ήταν ότι πήραν τα καλύτερα στοιχεία από όλο το φάσμα του indie, ας το πούμε έτσι ευρέως, των τελευταίων 10 χρόνων (τις κορυφώσεις του post rock, τις πολυφωνίες των Animal Collective, τη γλύκα των Sigur Ros, την tribal, θρησκευτική εμμονή των Woven Hand) και τα εκτέλεσαν στην εντέλεια, αλλά χωρίς αυτό να δημιουργεί ένα συνεκτικό αποτέλεσμα, και χωρίς να μου μεταδίδεται κάποιου είδους ειλικρίνεια ή συναισθηματική φόρτιση.

Οι εξαιρέσεις ήταν τα κομμάτια όπου ο Tiersen έπιανε το βιολί, και ιδίως ένα solo του με τον ένα πληκτρά να κάνει live sampling και να δημιουργεί έναν πολύ, πολύ απειλητικό βόμβο, καθώς και ένα κομμάτι όπου ο δεύτερος πληκτράς ανέλαβε εξολοκλήρου τα φωνητικά (εκεί ήταν η κυριότερη αναφορά στους Woven Hand), οι υπόλοιποι έχτιζαν με αφαιρετικές, κοφτές φράσεις, όλο αυτό γύριζε γύρω από έναν υπερβολικά απλό, αργό ρυθμό στα τύμπανα, και εκείνο ήταν το σημείο όπου παρά τις επιρροές ένιωσα τη μπάντα να κάνει κάτι εξολοκλήρου δικό της. Ιδιαίτερη μνεία και στο Palestine, που στην studio εκτέλεση του ήταν μάλλον χλιαρό, και εδώ απέκτησε μια πολύ πιο αλλόκοτη, ιδιαίτερη υπόσταση, με τα ρομποτικά φωνητικά και τα συλλαβιστά γράμματα να προβάλλονται συγχρονισμένα πίσω απ'τη μπάντα.

Encore, ως είθισται, και το σετ κατέληξε σε μια μελαγχολική μελωδία από ακουστική κιθάρα και την συμμετοχή όλων των μελών στα φωνητικά, μπροστά στη σκηνή - ένα χαμηλών τόνων κλείσιμο, σε αντίθεση με την πλουραλιστική εισαγωγή, ταιριαστό με τις αυξομειώσεις που ακολούθησε όλο το σετ, και αυτό ήταν.

Μιλάμε για ένα σόου άψογα ετοιμασμένο και εκτελεσμένο, και στο μεγαλύτερο μέρος του εντυπωσιακό, παρά την ρηχότητα του, και απ'ό,τι κατάλαβα γι'αυτό ακριβώς ήταν εκεί ο κόσμος, γι'αυτό η τιμή του εισιτηρίου ήταν αυτή που ήταν, και οι τελικές επευφημίες του κοινού (αλλά και τα χειροκροτήματα ακόμα και στη μέση μερικών κομματιών) απέδειξαν μάλλον ότι οι περισσότεροι και οι περισσότερες πήραν αυτό που ήθελαν.