Τετάρτη, 6 Ιουλίου 2011, ώρα 21:45. Η πανέμορφη (και ιδανική για καλοκαιρινές συναυλίες) Πλατεία Νερού στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου κατάμεστη. Κατάμεστη από χιλιάδες fans, που έχουν σπεύσει να προμηθευτούν ένα από τα πολυπόθητα εισιτήρια για το πρώτο ραντεβού των 30 Seconds To Mars με το ελληνικό κοινό. Ο κόσμος στην πλειοψηφία του αποτελούνταν από νεαρές ηλικίες, συνήθως παρεάκια εφήβων ή φοιτητών, αλλά μέχρι και δεκάχρονα (με τη μαμά και το μπαμπά από το χέρι) έβλεπε κανείς! Οι ηλικίες άνω των 25, δυσεύρετες. Αν εξαιρέσουμε το χάος στο ταμείο των προσκλήσεων και την απαίτηση του management του συγκροτήματος οι φωτογράφοι να είναι δεκάδες μέτρα μακριά, τα πράγματα ήταν ικανοποιητικά από οργανωτικής πλευράς (από την καθοδήγηση στο parking, μέχρι την τήρηση του χρονοδιαγράμματος)...

Λόγω της καθυστέρησης για να παραλάβω το πάσο μου δεν κατάφερα να προλάβω τις Marsheaux που άνοιγαν τη συναυλία. Έτσι, μετά το τέλος του dj set των Playmen και με πολύ μικρή αναμονή οι 30 Seconds To Mars εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 10 ακριβώς, προκαλώντας κύματα ενθουσιασμού στο νεανικό κοινό τους.

Η μουσική ξεκίνησε και τα πρώτα δευτερόλεπτα χαρακτηρίστηκαν από μια ανακούφιση, αλλά και μια ψυχρολουσία. Τα καλά νέα ήταν ο άψογος ήχος και φωτισμός. Τα κακά νέα; Οι γιγαντοοθόνες που είχαν στηθεί δεξιά και αριστερά της σκηνής δεν έδειχναν εικόνα! Κατά συνέπεια, όσοι βρίσκονταν στην αρένα, πίσω από το pitch A, και δεν ήταν προικισμένοι με ένα αρκετά ψηλό ανάστημα, αυτομάτως στερήθηκαν το 50% της απόλαυσης της όλης εμπειρίας...

Ας περάσουμε όμως στο ψητό. Προς μεγάλη ευχαρίστησή μας, η επίδοση των 30 Seconds To Mars ήταν πολύ καλύτερη από το αναμενόμενο. Η λέξη "αναμενόμενο" δεν είναι τυχαία. Όποιος είχε ανατρέξει στις συναυλίες των τελευταίων μηνών, θα διαπίστωσε ότι ο Jared Leto ήταν πρακτικά ανίκανος να τραγουδήσει, ίσως λόγω της κόπωσης από την απίστευτη συχνότητα των συναυλιών, με αποτέλεσμα να φαλτσάρει, να μη σταυρώνει chorus για chorus και να καταφεύγει στην εύκολη λύση: "δικό σας!". Τα πράγματα όμως εδώ ήταν εντελώς διαφορετικά. Και τα chorus ακουγόντουσαν, και τονικά ας πούμε ότι ήταν σωστός, και ακούσαμε και τις λατρεμένες, αλά Jared Leto τσιρίδες στις κορώνες...

Στην πραγματικότητα, όμως, η μουσική και το τραγούδι αυτό καθ' αυτό είχε πάρει τη μικρότερη βαρύτητα από το συγκρότημα. Το όλο performance ήταν καθαρά show based και η επικοινωνία με το κοινό συνεχής, στα όρια του stand up show. Και τι δεν έκανε ο τραγουδιστής για να μη βαρεθούμε... Ρούχα άλλαζε συνεχώς, μέχρι και με την ελληνική σημαία "ντύθηκε" στο The Kill! Τα τραγούδια τα διέκοπτε συνεχώς, για να μαλώσει το κοινό που δεν πηδούσε αρκετά ψηλά. Μάλιστα, ιδιαίτερη παρατήρηση έκανε σε μία κοπέλα, στην οποία ζήτησε να σβήσει το τσιγάρο της (!). Φυσικά, δεν παρέλειψε να ανεβάσει πολύ κόσμο επάνω στη σκηνή. Τη μία για να μάθει ελληνικά (ακούσαμε δια στόματος Jared Leto "σας αγαπώ" αλλά και "είστε μαλάκες"!), την άλλη για να τραγουδήσει το happy birthday σε ένα παιδί και ασφαλώς στο κλείσιμο της συναυλίας, με το Kings & Queens, όπου η σκηνή γέμισε πραγματικά με κατενθουσιασμένα πιτσιρίκια που τραγουδούσαν μαζί του και μαζί με τον κόσμο με τον φωτισμό στο full, συνιστώντας ένα πολύ καλό φινάλε για τα δεδομένα του είδους.

Και όχι, ούτε η πολιτική διάσταση έλειψε από αυτή τη συναυλία. Όντας πολύ καλά διαβασμένος, ο Leto αναφέρθηκε στην κρίση, λέγοντας πως όταν τον συμβούλεψαν ότι δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να εμφανιστεί το συγκρότημα στην Ελλάδα εκείνος τους έβρισε, ενώ εξέφρασε την υποστήριξη του και μας έδωσε κουράγιο για τους δύσκολους αυτούς καιρούς... Μάλιστα... Υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψουν σύντομα στην Ελλάδα. Το κατά πόσο αυτό το εννοούσε ή είναι λόγια του αέρα μένει να το δούμε...

Πάντως, ωραίο το show και η επικοινωνία με το κοινό, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για συναυλία. Και μέσα στο συγκεντρωτισμό του τραγουδιστή η μουσική κάπου χάθηκε. Η διάρκεια ήταν ελάχιστη, περίπου 80 λεπτά, ενώ το συγκρότημα έπαιξε μετά βίας 12 κομμάτια. Και αυτά τα λίγα διακόπτονταν συνέχεια, ή τα τραβούσαν πολύ στο τέλος για να κρατήσουν περισσότερο. Το σίγουρο, λοιπόν, είναι ότι παρά την ευχάριστη πανηγυρική ατμόσφαιρα, όποιος πήγε για να ακούσει μουσική, πήγε στη λάθος συναυλία.