Αυτή ήταν η τρίτη φορά που μας επισκεπτόταν ο Peter Heppner. Πρώτη φορά ήταν στο φεστιβάλ Elfentanz III με τους Wolfsheim πίσω στο 2004 στο κλαμπ Ρόδον, το οποίο ήταν και sold out και η δεύτερη στο κλαμπ Gagarin το 2010 προωθώντας τότε ακόμα το πρώτο του προσωπικό δίσκο "Solo". Τώρα επέστρεψε με το δεύτερό του δίσκο, το περσινό "My Heart Of Stone" και ήταν μεγάλη μου επιθυμία να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο live μιας και τη προηγούμενη φορά μου είχε διαφύγει. Τρέφοντας μεγάλη συμπάθεια και για την προσωπική του πορεία είπα αυτή την φορά να μην τον χάσω και καλά έπραξα, γιατί την Παρασκευή της 19 Απριλίου ο Peter Heppner και η μπάντα του μας πρόσφεραν μια πολύ ευχάριστη βραδιά με ένα setlist που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάτι σαν best of...

Φτάνοντας έξω από το χώρο του Κυττάρου λίγο μετά της 10:30 αισθάνθηκα μια ερημιά, μια και έξω από το κλαμπ δεν υπήρχε ψυχή. Μπαίνοντας στο χώρο παρατήρησα έκπληκτος πόσο λίγος κόσμος είχε μαζευτεί. Σκέφτηκα ότι Έλληνες είμαστε και θα πλακώσουν όλοι τελευταία στιγμή. Τελικά διαπίστωσα ότι Έλληνες είμαστε πράγματι, αλλά χτυπημένοι από την κρίση. Πράγμα που βλέπουμε ολοένα να βαθαίνει στην συναυλιακή αλλά και στην νυχτερινή διασκέδαση γενικότερα. Στις 11:00 ακριβώς, όπως είχε προγραμματιστεί, ο Peter Heppner με την συνοδεία τριών μουσικών (πλήκτρα, κιθάρα, τύμπανα) ανέβηκε στην σκηνή και ξεκίνησε με δυνατές επιλογές, τα "I Won't Give Up", "Alleinesein" και "Meine Welt" (που θα έστεκαν και να παιζόντουσαν και στο απόγειο της συναυλίας). Ο παρευρισκόμενος κόσμος αμέσως συσπειρώθηκε γύρω από την σκηνή και από ότι κατάλαβα πρέπει να έδινε την εντύπωση ότι γέμιζαν το μισό μαγαζί. Η πρώτη αίσθηση που έλαβα εγώ προσωπικά ήταν ένα γενικό μούδιασμα που οφειλόταν αναμφίβολα στην χαλαρή προσέλευση.

Ο πολύ συμπαθής φυσιογνωμικά Peter Heppner μας ερμήνευσε με το γνώριμο στυλάκι του κομμάτια από όλο το φάσμα της καριέρας του. Εκεί που τον απόλαυσα περισσότερο ήταν στα αργά τραγούδια "Das Geht Vorbei", "Deserve To Be Alone" και "Noch Nicht Soweit" στα οποία ξεδιπλώνεται όλη η μαγεία του. Δεν θα με χάλαγε καθόλου να είχε προσθέσει μερικά ακόμα σε αυτό το ύφος. Σε κάτι τέτοια κομμάτια που είναι ατμοσφαιρικά και ελαφρώς μελαγχολικά τον απολαμβάνω στο μέγιστο.

Κατά τα άλλα μας έπαιξαν μια επιλογή από τα standouts του πρόσφατου του δίσκο "My Heart Of Stone" με τα "God Smoked", "Cry Tonight", "Letter From Africa" και "Give Us What We Need" που αποδόθηκε πάρα πολύ καλά. Από τα πρώτα κομμάτια που μας είπε από τις περίφημες συνεργασίες του ήταν το "Vielleicht?", κομμάτι που είχε κάνει με τον José Alvarez-Brill. Εκεί όμως που πραγματικά θερμάνθηκε η ατμόσφαιρα ήταν με το "Once In A Lifetime" των Wolfsheim. Εκεί άναψε σπίθα και ο κόσμος φάνηκε πιο ένθερμος, πράγμα που λειτούργησε και αμφίδρομα, μιας και το εκλάμβαναν και πάνω στην σκηνή και φάνηκε να το διασκεδάζουν περισσότερο. Ήταν από το σημείο αυτό και μετά που το κοινό φάνηκε πιο εκδηλωτικό, χορεύοντας, βαρώντας παλαμάκια στον αέρα και κάνοντας επιφωνήματα σε κάθε ευκαιρία. Έτσι η συνέχεια ήταν εξίσου ανεβαστική με το άκουσμα του "Dream Of You", από Schiller, και τα "Kein Zurück", "The Sparrows And The Nightingales" των Wolfsheim. Με αυτό έκλεισαν και το πρώτο μέρος του set τους που διήρκησε μια ώρα.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα το συγκρότημα θα επιστρέψει στην σκηνή και θα ξεκινήσει με ίσως το πιο γνωστό και επιτυχημένο από όλα του τα τραγούδια, το "Leben... I Feel You" από την συνεργασία του με τον Schiller. Για κλείσιμο μας επιφύλαξαν το "Die Flut", κομμάτι που είχε βγάλει ο Heppner με τον Joachim Witt. Μια καλή επιλογή μιας και κατέβασαν τους τόνους για να ρίξουν την αυλαία. Μας χαιρέτησαν πιασμένοι όλοι μαζί κανόνας υπόκλιση δείχνοντας ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση του κόσμου.

Το πιο αρνητικό στοιχείο της συγκεκριμένης συναυλίας δεν ήταν η χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Μάλιστα έτσι όπως εξελίχθηκε ήταν κάτι σαν ένα private party για τους fans του Heppner. Αυτό που μου χάλασε κάπως την διάθεση ήταν η χαμηλή ένταση του ήχου. Μου φαινόταν περίεργο να είμαι σε συναυλία ακούγοντας μάλιστα μεγάλες επιτυχίες (πόσο χορευτικές) και να μην υπάρχει ένταση να σου διαπερνά το σώμα. Η κιθάρα και τα πλήκτρα χαντακώθηκαν τόσο, που σε στιγμές τα διέκρινες με δυσκολία. Αν η μουσική ακουγόταν πιο δυνατά από τα ηχεία, θα ήταν σίγουρα ακόμα πιο ανεβαστικά τα πράγματα και το βίωμα θα ήταν σίγουρα εντονότερο. Όπως και αν έχει, ο Peter Heppner ήρθε, μας τα είπε μια χαρά και εμείς τον απολαύσαμε.