ΟΚ, αφορισμοί του τύπου "μπανανία η Ελλάδα όσον αφορά τις συναυλίες, όλοι για ένσημα και αρπαχτές έρχονται κ.ο.κ." δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι συνήθως στα μέρη μας βλέπουμε συγκροτήματα που βρίσκονται στον δρόμο προς τα κάτω και όχι στον δρόμο προς τα πάνω (αν και για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί πολύ). Όπως και να έχει, οι Light Asylum κοιτάνε μόνο ψηλά, και το πόδι τους δεν φαίνεται να φεύγει από το γκάζι. Το hype γύρω από το όνομα τους ολοένα και μεγαλώνει, η φήμη που συνοδεύει τις ζωντανές εμφανίσεις εκτοξεύει τις προσδοκίες και όλα δείχνουν έτοιμα για ένα ιδιαίτερο live. Η άφιξη κατά τις 9.15, με έφερε αντιμέτωπο με έναν σχεδόν άδειο χώρο. Οκ, μόλις είχαν ανοίξει οι πόρτες, αλλά τα (με το ζόρι) 20 άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί, δεν ήταν το καλύτερο πρελούδιο κεφιού και διάθεσης. Ο χώρος και οι συνθήκες (η τιμή του εισιτηρίου αλλά και του ποτού, τα φώτα, ο εξαερισμός/κλιματισμός - right on time) ιδανικά για μια συναυλία σαν και αυτή (αργότερα και ο ήχος θα αποδεικνύονταν αρκετά ικανοποιητικός). 

Οι δύο κοπέλες των Bella Fuzz θα ανοίγαν την συναυλία. Κάπου διάβασα ότι γνωρίστηκαν παίζοντας σε μέταλ μπάντα. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση αυτή η πληροφορία: τα φωνητικά της Χρύσας είχαν σαφείς αναφορές και επιρροές (αλλά και ικανότητα/τέχνη) που φανέρωναν την (έστω και πρότερη) ενασχόληση της με το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Το ίδιο και η Αγγελική στην κιθάρα. Κατά τα άλλα, τα βαβούρικα αλλά καλοφτιαγμένα σύνθια και τα ξερά και βαρβάτα drums που βγαίνανε από ένα mac (αν είδα καλά) μας θύμιζαν ότι μουσικώς την ψάχνουν αλλιώς τώρα. Αεράτες, με πολύ ενέργεια και κέφι, επικοινωνιακές, δυνατά τραγούδια (ενίοτε στα όρια του industrial metal) και μία συμπαθέστατη διασκευή Madonna που ενθουσίασε το κοινό (που ένα κομμάτι του, λόγω της παρουσίας των Light Asylum, ανήκε στην gay και lesbian κοινότητα της Αθήνας).

Αναμονή κανένα μισάωρο, με τους Light Asylum να τριγυρίζουν ανάμεσα στον κόσμο (που είχε αρχίσει να πυκνώνει όσο περνούσε η ώρα, αλλά ποτέ δεν έφτασε δυστυχώς σε ικανοποιητικά επίπεδα) πίνοντας και καπνίζοντας. Αυτό που προκαλούσε εντύπωση ήταν η διαφορά ύψους που είχαν τα δύο μέλη του συγκροτήματος: αυτή γύρω στο 1.60 (ναι, ξέρω, και εγώ την φανταζόμουν ψηλότερη), αυτός κοντά στα 2 μέτρα. Ξαφνικά (γύρω στις 10.45) πετάγονται στην πίστα, out of nothing όπως θα λέγαν και στα μέρη τους. Ξεκίνησαν όσο δυναμικά περιμέναμε οι περισσότεροι (παρότι τελικά μάλλον μας πιάσαν στον ύπνο): η Shannon να εκσφενδονίζει ριπές με την υπέροχη φωνή της, χαρίζοντας μας και λίγες(δυστυχώς) από της ιδιαίτερες χορευτικές της ικανότητες, κρατώντας ταυτόχρονα και δύο μπαγκέτες που τις χρησιμοποιούσε σε ένα ηλεκτρονικό κίτ για να δίνει τον απαραίτητο ρυθμό στις μελωδίες του (όχι τόσο κεφάτου όσο η Shannon) Bruno.

Η ένταση ανέβαινε τραγούδι με το τραγούδι, η Shannon χανόταν όλο και περισσότερο στην ίδια της την φωνή (και εμείς μαζί της), και η μόνη επαναφορά στην πραγματικότητα ήταν τα διαστήματα μεταξύ των κομματιών όπου πότε μας ευχαριστούσε που πήγαμε, πότε μας ζητούσε συγγνώμη που δεν πρόλαβε να μάθει κάποια λέξη στα ελληνικά, πότε άνοιγε διάλογο με το κοινό για το πόσοι δουλεύουν το επόμενο πρωί, πότε έκανε παραπονάκια στο ηχολήπτη, και κάπως έτσι, έφτασε η ώρα να μας πουν (σχεδόν κολλητά) τα τρία "hitακια" τους (heart of dust, dark allies, skull fuct αν θυμάμαι καλά την σειρά). Αυτό φυσικά ανέβασε και άλλο την διάθεση και την συμμετοχή του κόσμου (που πλέον πρέπει -αν και δεν είμαι καλός σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις- να έφτανε σε τριψήφιο αριθμό, πράγμα που έκανε την άνεση χώρου ικανοποιητικότατη, χωρίς να έχεις όμως την εντύπωση ότι είσαι και σε σκόρπια διαδήλωση) πού χόρεψε και τραγούδησε along. Και για να πω την αμαρτία μου, μπορεί να περιμέναμε όλοι πώς και πώς την τραγουδάρα που τους έκανε γνωστούς και στην Ελλάδα, το dark allies, αλλά μου φάνηκε ότι μάλλον δεν φτάσανε τα επίπεδα απόδοσης στο συγκεκριμένο που είχανε σε όλα τα άλλα κομμάτια μέχρι τότε (παρόλα αυτά μας άρεσε και το συνοδεύσαμε μετά τιμής).

Και λέω μέχρι τότε, γιατί, αν εξαιρέσουμε το skull fuct που ακολούθησε και ήταν εκπληκτικό (και για μένα το highlight της συναυλίας), η συνέχεια της συναυλίας μάλλον προς το υποτονικό πήγαινε, χωρίς να σημαίνει όμως ότι έγινε ποτέ αδιάφορη ή βαρετή. Οκ, κάποιος μπορεί να το αποκαλέσει και μυστηριακό, ψυχεδελικό (και όλα αυτά τα ωραία) το ύφος των τραγουδιών που διάλεξαν να αφήσουν για το τέλος, αλλά εμένα μου φάνηκε ότι κατεβάσαν απότομα στροφές και ότι το κέφι τους και η ενέργεια τους άρχισε να φθίνει μετά το skull fuct. Αλλά ας μην γκρινίαζω γιατί όπως και να έχει, η μία ώρα ακριβώς που κράτησε η συναυλία, έδινε την ευκαιρία στον κόσμο να καταλάβει ότι οι Light Asylum "το έχουνε" πάνω στην σκηνή, δικαιολογώντας την φήμη που τους συνοδεύει. Νομίζω ότι δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να φύγει μη ικανοποιημένος από την συγκεκριμένη συναυλία και ελπίζω να βλέπουμε συχνότερα τέτοιου είδους γκρούπ με τέτοια τιμή εισιτηρίου. Με λίγα λόγια, όσοι δεν ήρθατε, χάσατε!

Κίκο Παπαδόπουλος