«Όταν μεγαλώσω θα μαζέψω 2,3 φίλους θα αφήσουμε γενειάδες, θα κάνουμε ο,τι μας έρθει στο κεφάλι και θα παίζουμε μόνο rock». Θα μπορούσε να το είχε δηλώσει o Nick Cave σε κάποιο περιοδικό πριν 30 χρόνια και ο δημοσιογράφος απέναντί του θα χαμογελούσε και θα σκεφτόταν γεμάτος ικανοποίηση «να μια καλή ατάκα για να ξεκινήσει το άρθρο». Ο Warren Ellis πάλι θα φανταζόταν τον εαυτό του στο μέλλον τύφλα απ'το ποτό, να δίνει κονσέρτα με το βιολί του μπροστά σε μεσήλικα καθιστά ακροατήρια, με τη συνοδεία ενός τύπου που απλά θα ουρλιάζει. Η ιδέα είναι κοινή: χωρίς λόγο. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Grinderman. Βρήκε ο Διάολος το Διάολό του και γυρνάνε τον κόσμο με το show που είδαμε στην εξοχική Μαλακάσα. Αν είχε απομείνει και κανένας λύκος στην περιοχή, σίγουρα θα κατέβαινε να δει τι στο Διάολο γίνεται...

Αν είπανε τίποτα από Bad Seeds; Φακ δεμ. God Is In the House, για την ακρίβεια κάποιοι τον κλειδώσανε εκεί μέσα και τρομοκρατούν τον κόσμο στους δρόμους. Αν τους πάρεις με το καλό, δηλαδή πεις «να μια ωραία, δυνατή νέα μπάντα» κινδυνεύεις να σε φτύσουνε και να σε πάνε κλωτσώντας μεχρι το Φάληρο και τους 30 Seconds to Mars. Αν τους πάρεις από φόβο, ως φαν του Cave και των Bad Seeds δηλαδή, θα μπλέξεις δίσκους, μουσικές περιόδους, στίχους, Λυκαβηττούς, άστο καλύτερα. Γενικά άλλος ψάχνει τα ρεφραίν, άλλος το νόημα, άλλος την αιτία, για ποια κρίση μιλάμε τελικά και ποιας ακριβώς ηλικίας και λοιπά. Θολωμένο μυαλό ήθελε, μια μικρή κατάχρηση και μετά αφηνόσουν στον πραγματικά ωμό ήχο και στην τρέλα επί σκηνής.

Nick Cave, Warren Ellis, Jim Sclavunos, Martin Casey και το καλύτερο που τους ήρθε να γράψουν είναι το No Pussy Blues; Κάτι άλλο τρέχει. Από περιέργεια και μόνο έπρεπε να είσαι κι εσύ εκεί, φίλε φαν του Cave, και να μην είναι μόνο 2500 το πολύ 3000 κόσμος μπροστά του. Οι Grinderman είναι ένα συγκρότημα που έγινε απλά για να δίνει τέτοια live, είτε σε ένα studio που ηχογραφεί είτε στη σκηνή. Θέλουν να αφήσουν στο πλάι ο,τι ξέρουμε γι'αυτούς και την πορεία τους στη μουσική και να δείξουν ότι τελικά ποτέ δεν απείχαν ιδιαίτερα από το ξεκίνημά τους. Παραείναι άμεσο για να μη σου κάνει, παραείναι δυνατό για να το αγνοήσεις και τελικά όταν το βαρεθείς, ε, δεν έγινε και τίποτα.

Όταν πια είχε νυχτώσει κανονικά, ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν βιαστικά. Τρομερή γυαλιστερή κουστουμιά ο Cave, ο Ellis κλασσικός τρελός του χωριού, ο Sclavunos ήταν λες και δούλευε μια εβδομάδα υπερωρίες σε κυριλέ by the pool party και ο Casey...μορφή κι αυτός, αλλά δε βρίσκω κάτι της προκοπής να πω. Δεν του πάει η κιθάρα του Cave, από μουσικές και στυλιστικές απόψεις, αλλά σαν σύνολο ήταν εντυπωσιακά άψογος. Μουστάκια και μούσια, απόντα. Στο δεύτερο κιόλας κομμάτι, πριν καλά καλά τελειώσουν τα πρώτα χειροκροτήματα, πετάει την κιθάρα πίσω, και πριν αυτή πέσει, ο ίδιος είχε ήδη προσγειωθεί με αβέβαιη αλλά φιλότιμη βουτιά πενηντάρη στα χέρια του κόσμου που βρισκόταν μπροστά. Όσο τραγουδούσε μέσα στις αγκαλιές των εκδηλωτικών φαν, παλεύοντας να ξεφύγει, οι πιο πίσω κοιτάζονταν και χαμογελούσαν, αλλά μέχρι εκεί ήταν, μετά η τρέλα έγινε δεδομένη. Τα κομμάτια των δύο δίσκων εναλλάσσονταν. Get it on, When my love comes down, Evil, Palaces of Montezuma, Grinderman.

Ο διαγωνισμός για τον πιο παλαβό είχε φουντώσει μεταξύ Cave και Ellis. Ο πρώτος, έριχνε διάφορα όργανα, μικρόφωνα, αναλόγια γύρω του, χοροπήδαγε μπροστά στον κόσμο, ξέσπαγε στις χορδές της κιθάρας, έβγαζε άσχετες και σχετικές κραυγές μπροστά ή εκτός μικροφώνου, και προσγείωνε με μανία τα χέρια του στα πλήκτρα. Ο άλλος, κυλιόταν κάτω, χτύπαγε με τρέλα τα διάφορα κρουστά, ηλεκτριζόταν από τι βιολί, κάποια στιγμή επιχείρησε να πάρει τον Cave στους ώμους του για να καταλήξει πάλι στο πάτωμα. Η αλήθεια είναι ότι όταν η σκηνή γίνεται τέτοιο τσίρκο και ο κόσμος δεν ακολουθεί, τους ρίχνει όλους λίγο - τους κάτω βασικά. Οι πάνω απλά συνέχιζαν.

Κάλυψαν σχεδόν και τα δύο άλμπουμ τους, έκαναν μια διακοπή για να ακούσουν το ίδιο χειροκρότημα που άκουγαν ως τότε και προχώρησαν. Ένα δυνατό χτύπημα κάτω απ'τη ζώνη ήταν όλη η συναυλία για όσους ακολουθούν τον Nick Cave και τις μπάντες του όλα αυτά τα χρόνια. Κάτι μεταξύ «δεν έχετε δει τίποτα ακόμα» και «πάντα έτσι ήταν», από κάποιους που βρίσκονται μεταξύ μιας all star μπάντας και μιας παρέας. Ποιος άλλωστε έχει βγάλει άκρη μ'αυτόν και τους δικούς του τόσα χρόνια;

Φυσικά ξέραμε ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό performer, αλλά το πώς συμβαίνει αυτό στους Grinderman είναι άλλη ιστορία. Απελευθερωμένος από τα φαντάσματα των γνωστών του ιστοριών, υπερενθουσιασμένος και εξωστρεφής έφτιαξε ένα πολυφάρμακο που τελικά λειτούργησε για όλους. Στην αρχή ο κόσμος είχε ξαπλώσει στα γύρω υψώματα χαλαρός, και χάζευε τα μπλουζάκια με το α λα Let Love In σκίτσο του προσώπου Cave, και στο τέλος ξεκόλλαγες τις ψάθες που είχαν μπλεχτεί στα πόδια και περπάταγες βιαστικά με μια κάπως άγρια χαρά προς το αυτοκίνητο ανυπομονώντας να το πατήσεις λίγο παραπάνω.

Για σκεφτείτε κι άλλοι σπουδαίοι πρώην frontmen που απομακρύνθηκαν από όλους και το έριξαν σε πιο σοφιστικέ αναζητήσεις, να μαζέψουν τους πιο δικούς τους και να κάνουν το ίδιο... Με τον Cave πάντως που αναμετρηθήκαμε στο ποιος θα αντέξει περισσότερο, ευτυχώς και επιτέλους, χάσαμε!