SELOFAN:
Αναλογικοί ήχοι - σπείρα - στροβιλίζομαι - ρουφήχτρα - καταπίνω - έρωτας - αστική μοναξιά - κυνισμός - πάθος - εσωτερική πάλη - μαζί - μόνος -  σάλιο - υπνωτίζομαι - ψυχή - πάγος - σπάω - ναφθαλίνη - μουσική - φρενίτιδα.
Έτσι που λες.....
Η Παρασκευή που μας προσπέρασε, έφυγε από πάνω μας γεμάτη. Οι εγχώριοι Selofan και οι Άγγλοι Lebanon Hanover, μας έδωσαν κάτι απο τη ψυχή τους και εμείς το πήραμε, το κάναμε δικό μας, αναλογιστήκαμε αναλογικά, το μοιραστήκαμε και στο τέλος, κομμάτι- κομμάτι, έφυγε απο τον χώρο του Death Disco, πλήρες. Με μικρή καθυστέρηση ανέβηκαν στη σκηνή οι Selofan. I. και Δ. Θεωρώ τις συστάσεις περιττές πια οπότε ας ασχοληθούμε με τα κυρίως. 

Odigies Xrisis: χιουμοριστικό αλλά και όχι, είναι το manual που μας πετάνε στα μούτρα. Συνταγή, φάρμακα, τρόπος χρήσης, απαγγελία, και έτσι ξεκινάμε. Φαντάζομαι οτι στην επερχόμενη τους κυκλοφορία, θα συμπεριληφθεί.
'Οσο προχωράει η ώρα, ακούγονται γνώριμοι ήχοι όπως τα πολύ αγαπημένα "A Whimper", "Αfter you the silence", "Fosforizo". Αναλογικά synth, απόκοσμη φωνή, κάτι από έρωτα, πόνο, Vyllies, αλκοόλ, αφοσιωμένο κοινό.
Κάποια στιγμή, ακούγεται σχεδόν σαν όχλος σε όλο τον χώρο: Ή ΘΑ ΜΕ ΚΑΨΕΙΣ Ή ΘΑ ΣΕ ΠΙΩ!
Κάτι τέτοιο σε συνεπαίρνει, πως να το κάνουμε. Και εκεί μάλλον ξεκινάει και το δέσιμο, ανεβαίνει η διάθεση, οι ματιές γίνονται πιο σίγουρες και η φωνή πιο δυνατή.
Ακολουθούν ήχοι που σχεδόν τους διακατέχει φρενίτιδα. Οχι άρρωστη, απλά τρελαμένοι, με περισσότερη γνώση και συναίσθημα. Ε, πιο cold σίγουρα. 'Οσο για τη "Nafthalini", ποιός δεν το 'χει νιώσει..?
Τελειώνοντας, μας έδωσαν μια πολύ όμορφη, ξεσηκωτική, πέρα-δώθε όλοι, διασκευή. Contact the fact (Sound).

Είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση του να βλέπεις, εγχώριους και γνωστούς σου στη σκηνή. Λογικά σκεπτόμενα κάποιος, θα έλεγε πως ξέρεις τι να περιμένεις, εκείνοι το ίδιο, δεν χρειάζονται πολλά-πολλά, ιδιαίτερη προσπάθεια. Κι όμως, αυτό που κάθε φορά μ' αρέσει και σχεδόν με συγκινεί, είναι οτι οι Selofan, σεβόμενοι ακριβώς αυτή την "οικειότητα", δίνουν κυριολεκτικά την ψυχή τους. Δουλεμένοι και δεμένοι, δίνουν το καλύτερο του ήχου και το πιο εντυπωσιακό...Σε αντίθεση με τα tags αυτής της μουσικής (cold,minimal,no) τα τεράστια μάτια της θηλυκής Selofan,οι αμήχανες και ταυτόχρονα σίγουρες κινήσεις του αρσενικού Selofan, η μουσική τους που συχνά έχει κάτι από παγωμένη ζεστασιά, δημιουργούν ένα bonding. Au revoir, λοιπόν αγαπημένοι!

SETLIST:
Odigies Xrisis
Time
A Whimper
After You The Silence
Fosforizo
Alone
Verboten
Johnny
Shoot Your Gun
Love Is A Mental Suicide
Nafthalini
Plastic People
Your Face Is Me
Contact The Fact (Sound)

To μεσοδιάστημα μέχρι ν' ανέβουν στη σκηνή οι Lebanon Hanover, ευτυχώς μικρό. Μ' αρέσει πάρα πολύ όταν συμβαίνει αυτό. Γνωστοί, μερικά λόγια, χαμόγελα, καμία γκρίνια από κανέναν, συμπέρασμα: οι Selofan δημιούργησαν αυτό που λέμε " είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα..είμαστε". Κυριολεκτικά.

Μια αλλοτινή και της εποχής Louise Brooks και ο έταιρος Lebanon Hanover, καταλαμβάνουν τη σκηνή.
Έναρξη με το πολύ αγαπημένο " Α Very Good Life", κιθάρα, μπασογραμμή, αναλογικό drum machine, τσιγκλιστικό...ψιλοκαύλα θα'λεγα αν δεν σας πειράζει.
Η σκηνή δική τους. Κυριολεκτικά. Ο κόσμος? Έξαλλος. Κοπέλες και αγόρια ερωτικά, να λικνίζονται στον απόηχο της φωνής. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω σε εκείνους που τους έχουν εντάξει στο χιπστερικόνεοwaveκάτι (καλά και γώ είχα τις αμφιβολίες μου στην αρχή)  πως οι Lebanon Hanover, έχουν πια εγκαθιδρυθεί. Δεν είναι μόδα, δεν αναβιώνουν τον 80's ήχο, δημιουργούν πάνω σε βάσεις που γουστάρουν. Και τελικά το κάνουν καλά. Πάμε πάλι στο set...
Σίγουρα θα άρεσαν στους X-mal Deutschland πάντως. "Albatross". Αποφάσισα να ανέβω στον όροφο της Death Disco, να τους δώ και απο άλλη οπτική, ν' αποστασιοποιηθώ και να νιώσω. Το στρίμωγμα δεν βοηθάει.

Αυτή η λίγο shoegazing ηχώ στα φωνητικά της Larissa, ένιωσα πως είναι εξάρτηση. Μια μελαγχολία που με ηρεμεί, με ξεσηκώνει. Μόνο όταν υπήρχε η παύση ανάμεσα στα κομμάτια, καταλάβαινα ότι μου λείπει.
"Die World" και ξεσηκώνονται όλοι (νομίζοντας και φωνάζοντας ότι είναι το Gallowdance ή διασκευή Bauhaus :p). "Midnight Creature" και οι πιο darkοφιλείς, αισθάνονται πιο οικεία με τη φωνή του William Maybelline, ενώ οι θηλυκές παρουσίες στον χώρο σίγουρα έχουν "μαγευτεί" (Για να μην πω τίποτα άλλο).  
Στο περιεχόμενο των στίχων και της έκφρασης διακυβεύονται θέματα όπως το Facebook, τα social media,έρωτας, απομόνωση,  αποξένωση και εξάρτηση. Τα διαχειρίζονται με κυνισμό, ειρωνεία, περίεργη τρυφερότητα και καμιά φορά, ελιτισμό.

Ωστόσο, είδαμε αρκετές φορές να σπάει ή ανέκφραστη ματιά των δύο Lebanon Hanover, αμήχανο και γλυκό χαμόγελο και αμέσως για αντιστάθμιση, σκληρό χειρισμό στο μπάσο και τα riff. Δυο φυσιογνωμίες ανδρόγυνες, ουδέτερες και ταυτόχρονα με έντονο σεξαπίλ. Σε όλη τη διάρκεια του set, υπήρχε έντονο αλισβερίσι μεταξύ των και κοινού. Το στρώμα πάγου που συνήθως περιβάλλει τους L.H. έσπασε αρκετές φορές, εξαιτίας όλης της δυναμικής που υπήρχε. Ο πάγος δεν επανερχόταν, ούτε καν σε πιο υποτονικά κομμάτια. Για του λόγου το αληθές, στο 2ο encore πια, με το "Northern Lights", εξακολουθούσαν τα σφυρίγματα και η νευρικότητα. Δύο πολύ σωστά encore, δεν ήταν ικανά να σβήσουν τη δίψα όλων. Όμως, εκεί έληξε η εμφάνισή τους και νιώθω(ελπίζω) πως θα μας ξανά έρθουν σύντομα.

Κοινή και βασική συνιστώσα, η δική μας εταιρία παραγωγής: Fabrika Records με καταπληκτικό στόλο.

SETLIST:
A Very Good Life
Saddest Smile
Albatross
No One Holds Hands
Hall Of Ice
I Believe You Can Survive
Die World 2
Die World
Invite Me To Your Country
Chimerical
Gallowdance

Encore I:
Midnight Creature
Kunst
Encore II:
Northern Lights
Avalanche