Απο την αλλαγή της χιλιετίας, ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ' τον κόσμο - το φάντασμα του rock 'n' roll. Όλες οι πολιτιστικές δυνάμεις των καθεστώτων των ηπείρων έχουν συνασπισθεί σε ιερή συμμαχία εναντίον του: καρεκλάδες και θιασώτες του R 'n' B, ψεύτικοι mc's και κήρυκες της γαλήνης, εντεχνάδες, νεορεμπέτες, χίπηδες και φασέοι. Τι μπορούν να κάνουν όλοι αυτοί όμως όταν η μηχανή του rock 'n' roll βρίσκεται σε ασταμάτητη λειτουργία, όταν δεν παύει να δημιουργεί underground κοινότητες και αισθητικές αξίες μέσα από τα βαριά ρυθμικά και τις γρατζουνιστές κιθάρες; Μια τριπλέτα αυτού του αχαλίνωτου φαινομένου με δύο εγχώρια σχήματα και έναν αμερικάνο φίλο είχε την ευκαιρία να απολαύσει ένα επαρκώς γεμάτο An Club. Ή καλύτερα ένα απρόβλεπτα γεμάτο An Club, που οι εικόνες του φαντάσματος των τελευταίων δεκαετιών, οι αφίσες ιστορικών συναυλιών, κοσμούν τους τοίχους του δίνοντας στο σύμβαν ιστορικότητα...

Και αυτό το rock 'n' roll έχει τις ρίζες του στην δεκαετία του '50 αλλά όχι στον αμερικάνο μαθητή λυκείου, υιό εμπόρου αυτοκινήτων που βγάζει τις συμμαθήτριές του στα diners. Μπάντες σαν τους Ruined Families που άνοιξαν την βραδιά έχουν τις ρίζες τους στους Οργισμένους Νέους. Είναι ενάντια στον καθωσπρεπισμό, ενάντια στην καλή συμπεριφορά, ενάντια στην ηρεμία και το ψέμα της ειρήνης. Παίζουν hardcore, με όλη την σημασία της λέξης.

Τα φωνητικά θα έγδερναν το λαρύγγι της Maria Callas, το μπάσο θα έκανε τον Karajan να πέσει απ'το βάθρο, οι κιθάρες θα έστελναν τον Glenn Branca σπίτι του να αρχίσει μαντολίνο και τα ντραμς άνετα θα μπορούσαν να επιλέξουν δεύτερη δουλειά στις κατεδαφίσεις. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή που αξιοποιεί την ελευθερία κινήσεών του σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη για να βεβηλώσει το τέταρτο τείχος, να το ξεφτιλίσει, να κρεμαστεί απ'τα κιγκλιδώματα, να χτυπηθεί μέσα στο κοινό. Οι Ruined Families είναι ο απόηχος της βαρβαρότητας, μια βίαιη μπάντα που δικαιολoγει και με το παραπάνω την απήχηση που έχει, απήχηση που φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κοινού, που μεγάλο μέρος του φάνηκε να έχει πληρώσει το εισιτήριο περισσότερο για τις support μπάντες, παρά για τους headliners.

Μια τέτοια εικασία θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί και απο τα αντανακλαστικά του κοινού στους Acid Baby Jesus, των οποίων η δημοτικότητα έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που φαίνεται ίσως άσκοπο να τους παρουσιάσω. Είναι γνωστό αυτό που κάνουν, παίρνουν την ποπ στρατηγική των Kinks και των Beach Boys και την επανεγγράφουν στα κιτάπια του Shoegaze, της φοράνε την παραμόρφωση και την εκρηκτικότητα του πανκ και την παραδίδουν με ταχύτητα και ακρίβεια στο φανατικό πλέον κοινό τους που τραγουδάει με μανία μπροστά τους. Οι Acid Baby Jesus είναι ένα καζάνι κλήρωσης αντιδράσεων, ευνοούν τόσο το μανιασμένο κοπάνημα όσο και τον χαρωπό χορό καθώς και την ενδιάμεση κατάσταση του λεγόμενου "φλωρο-πόγκο" (© Άρης), το οποίο βέβαια το καταγγέλουμε ως ξεδιάντροπη αντίδραση και προτείνουμε στους υπαίτιους για εξιλέωση να επιλέξουν είτε το αυθεντικό πόγκο ή να αναγνωρίσουν στους εαυτούς τους την θέληση για χορό. Για ειλικρίνεια. Οι Acid Baby Jesus, παρά την εκπληκτική συχνότητα των λάιβ τους, έχουν την δυνατότητα να ξεσηκώνουν κάθε φορά.

Όταν σήμανε η ώρα των headliners, με τις βάσεις που είχαν θέσει τα προηγούμενα σχήματα, η δυναμική της τυπικής συναυλίας είχε αλλάξει. Οι The Men δεν ήταν η μεγάλη μπάντα που επέτρεψε στα συγκροτηματάκια να πάρουν λίγη απ'την δόξα της ανοίγοντας το show. Υπήρξε ένα κλίμα ισοτιμίας των τριών συγκροτημάτων, μια έμπρακτη αναγνώριση ότι τους κατασκεύασε ο ίδιος κινητήρας με κοινή αποστολή και ίδια εφόδια. Αν και η προσέλευση στους The Men ήταν ακόμα μεγαλύτερη, μάλλον λόγω της περασμένης ώρας, το έργο τους ήταν να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο. Και το πέτυχαν. Υποχωρώντας αρκετά στις θορυβώδεις πρακτικές των δισκογραφημάτων τους, ανέδειξαν απο κάτω τις rock 'n' roll πτυχές του έργου τους και τα στοιχεία που ενσωματώνουν (π.χ. έναν αμιγώς stoner αυτοσχεδιασμό).

Το τετράπτυχό τους έδινε μια εικόνα ευφορίας πίσω απ' τους δυναμίτες που εξαπέλυαν στο κοινό, μιας ευφορίας με γήινο πρόσωπο, με την αίσθηση ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απομακρυσμένοι σταρ αλλά καθημερινές φιγούρες του 9 με 5. Μεγάλη δε ήταν η εντύπωσή μου από το ποσοστό του κοινού που ήξερε στίχους και κομμάτια μιας μπάντας που αποτελεί εξαιρετικά δύσκολο άκουσμα, πράγμα που ίσως υποδηλώνει ότι η μουσική νοημοσύνη έχει αυξηθεί εξαιρετικά (οπότε, για το κοινωνικό μήνυμα της ημέρας: Άντε Γαμήσου ACTA). Αν και αυτή η πιο pop άποψη των The Men δεν θα το έκανε εύκολο να τους αναγνωρίσεις, είναι σίγουρα μια μπάντα που βλέποντας ζωντανά θα ρώταγες ποιοί είναι.