Η αναμονή για ένα live show των Fuck Buttons θεωρούσα (αφελώς) ότι θα ήταν μεγάλη. Έχοντας στο μυαλό την προ διημέρου κοσμοπλημμύρα για τη συναυλία των God Is An Astronaut στον ίδιο χώρο και με δεδομένους τους διθυράμβους που έχουν ακουστεί από το σύνολο σχεδόν του παγκόσμιου τύπου, περίμενα το ενδιαφέρον του κοινού να ήταν τουλάχιστον ανάλογο. Η εικόνα μόλις έφτασα έξω από το aN δεν ανταποκρινόταν ούτε κατά το ελάχιστο στις προσδοκίες μου: Ελάχιστος κόσμος περίμενε, που φαινόταν ακόμα πιο λίγος στον μέσα στον κλειστό χώρο. Ανώμαλη προσγείωση... Ας κάνουμε εδώ μία παύση να πούμε δύο λόγια για το συγκρότημα. Το δίδυμο των Andrew Hung και Benjamin John Power μόλις και μετά βίας έχει τέσσερα χρόνια ιστορίας...

Ξεκίνησε με κυκλοφορίες μερικών ep και, με την αρωγή του John Cummings των Mogwai (στους οποίους έκαναν support σε πρόσφατα live) κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους άλμπουμ, Street Horrrsing. Ένα απίστευτο αμάλγαμα θορύβου και παραμόρφωσης, φρέσκο ως εκεί που δεν παίρνει, πειραματικό αλλά καθόλου “ακαδημαϊκό”. Σίγουρα, αν τα ακούσματά σου κυμαίνονται μεταξύ Arab Strap και Belle and Sebastian, το Street Horrrsing είναι περίπου τόσο ευχάριστο όσο και ο πνιγμός σε ένα παγωμένο ποτάμι γεμάτο κροκόδειλους. Ωστόσο, το απίστευτο αμάλγαμα ήχων και η αγχωτική, κλεστοφοβική ατμόσφαιρα, κέρδισαν την προσοχή πολλών ακροατών κατατάσσοντας το ντεμπούτο των Fuck Buttons, αν όχι στους καλύτερους, σίγουρα στους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς.

Η ώρα περνούσε όμως και η ατμόσφαιρα εξακολουθούσε να παραμένει παγωμένη. Η εντύπωση που είχα περί ενός D.J. Set του Αργύρη Ζήλου αποδείχτηκε εσφαλμένη (μάλλον στον ύπνο μου θα τα είδα...) και το μόνο που διατάραξε την ανία της αναμονής ήταν η είσοδος των ίδιων των πρωταγωνιστών της βραδιάς, που ανέμελοι έκαναν τη βολτίτσα τους ανάμεσα στον κόσμο, με τα σακίδια στην πλάτη. Σωστοί τουρίστες. Υπήρχε επομένως άφθονος χρόνος για ψιλοκουβεντούλα περί της σαφούς προτίμησης του εν Ελλάδι κοινού στην κιθαριστική πλευρά της “πειραματικής” μουσικής, καθώς και για κλεφτές ματιές στον πάγκο εργασίας που είχε στηθεί στη σκηνή του aN. Keyboards διαφόρων μεγεθών, κονσόλες, μείκτες, laptop, περίπου 500 μέτρα καλώδια, ένα Gameboy (!), ένα παιδικό μουσικό κουτί της Fischer Price (!!) και άλλα τέτοια ωραία. Άρχισε να γίνεται ενδιαφέρον το θέμα...

 Αφού ο χώρος δειλά-δειλά άρχισε να γεμίζει (για την ακρίβεια, να φαίνεται λιγότερο άδειος), οι Fuck Buttons ανέβηκαν στη σκηνή και στήθηκαν αντικριστά, ανάμεσα στα gadgets τους. Χωρίς να πουν κουβέντα, ξεκίνησαν με το οργιαστικό Sweet Love For Planet Earth και έδειξαν από τα “αποδυτήρια”  πως ήταν ορεξάτοι. Εκτελώντας αρκετά πιστά σε σχέση με το άλμπουμ και χωρίς εκπλήξεις συγκέντρωσαν αρχικά το ενδιαφέρον στη σημειολογία των  κινήσεών τους. Ο ασιατικής καταγωγής Hung, αεικίνητος και υπερβολικά σοβαρός, δε σταματούσε να χτυπιέται στους ρυθμούς του θορύβου και να εναλλάσσει μανιωδώς τα keyboards από την πλουσιότατη συλλογή που είχε μπροστά του, αφιερώνοντας πού και πού ορισμένα βλέμματα (θα ορκιζομουν, στα όρια της έχθρας!) στον συνεργάτη του. Ο Power, από την άλλη, όση ώρα δεν περνούσε “παίζοντας” με την πεταλιέρα του (ή ό,τι τέλος πάντων ήταν αυτό) στο πάτωμα, έβαζε στο στόμα του το μικροφωνάκι της Fischer-Price ουρλιάζοντας μανιωδώς και ακατάληπτα (και αφήνοντας κάποιες αμυδρές υπόνοιες για το ευ γίγνεσθαι της ψυχικής του ισορροπίας) και κοπανούσε ένα τύμπανο (το οποίο πεισματικά αρνιόταν να βγάλει ήχο). Περίεργα φρούτα αυτοί οι δύο...

Όσο όμως η ώρα περνούσε, τόσο λιγότερο τα ζογκλερικά των δύο πυροβολημένων nerds από το Bristol απασχολούσαν τον κόσμο. Η μουσική είχε πάρει το πάνω χέρι και είχε κυριαρχήσει στα πάντα. Όταν και η παραμικρή νευρική απόληξη παραδόθηκε στον θόρυβο, τότε ήταν που όλα ξαφνικά βρήκαν το νόημά τους. Είναι συγκλονιστικό να αντιλαμβάνεσαι πόση οργή, απόγνωση και δυναμική διαθέτουν οι “απροσάρμοστες” μελωδίες των Fuck Buttons. Να αισθάνεσαι την παραμόρφωση να αδειάζει το κεφάλι σου από κάθε σκέψη, να σε ταξιδεύει σε ένα σύμπαν χαοτικό και ασύμμετρο και όσο πιο πολύ αφοσιώνεσαι σε αυτή, τόσο περισσότερο να σε κατακτά. Όλα μοιάζουν εντελώς διαφορετικά κάτω από το πρίσμα των εναλασσόμενων ηλεκτρονικών παραμορφώσεων, αρκεί να αφήσεις τον ήχο να καταλάβει και το παραμικρό κύτταρο του σώματός σου. Και έκπληκτος συνειδητοποιείς ότι αυτό που αποκαλούσες “θόρυβο” είναι μουσική, καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση. Ότι τα δύο αγέλαστα τσογλανάκια πάνω στη σκηνή παίζουν επί 60 λεπτά χωρίς κενό ούτε ενός δευτερολέπτου κάτι που δυσκολεύεσαι να ορίσεις, κάτι που ενώ το γνώρισες ως”εγκεφαλικό” αποδεικνύεται καταρράκτης συναισθημάτων και απαιτεί μόνο μία ολιγόλεπτη άνευ όρων συμμετοχή για να σε παρασύρει στον κόσμο του. Και ότι, τελικά, αξίζει τον κόπο αυτή η συμμετοχή..! Το γνωστό set list από τον μοναδικό τους δίσκο εμφάνιζε ολοένα και περισσότερες διαστάσεις που οι προηγούμενες ακροάσεις δεν είχαν αγγίξει, ο  ήχος ήταν καλός, ο κόσμος “ζεσταινόταν” και συμμετείχε ολοένα και περισσότερο και, αυτό που ξεκίνησε μάλλον ψυχρά και απρόσωπα, εξελίχτηκε σε ένα απρόσμενα ζεστό και ενδιαφέρον event που, ακόμα και αν δεν το λάτρεψαν όλοι, σίγουρα δεν άφησε κανέναν αδιάφορο.

Το τέλος του live σηματοδοτήθηκε από το απότομο κλείσιμο του Mac Book του Hung και δύο ευγενικά λόγια αποχαιρετισμού. Το χειροκρότημα ζεστό και ειλικρινές, η ανακούφιση μεγάλη όταν είδα ότι είχα κρατήσει στο κινητό μου εκείνο το τηλέφωνο του ΩΡΛ και η αίσθηση των παρευρισκομένων (που αποχώρησαν ελαφρώς μουδιασμένοι αλλά ευχαριστημένοι), ξεκάθαρη: Ναι, άξιζε τον κόπο. Άξιζε, γιατί συγκροτήματα όπως οι Fuck Butons βρίσκουν τον τρόπο να παίζουν με τα όρια της δημιουργίας και να σε προκαλούν να τα ανακαλύψεις μαζί τους. Είναι άραγε αυτό η μουσική του αύριο; Κανείς δεν ξέρει. Θα βγάλουν δεύτερο άλμπουμ; Αυτό κι αν είναι άγνωστο... Και τελικά δεν έχει σημασία. Αρκεί που ιχνηλατούν αυτό το άγνωστο μονοπάτι στα βάθη της μουσικής έκφρασης. Αυτό ακριβώς έκαναν και στο live της 3ης Νοεμβρίου και αυτό είναι που θα θυμόμαστε..!