Ο αρκετός κόσμος που πήγε στο Gagarin για τους Electric Litany και τους Tango with Lions, πήγε αναζητώντας την ποίηση της βραδιάς. Η ασφάλεια του μπαρ και της φασαριόζικης παρέας με ζωντανή ροκ υπόκρουση φτωχαίνει σαν δικαιολογία για το ότι παρευρίσκεται εκεί κάποιος. Πολλοί γέρνουν το κεφάλι τους στον ώμο της μουσικής όλο και πιο εύκολα, εμπιστεύονται τα κλειδιά της καρδιάς τους σ'αυτήν όλο και πιο δύσκολα. Η σχέση μεταξύ των μουσικών στη σκηνή και του κόσμου από κάτω, είναι κάθε φορά λίγο πιο στριφνή, πιο απότομη, πιο απρόβλεπτη. Δύσκολοι καιροί για καλλιτέχνες, ευκαιρία για διασκεδαστές. Πώς «απευθύνεσαι» στο μισοάδειο βλέμμα  του από κάτω που χάνει κάθε μέρα λίγη απ'την εμπιστοσύνη του στη συγκίνησή του; Είχε σημασία ότι οι μουσικοί που εμφανίστηκαν στη σκηνή την Πέμπτη, ήταν σαν κι εμάς, το ξέρουν καλά και το βλέμμα, και την ανάγκη του. Απ'το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε μετά τις 10, μέχρι τον τελευταίο ήχο ώρες μετά, το χειροκρότημα αυξανόταν άξια, προς κάποιους που αφιερώθηκαν στο να στρέψουν τα μάτια μας στη φανταστική, τη μισοπεθαμένη ονειρική όψη της γνωστής πραγματικότητας. Όποιος χάθηκε σ'αυτήν, κατάλαβε ευτυχής ότι τελικά δεν εξαρτιόταν τόσο από εκείνους...

Την αρχή έκανε το συγκρότημα της Κατερίνας Παπαχρήστου, οι Tango with Lions. Το Verba time, ο πανέμορφος πρώτος δίσκος τους, είναι σαν εκφράσεις προσώπου φορτισμένου από διαφορετικά συναισθήματα. Η απλότητά του είναι η ευχέρεια που τους δίνει να παίζουν με τα κομμάτια τους στις ζωντανές εμφανίσεις τους, να ψάχνουν το πώς αυτά θα εκφραστούν μέσα από τη διάθεση της Kat. Από τον Nick Drake και τους Cat Power,σ τους Mazzy Star και τους Au Revoir Simone, μέσω των πιο αστικών και προσγειωμένων Yo La Tengo. Χωρίς τσέλο στην ενορχήστρωση, αλλά με τρομπόνι αυτή τη φορά, τάραξαν με διαφορετικό τρόπο τις λεπτές γραμμές των συνθέσεων. Το House on fire ακούστηκε ακόμα πιο σκοτεινό, το Sad big blue eyes ήταν σαν να βγήκε από θλιμμένη σκηνή αποχωρισμού ρετρό ταινίας. Το αγαπημένο In a bar, έφτιαξε μαγικά την επιθυμία για εκείνο το φανταστικό νυχτερινό καταφύγιο όπως και τη θλίψη για το ανικανοποίητο της ονειροπόλησης. Η Κατερίνα γέμισε το χώρο με τις πολύ όμορφες ερμηνείες και την ευγενική παρουσία της, η μουσική και οι μικρές ιστορίες της με τη γλυκιά μελαγχολία τους. Το σετ τους έκλεισε με το δυνατό ροκ ξέσπασμα του News, η PJ Harvey κοντραρίστηκε με τους Simple Minds και αποχώρησαν.

Οι Electric Litany με το How to be a child and win the war έφεραν στη μουσική του καθένα μας μια μυστηριακή οικειότητα, ιστορίες χωρίς περιγραφές από ταξίδια χωρίς προορισμούς αλλά με τη σίγουρη αίσθηση ενός αποκαλυπτικού ονείρου. Αγαπήθηκε αμέσως, κέρδισε γιατί κουβαλούσε απρόσμενα μια περίεργη ελπίδα στα φτερά του, εκείνα που κόβονταν πάντα στα κομμάτια των I Like Trains και σε γκρέμιζαν πάνω στα άγρια βράχια της ανθρώπινης μοίρας. Στις συναυλίες τους, μένουν στη σκιά της μουσικής τους, καταλήγουν -χωρίς να ξεσπάνε- σε θορυβώδη ηλεκτρισμό, προσηλώνονται σε αργές νότες πιάνου και απομονωμένους στίχοι που βαραίνουν από νόημα όταν τους εκφέρει αργά ο Αλέξανδρος Μίαρης, μέχρι να σβήσει στους αυστηρούς ήχους που τους ακολουθούν.

Το καινούργιο Enemy ανέλαβε να στήσει τη μυσταγωγική τους ατμόσφαιρα όσο καλά τα κατάφερνε και το Home στις παλιότερες εμφανίσεις τους. Το τελευταίο όμως, σε κάθε συναυλία τους, είναι αυτό που παραλύει κάθε αντίδραση, δεν ακούγεται τυχαία στην αρχή των σετ, θολώνει ο,τι έχεις κουβαλήσει μέσα σου μέχρι εκείνη την ώρα. Στον ίδιο ουρανό και το δυναμικό The Dunes, το αιθέριο A dream worth dreaming, οι σιωπές του (Like we do in) January. Σε διαφορετικό, τα σχόλια του Αλέξανδρου μεταξύ των κομματιών, απ'αυτά που ονομάζουμε πολιτικά, μάλλον γιατί μας κάνουν να τα νιώθουμε άβολα και αταίριαστα.

Μερικά καινούργια κομμάτια μπλέχτηκαν μαζί με τα ήδη αγαπημένα, και δεν ήταν ο μόνος λόγος να αισθανθούμε το ίδιο και για αυτά. Με αποκορύφωμα ίσως το Feather of ecstasy και τις new wave ψευδαισθήσεις του. Το Tear πήρε τη δόξα του, οι Litany το χειροκρότημά τους, οι καρδιές μας τη θέση τους.  

Μουσική για τα συναισθήματα που προδίδονται ασταμάτητα και την αδυναμία μας μπροστά σ'αυτά. Βραδιά για να σε αφήσει να χαμογελάς απέναντι σ'αυτές τις μικρές  προδοσίες. Δυο συγκροτήματα που στα κρυφά μπορείς να τους τα εμπιστευτείς όλα αυτά, να υπερβάλεις ελεύθερα. Απλά ξαναχειροκροτάω.