Among creatures, among spirits

Η μουσική που διαλέχθηκε να ακουστεί το βράδυ της Παρασκευής 14 Νοεμβρίου στη death disco ήταν ένα καθαρτικό μίγμα μεταφυσικού καλέσματος, ανθρώπινης οδύνης και διαχρονικής διαλεκτικής με το υπερφυσικό του κόσμου που ο άνθρωπος καταγράφει μέσα στον ήχο. Επιλέγοντας ξεχωριστές φωτιστικές αποχρώσεις, όλα ξεκίνησαν γύρω στις 10 το βράδυ με τη θερμοκρασια να χαμηλώνει, το φως να οπισθοχωρει  σταθερά προς τη σκηνή και τις απολήξεις των καλωδίων να θυμίζουν κληματίδες και λειχήνες σε ένα υγρό βαλτοτόπι. Η σιγανή μελωδία της φυσαρμόνικας ξεχωρίζει μέσα στην προηχογραφημένη σιωπή των γρύλλων και των θροίζοντων καλαμιών και στεκόμενος αρχικά ανάμεσα στο κοινό, ο Manos Six διαβαίνει προς τα σκαλοπάτια και παίρνει θέση μαζί με τον Muddy Devil (Στάμο Αμπάτη) στα καθισματα πάνω στη σκηνή. Το διάκοσμο, ως συνήθως οριοθετούν ο Σκοτεινός θεριστής, η σημαία της Συνομοσπονδιας, το κρανίο του τράγου και ένα μπουκάλι jack daniels που θα καταναλωθεί κι επί σκηνής. Οπλισμένοι με μπάντζο και ακουστική κιθάρα, καρτερικοί και ολιγόλογοι όσο χρειάζεται για να δηλώσουν την πίστη τους στον Εωσφόρο που σκορπίζει τη θανατερή καταδίκη του φθαρτού βαπτίζοντας στο φως του τον έρωτα και την ύπαρξη, τραγουδούν παρακλήσεις γραμμένες από νεκροζώντανους στα Απαλάχια όρη όπως τα Devil my only friend και Stay away, διασκευάζουν ξεχωριστά τα υπέροχα Lucifer των Of the wand and the moon και Let love in του Nick Cave και με διάθεση υπεροχής που αστράφτει στους μαύρους κύκλους των ματιών τους κλείνουν  με το Glory μια κατανυκτική παρουσία χωρίς κοφτερές ενορχηστρώσεις προηγούμενων συναυλιών τους.

Αφαιρετική η άνοδος του Μatt Ηowden, που προσωποποιεί τους (the Mighty) Sieben στην άδεια σκηνή με μικρές ασκήσεις των δαχτύλων πάνω στο βιολί  αι την παράταξη των πεταλιών που χρησιμοποιεί να περιμένουν το χτίσιμο του ξεχωριστού λυρικού του ύφους. Δίνοντας βάρος στο φετεινό του νέο δίσκο Each Divine Spark ξεκίνησε με το A Firebug nature σε μια 7λέπτη παραληρηματική παντομίμα και συνέχισε με το Love must wax cold πλασμένο από πολυάριθμες επαναλαμβανόμενες λούπες του βιολιού παιγμένο με αντισυμβατικό τρόπο, πότε χτυπώντας το  ως κύμβαλο και πότε κυλώντας τη λεπτή γενειάδα του στις χορδές κι ανακυκλώνοντας με τα πετάλια τους ήχους. Θα ακολουθήσουν τρία ακόμα μακρόσυρτα τραγούδια με τον Matt να χορεύει μονόχνωτα σαν ηχοδυναμικό σκιάχτρο ως το βομβώδες μοιρολόι του Black Moon, Rise Again να θυμίζει Radiohead του OK Computer. Κι αν νωρίτερα ο Μάνος Six κέρδισε τις ιαχές, ο Matt Howden σήκωσε παρατεταμένο χειροκρότημα για το κουραστικό του ρεπερτόριο. Αυτό ακριβώς τον φέρνει ξανά πάνω να προμοτάρει τη νέα του κυκλοφορία με μια πειστική διασκευή στο Transmission των Joy Division. Χαμένος στο διαλυτικό κόκκινο φως μας αποχαιρετά με σπαστά ελληνικά δηλώνοντας πως θα ναι σύντομα ξανά κοντά μας.

Είναι εξαιρετικής σημασίας στις μέρες που ζούμε η επανεμφάνιση ενός τόσο σημαντικού συγκροτήματος του Νεοφόλκ στην Ελλάδα μετά από 14 χρόνια. Ανάμεσα στις άναρθρες εγκληματικές  κραυγές εθνικισμού, την μονολιθική κι  ηδονοβλεπτική αναβίωση του ιστορικού μας παρελθόντος, την μορφοποιημένη επιβολή μιας εξουσιαστικής γεωμετρίας, ο υποδόριος συντονισμός που προκαλεί η ακουστική κιθάρα απαλύνει κι οι καθαρές γραμμές που στιχουργεί ο Tony Wakeford ξεκαθαρίζουν την κοινωνική σημασία της κοινότητας ανθρώπων ως ουσιαστικοί και νομότυποι εκφραστές της τέχνης κόντρα στον μεσσιανισμο του κράτους και την ψευδο-επιστημονική παράκρουση. Ευφυής, ετοιμoλογος και ιδιαίτερα ευτραφής με τη συνοδεία του session κιθαρίστα Clive Giblin δίνει το έναυσμα της συναυλίας του κοφτά με το We Are the Dead Men να τροφοδοτεί τη σιγανή φωτιά με καύσιμη ύλη τα κακώς κείμενα της σύγχρονης εποχής.

Στο δεύτερο κομμάτι Media ανεβάζει στη σκηνή τον Matt Howden με το βιολί του για να ιστορήσει την εποπτική παρουσία του καπιταλισμού στην αντίληψη του κόσμου μέσα από τα ΜΜΕ συνδέοντας τo με τη σηπτική εισαγωγή του επακόλουθου English Murder να επικαλείται το μάταιο της ουτοπικής Ευρώπης ως άκαιρο love affair. H μπαλάντα  Τwa Corbies, το πρώτο πραγματικά φόλκ τραγούδι που έγραψαν οι Sol Invictus βασισμένο σε Σκωτικό μύθο, μαζί με το Sawney Bean εισάγουν παρενθετικά την παράδοση ως στυλοβάτη της εννοιολογικης συνέχειας της μπάντας, κολλάνε  ιδανικά στα δύο τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο τους, τα Stay και το ομώνυμο English Garden και μας πάνε  μέχρι το Laughing, τραγούδι από το παλιό συγκρότημα του Wakeford (Crisis) εκτελεσμένο με την ψυχωτική μετα-πανκ ματιά μιας νεότητας που επικαιροποιείται συνεχώς από τους κραδασμούς της κιθάρας του Giblin. Σχολιάζει το ότι ακόμα καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους καθώς πίνει δροσιστικές γουλιές νερού μετά από κάθε τραγούδι και περνάει τη συναυλία σε ρεμβασμό και μυστικιστικά κλισέ μέσα από τα Old London Weeps, The killing Tide και Blackleg Miner, αποκηρύσσει τον Χριστιανισμό στο Kneel To The Cross και υποδαυλίζει αρχαικές μνήμες που απεικονίστηκαν σε σινεφιλικά είδωλα μαγείας στο κατακλυσμιαίο sing along Black Easter.

Είναι σαφές από την ανταπόκριση του κόσμου ότι τόσο το μήνυμα όσο και το μέσο έχουν κλειδώσει αυτή τη σχέση στοργικής εμπιστοσύνης και αυτό υλοποιείται με την διαλεκτή επιλογή τραγουδιών από πλήθος albums των Sol Invictus, όπως τα Trees in Winter, In The Jaws Of  The Serpant, The Killing Tide, The Cruellest Month, The Devil’s Steed και φυσικά το Lex Talionis, τη συνεργασια του με τους Nurse in Wound και τους Current 93. Για encore επιφυλάσσει το πάλαι ποτέ τραγούδι των Death In June, All Alone in Her Nirvana, αφαιρώντας του τα πλουμίδια της σύνθ εποχής και αποδίδωντας το με Neil Youngικη σύνεση στους  ρυπαρούς Ιλισσούς της εποχής και το Angels Fall είναι η γοτθική του τραγουδιστική ανάσα. Στο δυσανάγνωστό χαρτί του με τους στίχους που δεν θυμάται περιλαμβάνει το ευ-χαριστικό Lex Talionis προς την ομάδα των ανθρώπων που διοργάνωσαν την συναυλία, τραγούδι που σπάνια λέει κι ας είναι ο τελευταίος τους στίχος τόσο συνειδητά αληθινός. «..but bird of prey in your eyes is where our future lies». Μια πραγματικά εξαιρετική συναυλία, που ως λάθρα παρατήρηση θα αναφέρω οτί δεν τράβηξε τον αναμενόμενο κόσμο χωρίς να μπορώ να βρώ μια πειστική εξήγηση για τους Απόντες.

Διονύσης Ρήγας

photos: Nassos C.