ΕΝΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

Επειδή ο όρος «φεστιβάλ» είναι παρεξηγημένος στη χώρα μας από πολλούς διοργανωτές που θεωρούν ότι τέσσερα ονόματα αρκούν για να ονομαστεί ένα event "φεστιβάλ", το Plissken Festival αλλάζει τις ισορροπίες προς όφελος ενός κοινού που έχει βαρεθεί να το εκμεταλλεύονται διάφοροι επιτήδειοι. Με εισιτήριο μόλις 30 ευρώ για εννέα μπάντες και δώδεκα DJs, δηλαδή 21 ενδιαφέροντα ονόματα που συμβαίνουν ΤΩΡΑ από μια μεγάλη γκάμα μουσικών ειδών και μάλιστα σε έναν άνετο χώρο σχεδόν στο κέντρο της πόλης, θα έλεγε κανείς πως το τοπίο ανοίγει για παρόμοιες εκδηλώσεις και ότι τα πανάκριβα εισιτήρια και η υποτίμηση του κοινού έχουν πάρει το δρόμο των δεινοσαύρων. Κάνοντας την πρώτη ανίχνευση των διάφορων χώρων όταν φτάνεις στον Ελληνικό Κόσμο, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα φεστιβάλ που σέβεται τον πελάτη...

Ένας μεγάλος χώρος για την κεντρική σκηνή που είναι υπεραρκετός για το μέγεθος των ονομάτων, ένας σχετικά μικρός χώρος για τους clubbers αλλά και πολλές ανέσεις για να περάσουν ευχάριστα οι 15 περίπου ώρες διάρκειας. Μέχρι και lounge με καναπέδες και μαξιλάρες είχε, αρκετά κιόσκια για ποτά, αναψυκτικά και φαγητό, espresso bar, μέχρι και τραμπολίνο είχε για τους sportsters. 

Δυστυχώς, λόγοι ανωτέρας βίας με εμπόδισαν να είμαι εκεί από τις 15:15 που ξεκινούσε το πρώτο όνομα, οι Γάλλοι Team Ghost, και δεν πρόλαβα ούτε τους Male Bonding, ούτε τον Michael Rother με τους Camera.

Πρόλαβα όμως τους We Were Promised Jetpacks που έχουν ένα όνομα που βρομάει ποζερίλα απ' το ένα χιλιόμετρο. Είναι από ‘κείνα τα ονόματα που σκαρφίζονται κάτι τύποι που αυτοαποκαλούνται post rock. Φαντάζομαι κάποιον τρέντουλα να γουστάρει να κυκλοφορεί φορώντας μπλουζάκι με τ' όνομά τους. Με δεδομένο όμως ότι είναι Σκοτσέζοι και η κιθαριστική ποπ που παίζουν είναι τόσο χιλιοακουσμένη, τόσο κλισαρισμένη, τόσο «ευαίσθητη», και οι ίδιοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από τέσσερα συνηθισμένα παιδάκια, έχω την εξής πρόταση: ένα γαμάτο όνομα για γκρουπ είναι We Were Promised Free Beer. Θα κάνανε πάταγο στη χώρα τους. Κι εγώ θα πήγαινα να τους δω με τέτοιο όνομα. Πάντως οφείλω να πω ότι αυτό το άοσμο, άνευρο, κοιμήσικο πράμα θα ενθουσιάσει τους φίλους της άοσμης, άνευρης, κοιμήσικης ποπ των Puressence.  

Ευτυχώς που υπήρχε και ο King Khan με τους Shrines και ξυπνήσαμε απ' το λήθαργο που πήγανε να μας ρίξουνε τα σκοτσεζάκια. Ενημερωμένος σχετικά με την ελληνική επικαιρότητα, η Αυτού Μεγαλειότης βγήκε στη σκηνή με το στέμμα του και την κραυγή «Gamisou Chrisi Avgi», κάτι που επαναλάμβανε διαρκώς στο (δυστυχώς μόλις) 45λεπτο σετ του. Με οχτώ μουσικούς πίσω του, ο Ινδο-Καναδός μουσικός/διασκεδαστής χάρισε ένα απολαυστικό garage-soul θέαμα που ξέφυγε κατά πολύ από το σοβαρό ύφος των περισσότερων ονομάτων του φεστιβάλ και έκανε τον περισσότερο κόσμο όχι μόνο να χαμογελάσει αλλά και να χοροπηδήσει κιόλας.

Στα μάτια μου ο King Khan είναι ένα υβρίδιο που δημιούργησε στο εργαστήριο του ο Δρ. Φράνκεστάιν με κομμάτια του Little Richard, του James Brown και του Ian Svenonius των Μake-Up. Αυτός ο Μαχαραγιάς της rock 'n' roll τρασαδούρας ανέβηκε στο κιγκλίδωμα της σκηνής, μπλέχτηκε με το κοινό, φώναξε διάφορα σλόγκαν, τραγούδησε τους αλλόκοτους στίχους του, ξαναφώναξε «Gamisou Chrisi Avgi» και μας άφησε με την επιθυμία για περισσότερο. Next time, μεγαλειότατε!

Οι Notwist ήταν το αντίθετο του κυρίου Khan: έξι σοβαροί Γερμανοί που παίρνουν τη μουσική τους πολύ στα σοβαρά και απευθύνονται σε σοβαρό κοινό. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουνε όλοι φάτσες καθηγητή μαθηματικών. Πίσω απ' όλη αυτή τη σοβαρότητα όμως υπάρχει μια μπάντα που παίζει σύγχρονο progressive rock, ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα. Έχουνε αλλάξει αρκετές φορές ύφος στην εικοσάχρονη και βάλε πορεία τους, αλλά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω αυτό που δώσανε το συγκεκριμένο βράδυ. Ναι, είναι Γερμανοί οπότε το kraut rock όπως το εννοούν οι περισσότεροι είναι μέρος της ατζέντας τους, μαζί με πολλά ηλεκτρονικά μέρη, tribal ρυθμικά ξεσπάσματα, λίγο μέταλλο και ό,τι άλλο διαθέτει η μουσική παλέτα αυτών των τύπων που ψάχνονται από την αρχή της καριέρας τους.

Όμως οι Ισλανδοί Dead Skeletons που ακολούθησαν κοντράρανε σε σοβαρότητα τους Γερμανούς συναδέλφους τους. Με έναν ήχο ακόμα πιο βαρύγδουπο απ' τη βαρύγδουπη ονομασία τους, υπήρξαν μερικές στιγμές που σκέφτηκα ότι ένας τρόπος να τους περιγράψεις είναι σαν ένα φανταστικό γκρουπ που ονομάζεται Dead Skeletons Can Dance, αν πιάνετε το υπονοούμενο. Από την άλλη όμως ο ήχος τους είναι πιο βαρύς, πιο μονολιθικός, πιο γοτθικός, πιο ηλεκτρονικός. Και αυτή η ψύχωση που έχουνε με το θάνατο τούς κάνει ακόμα πιο μυστηριώδεις και στριφνούς. Στεκόμουν και τους άκουγα αποσβολωμένος για αρκετή ώρα, χαμένος μέσα στο εξίσου σκοτεινό, ψυχεδελικό οπτικό υλικό τους και σκεφτόμουν ότι οι Dead Skeletons κάνουνε τους συμπατριώτες τους Sigur Ros να ακούγονται σαν τους Abba (έτσι, για να παραμένω βόρεια στις παρομοιώσεις μου.)

Οι Βέλγοι Triggerfinger που ακολούθησαν ήταν πάλι μια αντίθεση στη βαρύτητα που προηγήθηκε. Τρείς κουστουμαρισμένοι τύποι, ένας τραπεζίτης, ένας συνταξιούχος στρατιωτικός και ένας πωλητής ελαστικών με κιθάρα, μπάσο, ντραμς αντίστοιχα δημιούργησαν απορίες σ' όλο τον κόσμο. Αν η κεντρική σκηνή του φεστιβάλ ήταν εικόνα σε κόμικ, από πάνω θα υπήρχε ένα συννεφάκι μ' ένα τεράστιο ερωτηματικό. Τι ήταν αυτοί οι τύποι; Οι Hives σε είκοσι χρόνια; Μια μπάντα συναδέλφων που παίζουνε στα πάρτι της εταιρείας που δουλεύουν; Οι Spinal Tap του πανκ; Η πιο post ironic μπάντα του πλανήτη; Ό,τι και να ήταν, οι τρείς μάγκες με τα κουστούμια κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος με το δυναμικό punk/hard rock υβρίδιο και τις ειρωνικές πόζες του κιθαρίστα/τραγουδιστή. Στο τέλος πάντως άκουσα πολλούς να αναρωτιούνται δυνατά: «τι ήταν αυτοί οι τύποι;»

Η Peaches βγήκε με τις βρόμικες ευλογίες του Μαχαραγιά Khan και επανέλαβε και η ίδια το «gamisou chrisi avgi» με σθένος.  Η ξανθιά κυρία που βγήκε φορώντας περικεφαλαία αλά Λεωνίδας και δήλωσε ότι θα παίξει ολόκληρο το «The Τeaches of Peaches» ανάποδα ήταν προφανώς αυτό που ήρθε να δει ο περισσότερος κόσμος καθώς όλοι σχεδόν μαζεύτηκαν στην κεντρική σκηνή για να υποβάλουν τα σέβη τους σ‘ αυτή τη low budget ιέρεια του electro.

Μερικά λεπτά μετά τις δύο, ο πολύς Andrew Weatherall άρχισε να σπινάρει τους δίσκους του μπροστά σ' ένα μάλλον εξουθενωμένο και αραιό κοινό. Κι εγώ ο ίδιος, παρά τον υπέροχο δεκάλεπτο υπνάκο που έριξα σε μια μαξιλάρα ανάμεσα στα σετ των Triggerfinger και της Peaches, άρχισα να λικνίζομαι αργά προς την έξοδο. Με την καλύτερη διάθεση και γεμάτος ικανοποίηση από μια ευχάριστη εμπειρία.

Φίλιππος Χρυσόπουλος

Photos: Αιμιλία Σάββα