Τι δουλειά είχαμε στους Fuzztones; Απ'τη μία, σίγουροι για το κυριακάτικο τρόπαιο του Ολυμπιακού, ο ημιτελικός που έπαιζε εκείνη την ώρα δε μας έλεγε τίποτα. Οι  Death In Vegas πάλι που έπαιζαν ταυτόχρονα, μου έβγαζαν πάντα μια 90's electro rock βαρεμάρα που ειδικά για live δεν αποτελεί κάποιο σοβαρό κίνητρο. Ενώ οι Fuzztones; Και μαλλιά έχουν, και χαϊμαλιά, και λιωμένα τζιν μπουφάν με καρφίτσες, και ωραία garage χιτάκια. Λεφτά (για μπύρες) ακόμα υπάρχουν. Επομένως κιθάρες για απόψε. Αυτά τα ακλόνητα επιχειρήματα φυσικά δε λένε τίποτα για τους φανατικούς αυτής της αυθεντικής θεότρελης νεοϋορκέζικης μπάντας, λίγοι από τους οποίους βρέθηκαν στο Gagarin την Παρασκευή, έτοιμοι για το αγαπημένο τους ροκ πάρτυ της παρέας του Rudi Protrudi. Ο τελευταίος αποτελεί περίπτωση. Απ'όταν έπεσε στη χύτρα με τη μπύρα όταν ήταν μικρός, αποφάσισε να πουλήσει τη μουσική ψυχή του στο διάβολο, κι εκείνος τον μεταμόρφωσε σε punk zombie τελευταίου 70's b-movie και τον ξεπληρώνει με ξέφρενες live εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο εδώ και δεκαετίες. Δε θέλει πολύ μυαλό, είναι οι Fuzztones, όπου μας βγάλει...

ΤΙΣ Mongrelettes (Φίλε Χρήστο πληκτρά, συνήθισέ το το θηλυκό άρθρο, αν δεν το έχεις ήδη κάνει. Επίσης κουράγιο.) τις χαρήκαμε και στο τελευταίο live των Fall στον ίδιο χώρο, και αποτελούσε αβίαστα πετυχημένη επιλογή για να ανοίξουν το πανηγύρι των Fuzztones. Garage / psych ήχος με τις αγριάδες να αντικαθίστανται από χαμόγελα και ανάλαφρες χορευτικές κινήσεις. Πιο μοντέρνοι από τους Sonics, πιο κλασσικοί από το νεο-garage της προηγούμενης δεκαετίας. 

Χτίζουν τις ιδιαιτερότητές τους μέσα από ωραία live, δείχνουν να τις ευχαριστιούνται και να τις αγαπάνε. Και ο κόσμος το ίδιο, χαιρότανε τις κιθάρες και τις μελωδίες των Mongrelettes αλλά και την άπλα του Gagarin. Το συγκρότημα πήρε το χειροκρότημά του, και κατέβηκε να βρει μια καλή θέση στο κοινό για να παρακολουθήσει μια πιθανότατα αγαπημένη μπάντα και για τα μέλη του.

Ο Rudi Protrudi και οι Fuzztones είναι από τους μουσικούς, που από τη μέρα που κυριεύτηκαν από την τρέλα για τη ροκ, καταδικάστηκαν στο να μην περάσει άλλη για αυτούς. Ευθύνονται κατά πολύ για την αναβίωση της εκτυφλωτικής απλότητας του garage rock ήχου, την επαναδραστηριοποίηση συγκροτημάτων - θρύλων όπως οι Sonics, το γεγονός ότι στα δισκάδικα βλέπει κανείς ακόμα να πουλιούνται δίσκοι των Seeds και των Electric Prunes, και φυσικά για τον εμπορικό θρίαμβο group όπως οι Black Rebel Motorcycle Club, οι White Stripes και ένα σωρό άλλα που περιστρέφονται γύρω από τις fuzzy κιθάρες και τους σκληρούς μεθυσμένους στίχους. Όσο να ‘ναι ο Iggy Pop νοιώθει λιγότερη μοναξιά την τελευταία δεκαετία απ'ότι παλιότερα.

Ανέβηκαν στη σκηνή με άλλο μπασίστα και μείον έναν κιθαρίστα λόγω καταστροφικής κραιπάλης στη διάρκεια της τελευταίας τους συναυλίας στην Ισπανία. Μικρό το κακό για τέτοιο group. Το In heat ακούστηκε όσο δυνατά έπρεπε, το ίδιο και το Ward 81. Τα βλέμματα συγκεντρώνει αναγκαστικά ο frontman της μπάντας, με την αυθεντικότητα ενός μουσικού που ξέρει τι ακριβώς τον ανεβάζει στη σκηνή εδώ και χρόνια και τι ζητάνε αυτοί που δε θέλουν να κατέβει. Ασταμάτητο garage rock με μελωδίες για να μένουν, μικρές παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια για τα σχόλια, θορυβώδης επίθεση από keybords από την κυρία Loveland. Και μπύρες ε; Αλλά μέχρι εκεί. Οι Fuzztones δεν έκαναν τίποτα περισσότερο, ο πολύς κόσμος δεν έδειχνε να ζητάει πολλά, τα πιο γνωστά κομμάτια πυροδοτούσαν λίγο την κατάσταση, αλλά δεν ξέφυγε τίποτα από τον έλεγχο. Οι περισσότεροι περίμεναν να πιαστούν μόνο από τα διασημα ριφ των επιτυχιών τους, ο Rudi περιοριζόταν κάπως με την κιθάρα,  οπότε η βραδιά κάπου βούλιαξε. Όχι βέβαια στα Bad News Travel First, στο ξέφρενο the Witch ή το Cinderella που ξεκίνησε το encore. Τέλοσπάντων, σε τέτοιες συναυλίες ο,τι ενέργεια δίνεις, παίρνεις κιόλας, οπότε οι γκρινιάρηδες να βγουν έξω. Βασική αρχή για Fuzztones live αυτή. Αυτοί που έπρεπε, έφυγαν ευχαριστημένοι, ιδρωμένοι, χαμογελαστοί. Οι υπόλοιποι καλά να πάθουμε.