Πόσο μα πόσο ζεστός, οικείος, όμορφος χώρος για συναυλίες είναι το Second Skin...αποπνέει αυτό το ανένταχτο underground punk συναίσθημα που αγκαλιάζει όλο το εύρος της μουσικής  που μας αρέσει. Καλή επιλογή για τέτοιες όμορφες διοργανώσεις! Έχοντας χάσει, λόγω κίνησης, τα πρώτα συγκροτήματα, θα αναφέρω απλά πως άκουσα πολύ καλά σχόλια για τους Skull & Dawn (ex- Defile des Ames), κυρίως θετικές συγκρίσεις με Bad Seeds, ενώ οι Glimmer Void που άνοιξαν το φεστιβάλ, στάθηκαν άτυχοι καθώς ο περισσότερος κόσμος ήρθε αφού τελείωσαν το σετ τους...

Το δεύτερο μεγάλο όνομα της βραδιάς, οι συμπαθέστατοι και φιλικοί στο κοινό του φεστιβάλ, Der Blaue Reiter στάθηκαν αρκετά γερά στο ύψος των militant/neo-classical κομματιών τους: ο Sathorys Elenorth εναλλάξ στο τύμπανο και στα πλήκτρα (απ'όπου χειριζόταν τα πολλά -είναι η αλήθεια- προ-ηχογραφημένα), η Lady Nott, επίσης στο βιολί και στο τύμπανο κι ακόμη, ένας session (δλδ.τον πήραν για τη συναυλία) ψηλός που με ύφος δημοσίου υπαλλήλου εναλλασσόταν μεταξύ κιθάρας και τυμπάνου.  

Οι μουσικοί, πιστοί στο -ομώνυμο με το εξπρεσσιονιστικό κίνημα του Kandinsky- όνομα της μπάντας τους, μπορεί να στάθηκαν σχετικά άκαμπτοι στη σκηνή, a la Laibach (χωρίς τα go-go girls), αλλά απέδωσαν με μεσογειακή ένταση (Καταλανοί δε) τα κομμάτια τους. Από τις καλύτερες στιγμές τους, το Εyes of the Lost που αποδίδει καίρια, κατά την άποψή μου, το μεταίχμιο μεταξύ σκότους και φωτός της ανθρώπινης ψυχής. Με μάγεψαν  με το The fall of light τόσο ώστε να αδιαφορήσω για ένα δυο μικρολαθάκια που κάνανε πριν, στο συντονισμό τους  στα τύμπανα στο 1st of May..Το βιολί της κυρίας Nott και τα κιθαριστικά εφέ ισοστάθμισαν, κατά τη διάρκεια της σκηνικής τους παρουσίας, τα μάλλον μονότονα κρουστά, τα οποία πάντως πρόσθεταν στο σκηνικό.

Τα επιλεγμένα κομμάτια που παρουσίασαν από το Le Paradise Funèbre - L'Envers du Tristesse και από το εμπνευσμένο από την πυρηνική έκρηξη του Τσερνομπίλ άλμπουμ τους  Nuclear Sun, έχαναν λίγο σε σχέση με το πώς ακούγονται από τους δίσκους, ίσως να έφταιγαν τα απαραίτητα μεν, ενοχλητικά δε προ-ηχογραφημένα, ίσως να έφταιγε ο ηχολήπτης .

Πάντως ο κύριος μέτοχος της μπάντας Sathorys εξέφρασε την ικανοποίησή του για την προσέλευση του κόσμου, ομολογώντας πως στην πατρίδα του την Βαρκελώνη παίζουν μπροστά σε 15-20 άτομα. Ακούτε Glimmer Void κι αναθαρρήστε!

Και ήρθε η στιγμή να ανεβούν οι :Of The Wand And The Moon:

Με τον πιο προσωπικό δίσκο που έχει γράψει ως τώρα η ψυχή του συγκροτήματος, ο Δανός Kim Larsen εκφράζει το σκοτεινό υποσυνείδητό μας- την σκιώδη μας υπόσταση που, σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ, μπορεί να πυροδοτήσει τις φωτεινότερες ανθρώπινες στιγμές... αν δεν καταστραφεί εκ των έσω, σύμφωνα με τον  Larsen. Με μουσικούς πειραματισμούς που λίγοι -αναλογικά μιλώντας- αγαπούν (και ίσως λιγότεροι αγοράζουν), αλλά με ένα εσωστρεφές πάθος  που εμπνέει ακόμα συνεχιστές, η full line-up μπάντα ανέβηκε στη σκηνή του Second Skin για να μας ταξιδέψει μέσα στην απαισιόδοξα ρομαντική καρδιά του συνθέτη.

 Έξι μουσικοί, δυο κιθάρες (η ακουστική του Kim και μια ηλεκτρική), μπάσο, πλήκτρα, μελόντικα, ντραμς (ναι, ντραμς), ντέφι,  τσέλο ήταν από τα όργανα που παίχτηκαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Εξαιρετική η φωνή της Louise Wilk-Zerahn στα φωνητικά, σε βαθμό που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα θα ήταν τα κομμάτια αν της έδινε μεγαλύτερο ρόλο... Όλη η μουσική παίζονταν ζωντανά σε εκ διαμέτρου αντίθεση με την προηγούμενη μπάντα, οι μουσικοί προφανώς «ψημένοι» σε live έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, η γεμάτη σκηνή ενέπνεε στο να ταξιδέψουμε στις ατμοσφαιρικές  μα και δυναμικές μελωδίες των :Of The Wand And The Moon: πραγματοποιώντας μια άλλοτε αργή, άλλοτε ταραγμένη, μα πάντα μοναχική κατάβαση, σύμφωνα με τον τίτλο του τελευταίου δίσκου (The Lone Descent).

Αρχικά ο ήχος θύμιζε μαθητικές συναυλίες - υπήρχε πρόβλημα με τα κανάλια των πλήκτρων , μικροφώνιζε το μικρόφωνο της Louise, γενικώς κακός ήχος μέχρι το μέσο της συναυλίας όπου και διορθώθηκε, προς μεγάλη μου ανακούφιση..

Ο κύριος Larsen σαν παρουσία φάνηκε τυπικός κλειστός Βόρειος που ημερεύει από τη μεσογειακή λιακάδα. Στην προκειμένη περίπτωση την ζεστασιά του την έδωσε το κοινό που, μερακλωμένο από την ευφορία της εσωτερικής  κατάβασης, εξέφρασε διονυσιακά την ευχαρίστησή του (ναι, και με ουρλιαχτά) κάνοντας τον Larsen  όχι απλά να χαμογελάσει αλλά να αρχίσει τις ευχαριστίες και τα «γεια μας», να φωτιστεί εν πάσει περιπτώσει, ερχόμενος ο ίδιος σε αντίθεση με τα συναισθήματα που παρουσίαζε με τα τραγούδια του. (Absence, Tear it apart, Watch the skyline catch fire, A song for deaf ears in empty cathedrals)

Εκεί άρχισα να χαμογελώ, παρατηρώντας την εναλλαγή μεταξύ των μελωδιών εσωστρέφειας και τα χαμόγελα του Larsen στις επευφημίες έπειτα από κάθε κομμάτι. Μήπως είναι η ειλικρίνεια της έκφρασης της σκιάς μας τελικώς, απελευθερωτική, σε βαθμό που να μας απογειώνει; 

Τελείωσαν, έφυγαν, τους ξαναφωνάξαμε για encore, ξανάρθαν χαμογελαστοί, έπαιξαν λίγο ακόμα, μας ευχαρίστησαν και έφυγαν. Βόρειοι, αλλά κάπως ζεσταμένοι. Κι εμείς απομείναμε παραδομένοι στην εσωστρεφή κατάβαση που μας «επέβαλλαν», με το βλέμμα κολλημένο στις προβολές ασπρόμαυρων βίντεο και εικόνων από τα album art. Μόνο που κοιτούσαμε μέσα μας.

Ευχαριστώ θερμά τους  Σοφία Τζαγκαράκη και Τόλη Ελεφάντη, για την εξακρίβωση πληροφοριών και τις inside information!