Παρασκευή και 13 έγραψε το χρονολόγιο στο ραντεβού μας με μια ακόμα συναρπαστική σύναξη μουσικών του ιδιόμορφου συγκερασμού της Νεοφόλκ με post-wave και melodic pop στοιχεία.Δύο δυναμικές μπάντες σε αντίρροπη φορά εξέλιξης. Καταρχήν η ανασύσταση των άτυχων Joy of Life, με ουσιαστικό πυρήνα τον πιο επίμονο από αυτή την ενδιαφέρουσα τετράδα των αρχών της δεκαετίας του 80, τον Gary Carey σε εξαιρετική φόρμα από την ένστολη ζωη του. Στο πλευρό του,τιμώντας το καρναβαλικό έθιμο της μεταμόρφωσης, ο Σλοβάκος Miro Snejdr με space μάσκα γυαλιών με φώτα  και πληθωρική περούκα που γνωρίσαμε πρόσφατα ως ακόλουθο του Douglas Pearce στην συναυλία των Death in June. Ανοίγοντας ξανά τα φτερά των Joy of Life μετά την εμφάνιση τους  καταρχήν στο WaveGotikTreffen του 2008, ο Gary Carey καταφέρνει να ενσωματώσει μαγικά την βιρτουοζιτέ πιανιστική του Miro Snejdr με τον αποχαρακτηρισμένο από πάνκικες κιθάρες παλιό ήχο του συγκροτήματος. Κρατώντας την φιλοσοφία του μονοδιάστατου ήχου που έχει πολλαπλώς κατηγορηθεί για μουσικό ολοκληρωτισμό στην άκρη, χρησιμοποίησε προγραμματισμένες αφαιρετικές μελωδικές βινιέτες να στολίσουν τις παλλόμενες μπασογραμές και τα ρυθμικά τύμπανα των τραγουδιών του.

Στην σκοτεινή σάλα της μερικώς γεμάτης death disco το ξύπνημα του ήχου που σηματοδότησε την αρχή της συναυλίας ήταν νευρικό, μελωδικό και σχετικά άρρυθμο. Για όσους είχαν γνώση του υλικού του συγκροτήματος χρειάστηκαν δύο τρία τραγούδια μέχρι να σταματήσει να ιδρώνει ο Gary Carey, να συντονιστούμε με την αναπαραγωγή των γκρίζων εικόνων στον πλαινό τοίχο και να εξοικειωθούμε με την α λα Ramones κόμη του Μiro Snejdr. Αν και ποτέ δεν χαρακτηρίστηκαν από συγκεκριμένη ταυτότητα, η γόνιμη επίδραση του Douglas P προσέδωσε στο ρυθμό και τον στίχο των Joy of Life τη στόφα του κλασσικού αφηγηματικού λυρισμού που ψηφιοποεί αναθηματικές μνήμες παρελθόντος. Κρατώντας μια χρονική ακολουθία στη δισκογραφία τους ξεκίνησε με τα Sense of freedom και Standing από το mini lp Enjoy και συνεχίζοντας με τα Last fine day, Dead flowers και Hear the children με το κρεσέντο των κρουστών από το επόμενο lp Hear the children ως το τελευταιο ep Dear Linn.

Κάπου ενδιάμεσα κι ενώ κέρδιζαν πληθωρικά μερίδια συμμετοχής από τον κόσμο έπαιξαν και δύο ακυκλοφόρητα  τραγούδια, το Silly boy που όπως μου είπε ο Gary αφορούσε το χωρισμό του με την πρώτη του αληθινή σχέση και το Afraid without your God, και τα δύο παίχτηκαν για πρώτη φορά στην Αθήνα προσδίδωντας μια στενότερη σχέση με το εγχώριο κοινό. Kατά τη διάρκεια της συναυλίας ο ενοχλητικός συντονισμός του peak του ήχου με το δομικό όλον της death disco δημιουργούσε κραδασμούς που παραμόρφωναν τη συνολική ακουστική. Αν δε το συνδύαζε κανείς με την εμμονική συζήτηση δυό ευειδών κοριτσιών μπρος στον καλλιτέχνη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της εμφανισης του, αντιλαμβάνεστε ότι χρειαζόταν θέληση για να χαρείς ένα αξιοπρεπέστατο σετ –παρουσίαση  της μουσικής του συγκροτήματος. Για το τέλος μας φύλαξαν μια σφιχτοδεμένη εκδοχή της ιαπωνικής φιλοσοφίας του Bushido με το εμβληματικό τους κομμάτι Warrior Creed ολοκληρώνοντας μια ώρα χαρισματικής μουσικής.

Ο Jerome Reuter με τους Rome από την άλλη πλευρά, γιορτάζει φέτος ήδη τα 10 χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας  με μια 10^η κυκλοφορία δίσκου καταφέρνοντας προσαρμοστικά, θαρρείς χαμαιλεοντικά να ακολουθήσει την τρικυμιωδη του ζωή μέσα από ιστορικά φίλτρα και προσωπικές κατανυκτικές εξομολογήσεις ξεκουράζοντας τους φόβους και επιτείνοντας την ακουστική απόλαυση. Η πειθαρχία του ήχου κόντρα στην επαναστατικότητα των στίχων που καλιμπράρουν τα δρώμενα  με την σημειολογική υφή τους βρίσκουν στα χείλη και την κιθαρίστικη του Jerome Reuter τον ιδανικό ερμηνευτή. Η δικιά μας βραδιά στη death disco θα συναρπάσει από την αρχή.Οντας η Αθήνα από τους πρώτους σταθμούς της φετεινής περιοδείας θα φέρει με συστολή την τετραμελή μπάντα στη σκηνή, ώσπου στα πρώτα δευτερόλεπτα ο φολκ ακουστικός παιάνας του Accidents of gesture θα δρασκελίσει τη σιωπή των πρωταγωνιστών αυτής της διήγησης  με τα πλήκτρα να καλύπτουν τις ορχηστρικές απουσίες των εγχόρδων. Ευγενικός με το κοινό ο Reuter, κοινό που έχει γνωρίσει και στο παρελθόν καθ ομολογία πολλων παρισταμένων, θα αλλάζει πετάλια στην κιθάρα του μετουσιώνοντας σε συγχορδία τον υποκείμενο αισθητικό παροξυσμό κομματιών που ακολουθούν σαν το Illes noires, το  Pact of blood και το To teach obedience. Για πρώτη φορά στην περιοδεία θα μοιραστεί και ένα νέο τραγούδι που δεν έχει ακόμα ηχογραφήσει, το Stillwell , καθαρά προσωπικό αφήγημα επιβίωσης με το χαμόγελο.

Πάνω από 150 τραγούδια περιλαμβάνει η συνολική αποτίμηση του έργου του και αυτό το αποδίδει εύγλωττα μοιράζοντας χρόνο από τους πιο σημαντικούς του δίσκους παίζοντας πότε δυναμικά και ρυθμικά, πότε ακουστικά και πότε ροκάροντας. Για μενα που δεν τους ειχα ξαναδει με ξένισε αυτή η δομή της συναυλιάς σπαστή στα τρία με τη συνεχή επίκληση στο χρόνο. Παρόλα αυτά κλιμακωτά θα αραδιάσει με απαράμιλλη σταθερότητα στο μέτρο και στη φωνή τα Consolation, Feueordal , One Fire, Farewell to Europe, Αutomation, Birds of Prey, το καινουργιο Ballad of the red flame Lily   θυμίζοντας μέχρι και τους Interpol κάποιες στιγμές. Είναι προφανές δύσκολο να αναδειχτεί ζωντανά η hi fi ευαίσθησια των ηχογραφήσεων, γι αυτό και κρίνω ελλειματική  τη συμμετοχή του κημπορντίστα στο συνολικό live. Η εξελικτική τους απεξάρτηση μουσικά από τον neofolk ορίζοντα στέκεται χωρίς διλήμματα κι έτσι κάθε τραγουδι τους βηματίζει διαλεκτικά με τον ακροατή  παρουσιάζοντας του τον στοχασμό του Reuter, την τευτονικη αμφισημία της καθαρότητας , την ατομική βελτίωση, το ευμετάβλητο της τέχνης παράλληλα με τη διαχρονικότητα της.

Καθώς η συναυλία βαίνει προς το τέλος της και οι φανατικοί γεμίζουν εμφατικά και με χειρονομίες το χώρο μπρός στον τραγουδιστή τραγουδώντας παράλληλα μαζί του, o Jerome Reuter κλίνει πειστικά το μουσικό του ξίφος προς εμάς με το Swords to rust Hearts to dust να σβύνει μεσσιανικές αναζητήσεις προς όφελος μιας ενανθρώπινης αγωνίας για το δίκαιο, το άξιο, το λογικό. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να ασχοληθεί στο μέλλον ο Reuter με το ελληνικό ζήτημα μετά τον Ισπανικο εμφυλιο, τη Γαλλικη αντισταση και την φυλετική  Αποικιοκρατια. Ενα μεγάλο μπράβο στην όμαδα των ανθρώπων  της διοργάνωσης της συναυλίας που προχώρησαν ένα ακόμα βήμα την παρουσιάση αυτής της αμφιλεγόμενης  μουσικής  περιοχής που σκαλίζει συμβολισμούς και ερευνά το ατμοσφαιρικό κολαζ της παρακμής.  

Διονύσης Ρήγας

Photos: Μαρίλια Φωτοπούλου