Η μεγαλύτερη συγκέντρωση σκοτεινής εναλλακτικής μουσικής βρίσκει συστηματικά το postwave παρόν. Φέτος η παρουσία των μη γερμανόφωνων ευρωπαίων ήταν ελαφρώς μειωμένη (λόγω κρίσης;), αλλά το κενό αναπληρώθηκε από περισσότερο κόσμο από την Αμερική, την Αυστραλία ή ακόμα και την Άπω Ανατολή, με αποτέλεσμα η Λειψία να κατακλειστεί για άλλη μια φορά από δεκάδες χιλιάδες μουσικούς τουρίστες. Για ποιους καλλιτέχνες μαζεύτηκαν όλοι αυτοί; Ας ακολουθήσουμε τη διαδρομή μου στο φεστιβάλ για να πάρουμε μια εικόνα. Φυσικά, μην ξεχνάτε ότι το πρόγραμμα των 4 ημερών είναι 3,5 σελίδες Α3 με μικροσκοπικά γράμματα, γεμάτες παράλληλα show, προβολές, πικ νικ ή ακόμα και κονσέρτα κλασσικής μουσικής, με αποτέλεσμα κάθε επισκέπτης να έχει διαφορετικές εμπειρίες!

Παρασκευή 17 Μαΐου

Για μένα, τα δυο βασικά θέματα της πρώτης μέρας ήταν το άγχος και ο βιομηχανικός ήχος. Το πρώτο (περιπετειούλες με τις πτήσεις και διαδικαστικά με το πάσο) δεν μας απασχολεί πια, οπότε θα συγκεντρωθώ στο δεύτερο: μια βραδιά αφιερωμένη στην εταιρεία Hands. Ξεκίνησε από νωρίς, με υπογραφή αυτόγραφων από τους Winterkälte, όπου ο αφελής ξανασυνειδητοποίησα ότι ο ιδιοκτήτης της Hands, με τον οποίο είχα κουβεντιάσει τόσες φορές, είναι το ένα τους μέλος. Ακολούθησαν 3 ώρες χορευτικού θορύβου σε μια παλιά τράπεζα που έχει μετατραπεί σε club. Εντυπωσιακή απ' έξω, πολύ λευκή και απλή μέσα, σαφώς δεν ταίριαζε στα συγκροτήματα της βραδιάς, όπως και δεν ταίριαξε στους Cassandra Complex δυο μέρες μετά.

Τα σημάδια της ηλικίας έχουν αρχίσει να φαίνονται στους Proyecto Mirage που άνοιξαν τη συναυλία, αν και αυτό δεν ήταν μόνο κακό. Η Alicia στα διαλείμματα ήταν μια γλύκα με ένα κοριτσάκι αγκαλιά, αλλά στη σκηνή έλειπε λίγη ενέργεια. Ήταν βέβαια από τα συγκροτήματα που άνοιγαν το φεστιβάλ και έπρεπε να μας προετοιμάσουν σιγά σιγά για τις 4 μέρες χορού που θα ακολουθούσαν - και καθώς περνούσε η ώρα το πετύχαιναν: δίνοντας έμφαση στα κομμάτια από τις δυο τελευταίες δουλειές τους, τα οποία λειτουργούν καλά ζωντανά με τα ουρλιαχτά από τον τηλεβόα, προκάλεσαν έντονο χορό στις μερικές εκατοντάδες κόσμου που τους θυμούνται ακόμα.

Ακολούθησε με κάποια καθυστέρηση ο πιο γνωστός Hypnoskull, ο οποίος έδωσε έμφαση στους σπασμένους ρυθμούς των πιο πρόσφατων δουλειών του. Ήταν σαφές ότι σε κάποιο βαθμό αυτοσχεδίαζε πάνω σε πετυχημένες λούπες. Αυτό δεν δουλεύει πάντα στους δίσκους του, αλλά με τον καλό του ήχο λειτούργησε αποτελεσματικά στη σκηνή, για να μας προετοιμάσει για το μεγάλο όνομα της βραδιάς, τους Winterkälte!

Αν και τους έχουν πάρει τα χρονάκια, ο βαρύς ήχος τους και ο ζωντανός drummer,  δημιουργούν ακόμα ένα αξεπέραστο μείγμα. Έπαιξαν κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία, διαφορετικά από αυτά που είχαν επιλέξει πριν μερικά χρόνια στην ίδια διοργάνωση. Με τόσο χοροπηδητό, πρέπει να πέρασα αθροιστικά κάποια λεπτά στον αέρα. Είναι σαφές ότι ο ενθουσιασμός μου είχε ενταθεί από όταν πληροφορήθηκα ότι μας ετοιμάζουν νέο άλμπουμ.

Εντωμεταξύ, σε άλλα μέρης το φεστιβάλ, οι Faun μάζεψαν τόσο κόσμο που ανάγκασαν την ασφάλεια να περιορίσει προσωρινά την είσοδο στη σκηνή του μεσαιωνικού χωριού.

Όλοι όμως οι δρόμοι οδηγούν στη  (β)Ρώμη, και στη μία το βράδυ οι μισοί γότθοι, EBMάδες και noisάδες συναντηθήκαμε για τη μεταμεσονύκτια συναυλία των And One. Γέμισαν το αχανές Agra Hall όπως λίγοι μπορούν. Τους είδαμε να εκτελούν ένα εκτενές sound check για να είναι σίγουροι ότι θα ακούγονται σωστά οι... 4 φτωχοί ήχοι που χρησιμοποιούν σε όλα τους τα κομμάτια. Φυσικά όλα τα μάτια ήταν στον χαρισματικό και αστείο Steve Naghavi, ο οποίος σε λευκό κουστούμι έκανε τις τσαχπίνικες χορευτικές φιγούρες του, παίζοντας κομμάτια από το πρόσφατο Tanzomat, παλιότερες δουλειές, αλλά και πολλές διασκευές. Σε αυτές συμπεριλαμβανόταν το Personal Jesus χωμένο μέσα στο Wasted αλλά και το The Walk των Cure. Ομολογώ ότι 1μιση ώρα And One μού έπεσε πολλή, αλλά δεν θα συμφωνούσαν όλοι μαζί μου: στο encore το κοινό χόρεψε παθιασμένα το Technoman και άλλες κλασσικές επιτυχίες.

Σάββατο 18 Μαΐου

Η μέρα άρχισε με ένα υπερπλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο και μια ευχάριστη βόλτα στην πόλη, η οποία ανακαινίζεται και ομορφαίνει συνεχώς. Το μοντέρνο συνυπάρχει με το κλασσικό, και σε μερικές περιπτώσεις το αγκαλιάζει για να δημιουργήσει κάτι. Η πραγματική μουσική βραδιά ξεκίνησε στο τόσο ταιριαστό για σκοτεινές συναυλίες Werk II, στο οποίο βρήκαμε τους Mescaline Babies. Πολλή ενέργεια από έναν παθιασμένο τραγουδιστή που δεν στεκόταν ούτε στιγμή, αν και η μουσική τους δεν προσπαθούσε να πει κάτι καινούριο. Ακολούθησε η Spiritual Bat, με μια performance με μεγαλύτερη μουσική ποικιλία και πολύ συναίσθημα. Οι εκφράσεις στο πρόσωπο της τραγουδίστριας και ο τυφλός κιθαρίστας έδιναν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα στη βραδιά - την οποία όμως δεν θα μπορούσαν να εκτιμήσουν εύκολα όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή και δεν μπορούσαν να δουν αυτές τις λεπτομέρειες.

Ένα πουλάκι μού είπε ότι οι φρέσκοι psychedelic death rockers Bloody, Dead & Sexy που ακολούθησαν ήταν πολύ καλοί. Ερμήνευσαν το Plastic Night Sky με την Gitane Demone, της οποίας τη φωνή δεν επηρρεάσαν οι ουσίες που είχε καταναλώσει. Δεν ξέρω, δυστυχώς, αν τα κατάφερε τόσο καλά και στη σόλο παρουσία της την προηγούμενη μέρα.

Ακριβώς μετά τους Bloody, Dead & Sexy, στον ίδιο συναυλιακό χώρο, με δάκρυα στα μάτια οι Passion Play δήλωσαν τη διάλυση του συγκροτήματος. Ήταν η τελευταία τους συναυλία.

Εγώ εκείνη την ώρα είχα τρέξει να προλάβω τους Velvet Acid Christ στον κεντρικό συναυλιακό χώρο. Ήταν ένα από τα δυο συγκροτήματα που ήθελα να δω περισσότερο φέτος, αλλά ήταν και αυτοί που με απογοήτευσαν. Ο Bryan φαίνεται να προσπαθεί να ξαναθυμηθεί πώς να εμφανίζεται στη σκηνή, κάτι που είναι δύσκολο, αφού χρειάζεται να βρει ένα νέο τρόπο να δίνει τα σόου. Ο χρόνος ήταν πολύ σκληρός μαζί του: έχει κάνει καράφλα (πάει η μοϊκάνα), έχει παχύνει και έχει κυλήσει στη δίνη της αυτολύπησης («Κοιτάξτε πόσο άσχημος είμαι»). Ευτυχώς ο ήχος ήταν καλός και παρέμενε ισχυρή η συγκίνηση για την ιστορικότητα του γεγονότος, δηλαδή την επιστροφή των VAC στη σκηνή, με μερικά κομμάτια που παίχτηκαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη και άλλα από το Church of Acid που παίχτηκαν για πρώτη φορά παγκοσμίως.

Δεν έκατσα να δω Suicide Commando (τους είχα δει στο πρώτο Elfentanz). Προτίμησα να κάνω βόλτα στην αγορά και να πάρω αρκετά από τα cd που δεν έβρισκα σε ηλεκτρονικά μουσικομάγαζα τα τελευταία δυο χρόνια. Αμέσως μετά ακολούθησε βόλτα προς το μεσαιωνικό χωριό, όπου έκαναν ένα διεξοδικό sound check οι Δαιμονία Νύμφη. Ο (ελαφρώς μεθυσμένος) κόσμος διαμαρτυρήθηκε για την καθυστέρηση, και ακούστηκε και από κάποιον η κλασσική εξυπνάδα «Hell-Ass» (μην το πάρετε πολύ προσωπικά, είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν μαθαίνει το «επίσημο» όνομα της Ελλάδας). Ευτυχώς, μόλις άρχισε το σόου, κόπηκαν οι αηδίες. Οι Δαιμονία Νύμφη, σε αυτό το χώρο τη νύχτα επέλεξαν να κινηθούν κάπου ανάμεσα στο ρομαντικό και το μυστηριακό. Αντλώντας έμπνευση από την παραδοσιακή μουσική διαφορετικών χωρών και εποχών και συνδυάζοντας τα όργανα αυτών των εποχών δημιούργησαν έναν κρυστάλλινο ήχο, ο οποίος έντυνε όμορφα τον υπνωτικό χορό και κινήσεις των αδερφών Στεργίου. Εξαιρετικοί. Άξιζαν το ότι έχασα τη Eurovision! (Και δεν το λέω μειωτικά. Πέρασα το φεστιβάλ με τον δεξί καρπό δεμένο γιατί, από τη βιασύνη μου να δω τον ημιτελικό αντί τελικού, κάηκα άγρια με λάδι τηγανίσματος.

Ναι. Τόσο καμμένος.)

Φυσικά, όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε. Και ίσως καλύτερα, γιατί άλλα καλά ακολουθούν: η πιο θετική έκπληξη του φεστιβάλ για εμένα ήταν το dj set του Faderhead και του Krischan των Rotersand. Πρέπει να παρακολουθείται υποχρεωτικά από κάθε dj του χώρου. Και οι δυο τους έκαναν πραγματικά επαγγελματικά περάσματα μεταξύ ταιριαστών κομματιών. Ο Faderhead προτίμησε την ποικιλία των ρυθμών και μια καλή δόση νέων κομματιών, ενώ ο Krischan τις φιγούρες τεχνικής (όπως συνεχείς διαλόγους μεταξύ δυο κομματιών) - και οι δυο πάντως ξεσήκωσαν τον κόσμο.

Αυτό, δεν ήταν παρά ένα σύντομο διάλειμμα καθώς αναμέναμε τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, όταν και εμφανίστηκαν οι IAMX. Οι IAMX είναι ένα συγκρότημα που καλύτερα να μην περιγράφουμε. Είτε τους έχετε ήδη δει, είτε πρέπει να τους δείτε. Θα περιοριστώ να πω ότι τους ευχαριστήθηκα όσο και την πρώτη φορά που τους έβλεπα. Προσθέτοντας οθόνες και φτάνοντας τα μέλη στη σκηνή στα 5 κατάφεραν να μεταφέρουν τη θεατρικότητά τους στη μεγάλη άχαρη σκηνή του Agra. Έπαιξαν σχεδόν όλα τους τα hits (με μόνη αξιοσημείωτη εξαίρεση το Think of England), ανάμεσα στα οποία ξεχώρισαν θετικά και κομμάτια από την τελευταία τους κυκλοφορία, όπως το Unified Field και το I Come with Knives.

Κυριακή 19 Μαΐου

Η μέρα ξεκίνησε με μουσείο - όπως πρέπει να κάνει πού και πού κάθε καλός τουρίστας. Αυτό που ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά ήταν ότι το Αιγυπτιακό Μουσείο του Πανεπιστημίου της Λειψίας διοργάνωνε δωρεάν περιήγηση για τους επισκέπτες του WGT. Η επίσκεψη είχε τεράστια επιτυχία: γινόταν το αδιαχώρητο.

Αφού μάθαμε πόσες εκατοντάδες χιλιάδες κατοικίδια μουμιοποιούνταν στην Αίγυπτο, φάγαμε γερμανικές σπεσιαλιτέ και κινήσαμε προς τους Solar Fake, οι οποίοι έπαιζαν πολύ νωρίς στο συναυλιακό χώρο στον οποίο θα έπαιζαν αργότερα και οι Welle:Erdball. Το side project των Zeromancer κατάφερε να μαζέψει πάρα πολύ κόσμο για την ώρα - κόσμο παθιασμένο για μια αναβίωση της future pop του 2003. Εγώ είχα την εντύπωση ότι έβλεπα τους Astralon ή τους High Level Static, αν και, βέβαια, ο Sven έχει σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία ως διασκεδαστής (και είναι και ωραίο παιδί).

Δεν έμεινα εκεί πάντως: η βραδιά που θα ακολουθούσε περιλάμβανε πολύ τρέξιμο. Η πρώτη (και πιο απλή) αλλαγή χώρου περιλάμβανε μόνο περπάτημα κάτω από τον πρακτικά καλοκαιρινό ήλιο ως το επιβλητικό Volkspalast. Εκεί πήρε το μάτι μου τους Selektion, οι οποίοι άρεσαν στο κοινό τους, αλλά εγώ δεν πρόλαβα να σχηματίσω γνώμη. Πρόλαβα όμως να αποκτήσω άποψη για τους Scarlet Soho που έπαιζαν ακριβώς μετά στην κεντρική αίθουσα. Είχαν πολύ ενδιαφέρον στυλ, όπως ελπίζω να φαίνεται και στις φωτογραφίες. Ειδικά η κοκκινομάλλα πρέπει να προκάλεσε πολλές συγκινήσεις σε όσους δεν είχαν ορατότητα στις πιο όμορφες παρουσίες στο κοινό. Δυστυχώς, ο ήχος τους ήταν μια αδιάφορη ποπ/ροκ με post punk αναφορές. Ίσως χρειάζεται να μετακομίσουν κι αυτοί στο Βερολίνο για να βελτιώσουν τα ηλεκτρονικά τους στοιχεία.

Ξαφνικά σβουυυυμ! Τηλεμεταφορά! Οκ, έστω, τραμ, για να δω τους Pankow, ένα από τα παλιότερα συγκροτήματα του είδους που έχουν ανανεωθεί με νέο και χαρισματικό τραγουδιστή. Από την Ιταλία έχουν μετακινηθεί στη Γαλλία και το Βέλγιο, αλλά η συνταγή παραμένει σταθερή: πρωτότυπο χαοτικό EBM, που αποφεύγει τις κονστρουκτιβιστικές δομές των άλλων αναστημένων συγκροτημάτων της εποχής (Nitzer Ebb, Poupée Fabrik, Leather Strip) και δίνει έμφαση στους αγγλόφωνους στίχους, γεμάτους μαύρο χιούμορ και κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακούγονται φρέσκοι - αν και είναι σαφέστατα δύσκολοι στο αυτί. Το live τους στηριζόταν εντελώς στην ενέργεια του τραγουδιστή, τα φώτα και την ομίχλη, σε βαθμό που να καταλήγει κουραστικό.

Έπρεπε να φύγω, όμως, λίγο πριν τελειώσουν οι Pankow, για να προλάβω την αρχή των Birthday Massacre. Αν και το μουσικό τους είδος με αφήνει εντελώς αδιάφορο, η Chibi και τα πιτσιρίκια που έτρεχαν γύρω της είχαν εκπληκτική παρουσία. Αυτή τη φορά προτίμησαν να λειτουργήσουν χωρίς προβολές, αλλά με τόση ενέργεια και τρέξιμο στη σκηνή, δεν τις χρειάζονταν. Συνίστανται σε όσους μπορούν ακόμα και απλώς να αντέξουν τόση κιθάρα.

Εγώ, πάντως, χρειάστηκε να τους αφήσω, για να δω μια άλλη επιβλητική περσόνα: τον Shiv-R. Με μια ερμαφρόδιτη εμφάνιση που έμοιαζε με τις πιο θηλυκές στιγμές του IAMX, ο Shiv-R προσφέρει κάτι που έλειπε από το χώρο του agro-industrial. Αυτός και τα άλλα 3 μέλη της ομάδας του είχαν μια πολύ θεατρική εμφάνιση στη σκηνή, η οποία σε έπειθε να ψάξεις το στίχο. Δυστυχώς, ο ήχος δεν έβγαινε όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μειώνεται η χορευτική δύναμη των κομματιών.

Δεν πειράζει, στον ήχο μάς άφησαν ικανοποιημένους λίγο μετά οι Welle:Erdball. Σε μια επανάληψη της σαδιστικής επιλογής του 2010, έπρεπε να διαλέξω μεταξύ Noisuf-X, Welle:Erdball, Lacrimosa και Cassandra Complex. Επειδή το 2010 είχα επιλέξει Lacrimosa (και This Morn'Omina), αυτή τη φορά έκρινα ότι είχε η έρθει η ώρα για την bitpop των Welle. Και, φυσικά, δεν απογοητεύτηκα: με ένα πρόγραμμα γεμάτο κλασσικές επιτυχίες όπως το Super-8 αλλά και b-sides όπως το 23, αλλά και ένα σόου γεμάτο μπαλόνια, χορευτική χάρη, παιχνίδια με το φως και retro gadgets, επιβεβαίωσαν τη φήμη τους ως εξαιρετική live μπάντα, παρά το ότι ο καιρός της μουσικής δημιουργικότητάς τους φαίνεται να έχει περάσει.

Μετά από αυτή την όμορφη βραδιά και κάτω από τη βροχή βρέθηκα σε ένα από τα τραμ για να επισκεφθώ ένα από τα πολλά κλαμπάκια της πόλης. Εκεί άκουσα ότι και οι Cassandra Complex ήταν πολύ καλοί, αν και η σκηνή στην οποία έπαιξαν ήταν πολύ μικρή για αυτούς.

Αν και η συγκοινωνία στη Λειψία είναι πολύ καλή, με έξτρα δρομολόγια μεταξύ των συναυλιακών χώρων, αυτή τη μέρα γύρισα με ταξί - για να πέσω σε ταξιτζή που ήξερε λίγα ελληνικά, με καλή προφορά μάλιστα!

Δευτέρα 20 Μαΐου

Παραδοσιακά την τελευταία μέρα του φεστιβάλ έχουμε μεγαλύτερη άνεση χρόνου και λιγότερο πυκνό πρόγραμμα. Αυτό δεν με εμπόδισε από το να καθυστερήσω και να χάσω την ευκαιρία για ένα δεύτερο αυτόγραφο από τους VNV Nation. Μικρό το κακό. Ακολούθησε βολτίτσα ως την καρδιά ενός πολύ μεγάλου πάρκου στην καρδιά της Λειψίας, όπου έπαιζε ο Αυστριακός Whispers in the Shadow. Ήταν το πρώτο συγκρότημα του φεστιβάλ που πραγματικά ανυπομονούσα να τελειώσει - και έπαιξε και 70 λεπτά ο αθεόφοβος. Πολλή ποζεριά, πολύς ιδρώτας κάτω από τη ρόμπα (υποθέτω), στίχοι κακής ποίησης και μια ενορχήστρωση πιο πολύ προς το gothic rock απ' όσο θα ήθελα.

Τον προσπερνάμε και πάμε στους In Mitra Medusa Inri οι οποίοι έπαιξαν πιο ηλεκτρονικά απ'ότι περίμενα, φλερτάροντας με το EBM. Αν και δεν απέφυγαν ούτε αυτοί τις αστείες πόζες, το σόου κύλησε πιο ευχάριστα.

Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να φύγω γρήγορα για να προλάβω τους Patenbrigade:Wolff, οι οποίοι ήταν εκπληκτικοί. Σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει (όπου ασφυκτιούσαμε σε πολύ μικρότερο χώρο), αυτή τη φορά τους ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Δεν είναι μόνο ότι η δισκογραφία τους έχει πια αρκετό εύρος και ποιότητα ώστε να μπορούν να γεμίσουν εύκολα ένα κανονικό σετ. Ούτε ότι ο αμειγώς ηλεκτρονικός τους ήχος εύκολα ακούγεται σωστά «ζωντανά» με το κατάλληλο ηχοσύστημα. Είναι ότι η όλη σκηνική τους παρουσία, ενώ βασίζεται στην ίδια συνταγή, έχει εμπλουτισθεί με τόσα happenings που είναι απολαυστικοί. Στο κέντρο στις κονσόλες είναι τα δυο μέλη του συγκροτήματος (ο ένας με στολή εργασίας - μην ξεχνάμε ότι είναι «μουσική για οδηγούς ανυψωτικών»). Γύρω τους όλοι όσοι έχουν ρόλο guest φωνητικών σε κάποιο κομμάτι, μόνο που έχουν και ρόλο καθ'όλη τη διάρκεια του σόου: Η γυναίκα στο ρόλο «επιστάτισσας» που κάνει ότι τσεκάρει στο ντοσιέ της αν έχουν γίνει οι εργασίες. Οι άντρες ως εργάτες που μεταφέρουν στη σκηνή προστατευτικά διαχωριστικά, χτίζουν τοίχους με χαρτόκουτα (σε κομμάτι για την Ανατολική Γερμανία), κάνουν τους τοπογράφους και, στο αποκορύφωμα, στήνουν έναν σωλήνα μέσω του οποίου χύνουν μπύρα στο κοινό!

Όσο καθαρό και kraftwerk-ικά λιτό ήχο έχουν οι Patenbrigade, τόσο βρώμικο έχουν οι KMFDM που τους διαδέχτηκαν στη σκηνή. Η άποψή μου για αυτό τον ήχο είναι πάγια: «Α, ωραία μπαίνει το κομμάτι... Ωχ! Πάει, μπήκαν η κιθάρα και τα drums και το κατέστρεψαν!». Φυσικά υπάρχει πολύς κόσμος που δεν ενοχλείται - και αυτός ο κόσμος δεν θα έμεινε παραπονεμένος από τον χορό και το στυλ των KMFDM. Ο Sascha βγήκε με ένα στυλ δανεισμένο από τους Front 242, αν και με λιγότερο χορό. Η Lucia, από την άλλη, άνετη και παθιασμένη συμπλήρωνε επάξια το σύνολο (τα άλλα δυο μέλη δεν τράβηξαν την προσοχή).

Βέβαια, όλος αυτός ο κόσμος που έμεινε τη Δευτέρα στο Wave Gotik Treffen δεν το έκανε για τους KMFDM. Ένα άλλο συγκρότημα γέμισε τον κεντρικό συναυλιακό χώρο με μια θάλασσα από σηκωμένα χέρια, όπως κανένας άλλος στις 4 Δευτέρες που έχω παρακολουθήσει. Πρόκειται φυσικά για τους VNV Nation, των οποίων το κοινό παραμένει ισχυρό και δεν πτωήθηκε από το ότι είδαμε μια εκτεταμένη έκδοση του σόου της περιοδείας του Automatic, με απλά λίγο περισσότερους τοίχους από φώτα (5). Δεν υπήρξε κανένα δείγμα του νέου άλμπουμ που θα έρθει το φθινόπωρο, ούτε κάτι απρόβλεπτο - εκτός ίσως από τα γερμανικά του Ronan που έχουν φτάσει σε εξαιρετικό επίπεδο. Κι όμως, μετά από μερικά κομμάτια ο μπαγάσας μάς έκανε να τα ξεχάσουμε αυτά, και απλά να συμμετάσχουμε στη συλλογική χαρά, τραγουδώντας και φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούμε.

Επίλογος

«Δεν είναι απλά μια συνάθροιση (Treffen), είναι μια οικογένεια» είπε ο Ρόναν κλείνοντας τη διοργάνωση. Και έχει δίκιο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε ακούμε death rock είτε noise, το WGT δημιουργεί μια αίσθηση του ανήκειν. Η βόλτα στην πόλη ανάμεσα σε τόσους μαυροφορεμένους από όλο τον κόσμο είναι μια εμπειρία που δίνει στη Λειψία το ρόλο της Μέκκας της σκοτεινής εναλλακτικής μουσικής. Η επίσκεψη, μάλιστα, αποκτά μια ιδιαίτερη ζεστασιά όταν διανθίζεται με χορό δίπλα δίπλα σε ένα 8χρονο μπόμπιρα που προσπαθεί να εντυπωσιάσει κάποιες κοπελιές με πάνω από τα διπλά του χρόνια, ή δίπλα σε μια γιαγιά που ενθουσιάζεται με τους Shiv-R.

photos: tec-goblin, anune, bilderkiste