The Black Angels live @ Fuzz - 04 / 12 / 2013
The Black Angels live @ Fuzz - 04 / 12 / 2013
Οι Black Angels και το black market
Μπαίνοντας στο fuzz, είδα πολύ κόσμο απέξω να περιμένει μάταια το μαγικό χαρτάκι. Στο ταμείο έγραφε ‘sold out' και έμαθα ότι τα 50 έξτρα εισιτήρια έφυγαν πιο γρήγορα κι απ' το ‘Fast and Furious'. Αργότερα, είδα μέσα έναν φίλο που μου είπε ότι έγινε μαύρη αγορά και τα εισιτήρια έφτασαν τα 70 και τα 80 ευρώ. Μπράβο, σκέφτηκα, η ψυχεδέλεια έγινε πάλι in για πολλοστή φορά. Και έγινε in για ένα κοινό που, απ' ότι κατάλαβα από τις αντιδράσεις, θα έτρεχε να δει ό,τι άλλο του πασάρουν τον επόμενο μήνα.
Οι ντόπιοι A Victim Of Society που άνοιξαν ήταν αρκετά καλοί και μέσα στο κλίμα και «κράτησαν» τον κόσμο παρά το ανελέητο στριμωξίδι. Στις 10:30 ο πυρετός ανέβηκε καθώς το «One of These Days» των Pink Floyd δόνησε την ατμόσφαιρα με την επιβλητική, εφιαλτική επιμονή του, και ταυτόχρονα δείχνοντας περήφανα τις ρίζες του συγκροτήματος. Λουσμένοι από φώτα και με εντυπωσιακά background με ψυχεδελικές εικόνες και σχέδια που παράπεμπαν στα sixties και τα ροκ κλαμπ του Λονδίνου και του Σαν Φρανσίσκο εκείνης της εποχής, οι πέντε μουσικοί βγήκαν στη σκηνή και μετά από μερικές λακωνικές κοινοτυπίες προς το κοινό ξεκίνησαν με το «The Sniper at the Gates of Heaven» από το πρώτο άλμπουμ και συνέχισαν με το «Broken Soldier» από το τελευταίο.
Αυτό που έκανε αμέσως εντύπωση ήταν ότι οι περισσότεροι χιπστεραίοι και οι «διάβασα ότι είναι η καλύτερη psych rock μπάντα στον κόσμο σε μια εφημερίδα και ήρθα κι ας μην ξέρω τι είναι psych rock» δεν ήξεραν πώς να χειριστούν αυτή τη μουσική. Η αντίδραση στα πρώτα τουλάχιστον κομμάτια ήταν μάλλον αμήχανη. Βέβαια, από την άλλη, οι ίδιοι οι Black Angels δεν μπορώ να πω ότι τα έσπασαν. Δεν είδα κανένα ιδιαίτερο πάθος, καμία έξαρση, καμία υπέρβαση. Τα κομμάτια ήταν μοιρασμένα από τα τέσσερα άλμπουμ με τουλάχιστον τέσσερα από το καθένα και έξι από το τελευταίο Indigo Meadow. Όλα ήταν άψογα παιγμένα, ο ήχος ήταν καλός και καθαρός, αλλά έλειπε η ψυχή.
Και συνέχισαν έτσι, σχεδόν μέχρι το τέλος του κανονικού σετ, όταν έφτασαν στο «Bad Vibrations» και στο καπάκι στο «Young Men Dead». Εκεί ήταν σαν να ζεστάθηκαν (επιτέλους) και άρχισαν να παίζουν σαν μια μπάντα που θέλει να επιβληθεί, να καθιερωθεί, να συναρπάσει, να απογειώσει το κοινό στο τριπ της. Το δεύτερο, το σήμα κατατεθέν του ήχου τους, ζωντάνεψε και το κοινό που είχε δείξει ότι άρχιζε να βαριέται. Kαι στο ημίωρο encore που ακολούθησε έδειξαν γιατί θεωρούνται το καλύτερο γκρουπ στο είδος τους. Κλείνοντας με μια εκτεταμένη εκτέλεση του «Manipulation» που καθήλωσε ακόμα και τους λιγότερο μυημένους, έδειξαν ότι τελικά άξιζε όλος ο ντόρος που έγινε τους τελευταίους δύο μήνες για την άφιξή τους.
Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ο όρος «επαγγελματική νίκη». Ένας όρος που χρησιμοποιείται όταν για παράδειγμα η Εθνική κερδίζει τη Μάλτα 1-0 χωρίς να ιδρώσει. Σε αντιστοιχία, η εμφάνιση των Μαύρων Αγγέλων του Τέξας ήταν μια επαγγελματική νίκη. Τη συγκεκριμένη βραδιά, εμφανίστηκαν σαν ένα πολύ καλό γκρουπ που έδωσε αυτό για το οποίο πλήρωσε ο κόσμος. Τίποτα παραπάνω όμως, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος του διώρου.
Φίλιππος Χρυσόπουλος
The Best Albums Of The 1980s
