Μια μικρή ορχήστρα στο ταξίδι για την αναζήτηση του ωραιότερου pop τραγουδιού. Ή απλούστερα, μια κανονική pop μπάντα. Μια γεωγραφική και χρονική αταξία της σύγχρονης μουσικής, αλλά και πάλι δε μιλάμε για τους Residents, μιλάμε για το γκρουπ του Tutti Ragazzi και του Panorama man. Μήπως τότε, άλλη μια απ'αυτές τις νορμάλ μοναδικές μπάντες, που έκανε ο,τι κάνουν όλα τα συγκροτήματα; Οι Nits πάντα μου έδιναν την εντύπωση ότι έψαχναν κάτι, ας πούμε κάτι σαν μια απόλυτη ουσία στη μουσική, με όσους τρόπους πρόλαβαν στην ως τώρα ιστορία τους, που κατέληγε πάντα σε αμήχανα γοητευτικές δημιουργίες. Τελικά το ψάξιμο αυτό έμενε μισοπαρατημένο σε απλές ή «αδιάφορες» συνθέσεις; Χανόταν στις πειραματικές ηχητικές διασταυρώσεις; Μήπως το αποτέλεσμα βρισκόταν τόσα χρόνια μπροστά στα μάτια μας ή αντίθετα ήταν πολύ προσωπικό για να το καταλάβουμε; 

Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα live και τελικά οι τρεις ηλικιωμένοι Nits δεν ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin προχθές για να λύσουν αυτήν ακριβώς την απορία μου. Ο,τι κι αν έχουν βρει, έχει ζωγραφίσει αυτό το αληθινό, ταπεινό χαμόγελο στο πρόσωπό τους και έχει χαρίσει τόση ψυχή στη μουσική τους. Κι αυτό είναι ίσως το πρώτο απολύτως σίγουρο πράγμα που μαθαίνω για αυτή.

Συνεχίζω τις απορίες, και δεν είμαι σίγουρος τι είδους σχέση μπορεί να χτίσει κανείς με το συγκρότημα από το Άμστερνταμ. Στη μαγεία των κομματιών τους περιλαμβάνεται συχνά και μια απόσταση, κάτι λίγο παραπάνω «ξένο» απ'όσο μπορεί κανείς να αφήσει στην άκρη. Αυτό ίσως να τους συνδέει περισσότερο από οποιαδήποτε μουσική προσέγγιση, με τον όρο «ευρωπαϊκό» γκρουπ που συχνά θα συναντήσει κανείς σε ένα κείμενο αφιερωμένο σ'αυτούς. Όπως και να το βλέπει ο καθένας, έχει 25 άλμπουμ να βρει την ποίηση και τις εικόνες που του κάνουν, να χαθεί στην περιπλάνηση των περίεργων σχηματισμών που φτιάχνουν οι διαδρομές μεταξύ των δίσκων τους. Δεν ξέρω πόσους μπόρεσαν να συγκινήσουν οι χαμηλοί τόνοι και οι μετρημένες όμορφες στιγμές του Malpensa, αλλά θα περίμενα ότι οι πολύ περισσότερες της δισκογραφίας τους θα έφερναν περισσότερο κόσμο στο Gagarin.

Η εμφάνιση των Tango With Lions ξεκίνησε μπροστά σε λίγους, αλλά εξοικειωμένους με την ατμοσφαιρική μουσική του γκρουπ. Είναι ωραίο που οι πρώτες αυθόρμητες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό απ΄το σχήμα της Κατερίνας Παπαχρήστου ξεκινάνε με έναν συναυλιακό χώρο, όπως γινόταν παλιότερα και με άλλες δυνατές μουσικές φιλίες εγχώριων μουσικών. Νυχτερινές μοναχικές ώρες, συναισθήματα που χρειάζονται τρυφερή μεταχείριση. Για όσους δεν έχουν ακόμα γνωριστεί με τη μουσική τους, θα βρουν πολλές αγαπημένες indie και folk εικόνες, την εντυπωσιακά ζεστή φωνή της Kat , οικιότητα. Χειροκρότημα για τα αγαπημένα κομμάτια του Verba Time και της δισκογραφικής συνέχειάς του που περιμένουμε σύντομα.  Οι Nits ανυπομονούσαν να μας μιλήσουν για τον κόσμο τους πολύ περισσότερο απ'όσο νόμιζα.

Βιάζομαι να πω για τις πολύ ευγενικές φιγούρες τους, την καλλιτεχνική τους αντιμετώπιση στην υπόθεση live, για τους προλόγους των κομματιών του Henk Hofstede. Το κάθε τραγούδι είναι μια μικρή ιστορία, πραγματική όπως στο Man on a wire, φανταστική όπως στο Cars & Cars, και ήθελαν πολύ να ταξιδέψεις σ'αυτή μέσα από τη μουσική. Ήταν ο τρόπος να γίνουν δικά μας, των μουσικών και του κοινού, η γλώσσα επικοινωνίας. Μας σύστηναν έναν έναν τους ήρωές τους, όπως τον τύπο στο τρένο «που δεν ήταν ο Leonard Cohen». Ενώ οι τρεις μουσικοί ήταν οι ήρωες της σκηνής, παίζοντας πραγματικά με ψυχή και πολλή αγάπη για αυτό που γινόταν. Οι κινήσεις τους δύσκολες, εξηντάρηδες άλλωστε που δε θέλουν να το παίξουν έφηβοι, αλλά η θεατρικότητα της παρουσίας τους βρισκόταν στον τρόπο που έπαιζαν. Ικανότατοι μουσικοί και οι τρεις, ο Rob Kloet ζωντάνεψε τους μοναδικούς ήχους κρουστών των δίσκων τους, ο Robert Jan Stieps ευθυνόταν για πολλές μαγικές στιγμές με το πιάνο και ο κύριος Henk για την πιο μπάσα πλέον φωνή που με το ίδιο όμως πάθος τραγούδησε για τις χαρούμενες J.O.S Days, και τον μυστηριώδη κύριο Tannenbaum.

Ο,τι μπορούσε να παιχτεί, παίχτηκε, κάποια back vocals, πλήκτρα, εφέ, συμπληρώνονταν στο μυαλό του κόσμου, η απουσία τους συμμετείχε την ευχαρίστηση του να ακούγονται ζωντανά τόσο όμορφα και ξεχωριστά κομμάτια όπως το Nescio και το Adieu Sweet Bahnhof. Το In the Dutch Mountains θα μπορούσε να είναι αυτό που όλοι περίμεναν, αλλά η διαδρομή των Nits πέρασε από πολλές κορυφαίες στιγμές τους που δε γινόταν να ξεπεραστούν από την αναμονή για ένα κομμάτι. Το χειροκρότημα το φαντάζεστε ή το έχετε ξανακούσει, τα χαμογελαστά και γεμάτα ευγνωμοσύνη πρόσωπα των μουσικών συναντούσαν τα ευτυχισμένα βλέμματα του κόσμου.

Οι Nits για όση ώρα άντεξαν, κατάφεραν να αφήσουν τόσους ανθρώπους να φύγουν χαρούμενοι, γεμάτοι από την ομορφιά της μουσικής τους, και μάλιστα να κάνουν και τα δύο αυτά πράγματα να μοιάζουν απλά. Η μελαγχολία για τα περασμένα μπλέχτηκε με τη χαρά του να προσπαθείς να τα ξαναζείς. Επιστροφή στους δίσκους τους, ίσως όχι με άλλο μάτι ή λιγότερους προβληματισμούς, αλλά με την εικόνα των τριών μουσικών να συνεχίζουν ο,τι κάνουν με τη σιγουριά ότι η αναζήτησή τους δε σταματάει ποτέ.