Η πρώτη ανακοίνωση για το διήμερο αυτό festival ήταν "κεραυνός εν αιθρία" όταν είδαμε τα ονόματα των συγκροτημάτων που θα συμμετείχαν. Επτά Ελληνικά, μεταξύ των οποίων τρία από τα πλέον αγαπητά συγκροτήματα των 80s (που έχουν επαναδραστηριοποιηθεί), ένα αρκετά φρέσκο (και πολλά υποσχόμενο) νέο συγκρότημα, δύο καταξιωμένα σύγχρονα, ένα θρυλικό αν και όχι τόσο γνωστό στο ευρύ κοινό Αγγλικό group (επίσης των 80s) και ο Patrick Fitzgerald. Απίστευτο και όμως αληθινό!!!

Στη πορεία, ανακοινώθηκε η κατανομή των συγκροτημάτων στις 2 ημέρες αλλά και η ματαίωση της συμμετοχής (για προσωπικούς λόγους) του P. Fitzgerald. Στη πρώτη ημέρα κατανεμήθηκαν οι Χωρίς Περιδέραιο, ΑΝΤΙ, Κωμωδία Θανάτου και Οδός 55 και στη δεύτερη οι Stress, Dark Rugs, Victory Collapse και Cravats (στους οποίους συμμετέχει ο αγαπητός Joe Davin, ο οποίος πολύ συχνά εμφανίζεται στα μέρη μας, ως μέλος των Astronauts, των Zounds του Steve Lake και τώρα των Cravats). Χώρος διεξαγωγής της διήμερης συναυλίας η Βίλλα Ζωγράφου και σκοπός της η υποστήριξη των φυλακισμένων αγωνιστών (Ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης, οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων αγωνιστών).

Ο καιρός πέρασε γρήγορα και έφτασε η ημέρα που ανηφορίσαμε (εν μέσω ειδικών συνθηκών, λόγω της προεκλογικής ομιλίας του πρωθυπουργού και το άσκοπο κλείσιμο σχεδόν όλου του κέντρου για τα επίγεια μέσα μαζικής μεταφοράς) για τη βίλλα. Στην είσοδο μου έκανε (και σε αρκετούς άλλους από ότι κατάλαβα συζητώντας το) μεγάλη εντύπωση η ομάδα περιφρούρησης του χώρου, η οποία εμφανισιακά ίσως θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ότι ανήκαν σε «άλλους χώρους». Η βίλλα η οποία βρίσκεται στο κέντρο του χώρου είναι ένα πολύ όμορφο κτίριο, το οποίο ήταν (λόγω της ημέρας) σφραγισμένο για το κοινό. Γύρω από αυτήν υπήρχε αρκετό πράσινο, δέντρα, αγριόχορτα, καλλιεργημένα τμήματα από ομάδες πολιτών, χημικές τουαλέτες, 2 χώροι bar, χώρος διάθεσης πολιτιστικού υλικού (βιβλία, εφημερίδες κλπ) και στο βάθος αριστερά η σκηνή όπου θα έπαιζαν τα συγκροτήματα. Παντού σχεδόν χαλίκι και δυστυχώς (κατά την άποψη μου) μπροστά στη σκηνή το έδαφος ήταν ανισόπεδο, κατηφορικό και με πολύ χώμα και σκόνη. Ίσως όχι και ότι καλύτερο για όσους θα ήταν στο κύριο χώρο μπροστά στη σκηνή, όταν θα άρχιζε το χοροπήδηγμα του κοινού... Ας μη γκρινιάζω όμως, ο ήχος (στα soundchecks) ακουγόταν πολύ καλός και σε σωστή ένταση για να καλύψει ένα αρκετά μεγάλο υπαίθριο χώρο.

Μετά από αρκετή καθυστέρηση (σε σχέση με την ανακοινωθείσα ώρα έναρξης) βγήκαν στη σκηνή οι "Κωμωδία Θανάτου». Ένα αρκετά καινούριο 4μελές σχήμα, με λιγότερο από ένα χρόνο δράσης, αλλά πολύ ενδιαφέρον και πολλά υποσχόμενο. Ελληνικός στίχος, αρκετά κοντά το στυλ τους στα Ελληνικά νεοκυματικά συγκροτήματα των 80s, καλό δέσιμο σαν μπάντα και με φανερή βελτίωση από συναυλία σε συναυλία (μια και είναι αρκετά δραστήριοι). Ο κόσμος τους υποδέχτηκε κάπως χλιαρά, δεν είναι και αρκετά γνωστοί άλλωστε. Έπαιξαν αρκετά καλά, τα πιο γνωστά τους τραγούδια ξεσήκωσαν αυτούς που τα είχαν ξανακούσει σε προηγούμενα lives (δεν έχουν δισκογραφική παρουσία ακόμη). Αναφέρω ενδεικτικά μερικά, «Υπόγεια φυλακή», «Διαλείψεις», «Καμπάνες», «Αιώνια σιωπή», «Θυμάσαι». Η πιο δυνατή στιγμή τους ήταν η διασκευή τους στο "Το Hit" των Venericka Bolest, ένα εξαιρετικό και διαχρονικό ύμνο των 80s, στο οποίο ανταποκρίθηκε πολύ θετικά (σχετικά βέβαια...) το κοινό.

Όταν κατέβηκαν από τη σκηνή, άρχισε πολύ γρήγορα η αλλαγή οργάνων (υπό τον ήχο των ανακοινώσεων υποστήριξης των πολιτικών κρατουμένων) και να'σου στη σκηνή οι «Χωρίς Περιδέραιο». Δεύτερη φορά επι σκηνής, εντός 2 μηνών, ποιος θα το φανταζόταν αυτό πριν λίγο καιρό... Η συναυλία ξεκίνησε με τον Νίκο Αγγελή να φωνάζει «Κάτω» (ευτυχώς δε φώναξε πίσω όπως η υποψήφια περιφερειάρχη προχτές...) μέρος του κοινού να απαντά «από το σεληνόφως» και άρχισαν να παίζουν την «Έγχρωμη γρίππη». Ξεκίνησε ο σχετικός πανικός, ο οποίος εκτινάχτηκε στα ύψη όταν αμέσως μετά έπαιξαν το «48 σιωπές». Σιγά σιγά άρχισαν να κερδίζουν το κοινό, το οποίο στη μεγαλύτερη του πλειοψηφία δεν τους γνώριζε, ή η γνώση του έφτανε μέχρι το «48 σιωπές». Ανάμεσα στα κλασσικά τους, "Κρότοι κροταλίες», «Άνωση», τα παλαιά (άλλα όχι αποτυπωμένα σε βινύλιο) «Χωρίς περιδέραιο» και «Όλα δικά μας», δύο εντελώς νέα τραγούδια, στο ένα δε θυμάμαι το τίτλο -μιλούσε για βιοκαλλιέργειες- και το πολύ φρέσκο «Κάτι ζεστό» ένα εξαιρετικό τραγούδι, δείγμα ότι συνεχίζουν την πορεία τους από εκεί που την άφησαν όταν είχαν διαλυθεί στα 80s.

Ο ήχος μπροστά στη σκηνή διαπίστωσα ότι δεν ήταν τόσο καλός όσο ήταν στη βεράντα της βίλλας όπου είχα ακούσει τα soundchecks. Και μία μικρή ένσταση, ο υπερβολικός ζήλος του κιθαρίστα Γιάννη Ντρενογιάννη, ο οποίος έδωσε σε κάποια σημεία ένα κάπως πιο ηλεκτρικό ήχο στο παίξιμο του. Η συναυλία έκλεισε με επανεκτέλεση του «48 σιωπές» μέσα σε γενικό χαμό, όπως άρμοζε κατά την άποψη μου στην ιστορία και στη παρουσία του συγκροτήματος. Εξαιρετική συναυλία, αν και λιγάκι κατώτερη από την εμφάνιση τους στο Gagarin το Μάρτιο.

Αλλαγή οργάνων, ανακοινώσεις από το μικρόφωνο και να'τοι οι «Οδός 55» επί σκηνής. Δεν τους είχα ξαναδεί μετά την αποχώρηση του Ηλία, ενός από τα αρχικά τους μέλη. Ξεκίνημα με το πολύ γνωστό τους (και κατά την άποψη μου καλύτερο τους μέχρι στιγμής τραγούδι) «Αττική Βικτώρια», με το κοινό να το σιγοτραγουδά. Συνέχισαν στο γνωστό τους στυλ -ηλεκτρονικός, πειραματικός σε αρκετά σημεία ήχος. Επειδή χρειάστηκε να αποχωρήσω για λίγο προς το bar, και στη διαδρομή συνάντησα αρκετό κόσμο και τα λέγαμε, έχασα λίγο από το set τους, δεν γνωρίζω και αρκετούς τίτλους τραγουδιών τους για να τους παραθέσω. Η συναυλία τους κορυφώθηκε με την εκτέλεση του επίσης εξαιρετικού τους τραγουδιού «Για Πάντα».

Αλλαγή σκηνικού, έφτασε η ώρα που το κοινό περίμενε περισσότερο, οι ΑΝΤΙ πάλι επί σκηνής. Η κούραση όμως έχει αρχίσει να με καταβάλει, η σκόνη με έχει «αποχρωματίσει» και προσπαθώ να παραμείνω στη θέση μου όταν ξεκίνησε η καταιγίδα των ΑΝΤΙ. Πανικός! Pogo, σπρωξίδι, χοροπήδημα, crowd surfing, stage diving, από όλα είχε ο μπαξές». Πολύ δυναμικοί, άψογοι στην εκτέλεση των τραγουδιών (παρόλα τα προβλήματα που είχε ο ήχος από τα monitors όπως πολύ συχνά επισήμαινε στον ηχολήπτη ο τραγουδιστής) δεν άφησαν το κοινό να ηρεμήσει ούτε λεπτό. «Εκπαιδευτικός παροξυσμός», «Αυταρχική παρόρμηση», «Τρελλοστρατηγός», «Κόντρα», «Αχάριστα παιδιά», «Νεκρή πλειοψηφία», «Δίχως πρόσωπο», ‘Άνθρωποι φυτά», «Σταμάτα να μιλάς για θάνατο»... τα άλλο να ζητήσει κανείς? Εξαιρετική παρουσία, στο ίδιο περίπου επίπεδο με την περυσινή τους στο Θησείο. Η σκηνή δεν φαίνεται πλέον από τη σκόνη που έχει σηκωθεί, τα πόδια δε με κρατάνε, έχει έλθει η ώρα να αποχωρήσω.

Κουρασμένος, σκονισμένος, αλλά ευχαριστημένος που παρακολούθησα άλλη μια εξαιρετική συναυλιακή νύχτα, η οποία είχε και καλό σκοπό. Πολλοί παρατήρησαν και σχολίασαν ότι δεν υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση του κοινού όσον αφορά την οικονομική ενίσχυση. Λίγοι τίμησαν το κουτί οικονομικής ενίσχυσης στην είσοδο... Δεν είναι αυτό το νόημα της «ελεύθερης εισόδου» παιδιά. Ας ενισχύουμε οικονομικά αυτές τις προσπάθειες, όσο μπορεί ο καθένας. Κρίμα, ελπίζω τη δεύτερη ημέρα το κοινό να επανορθώσει.
Γρήγορη έξοδος από το χώρο, μπας και προλάβουμε κανένα taxi, η ώρα έχει πάει 2:30... Τελική διαπίστωση: «αυτή η νύχτα ήταν διαφορετική», το είδαμε όλοι.

Ταξιάρχης Λιάσκας